เมื่อเวทมนตร์ผนวกเข้ากับเทคโนโลยี
โดย
หมอแมว
กองกำลังก็อบลินถอนกำลังกลับออกไปอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าโทรลทั้งหมดถูกทำลายแล้ว กองทหารทั้งสองกองร้อยคุ้มครองเจ้าชายและกลุ่มของรอนกลับเข้าเมือง
“คุณรอนทำไมมาอยู่นี่ได้ แล้วแพทล่ะ”
“เรื่องมันยาวครับ ตอนนี้แพทน่าจะไม่เป็นไร หมู่บ้านโอลเซ่นยังยันเอาไว้ได้” รอนบอก “แต่ตอนนี้ผมมีเรื่องด่วนมากที่จะต้องพบกับพระราชาให้ได้ เจ้าชายช่วยผมหน่อยจะได้ไหมครับ”
“ท่านพ่อน่ะหรือ งั้นคุณรอนรอสักครู่หนึ่ง” เจ้าชายดีโอหยิบบางสิ่งบางอย่างออกมาจากแหวนมิติเก็บสิ่งของ “ติดต่อราชเลขา”
เจ้าชายรอครู่หนึ่งก่อนที่จะมีเสียงดังมาจากอีกด้าน เจ้าชายพูดคุยสักครู่หนึ่งก่อนจะวางของในมือลง
“ตอนนี้ท่านพ่อกำลังประชุมสำคัญกับแม่ทัพและนักบวชชั้นสูงอยู่ กว่าจะเสร็จก็คงสัก22นาฬิกา” เจ้าชายบอก “คุณรอนรอได้ใช่ไหม?”
“ก่อนเที่ยงคืน … ได้ครับ” รอนบอก “ว่าแต่ที่นี่ใช้อุปกรณ์สื่อสารเวทมนตร์ได้ด้วยเหรอครับ”
“อ๋อ ตอนนี้ยังใช้อุปกรณ์สื่อสารเวทมนตร์ไม่ได้หรอก” เจ้าชายบอกก่อนจะยกของในมือให้ดู “นี่ก็คือโทรศัพท์มือถือของคุณรอนไงล่ะ”
“อ๋อ ที่แท้ก็ใช้โทรศัพท์มือถือ” รอนพยักหน้าก่อนจะนึกได้ “เดี๋ยวๆ ที่นี่มันมีสัญญาณมือถือได้ยังไง”
รอนลืมตากว้างอย่างงงงัน แต่ว่าเจ้าของที่อยู่ในมือของเจ้าชายก็คือโทรศัพท์มือถือจริงๆด้วย
“แม้แต่คุณรอนก็คาดไม่ถึงจริงๆ” เจ้าชายยิ้มออกมาอย่างยินดี “นี่เป็นผลงานของจอมเวทอิสระคนนึง คุณพ่อค้ากลาสไปเจอเข้าก็เลยจัดการให้มาทำอุปกรณ์นี้ … ไม่สิต้องเรียกว่าบังคับให้มาทำมากกว่า ข้าขอโทรศัพท์ของคุณรอนหน่อย”
รอนหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองส่งให้เจ้าชาย เจ้าชายหยิบแผ่นไม้กลมๆอันหนึ่งออกมา แนบแผ่นไม้ไปที่เครื่องแล้วดึงสายโลหะจากแผ่นไม้เสียบเข้าไปในช่องหูฟัง จากนั้นอัดฉีดมานาเข้าไปในแผ่นไม้ที่ว่า
“นี่เป็นชิฟชนิดพิเศษของจอมเวทคนนั้น เมื่อใช้ชิฟเชื่อมต่อเข้ากับโทรศัพท์และกระตุ้นด้วยมานาครั้งเดียว ก็จะสามารถใช้งานได้” เจ้าชายยื่นโทรศัพท์คืนให้รอน “คุณรอนใช้ติดต่อผมดู”
“เห แล้วใช้ยังไงครับ” รอนรับมือถือมาแล้วพูดขึ้น แล้วก็ต้องตกใจเมื่อมีเสียงดังมาจากลำโพงโทรศัพท์มือถือ
“คุณรอนสามารถบอกรายละเอียดหรือตำแหน่งของเครื่องที่จะติดต่อได้ค่ะ” เสียงจากมือถือดังออกมา
“แว้กกกกก” รอนตกใจ “นี่เสียงใครกัน”
“ชั้นชื่อเปิ้ลค่ะ คือโทรศัพท์ของคุณรอนเอง” เสียงจากโทรศัพท์บอก
“เปิ้ล … ใครกัน มันยังไงกันเนี่ย”รอนงงเป็นไก่ตาแตก
“อืม เรื่องชื่อข้าก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ เห็นว่ามีทั้งชื่อซุง เกีย หมี่ เหว่ย น่าจะเป็นชื่อตามชนิดของเครื่องที่คุณรอนนำมาน่ะ” เจ้าชายเอียงคอ
“ไม่ใช่แบบนั้นครับ” รอนบอก “ผมหมายถึงว่าเสียงที่พูดนี่มันใครกัน”
“ถ้าอธิบายในมาตรฐานของโลกของคุณรอน ชั้นคือเอไอปัญญาประดิษฐ์ค่ะ” เปิ้ลตอบ
“เอไอ!” รอนตกใจสุดขีด “ติดชิพ แล้วมีเอไอ นี่มันอะไรกัน”
“เดี๋ยวๆอย่าเพิ่งกาวค่ะ คุณรอนดูชิพที่ว่าดีๆก่อน” เปิ้ลบอก
รอนมองดูดีๆ ชิพที่ว่าเป็นชิพที่ใช้ในคาสิโน
“ถ้าพูดในภาษาของที่นี่ ชั้นคือโกเลมโทรศัพท์มือถือค่ะ” เปิ้ลบอก “จริงๆคุณรอนไม่น่าแปลกใจมากนะคะ เพราะว่าที่ผ่านมาคุณเองก็ใช้เวทโกเลมกับดิน หิน เหล็ก สั่งการให้มันทำงานนั่นนี่ได้ทั้งๆที่มันเป็นแค่ก้อนดิน คุณควรจะแปลกใจมากกว่าอีก”
“อ่อจริงด้วย” รอนนึกได้
“ฮ่าๆ ในที่สุดก็มีเรื่องที่ทำให้คุณรอนประหลาดใจได้” เจ้าชายหัวเราะก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
เรื่องก็คือ มีจอมเวทคนหนึ่งที่ติดการพนันมาก เพื่อที่จะโกงไพ่ ก็เลยใช้วิธีเปลี่ยนโทรศัพท์มือถือให้กลายเป็นโกเลม โดยเอาชิพเล่นพนันไปดัดแปลงใส่วงแหวนเวทโกเลมเข้าไปแล้วเชื่อมต่อกับโทรศัพท์มือถือ เครื่องหนึ่งไว้กับตัวเอง อีกเครื่องเอาไปติดตั้งให้กล้องถ่ายฝั่งตรงข้ามไว้เพื่อจะได้โกงไพ่ได้
เรื่องมาแดงเข้าตอนที่ทำชิพหลุดตกพื้นแล้วแตกออกเจอวงจรเวทโกเลมข้างใน ก็เลยเจอจับสอบสวน ตอนนั้นพ่อค้ากลาสที่บังเอิญรู้เรื่องก็เลยจ่ายค่าเสียหายให้แลกด้วยการบีบให้มาทำงานด้วย
“โอ้ แบบนี้ก็เยี่ยมไปเลย” รอนตาเป็นประกาย “ไหนลองนำทางผมจากที่นี่ไปพระราชวังให้หน่อยสิ”
“…….” โทรศัพท์เงียบไปครู่หนึ่ง “[ข้อมูลไม่เพียงพอ]”
“อ้าว” รอนร้องออกมาอย่างผิดหวัง
“ถ้าไม่มีข้อมูลไว้ ก็ไม่สามารถแสดงข้อมูลได้ค่ะ” เปิ้ลบอก
“แบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับโทรศัพพูดได้ธรรมดาน่ะสิ” รอนบ่น
“คุณรอนอย่าเพิ่งพูดแบบนั้น ข้าจะแสดงอะไรให้ดู” เจ้าชายบอก “ ‘ซุง’ เชื่อมต่อข้อมูลจากโทรศัพท์บนกำแพงเมืองทั้ง4ตัวให้ ‘เปิ้ล’ ของคุณรอนหน่อย”
เพียงอึดใจเดียว มีเสียงดังกิ๊งที่โทรศัพท์ในมือของรอน
“คุณรอนลองยกชิพบนโทรศัพท์ขึ้นแตะที่หน้าผากแล้วหลับตาสิครับ”
แม้จะไม่เข้าใจแต่รอนก็ค่อยๆยกมือถือขึ้นเอาส่วนชิพแตะศีรษะแล้วหลับตา
จากนั้นสิ่งที่อัศจรรย์ก็บังเกิดขึ้น
ภาพออร์คและก็อบลินนับร้อยกำลังวุ่นวายกับการโจมตีโกเลมอัลปาก้า ทหารสองเซ็นจูเรี่ยนกำลังเคลื่อนออกจากกำแพงเมือง และที่ไกลออกไปนั้น รอน ทีน่า แม็กซ์ และรัสเซลกำลังวิ่งเข้ามา
รอนมองเห็นภาพตัวเขาเองที่กำลังวิ่งมา กระชากสร้อย ขว้างลงพื้น จากนั้นยกโล่ขึ้นกัน ก่อนที่จะเกิดแสงสว่างเจิดจ้าขึ้น แล้วกลุ่มควันรูปดอกเห็ดก็ลอยขึ้นท้องฟ้า
“คุณรอนสามารถเปลี่ยนตำแหน่งการสังเกตได้ด้วยนะ” เสียงของเจ้าชายดังแทรกเข้ามา
ไวเท่าความคิด รอนลองคิดดูว่าจะไปดูเหตุการณ์ใกล้ๆตัวเขา
แล้วภาพก็ตัดไป รอนไปโผล่อยู่ที่ข้างๆรอนในเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เขามองภาพรอบๆ เป็นเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดไปเมื่อครู่นี้จริงๆ จะต่างกันก็ตรงที่ความคมชัดไม่เท่าของจริง และพื้นที่บางจุดภาพขาดความละเอียดอย่างมาก
“ทำไมภาพไม่ค่อยชัดเลย” รอนถาม
“กล้องไม่ละเอียดพอค่ะ และตรงส่วนที่กล้องถ่ายไม่ได้อย่างส่วนด้านหลัง ก็ต้องใช้การreconstructionภาพขึ้นมา” เสียงของเปิ้ลบอก “ด้วยกำลังของชั้นและโทรศัพท์เครื่องอื่นๆ มีข้อมูลไม่มากพอที่จะสร้างภาพไปมากกว่านี้ค่ะ”
รอนปิ๊งไอเดียขึ้นมาทันที
“แล้วถ้าเป็นเครื่องคอมพิวเตอร์หรือโน็ตบุ๊คล่ะ จะได้ไหม”
“ถ้าเป็น ‘อสัตย์’ จะทำได้ดีกว่าเราค่ะ แต่ตอนนี้เราใช้อสัตย์ในการประมวลผลจากกล้องรอบเมืองเพื่อเตือนภัยการโจมตี ถ้าจะนำมาใช้ปรับปรุงภาพ คุณรอนจะต้องยกเลิกการทำงานป้องกันเมืองก่อน”
อสัตย์ คือชื่อยี่ห้อคอมพิวเตอร์โน็ตบุ๊คที่เขาเอามาที่นี่เพื่อใช้กับเครื่องพิมพ์สามมิติที่ใช้สร้างระเบิดเวทมนตร์
“ไม่ต้องหรอก ผมถามไปอย่างนั้นเอง” รอนพยักหน้าแต่ว่าในใจกำลังยินดี
ในที่สุดก็มีวิธีสร้างหนังให้เจ้าสุธนแล้ว!
