ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
โดย
หมอแมว
“กลับมาแล้วครับ”
เด็กหนุ่มเปิดประตูบ้านเข้าไป พ่อกับแม่นั่งอยู่ตรงห้องรับแขกพอดี
“กลับมาแล้วเหรอลูก เหนื่อยไหม” แม่ทัก
“ตกรอบก็ไม่เป็นไรนะ ถือว่าเป็นประสบการณ์ก็ได้” พ่อบอก “ได้ไปต่างประเทศเก็บเกี่ยวประสบการณ์น่ะก็พอแล้ว ไม่ต้องได้รางวัลใหญ่โตมาก็ได้”
“เข้าใจแล้วครับ” รอนตอบยิ้มๆ หยิบเป้ไปวางที่โต๊ะ จากนั้นหยิบเอาของฝากจากอินเดียที่ซื้อจากสนามบินให้พ่อกับแม่
เพื่อความสมจริง เขาขอให้พิเชฐและเพื่อนร่วมทีมวีดีโอคอลมาจากสนามสอบและช่วยกันบอกพ่อและแม่ของเขาว่ารอนมาแข่งแล้วตกรอบแรก ก็เลยได้กลับบ้านก่อนคนอื่น
ด้วยค่าเหนื่อยคนละ 3 หมื่น ทำให้เพื่อนร่วมทีมทั้ง 5 คนของพิเชฐช่วยโกหกอย่างแนบเนียน และพิเชฐยิ่งทำให้เนียนเข้าไปอีกด้วยการเอาไม่รับเงินของรอนแต่เอาเงินที่รอนจะจ้างตนนั้น ไปจ้างนักเรียนต่างชาติอีก 2 คนที่มาแข่งให้ช่วยกันโกหกอีกแรงนึง
พอมีนักเรียนต่างชาติช่วยกันโกหกอีกสองคน พ่อกับแม่เลยไม่สงสัยอะไร
“พ่อกับแม่ไม่ว่าอะไรนะครับที่ผมแข่งไม่ชนะ”
“โอ้ย จะไปว่าอะไรกันลูก การแข่งพวกนี้มันก็มีแพ้มีชนะกันเป็นธรรมดา”พ่อปลอบ “แล้วนี่มันก็เป็นแค่การแข่งขันวิชาการ มันไม่ได้การันตีอนาคตข้างหน้าอะไร ขอแค่ลูกเรียนผ่านไป จบไป มีงานทำพอเลี้ยงดูตัวเองได้พ่อกับแม่ก็พอใจแล้ว รางวงรางวัลอะไรไม่ต้องไปสนใจหรอก”
รอนยิ้ม ถ้าพ่อกับแม่หวังแบบนั้นก็หมดห่วง ด้วยเงินที่เขามีพันกว่าล้านในตอนนี้ก็น่าจะทำให้พ่อแม่สบายใจได้
“ว่าแต่พ่อทำอะไรอยู่เหรอครับ” รอนถามพ่อที่กำลังกดคอมพิวเตอร์อยู่
“พ่อกำลังเช็คLFTน่ะ จะเอาใบเสร็จไปลดหย่อนภาษี” พ่อตอบ “แต่กำลังงงๆ ปีนี้พ่อว่าพ่อซื้อ LTF RMF ไปนิดเดียวนี่นา ทำไมในนี้ขึ้นว่าพ่อซื้อจนเต็ม 3 แสนได้ล่ะ”
“พ่อเผลอไปกดสั่งซื้อเข้าหรือเปล่า” แม่ถาม
“นั่นสิ สงสัยจะแบบนั้น” พ่อบอก “ช่างเถอะ ดีเหมือนกัน จะได้ขอคืนภาษีได้เยอะๆ”
รอนแอบยิ้มมองพ่อพิมพ์เอกสารแล้วส่งเรื่องขอคืนภาษี
แม้รอนจะทำเงินได้มากมายมาสักพักแล้วแต่เขาก็ไม่มีโอกาสได้เอาเงินให้พ่อให้แม่ สิ่งที่พอจะทำได้ก็มีแต่ซื้ออะไรเล็กๆน้อยๆพวกนี้ให้พ่อกับแม่เท่านั้น
“ว่าแต่จะไม่มีปัญหาเหรอจ๊ะพ่อ ทุกปีซื้อ LTF แค่หมื่นต้นๆ ปีนี้รวมกันเป็นแสน”
“ไม่น่ามีอะไรนะแม่ ก็มีหลักฐานเอกสารครบนี่นา”
พ่อบอกก่อนจะส่งไป
คงไม่มีปัญหาอะไรมั้ง
นะ..
รอนขอตัวขึ้นห้องนอนแล้วกดโทรศัพท์หาแพท
“แพท เรากลับถึงบ้านแล้วนะ”
“อื้อ”
แพทตอบสั้นๆไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ดูเหมือนรอนจะไม่ได้สังเกตความผิดปกตินั่น เขาเล่าให้ฟังคร่าวๆเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่โน่น
“นี่ยังดีนะที่ได้คุณเจนัสไป นี่ฝีมือของเค้าดีมากเลย ต่อสู้กับพวกแก็งเมษาได้ตั้ง….”
“แค่นี้ก่อนนะรอน” แพทตัดบทแล้ววางสาย
รอนมองดูโทรศัพท์มือถืออย่างงงๆ
“อะไรของเขากันนะแต่ก็ช่างเถอะเดี๋ยวคืนนี้ก็เจอกันค่อยเล่าอีกทีก็ได้”
เที่ยงคืนนั้นรอนข้ามกลับไปที่หมู่บ้านโอลเซ่น เขาออกจากห้องไปด้านนอกเพื่อหาแพทพร้อมกับสร้อยในมือ
“แพท นี่ ของฝากจากอินเดีย” รอนยื่นสร้อยในมือส่งให้
“อือ ขอบใจ” แพทรับสร้อยไว้ มองแวบนึงก่อนจะใส่เข้าเสื้อไป
“นี่จะว่าไปเดี๋ยวคงต้องสั่งซื้อชุดเกราะใหม่มาเพิ่มแล้วล่ะ ชุดที่เราเอาไปที่โน่นน่ะทิ้งเอาไว้ที่ชายแดนอินเดียไม่ได้เอากลับมาด้วย”
“อือ”
“รอบนี้ให้พิเชฐช่วยโกหกพ่อกับแม่ให้ นี่เค้าเนียนมากเลยนะ พ่อกับแม่จับไม่ได้เลย”
“อือ”
“แล้วก็ที่เล่าไว้เมื่อเย็นเรื่องเจนัส เธอน่าจะได้เห็นนะ ตอนที่คุณเจนัสเค้าสู้นี่สุดๆไปเลย นึกไม่ถึงเลยว่าจะเก่งขนาดนี้ต่อสู้กับพวกนั้นได้ตั้งนาน นี่ถ้าไม่ได้รู้จักกันคงไม่มีทางนึกแน่ว่าสวยๆแบบนี้จะมีฝีมือขนาดนั้น”
“รอน เราว่าจะออกไปดูรอบๆหน่อยน่ะ แค่นี้ก่อนแล้วกัน”
โดยไม่รอคำตอบ แพทเดินออกจากบ้านไปทันที ขณะที่รอนได้แต่มองตามอย่างงงๆ
“ไปดูรอบๆ ?กลางดึกแบบนี้เนี่ยนะ อะไรของเค้ากัน” รอนเกาหัวแกรกๆอย่างงุนงงโดยไม่ได้ตามออกไป
แพทเดินออกไปท่ามกลางความมืดมิดยามค่ำคืน ในใจทั้งขุ่นมัวทั้งขัดใจเมื่อได้ยินรอนพูดชื่นชมเจนัสออกหน้าออกตา และเด็กสาวยิ่งขัดใจเข้าไปอีกเมื่อรอที่กลางถนนอยู่ครู่ใหญ่ๆแต่รอนก็ไม่ได้ตามออกมาง้อหรือถาม
“ตาทึ่มเอ๊ย ทำไมกันนะ เฮ้อ” แพทเดินกระทืบเท้าเดินไปตามถนนมุ่งหน้าไปที่ทางออกหมู่บ้าน ยิ่งเดินยิ่งนึกถึงภาพที่เห็นในทีวีเมื่อกลางดึกที่ผ่านมา ภาพที่รอนใกล้ชิดกับเจนัส เอาตัวเข้าขวางปกป้องอีกฝ่าย ยิ่งนึกถึงภาพนั้นแพทก็ยิ่งขัดใจขึ้นไปอีก
เด็กสาวเดินไปจนถึงทางออกหมู่บ้าน ที่นั่นชาวบ้านที่อยู่เวรยามทักทายเด็กสาวอย่างคุ้นเคย
กลางดึกแบบนี้ที่ทุกคนนอนกันหมดแล้วเธอจะไปหาเพื่อนคุยก็คงไม่ได้ โรล่า มาเรีย พอล คุณเบรเซอร์ก็ยังหลับกันอยู่
หรือจะไปหาคุณโยฮันที่ตั้งค่ายอยู่ข้างๆหมู่บ้านรึ ก็ไม่รู้ว่าคุณโยฮันจะตื่นอยู่หรือเปล่า
ขณะที่แพทกำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงต่อ เงาร่างหลายร่างก็ค่อยๆเดินมาในความมืด
“เจ้าชายดีโอ!” เด็กสาวร้องอย่างประหลาดใจ
“คุณแพท ไม่นึกว่าจะเจอท่านในเวลาแบบนี้” เจ้าชายยิ้มให้กับแพท
“ข้านึกว่าท่านกลับไปเมืองหลวงแล้วเสียอีก” แพทถาม
“พวกข้าเดินทางกลับไปได้ครึ่งทางแล้วครับ แต่มีเหตุสำคัญที่ท่านพ่อรับสั่งให้ข้ามาทำก่อน” เจ้าชายกล่าว “ข้าขอตัวไปพบหัวหน้าหมู่บ้านเบรเซอร์ก่อน”
แพทมองเจ้าชายและองครักษ์ที่เดินไปอย่างสงสัย เรื่องด่วนอะไรที่ถึงขนาดกับทำให้เจ้าชายต้องเดินทางกลับมาโดยด่วนแบบนี้
“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะท่านโยฮัน” แพทหันไปถามโยฮันที่ยืนอยู่ แต่นายทหารส่ายหน้า
“ข้าเองก็ไม่ค่อยรู้เหมือนกันครับ แต่เมื่อครู่เจ้าชายแจ้งว่าเช้าพรุ่งนี้ท่านโซล่าจะเดินทางมาที่นี่ และพรุ่งนี้ให้ทางเราเตรียมกำลังคนหนึ่งกองร้อย” โยฮันบอก “อ้อ เจ้าชายเชิญท่านรอนและคุณแพทไปด้วยกันพรุ่งนี้ด้วยครับ”
“ท่านโซล่าจะเดินทางมา? เชิญเราสองคนด้วย?” เด็กสาวเอ่ยตามอย่างไม่เข้าใจ แต่ดูเหมือนท่านโยฮันก็เหมือนจะไม่รู้รายละเอียดเหมือนกันเธอเลยไม่ได้ไต่ถามอะไรเพิ่ม มองตามไปที่บ้านของพ่อเฒ่าเบรเซอร์ แสงไฟเปิดสว่างขณะที่พ่อเฒ่าออกมายืนคุยกับเจ้าชายด้วยท่าทางที่ตื่นตัว
แพทเก็บความสงสัยไว้จนถึงเช้า จนกระทั่งโรล่ามาเรียกที่หน้าบ้านพัก
“คุณแพท คุณรอน เจ้าชายดีโอเชิญค่ะ”
