เปย์หมดตัว!
โดย
หมอแมว
รอนถูกส่งกลับมายังห้องนอนของตนภายในบ้านอีกครั้ง เขาตรวจเช็คในกระเป๋า ถุงใส่เหรียญของพอลยังอยู่ภายในพร้อมเหรียญทองแดงทั้งหมด
สำหรับเหรียญทองทั้ง 2 เหรียญที่เหลือ เขาไม่กล้าใส่เข้ามาในกระเป๋าเงินเพื่อการทดสอบ เลยใส่เข้าไปในกระเป๋าในเสื้อผ้าตำแหน่งอื่นๆ
สรุปแล้วเป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ คือ ถ้าเงินอยู่ในกระเป๋าใส่เงิน มันจะถือว่าเป็นไอเท็มชิ้นเดียวและเคลื่อนย้ายได้ทั้งหมด นี่ถ้าต่อไปเขาได้เหรียญทองมาหลายอัน ก็สามารถเคลื่อนย้ายมาได้พร้อมๆกันเลยไม่ใช่ทีละเหรียญ
รอนเก็บเหรียญไว้ในกระเป๋านักเรียนและไปอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอน
** ** **
เช้าวันถัดมาเด็กหนุ่มไปเรียนหนังสือตามปกติ ที่ต่างไปจากเดิมเล็กน้อยคือตอนพักกลางวันเขากับแพทต้องมานั่งติวทบทวนวิชาที่ต้องเรียนในช่วงเช้าเพราะว่าเย็นนี้ลุงบัวจะมารับแพทตอน 5 โมงเย็น
“แพท พวกเรารีบไปโรงอาหารกันก่อนเถอะเดี๋ยวคนเยอะแล้วต่อคิวนาน” รอนบอกเมื่อระฆังพักกลางวันดังขึ้น
“ไม่ต้องหรอกรอน เราเตรียมอาหารกลางวันมาแล้ว จะได้นั่งติวไปด้วยกินไปด้วยเลยพร้อมๆกัน” แพทหยิบกล่องอาหารเก็บออกมา …. อาหารภายในยังร้อนอยู่จากการใส่ในที่ใส่อาหารแบบเก็บความร้อน
ข้าวผัดอเมริกัน มีไข่ดาว ไส้กรอก แฮม ยังอุ่นๆอยู่ เด็กหนุ่มรับกล่องและช้อนส้อมไปวางไว้ตรงหน้าแล้วตักกิน
“อื้อ … อร่อย” รอนชม “แพททำเองเลยเหรอ”
“อือ ใช่” เด็กสาวพยักหน้า … เธอลุกขึ้นมาทำตั้งแต่เช้า ปกติเธอทำอาหารเองที่บ้านในวันหยุดเสาร์อาทิตย์ เพราะเป็นหนึ่งในงานอดิเรกที่ไม่ต้องอ่านตัวหนังสือแต่เปิดคลิปทำตามได้
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้และวันต่อๆไป เราจะทำมาให้รอนกินทุกวันเลยนะ”
“อื้อ ขอบคุณมาก”
แล้วรอนหยิบหนังสือและสมุดที่จดวิชาเมื่อกลางวันขึ้นมาและเริ่มติวไปกินไป
[คุณรับรู้ได้ว่ามีคนกำลังเฝ้ามอง]
รอนเงยหน้ามอง … เพื่อนๆที่ควรจะออกไปจากห้องเพื่อไปกินอาหารกลางวันยังยืนดูเขาและแพทกันเป็นสิบคน
“อะไรเหรอ” รอนถาม
“เปล๊า!” เพื่อนๆตอบก่อนจะรีบเดินออกจากห้องกัน ทั้งแพทและรอนมองตามกันไปก่อนจะหันกลับมามองหน้ากัน …
“อ้อ แพท โทษทีนะ” รอนหยิบผ้าเช็ดหน้าจากในกระเป๋าเสื้อมาแล้วปัดข้าวตรงข้ามแก้มแพท “ข้าวติดแก้ม”
[คุณรับรู้ได้ว่ามีคนกำลังเฝ้ามอง]
รอนหันขวับไป เงาคนที่มุมประตู 3-4 คนแวบหดหัวกลับเข้าไปทันที
….รอนส่ายหน้า ความจริงก็เป็นเพราะตัวเขาเองที่ไม่ตั้งใจอ่านหนังสือตั้งหลายปี พอมานั่งติวหนังสือตอนกลางวันแบบนี้คนก็เลยเห็นเป็นเรื่องแปลก …. ว่าแต่
“อ้าว แพท เป็นอะไรไป ร้อนเหรอ หน้าแดงหูแดงหมดเลย”
*** *** ***
หลังจากมื้อกลางวันดูเหมือนแพทจะอารมณ์ไม่ดีอะไรสักอย่าง ตกบ่ายพอเลิกเรียนทั้งคู่ไปนั่งติวกันที่ห้องสมุดอีกพักนึงจนลุงบัวมารับ …
“แพท เราจะวานอะไรเธอหน่อยสิ” รอนบอกพลางหยิบเหรียญทองสองเหรียญขึ้นมา “ เราอยากฝากขายเหรียญทองนี่กับพ่อเธออีกได้ไหม”
“ได้สิ เดี๋ยวเราจัดการให้” แพทบอกก่อนจะรับเหรียญไป “พ่อเรามีเลขที่บัญชีธนาคารของเธอแล้ว เดี๋ยวถ้าโอเคแล้วให้พ่อเราโอนเงินเข้าไปให้นะ”
รอนลาเพื่อนสาวก่อนจะออกจากโรงเรียน ….. ตอนนี้เขามีเงินสำรองเพิ่มมาอีกหน่อย แต่จะใช้สิ้นเปลืองไม่ได้ เพราะกลาสบอกว่าจะเดินทางไปที่อื่นและอีกนานกว่าจะกลับมา … ถ้าเขาใช้เงินอย่างไม่ระวังรับรองได้ว่าเงินจะต้องหมดก่อนแน่
ดังนั้น เงินที่จะใช้ต่อจากนี้ก็จะต้องทำยังไงก็ได้ เพื่อให้หมู่บ้านโอลเซ่นที่เขาอาศัยอยู่ อยู่ได้โดยไม่มีปัญหา
ปัญหาแรกเรื่องอาหาร : รอนตรงไปที่ร้านข้าวสารและสั่งข้าวแบบเดิม ขอให้เฮียประเสริฐหิ้วไปซ่อนแบบเดิม
“ เฮียเสริฐหิ้วไปวางไว้ตรงกองถุงปุ๋ยเหมือนเดิมนะ เดี๋ยวเย็นนี้ผมรดน้ำต้นไม้แล้วจะเคลียร์พื้นที่ไว้ให้”
“ได้เลย 700 บาทเหมือนเดิม เดี๋ยวเฮียจัดให้ … รับรองไม่ให้พ่อกับแม่รอนรู้แน่นอน”
ปัญหาที่สอง เรื่องโรคระบาด … ตอนนี้อีกหลายหมู่บ้านรอบๆกำลังเจอโรคระบาด และถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป คนจะต้องอพยพย้ายถิ่น และยิ่งคนอพยพย้ายถิ่นมากเท่าไหร่ มอนสเตอร์ก็จะมีเป้าหมายลดลง และหมู่บ้านก็จะเสี่ยงต่อการถูกโจมตี … ดังนั้น ….
รอนเดินเข้าไปในร้านขายยาและอาหารสัตว์
“”เฮียๆ ผมขอซื้อยาDoxycyclineกระปุกให้หมาหน่อยครับ”
“ได้ๆ คราวนี้เอาเท่าไหร่ล่ะ”
รอนคิดเลขในใจ
หมู่บ้านละ 150 คน ต้องกิน 7 วัน ก็คนละ 14 เม็ด ก็หมู่บ้านละ 4 กระปุก
เส้นทางที่กลาสจะเดินทางผ่านไปก่อนถึงตัวเมือง มี 5 หมู่บ้าน ก็ 20 กระปุก
+ 3 กระปุกที่เขาจะต้องซื้อไปให้คนหมู่บ้านโอลเซ่นกินต่อให้ครบโดส
รอนตัดสินใจว่าจะให้แค่นั้นพอ เพราะแม้ในตัวเมืองจะมีการระบาด แต่ว่าน่าจะมีนักบวชที่ใช้เวทHealได้และการระบาดน่าจะไม่มาก
“เอา 23 กระปุกครับ” รอนตอบไปโดยไม่ทันคิด
“ 17250บาท งั้นเฮียลดให้เหลือ 17000 บาท ”
รอนฟังราคาแล้วใจหายแว้บ …. เพราะวันก่อนที่ได้มา 20000 บาท เขาซื้อของไปจนเหลือเงิน 17300 บาท หักกับค่าข้าว 700 บาทก็เหลือ 16600 บาท ขาดอีก 400
เขาเหลือเงินสำรองอีกบัญชียามฉุกเฉิน 1000 บาทแท้ๆ นี่ต้องกดเงินออกมาใช้หรือเนี่ย
แต่รอนก็พยักหน้าตกลงแล้วออกไปกดเงินจากเอทีเอ็มมาให้ … โดยอีกบัญชีนึงต้องวิ่งไปกดอีกตู้ จะได้ไม่เสียค่าธรรมเนียม ….. ฮือ เงินฉุกเฉินเหลือ 600 บาท เท่านั้น
เด็กหนุ่มขอเจ้าของร้านเข้าไปดูกล่องยา กล่องยาเป็นแบบ 36กระปุก ดังนั้นเขาขอให้เจ้าของร้านเลือกกล่องที่”ใกล้หมดอายุมากที่สุด” จากนั้นขอให้หยิบยาออกจนเหลือ 23 กระปุก ….. Limit ของการข้ามเวลาจำกัดของที่อยู่รวมกันประมาณ 2 เดือนหรือน้อยกว่านั้น … ซึ่งยังไม่เคยทดลอง แต่คงไม่ดีแน่หากข้ามมิติไปแล้วยาดันหล่นลงมาเกลื่อนห้องแล้วข้ามไปไม่ได้ จากนั้นเขาก็เดินออกมาจากร้านพร้อมกล่องยาอย่างชีช้ำ
“นี่เราต้องการหาที่อ่านหนังสือเพื่อสอบผ่านขึ้น ม4 พ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องเสียเงินเรียนซ้ำชั้นหรือเปลี่ยนโรงเรียน …… แต่กลายเป็นตอนนี้เราจ่ายเงินไปแล้ว2หมื่นกว่าบาท”
รอนบ่นกับตัวเอง แต่ก็นั่นแหละ เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะหยุดการข้ามไปโลกฝั่งโน้นได้ยังไง ถ้าเขาไม่รักษาความสงบของหมู่บ้านในบริเวณนั้นไว้ เขาก็ไม่มีทางรู้เลยว่าหากหมู่บ้านเจอทำลายลงแล้ว เขาจะต้องเจอกับอะไรบ้าง … คิดเสียว่าเป็นการลงทุนเพื่ออนาคตไว้ก่อนก็แล้วกัน
** ** **
แพทกลับไปถึงบ้านแล้ว เธอวางกระเป๋านักเรียนกับกระเป๋าเงินไว้บนโต๊ะในห้องรับแขกแล้วเดินไปล้างมือ …. และกลับมาพบคุณพ่อที่มาหยุดยืนที่โต๊ะ
“สวัสดีค่ะคุณพ่อ”
“จ๊ะลูก” พ่อลูบหัวลูกสาวเบาๆ “วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง สนุกไหม”
“ค่ะพ่อ วันนี้เรียนรู้เรื่องมากเลย” เด็กสาวตอบ “รอนเค้าช่วยติวให้ตอนกลางวันกับตอนเย็น เลยรู้เรื่องขึ้นเยอะเลย”
พ่อยิ้มให้ เด็กสาวมีท่าทีมีความสุขกับการไปโรงเรียนมากขึ้นเยอะตั้งแต่มีเจ้าหนุ่มนั่นมาช่วยติวให้ทุกวัน
“เดี๋ยวหนูเอาของขึ้นไปเก็บที่ห้องก่อนนะคะคุณพ่อ” แพทตอบก่อนจะถือของทั้งหมดเตรียมขึ้นห้อง
“แพท เดี๋ยวก่อนลูก” พ่อเรียก “รอนมีฝากเหรียญมาให้พ่อด้วยใช่ไหม”
“อ้อ ใช่ค่ะ … แพทลืมเสียสนิทเลย” เธอเดินกลับมาแล้วหยิบเหรียญทองสองเหรียญส่งให้ “พ่อคุยกับรอนแล้วใช่ไหมคะ”
ชายผู้เป็นบิดาพยักหน้าให้และรับเหรียญทองมา … เขารอจนลูกสาววิ่งขึ้นห้องไปแล้ว จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโอนเงินไปให้รอน … จากนั้นกดโทรศัพท์ไปที่เบอร์ของเด็กหนุ่มที่ให้ไว้ตั้งแต่ครั้งก่อน
“สวัสดีรอน”
“สวัสดีครับ” รอนพูด “อ้อ คุณพ่อของแพท ครับสวัสดีครับ”
“วันนี้เธอให้แพทฝากเหรียญมาให้ลุงสองเหรียญใช่ไหม” พ่อของแพทถาม “เมื่อกี้ลุงกดโอนไปให้แล้วนะ”
“โอ้ ขอบคุณมากครับ …. ที่จริงผมว่าจะโทรไปบอกคุณลุงก่อนแต่ลืมไปเลย “
“ไม่เป็นไร … ว่าแต่เธอยังมีเหรียญพวกนี้อีกไหม”
“มีแต่ว่าตอนนี้ยังไปเอาไม่ได้ครับ …. น่าจะอีก ครึ่งเดือนถึงเดือนนึง” รอนบอกไป … เพราะกว่ากลาสจะกลับมาก็น่าจะเป็นเดือน
“ไม่เป็นไร …. พอดีลุงจะถามเธอหน่อย” พ่อของแพทตาเป็นประกาย “ บอกตามตรงละกัน … เหรียญทองพวกนี้เคยมีคนขุดของเก่าเจอฝังไว้พร้อมกับผลึกสีแดงๆ เรียวๆอันเล็กๆเท่านิ้วก้อย ไม่รู้ว่าเหรียญที่รอนได้มามีผลึกที่ว่ามาด้วยไหม ถ้ามีลุงจะรับซื้อ
“โอ้ ได้เลยครับลุง ตอนนี้ผมมีอยู่ชิ้นนึงที่บ้านพอดี” รอนตาเป็นประกายเช่นกัน … ผลึกที่ติดตัวมาตั้งแต่ตอนแรกยังอยู่ที่บ้าน … แบบนี้ต่อให้ลุงกลาสยังไม่กลับมา เขาก็มีลู่ทางหาเงินเพิ่มจากแกนมอนสเตอร์แล้วสิเนี่ย
สงสัยเมื่อก่อนก็ต้องมีคนที่เคยวาร์ปข้ามมิติไปมาแบบนี้แล้วเอาของพวกนี้กลับมาด้วยสินะ …
“งั้นถ้าวันไหนว่าง เธอเอาผลึกสีแดงนั่นมาให้ลุงดูหน่อยนะ”
“ได้ครับ”
รอนวางสายอย่างดีใจที่ปัญหาทางการเงินคลี่คลายไปอีกเปลาะ …
สำหรับพ่อของแพทวางสายแล้วยกมือขวาขึ้นปกเหนือเหรียญในมือ
“ เหรียญทองผนึกเวทมนตร์ตรวจสอบเหรียญของทวีปซีแลนเดีย …. นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้เห็นเหรียญใหม่ๆแบบนี้”
