แกนมอนสเตอร์!
โดย
หมอแมว
“คุณรอนหายเหนื่อยแล้วรึยัง” เบรเซอร์เดินเข้ามาหาเด็กหนุ่มที่ยังนั่งพักอยู่ตรงทางเข้าหมู่บ้าน
“หายแล้วครับ มีอะไรเหรอครับ” รอนรีบลุกขึ้นยืน
“อืม …… แต่ท่านยังหน้าแดงอยู่เลย พักสักครู่ก่อนแล้วกันเดี๋ยวข้ากลับมาใหม่” พ่อเฒ่าพูดขึ้น รอนหน้าแดงยิ่งกว่าเดิมขณะที่ชาวบ้านคนอื่นๆต่างหัวเราะกัน
“ไม่ๆ ผมหายเหนื่อยแล้วครับ” รอนรีบเดินตามหัวหน้าหมู่บ้านไปทันที
เบรเซอร์เดินกลับไปที่หน้าบ้านของตน วางไม้เท้าในมือแล้วเข้าไปหยิบดาบไม้และโล่ไม้ขนาดเล็กออกมาจากในบ้าน พ่อเฒ่ายื่นดาบและโล่ในมือให้รอน
” สมมุติว่าข้าคือออร์คที่กำลังเข้ามาจู่โจม” เบรเซอร์บอก “ท่านรอนลองตั้งรับให้ข้าดูหน่อย”
รอนยกโล่เล็กด้วยมือซ้ายวางแนบลำตัว ยื่นดาบออกไปด้านหน้า … เบรเซอร์ เดินเข้าไปช้าๆ
“ท่านรอนลองโจมตีข้าดูหน่อย”
รอนมองหน้าชายชราซึ่งพยักหน้าให้เขา เด็กหนุ่มก้าวไปอย่างรวดเร็วและแทงไป เบรเซอร์ยื่นโล่ในมือปัดดาบของรอนออกก่อนจะตวัดดาบกวาดลง รอนขยับโล่ตามแต่ไม่ทัน ดาบปะทะที่ขาเบาๆ
“ลองอีก!” พ่อเฒ่าบอก
รอนยื่นดาบไปด้านหน้าอีกครั้ง เขารอจนเข้าใกล้แล้วงอศอกตวัดจะฟัน แต่ร่างดำทะมึนของพ่อเฒ่าหลบไปด้านซ้ายของเขาและแทงเข้ามา รอนขยับโล่อีกแต่ไม่ทัน ดาบไมเจิ้มเข้าที่ต้นแขนซ้าย
“ลองอีก”
รอนตวัดดาบฟันลงไปแรงขึ้น แต่พ่อเฒ่าถอยโล่หลบ รอนตวัดดาบอีกครั้งแต่ถูกโล่ของพ่อเฒ่าปัดออกก่อนจะเจอฟันด้วยดาบ
[-0.2]
รอนรู้สึกงงมาก เพราะชายชราไม่ได้เคลื่อนไหวเร็วไปกว่าเขาเท่าไหร่เลยแต่กลับฟันถูกเขาได้ทั้งหมด แถมป้องกันดาบที่เขาฟันแทงได้ทุกครั้ง
“ท่านรอนไปหัดการใช้ดาบกับโล่จากที่ไหนมา? ใครสอนให้ท่านใช้ดาบกับโล่แบบนี้?”
“คือ … ข้าอ่านเอาเอง”
“ห๊ะ!?!”
เบรเซอร์อุทานอย่างตกใจ
“นี่ท่านเดินทางมาตัวคนเดียวแบบนี้ ด้วยวิชาดาบที่หัดจากการอ่านเนี่ยนะ”
รอนพยักหน้า
“ท่านอ่านจากหนังสืออะไร ข้าอยากรู้จริงๆ” พ่อเฒ่าถาม รอนมองซ้ายขวาแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือเปิดภาพหนังสือหัดวิชาดาบให้เบรเซอร์ดู … พ่อเฒ่ามองภาพข้างในที่รอนเลื่อนให้ดูทีละภาพ แล้วทำหน้าหนักใจ
“ท่านรอน ตอนที่ท่านหัดใช้โล่เล็กกับกระทะจากหนังสือเวทมนตร์เล่มนี้ ท่านใช้ภาพอันที่ท่านเปิดให้ข้าดูอยู่นี่ใช่ไหม”
รอนพยักหน้ารับ … ดูเหมือนพ่อเฒ่าไม่ได้แปลกใจกับโทรศัพท์มือถือ …. ที่โลกนี้คงมีหนังสือเวทมนตร์ที่เปิดภาพได้เหมือนกัน
“ท่านรอนรอตรงนี้ก่อน” เบรเซอร์เดินกลับเข้าไปในบ้านแล้วหยิบโล่ไม้วงกลมเก่าๆออกมาอันนึง “สองอันนี้เรียกว่าอะไร”
รอนมองดูโล่สองอัน อันที่เขาเพิ่งซ้อมไปหมาดๆมีขนาดเล็กประมาณ30ซม. อีกอันเป็นโล่ที่มีความกว้างขนาด70ซม.
“อันนี้โล่ใหญ่ อันนี้โล่เล็ก”
“มีชื่อเฉพาะไหม”
“Shield?” รอนตอบ เขาจำได้ว่าเวลาใช้สกิลมันก็ขึ้นให้ว่าShieldนี่นา
“……” เบรเซอร์ถอนหายใจ “อันใหญ่นั่นคือShield ส่วนอันซ้ายเราเรียกว่าBuckler “
เบรเซอร์ตั้งท่าให้รอนดูอีกครั้ง “ลองดูท่าที่ข้าทำอยู่ดีๆว่าท่านจับต่างจากข้ายังไง”
รอนมองสังเกตอีกครั้ง แล้วก็ถาม “ทำไมผู้เฒ่าถือโล่เล็กไว้ห่างจากตัวแบบนั้นล่ะ แล้วดาบก็ไปอยู่ใกล้ลำตัว”
“นี่คือวิธีใช้ดาบกับ…โล่เล็กที่ถูกต้อง” เบรเซอร์ตอบ “ถ้าท่านถือดาบห่างจากตัวแบบนั้นท่านจะไปมีแรงเหวี่ยงดาบได้ยังไง”
“แล้วโล่เล็กขนาดมันเล็ก เวลาถือห่างจากลำตัว ท่านแค่เลื่อนมือนิดเดียวก็จะป้องกันดาบของอีกฝ่ายไม่ให้มาถึงตัวได้ … แต่ถ้าท่านแนบไว้ใกล้ตัว อีกฝ่ายจะเลือกแทงฟันหัว ท่านก็ต้องเลื่อนขึ้นเยอะ ถ้าเค้าฟันเท้า ท่านต้องเลื่อนลงเยอะ มันไม่ทัน … ที่ท่านอ่านอยู่คือการใช้โล่ขนาดกลาง เอามาใช้แทนกันไม่ได้”
รอนคิดตาม …. เขานึกภาพทรงกรวย ถ้ายื่นแขนไปไกลๆ พื้นที่น้อยก็บังพื้นที่ด้านหลังกว้างๆได้ (เลขภาคตัดกรวย)
“ท่านรอน …ลองดูใหม่ !”
[-0.3] “โอ๊ย”
“เอาใหม่”
[-0.1] “อู้ววว”
“เอาใหม่”
[-0.1] “อร๊างค์”
“เอาอีกที!”
[-0.1] “อ้าห์”
“อีก!”
แคร้ก
[Battle technique learned : Sword play ]
[Deflect — renamed –>( Buckler ) Deflect]
‘ในที่สุด!’ รอนคิดในใจหลังจากเจ็บตัวหลายจุด เขาเริ่มจับทิศทางและความเร็วของดาบในมือของพ่อเฒ่าได้มากขึ้น เขาปัดดาบและใช้ดาบของตนฟันกลับได้มากขึ้นเรื่อยๆแม้ว่าทุกครั้งพ่อเฒ่าจะยกโล่ป้องกันได้หมดก็ตามที
“เอาล่ะ ข้าว่าท่านรอนเข้าใจจุดนี้แล้ว ต่อไปข้าจะเพิ่มอะไรอีกนิด” เบรเซอร์ฟันดาบใส่ รอน[Deflect] ดาบออกไปได้ จากนั้นเบรเซอร์ก็ขยับตัวไปด้านขวามือของเขาก่อนจะแทงเข้ามาที่สีข้าง
[-0.2] “อุ้กกกก”
“ท่านรอนเห็นไหมว่าพอข้าเคลื่อนตัวมาด้านขวาของท่าน โล่ในมือซ้ายของท่านจะเคลื่อนมาป้องกันดาบที่มาจากด้านขวาไม่ถึง” เบรเซอร์อธิบาย “ท่านต้องเคลื่อนตามข้า หรือไม่ก็หมุนตัวตาม ไม่อย่างนั้นข้าจะไปอยู่ในตำแหน่งที่ท่านเสียเปรียบ …. เอาใหม่!”
คราวนี้เบรเซอร์เคลื่อนตัวไปด้านขวา รอนฟุตเวิร์คไปด้านขวาเพื่อประจันหน้ากัน และพอก้าวไปได้สามครั้ง
“เฮ้ย โอ้ว!” พลั่ก! [-0.1]
“นอกจากนี้เราสามารถใช้การเคลื่อนตัวของเราล่อหลอกให้อีกฝ่ายไปสะดุดหลุมหรือก้อนหินได้” เบรเซอร์บอก “ท่านจะยืนเป็นเป้านิ่งแบบตอนเจอก็อบลินไม่ได้ ถ้าหากคู่ต่อสู้คือออร์คหรือมนุษย์ อีกฝ่ายขยับนิดเดียวท่าก็เรียบร้อยแล้ว”
เด็กหนุ่มนึกในใจ … foot work นี่เอง แต่ไม่มีสถานะสกิลขึ้น มันคงรวมกับสกิลดาบแน่ๆ
รอนฝึกกับพ่อเฒ่าต่อไปเรื่อยๆ และเริ่มป้องกันและโต้กลับได้ดีขึ้นตามไปด้วยเช่นกัน จนดวงตะวันลอยเกือบเหนือศีรษะ
[Sword Play Lv 2 : 15/100]
[ Deflect Lv 2 : 50/100]
รอนนั่งมองสเตตัสที่ได้มา อย่างเจ็บปวด
“ท่านรอนพักแล้วไปกินอาหารกลางวันกันเถอะ “เบรเซอร์บอก “ดูเหมือนพวกที่ไปเก็บหินที่แม่น้ำจะได้ปลามาด้วยหลายตัว”
ปลารึ จริงสินะ หลายวันมานี้นอกจากข้าวต้มกับเกลือแล้ว ชาวบ้านที่นี่ก็มีกินเนื้อบราวนี่ที่เขาจัดการมาได้ ถ้าไม่มีมอนสเตอร์ การใช้ชีวิตของคนที่นี่คงจะดีกว่านี้แน่ๆ
รอนขอตัวกลับเข้าห้องพัก เขาเตรียมตัวเดินทางกลับบ้าน …. ถอดเสื้อผ้าชุดลายพรางสีเขียวออกเหลือแต่กางเกงในตัวเดียว … หลายวันที่ผ่านมาเขาต้องมานั่งปัดกวาดเศษดินเศษฝุ่นที่ติดตามเสื้อผ้ากลับไปที่ห้องนอนจนเบื่อแล้ว
…
ว่าแต่ลืมอะไรไปนะ… อ้อ ใช่แล้ว ผลึก
รอนคว้าผลึกมอนสเตอร์สีแดงที่ได้จากก็อบลินกัปตันมาถือไว้ในมือ เตรียมตัวกลับ
5..4..3..2..1
“เฮ้ย!”
เด็กหนุ่มเพิ่งนึกได้ว่าตอนที่มาจากบ้านรอบนี้เขามาวาร์ปที่กระสอบข้าวที่วางไว้ในสวน … เขารีบวิ่งเข้าบ้าน ปิดประตู แล้วกลับขึ้นห้องนอนไป …
ยังดีที่ไม่ได้ถอดหมด
** ** ** **
เช้าวันถัดมารอนตื่นมาแบบงงๆ
“วันนี้วันอะไรเนี่ย”
การวาร์ปไปโลกโน้นแบบ12ชั่วโมงแล้ววาร์ปกลับมาที่นี่24ชั่วโมง ทำให้เขามึนไปหมด ทั้งการใช้ชีวิตที่ไม่ปะติดปะต่อ และความสับสนเรื่องเวลา
รอนเปิดดูโทรศัพท์มือถือ หน้าจอบอกว่าเป็นวันพฤหัส … ยังดีที่เขาตั้งให้เครื่องโทรศัพท์มือถือนี้ตั้งวันเวลาอัตโนมัติเวลาต่ออินเตอร์เน็ท ไม่งั้นป่านนี้มันอ่านวันเวลาผิดไปหมดแน่ๆ
เขารีบลงจากห้องนอนแล้วไปกินข้าวเช้า ข้าวสวยร้อนๆหอมๆกับไข่เจียวฝีมือแม่ ….
การไปกินอาหารที่หมู่บ้านที่กำลังขาดแคลน ทำให้เขาพบว่าอาหารที่เคยรู้สึกว่าธรรมดาๆของแม่ จริงๆอร่อยมากแค่ไหน
“ไปก่อนนะครับ”รอนออกจากบ้านแล้วไปรอรถ … แต่สองแถวที่มามีคนโหนเต็มหมดเลย
“ตายแล้ว 7โมง50 ไม่ทันแล้วเอาไงดี …. เอาวะ วิ่งก็วิ่ง”
รอนวิ่งจากซอยบ้านออกไปตามถนนใหญ่แซงรถบนถนนไปอย่างรวดเร็ว (รถติดอย่าคิดมาก)
เด็กหนุ่มวิ่งมาถึงรั้วโรงเรียนพอดีกับที่มาสเตอร์เทพครูปกครองม.ต้นกำลังเลื่อนประตูปิด!
“ย้าก” เขาวิ่งกระโดดแล้วเหนี่ยวตัวจับกำแพงโรงเรียนสูงสองเมตรดึงตัวข้ามไปแล้วทิ้งตัว….. ….เก้ง เก้ง เก้ง…. ลงสู่พื้น
‘ปรี้ด’ “สาย!” มาสเตอร์เทพเป่านกหวีดแล้วประกาศ นักเรียนที่ออหน้าประตูโรงเรียนร้องอ้ากกันเป็นทิวแถว
“นายรอน … บ้านเธออยู่ตรงข้ามโรงเรียนฝั่งประถม ห่างจากฝั่งมัธยมแค่3กิโล เพื่อนคนอื่นเค้าบ้านไกลกว่าเธอตั้งเยอะยังมากันทันเลย วันหลังมาให้ทันอย่ามาสายอีก … เอ้า ไปเข้าแถว” มาสเตอร์เทพจดชื่อหักคะแนนแล้วให้รอนเดินไปเข้าแถว
ชั่วโมงคาบเช้าผ่านไปอย่างรวดเร็ว รอนไม่ลืมหน้าที่ของตน จัดการจดสรุปของวิชาที่ครูสอนไว้อย่างเป็นระเบียบ
“วันนี้เราทำข้าวผัดหนำเลี๊ยบหมูใส่เม็ดมะม่วงหิมพานต์มา” แพทยกกล่องข้าวขึ้นมาสองกล่อง ยื่นให้รอนกล่องนึง
‘ว่าแต่หนำเลี๊ยบนี่กินยังไงฟะ’ รอนคิดในใจ เกิดมายังไม่เคยกิน เคยเห็นแต่ลูกดำๆ
รอนตักกับข้าวสีดำปนม่วงขึ้นมาอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะเอาเข้าปาก
“อื้ม อร่อย”
รอนบอกแพทที่นั่งยิ้มให้
‘เฮ้ออออออออออ’เสียงถอนหายใจโล่งอกดังจนทั้งคู่หันไปมอง ….. เพื่อนร่วมห้องทั้งห้องยังนั่งอยู่กัน
…
“พวกเราไปกินข้าวกันเหอะ”
“ใช่ๆๆๆ ไม่รีบไปเดี๋ยวโรงอาหารเต็ม”
“ไปกันพวกเรา”
…
..
.
สุดท้ายเหลือแต่รอนกับแพทนั่งกันสองคน
“อะไรของพวกเค้ากันนะ”
“ช่างเหอะ มาติวกันเถอะ”
ตกบ่ายก็เช่นเคย ทั้งคู่ไปทบทวนบทเรียนตอนเย็นที่ห้องสมุดจนถึง 5 โมงเย็นที่ลุงบัวมารับแพทกลับบ้าน … รอนฝากผลึกแกนมอนสเตอร์ให้กับแพทเพื่อเอาไปให้พ่อของเธอตามที่คุยกันไว้ … จากนั้นรอนก็กลับเข้าห้องสมุดไปหายืมหนังสือที่เขาคิดว่าจะอ่านเอาไปด้วย ตอนนี้เรื่องเร่งด่วนทั้งหลายที่หมู่บ้านโอลเซ่นก็หมดไปแล้ว คงจะเหลือแต่การปรับปรุงอะไรเล็กๆน้อยๆ ดังนั้นเรื่องหนังสือที่ตั้งใจว่าจะอ่านก็จะได้นำไปอ่านเสียที
รอนจดของที่ตั้งใจจะซื้อแล้วนำไปด้วยลงกระดาษ จากนั้นก็กลับบ้าน
** ** **
“พ่อคะ รอนฝากนี่มาให้ค่ะ” เด็กสาวยื่นผลึกสีแดงให้พ่อ “มันคืออะไรเหรอคะ”
“เป็นแก้วน่ะลูก เพียงแต่ว่าเป็นของเก่า พ่อเลยสนใจ” พ่อบอกปัดไปและรับมาส่องดู “ วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง”
“ดีค่ะ ช่วงนี้หนูเรียนรู้เรื่องขึ้นเยอะเลย” เธอตอบ “อีก 2-3 เดือนก่อนสอบปลายภาคครูจะให้เลือกสาย … หนูขอเลือกสายวิทย์นะคะพ่อ”
“ยังไงก็ได้จ๊ะ” พ่อลูบหัวแพทเบาๆ เด็กสาวกอดครั้งนึงก่อนจะหิ้วกระเป๋าเอาของขึ้นไปที่ห้องตัวเอง … ชายวัยกลางคนเดินออกจากห้องรับแขกตรงไปที่โรงยิม
“อย่าให้ใครเข้ามารบกวน” เขาพูดสั้นๆกับคนติดตามก่อนจะเดินเข้าไป … ปิดประตู และเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้ากระสอบทราย หยิบถุงมือ 4 ออนซ์มาสวมก่อนจะต่อยเข้าไปตรงกลางเต็มแรง
“ตุบ!”
กระสอบทรายแกว่งไกวหน้าหลังเล็กน้อยจากแรงต่อย … เขาจับให้มันหยุด จากนั้นล้วงเอาผลึกแกนมอนสเตอร์ออกมา หลับตาและกำเอาไว้ครู่หนึ่ง โยนผลึกทิ้งไป ก่อนจะตั้งท่าอีกครั้ง ง้างหมัดและก้าวตรงไป
“ ! “
‘ตูมมม’ …. เอี๊ยด …. เอี๊ยด ….. เอี๊ยด
เขามองไปยังกระสอบทรายที่แกว่งทำมุม30องศาไปมา เสียงโซ่ด้านบนดังตามการแกว่ง จากนั้นก้มลงมองผลึกแกนมอนสเตอร์ ที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีขาวและแตกเปราะเป็นชิ้นเล็กๆ อยู่บนพื้น
จากนั้นถอดถุงมือ และเดินออกจากโรงยิมไป
