อาม่า Last Stand!
โดย
หมอแมว
ตึง! ตึง!
ปัง ปัง ปัง. ปัง ปัง ปัง.
เสียงปืนดังเป็นชุดๆ กระสุนทะลุเข้ามาจากขอบของบานโลหะ แม้จะเป็นแผ่นไทเทเนียมเคลือบที่ป้องกันกระสุนขนาดเล็กได้ แต่สำหรับปืนกลติดหลังรถแล้วสามารถยิงทะลุได้สบายๆ
“อาม่าคะ หนูกลัว”
“ทำไมคนพวกนี้มันต้องทำแบบนี้ด้วยครับอาม่า”
หลานๆร้องอย่างหวาดกลัว ตอนนี้ทุกคนอยู่ในโซนห้องครัวหลังบ้าน
ฟู่ๆๆๆ
ควันสีเขียวพุ่งเข้ามาตามรูระบายอากาศด้านหลัง
“แค้กๆๆๆ”
“เร็วเข้า ออกจากห้องครัวเร็ว ไปที่ห้องใต้ดิน” อาม่าบอกกับทุกคน
ลูกๆหลานๆทั้ง8ชีวิตก้มต่ำๆหลบควันที่พุ่งเข้ามาตามอาม่าไปที่ห้องใต้ดิน
“ม๊า บ้านม๊ามีทางลับออกจากห้องใต้ดินใช่ไหม”
“ไม่มี แถวนี้ขุดถนนเยอะ เลยสร้างทางลับออกไปไม่ได้”
“แล้วม๊าไม่มีทางหนีสำรองเลยเหรอ”
“จริงๆมีดาดฟ้ากับประตูลับออกจากห้องครัว แต่ตอนนี้พวกมันล้อมไว้หมดแล้ว” อาม่าบอก “ห้องใต้ดินที่นี่มี21ชั้น แต่ถ้าพวกมันบุกเข้ามาได้มันต้องตามพวกเราลงไปแน่ๆ”
เสียงปืนดังขึ้นข่มขวัญเป็นระยะก่อนที่จะค่อยๆเงียบลง เสียงพูดผ่านโทรโข่งดังเข้ามา
“หวงหมิงเยี่ย ข้ารู้ว่าเจ้าได้ยินข้า ข้าคือหลงเว่ย หัวหน้าทีมบุกแห่งแก๊งเมษาสาขาใหญ่”
“ตอนนี้กำลังของเรา800คน ล้อมบ้านแกไว้หมดแล้ว ต่อให้แกมีปีกก็หนีไปไม่ได้”
อาม่านิ่งเงียบไม่ตอบอะไร
“แกให้ที่พักพิงคนทรยศของพวกเราถึงสามคน ทั้งยังบงการคนที่มุ่งร้ายต่อองค์กรของเรา ความผิดนี้ไม่อาจให้อภัย แต่ตั่วเจ๊เมษามีความปราณี หากแกยอมแพ้และให้ข้อมูลกับพวกเรา เราจะละเว้นชีวิตของเจ้าและลูกหลาน” หลงเว่ยร้องบอกเข้าไป “ข้าให้เวลาพวกเจ้า 5 นาทีในการตัดสินใจ เมื่อถึงเวลา คนของข้าจะระเบิดประตูเข้าไป และเมื่อถึงตอนนั้นหากลูกหลานของเจ้าตายขึ้นมาก็อย่าหาว่าข้าใจร้ายก็แล้วกัน ฮ่าๆๆๆ”
ลูกๆของอาม่ามองหน้ามารดาของตนอย่างไม่เชื่อสายตา
“ม๊า ม๊าทำอะไรลงไป ม๊าไปรับเอาคนไม่มีหัวนอนปลายเท้ามาทำไม ดูสิเกิดอะไรกับบ้านของพวกเรา”
“ม๊า เปิดประตูให้พวกมันเข้ามาเถอะ ไม่งั้นพวกเราต้องแย่แน่ๆ”
อาม่าถอนหายใจออกมาแล้วส่ายศีรษะ
“พวกลื่อทั้งสองคนรู้ไหม 35ปีก่อน อาป๊าตายยังไง”
“เพื่อเก็บเงิน พวกเราประหยัดอดออม ใช้จ่ายอย่างมัธยัสถ์ เหลือกำไรจากการค้าขาย ก็เอาเงินที่เหลือเก็บให้มากที่สุดเพื่อให้พวกลื่อได้ร่ำเรียน นอกนั้นก็จ่ายค่าคุ้มครองให้แก๊ง จ่ายค่าของขวัญให้เจ้าหน้าที่ และพวกนักกฎหมาย จ่ายให้พวกมันมา20กว่าปี”
“จนตอนนั้น เราไม่มีเงินเหลือแล้ว ป๊าของพวกลื่อเลยตัดสินใจ เลิกจ่ายค่าคุ้มครองให้แก๊ง จ่ายแต่ค่าของขวัญให้เจ้าหน้าที่กับพวกนักกฎหมาย”
“พวกแก๊งเมษาก็เลยเข้ามาซ้อมป๊าของพวกลื่อจนตาย ไม่มีใครเอาผิดมันได้ ไม่มี ไม่มี”
“ครั้งนั้น เราจ่ายพวกมันมา20ปี หยุดจ่ายเพียงครั้งเดียวมันก็ฆ่าอาป๊า แล้วด้วยเหตุผลที่มันว่ามา ลื่อคิดว่ามันจะปล่อยพวกเราไปเรอะ”
อาม่าบอกอย่างคับแค้น
ลูกๆหลานๆต่างนิ่งเงียบ
“อีก2นาทีครึ่ง!”หลงเว่ยร้องเสียงดัง
อาม่าลุกขึ้นช้าๆ เดินไปที่ผนังห้องใต้ดินที่ทุกคนกำลังหลบอยู่ หยิบเอาม้วนหนังขนาดใหญ่ออกมาสามม้วนแล้วคลี่ดู แต่ละม้วนมีแกนมอนสเตอร์ผูกแนบเอาไว้และกระดาษเขียนชื่อม้วนเวทไว้
เธอวางม้วนเวทนึงไว้ที่โต๊ะหยิบไปแค่สองม้วน
“ทุกคนเตรียมตัว เดี๋ยวพอพวกมันเข้ามา อาม่าจะต้านพวกมันไว้” อาม่าบอก “อาม่าจะจัดการกับคนบนรถพวกมัน แล้วทุกคนก็ขึ้นรถหนีไป”
“ม๊า!”
“ไม่ต้องเถียง ในที่นี้พวกลื่อสองคนมีใครยอมเรียนเพลงหมัดใต้บ้าง คิดว่านอกจากม๊าแล้วใครจะสู้ถ่วงเวลาพวกมันได้” อาม่าร้องก่อนจะลดเสียงลง “อีกอย่าง ม๊าแก่แล้ว ต่อให้ไม่ตายวันนี้ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้อีกกี่ปี พวกลื่อไม่ต้องคิดมากหรอก”
ลูกหลานของอาม่าน้ำตาไหลเป็นทาง
“แล้วก็ ม๊าฝากดูเด็กๆสามคนที่มาอยู่ที่ร้านนี้ด้วย โดยเฉพาะอาหมวยที่ชื่อเจนัส ม๊ารับเค้าให้ใช้แซ่ของอาม้า และถ่ายทอดวิชาทั้งหมดให้ เด็กคนนั้นเป็นเด็กดี” อาม่าบอก “ม๊ารักพวกเราทุกคน ทุกคนไม่ต้องเสียใจไป”
อาม่าลูบหัวลูกๆ เขยสะใภ้และหลานๆ
“อีก 15 วินาที” หลงเว่ยร้องเตือน เสียงชุลมุนดังที่หน้าประตูเหมือนมีใครมาติดอะไรไว้ที่หน้าบ้าน
อาม่าเดินออกจากห้องใต้ดิน กำม้วนเวทไว้ในมือ ข้างละม้วน
คนพวกนี้ ทำลายชีวิตของเธอและคนรอบข้าง เธอต้องเลี้ยงดูลูกๆอย่างยากลำบาก
แม้จนวันนี้ พวกมันก็ยังตามราวีไม่ละเลิก
ไม่มีทางอื่นแล้ว นอกจากการต่อสู้
ต่อสู้ แม้จะรู้ว่าไม่มีทางชนะ!
10 … 9 … 8 … 7 … 6 …
อาม่าคลี่ม้วนเวททั้งสองออก ปักแกนมอนสเตอร์ลงไปในม้วนเวท
“เวทเพิ่มพละกำลัง !”
“เวทเพิ่มความเร็ว !”
พลังเวทจากม้วนเวทพรั่งพรูเข้าทั่วทุกอณูของร่างกาย อาม่าสะบัดกางเกงแพรและถลกแขนเสื้อขึ้น
5 … 4 … 3 … 2… 1
บรึม!
