พากันไปสมัครงาน
โดย
หมอแมว
วันเวลาผ่านไปช้าๆ รอนขนของไปโลกโน้นเรื่อยๆ หมู่บ้านโอลเซ่นก็ค่อยๆพัฒนาไปพร้อมกัน บ้าน(คฤหาสน์)ของรอนก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น ทุกอย่างดูลงตัวดี จะมีก็แต่เรื่องมอนสเตอร์และโรคระบาดที่ก่อปัญหาตามแนวชายแดนเท่านั้น
“ช่วงนี้ทุกอย่างดูเงียบสงบดีจริงๆเลย” แพทบอก
“ใช่ แบบนี้น่ะดีแล้ว” รอนตอบ โดยในใจกังวลเล็กๆ
ในนิยายหรือไลท์โนเวล หลังจากตัวเอกฝ่าฟันอะไรหลายอย่าง จะมีช่วงนึงที่เรื่องจะเข้าสู่ช่วงสงบ หมู่บ้านพัฒนา ชาวประชาสงบสุข ปราศจากการต่อสู้ ทุกคนในเรื่องจะมีความสุขเพราะคนทุกคนล้วนอยากมีชีวิตที่สงบสุข ซึ่งถ้าเป็นนิยายช่วงนี้จะเป็นช่วงที่คนอ่านเบื่อและบอกว่าเอ็งรีบสู้รบกันเร็วๆสิวะ
“ถ้าแพทบอกว่าช่วงนี้เงียบสงบ …หรือว่าต่อจากนี้ไปมันจะเกิดเรื่องรึเปล่านะ” รอนพึมพำกับตนเอง
“รอน ลุงบัวมารับแล้ว เราไปก่อนนะ” แพทโบกมือลา
“โอเค เดี๋ยวคืนนี้ค่อยคุยกัน” รอนโบกมือมองตามหลังแพทที่วิ่งขึ้นรถกลับไป ช่วงนี้ลุงบัวมารับแพททุกวันจนเขาทั้งสองไม่ค่อยมีโอกาสได้อยู่ตามลำพังในโลกนี้สักเท่าไหร่ แต่ช่างเถอะ เดี๋ยวไปโลกโน้นก็ได้เจอกันทั้งวันแล้ว
“พี่รอนอยู่นี่เอง” เสียงใสๆของเด็กหนุ่มม.ต้นดังมาจากด้านหลัง
“อ้อ สุธน ว่าไงวันนี้มีผลงานชิ้นใหม่ใช่ไหม”
“ครับพี่รอน ลูกแก้วสามมิติเวทรักษา Heal ครับ”
“โอเค นี่เงินตามสัญญา”
รอนกดโอนเงินให้ไป 5หมื่น สุธนดูหน้าจอที่ตัวเลขเงินเพิ่มขึ้นมาแล้วก็ถามต่อ
“ว่าแต่เกมมันจะเปิดตัวเมื่อไหร่ครับ” เด็กหนุ่มถามขึ้น
“เรื่องนั้น … พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” รอนบอก “แต่เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ระบบที่ทำมาละเอียดขนาดนี้บริษัทเกมคงไม่ล้มเลิกง่ายๆหรอก แล้วยังไงพี่ก็จะจ้างนายค้นคว้าวงแหวนเวทกับพวกของเหล่านี้ต่อไปเรื่อยๆแหละ”
“ครับ”
แววตาของสุธนเป็นประกายขึ้นมาเมื่อได้รับคำมั่นว่าจะจ้างต่อ
สุธนเป็นเด็กที่เชี่ยวชาญในการถอดรหัสของเกมที่รอนดึงตัวให้มาช่วยไขรหัสการสร้างวงแหวนเวท ที่ผ่านมาเขาหลอกว่าวงแหวนเวทนี้เป็นส่วนหนึ่งในเกมที่กำลังจะวางจำหน่าย แต่นี่เกมไม่เปิดตัวสักทีจนสุธนเริ่มสงสัย
ตอนนี้เขาใช้ค่าจ้างเป็นตัวล่อ แต่ต่อไปถ้านานๆเข้าคงสงสัยมากขึ้นแน่ๆ และเมื่อถึงตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าสุธนจะยังช่วยเขาต่ออีกหรือเปล่า
งั้นคงต้องให้ทำงานสำคัญๆก่อน
“สุธน พี่อยากให้นายหยุดทุกงานเอาไว้ก่อน แล้วช่วยทำอะไรให้หน่อย”รอนว่า “พี่อยากให้นายใช้ข้อมูลที่มีอยู่ สร้างวงแหวนเวทอะไรก็ได้ที่มันแกรนด์ๆ เอาแบบอลังการงานสร้างไปเลย”
“แต่มันต้องใช้เวลานะครับ”
“ไม่เป็นไร เอาให้มันได้ก็แล้วกัน แล้วเรื่องค่าจ้างพี่ก็จะคุยกับกิลด์ให้ เราจะจ่ายให้ตามความอลังของวงแหวนเอง”
“ได้ครับพี่”
หมดไปอีกเรื่องแล้วสินะ รอนมองตามหลังสุธนที่เดินจากไป แล้วโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเขาก็สั่นขึ้นมา
“คุณหลิวลี่จง มีอะไรเหรอครับ” รอนพูด
“คุณรอน พรุ่งนี้บริษัทของเราจะไปดีลงานรักษาความปลอดภัยห้างสรรพสินค้า ผมเห็นว่างานนี้เป็นงานใหญ่ก็เลยโทรมาแจ้งคุณรอนก่อนครับ” หลิวลี่จงกล่าว
“งานใหญ่ ห้างอะไรเหรอครับ” รอนถาม
“ห้างเอิร์ธเทรดคอนเวนชั่นครับ” หลิวลี่จงตอบ
รอนสูดหายใจเข้าลึกๆสะกดความยินดีเอาไว้
ห้างเอิร์ธเทรดคอนเวนชั่น เป็นห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในประเทศตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวง ถ้าได้รับงานนี้ล่ะก็ต้องสร้างชื่อให้กับบริษัทแน่นอน
จริงสินะ ถ้างานใหญ่แบบนี้ล่ะก็ต้องมีตำแหน่งเยอะแน่ๆ
“คุณหลิวครับ ว่าแต่ถ้าได้งานที่นี่จะพอมีตำแหน่งว่างสักสามตำแหน่งไหม” รอนถาม “เรื่องฝีมือไม่ต้องเป็นห่วง ฝีมือใช้ได้แน่นอน”
“ฮะฮะฮะ คุณรอนไม่ต้องเกรงใจครับ ยังไงตอนนี้คุณเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ การตัดสินใจเรื่องนี้มันเป็นของคุณอยู่แล้ว และถ้าเราได้งานนี้ล่ะก็อย่าว่าแต่ 3 ตำแหน่งเลยครับ ดีไม่ดีเราต้องรับสมัครคนเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำไป” หลิวลี่จงบอก
“ถ้างั้นพรุ่งนี้ผมจะพาทั้ง 3 คนไปนะครับ จะได้ทำความคุ้นเคยกับคุณหลิวด้วย” รอนบอก
“ได้เลยครับ อ้อ แต่ก็ยังไม่แน่ว่าเราจะได้งานนะครับ เพราะผมได้ยินว่ามีอีกบริษัทเดิมที่ทำอยู่จะเข้ามาคุยด้วย ทางห้างคงจะมีการทดสอบเปรียบเทียบกัน” หลิวลี่จงรับคำ
เด็กหนุ่มกลับจากโรงเรียน เขาลงรถสองแถวที่หน้าร้านอาม่าจากนั้นก็เดินเข้าไป สามสาวกำลังช่วยงานในร้านกันอยู่อย่างแข็งขัน
“อาม่าครับ ผมไปคุยกับคนรู้จักมา จะฝากงานให้กับพี่สาวทั้งสามคนนี้ครับ”รอนบอก “เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะขอพาทั้งสามคนไปคุยสักหน่อยนะครับ”
“งานอะไรเรอะอารอน” อาม่าถาม
“เป็นงานในห้างครับ” เด็กหนุ่มละไว้ไม่ได้บอกว่าเป็นงานรักษาความปลอดภัย
“งานในห้างเหรอ?” เจนัสขมวดคิ้ว ให้เธอไปเป็นสาวห้างยืนต้อนรับลูกค้า แต่จะว่าไปที่ทำอยู่ทุกวันนี้ก็เป็นสาวร้านขายของอยู่แล้วนี่นา ช่างเถอะ
“ผมมั่นใจว่าพี่ๆทั้งสามคนต้องถนัดงานนี้แน่นอนครับ” รอนบอก “พรุ่งนี้เช้าผมมารับนะครับ”
เช้าวันถัดมาเป็นวันเสาร์ รอนแต่งตัวแต่เช้าลงมากินข้าวแล้วเตรียมออกไป
“ไปไหนเหรอลูก” พ่อถาม
“นัดเพื่อนไว้ ว่าจะไปห้างเอิร์ธเทรดครับ” รอนตอบ
“หนูแพทเหรอ” พ่อถาม
“ไม่ใช่ครับ” รอนปฏิเสธ
“ผู้หญิงผู้ชาย?” พ่อถามต่อ
“ผู้หญิงครับ” รอนตอบพ่อ
“เอ แล้วหนูแพทรู้รึยัง” พ่อถามอีก “พ่อว่าบอกไว้หน่อยดีไหม แล้วเราน่ะก็ควรทำตัวดีๆ อย่าให้ผิดจากที่ฝ่ายโน้นเค้าไว้ใจ”
“???เอ่อ งั้นเดี๋ยวผมโทรบอกแพทแล้วกันครับ” รอนตอบแบบงงๆ
เด็กหนุ่มเดินออกไปแล้วขณะที่พ่อถอนหายใจ เจ้ารอนนะเจ้ารอน ไปขลุกที่บ้านหนูแพทแบบหลบในห้องนอน พ่อเค้าไม่เอาเรื่องอะไรแท้ๆ ทำไมยังทำตัวแบบนี้ได้
แต่พ่อก็ไม่กล้าไปยุ่งเรื่องของลูกชายตัวดีมากนัก
“พ่อ”
“จ๊ะแม่”
“ไปซื้อน้ำปลาให้แม่ที”
“อ้าวแล้วทำไมเมื่อกี้ไม่บอกรอนล่ะ”
“รอนน่ะมีนัดกับเพื่อน ให้พ่อไปซื้อน่ะดีแล้ว”
แล้วพ่อของรอนก็ลุกขึ้น รับเงินจากแม่เดินไปที่ร้านอาม่าหน้าปากซอย
พ่อเดินไปใกล้จะถึงร้านอาม่า ก็พอดีเห็นรอนเดินออกมาจากร้าน
“เฮ้ย!”
ผู้หญิงอายุ 20 กว่าๆ 3 คนเดินออกมาจากร้านอาม่า ตามหลังรอนก่อนจะขึ้นรถแท็กซี่ไปด้วยกัน ทิ้งให้พ่องงเป็นไก่ตาแตก
3 คนเลยเรอะ!
