หอกซัดอยู่ในลัง! ใครพร้อมก็ยิงเลย!
โดย
หมอแมว
“คุณรอนครับ พวกมันตามมาแล้ว”
“ทุกคน เตรียมปืนพร้อม ยิงทีละนัด”
รอนเปิดประตูคาร์โก ปากกระบอกปืน6กระบอกยื่นออกไป
“ยิง!”
ปัง ๆๆ ปังๆๆ ค้าวคาวยักษ์สองตัวหมุนคว้างร่วงลงไปเบื้องล่าง ฝูงค้างคาวที่บินตามมาเบื้องหลังเริ่มแตกกลุ่มออกเพื่อไม่ให้ตกเป็นเป้า
“ยิง!”
ปังๆๆ ปังๆๆ
“ข้างหน้ามีค้างคาวยักษ์! ทุกคนระวัง!”
ไวเวิร์นขนส่งยกตัวขึ้น ผู้คนในคาร์โกช่วยกันยึดจับกันและกันไม่ให้ตกออกไปด้านนอก
“ด้านข้างก็มี”
“ยิงไว้ เล็งที่หัว ถ้าทำไม่ได้ยิงที่ตัวของมัน อย่าให้กระสุนสูญเปล่า”
ประกายไฟแลบออกมาจากรอบคาร์โก เสียงปืนจู่โจมอัตโนมัติดังเป็นระยะไม่ขาดตอน ค้างคาวยักษ์ร่วงหล่นจากท้องฟ้าทีละตัวๆ
“คุณรอน กระสุนชุดสุดท้ายแล้วครับ”
“หมดชุดนี้แล้วเปลี่ยนไปใช้หอกซัดกับกระสุนเวทมนตร์”
เสียงปืนเงียบหายไป กระสุนที่นำมาตอนนี้หมดสิ้นไม่มีเหลือ ทุกคนเปลี่ยนมาใช้หน้าไม้กระสุนเวทมนตร์และหอกซัด
แน่นอนว่าเมื่อใช้เป็นอาวุธนี้ ระยะต่อสู้ก็กระชั้นชิดกว่าเดิมมาก
“ขว้าง!”
ฉึกๆๆๆ ค้างคาวยักษ์ชะงักไปบ้างเมื่อถูกหอกซัด4เล่มปัก แต่มันยังบินต่อไหว มันพุ่งเข้าหาคาร์โกบรรทุกก่อนที่ลูกกลมพลาสติกสีชมพูจะพุ่งเข้าใส่ดวงตาของมัน
ปุ บึม! กี๊ดดดดดดด
ค้างคาวยักษ์ที่หัวแหว่งไปครึ่งนึงหมุนตกลงไปด้านล่าง แต่ในเวลาเดียวกันค้างคาวยักษ์อีกหลายตัวก็โฉบเข้าโจมตีปีกของไวเวิร์นได้
“ก๊าซซซซ”
ไวเวิร์นร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อถูกโจมตี เลือดไหลเปรอะเปื้อนปีก
กระสุนเวทมนตร์หมดแล้ว ชาวบ้านและรอนช่วยกันขว้างหอกซัดเข้าใส่ค้างคาว ไม่นานนักพวกมันก็ค่อยๆถอยทิ้งระยะห่าง
“ทำไมมันถอยล่ะ เกิดอะไรขึ้น”
“รึว่าพวกมันกลัว”
“ไม่น่าใช่นะ พวกเราจัดการมันได้แค่1ใน3 พวกมันเหลืออีกน่าจะร่วมๆ200ตัว มันจะกลัวพวกเราแน่รึ”
แต่ละคนออกความเห็นกัน
“คุณรอนครับ … หอกซัดใกล้จะหมดแล้วครับ” ชาวบ้านคนนึงบอก
“เหลือระยะทางอีกไกลไหมกว่าจะถึงโอลเซ่น”
“อีก120ไมล์ครับ”
120 ไมล์โรมัน ก็เท่ากับ 60 กิโลเมตร
ไกลไป ถ้าเดินเท้าก็ต้องใช้เวลาเกิน1วัน
“พวกเราแข็งใจไว้ เราต้องไปต่อให้ไกลที่สุดแล้วค่อยลงเดินเท้า”รอนบอก “ลังสีเขียวตรงนั้นเป็นลังหอกซัด เอามาเปิดใช้ ใครที่หอกหมดแล้วให้ใช้หอกซัดในนั้นได้”
คนที่ไม่มีหอกซัดแล้วกรูกันไปที่ลังสีเขียวที่เขียนไว้ว่า Javelin ต่างคนต่างช่วยกันเปิดลังออกยกของภายในออกมา
“เร็วๆเข้าทุกคน พวกมันมีไวเวิร์นมาสมทบ” รอนบอก “ที่แท้ที่ค้างคาวถอยไปก็เพราะต้องการรอกำลังเสริมนี่เอง”
ชาวบ้านโอลเซ่นต่างเข้าประจำที่ ไวเวิร์นร่วม50ตัวบินเกาะกลุ่มกันมาที่เบื้องหลัง ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“ทุกคน นิ่งไว้ นิ่งไว้” รอนสั่ง “เราจะรอให้มันเข้าใกล้ที่สุด แล้วเราจะใช้หอกซัดออกไปพร้อมกัน”
มือของทุกคนต่างเปียกชื้นด้วยเหงื่อ ความเครียดเขม็งกัดกินไปทุกคน มังกรบินสีเขียวจำนวนมากบินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ
“คุณรอนครับ ว่าแต่หอกซัดอันนี้มันใช้ยังไงครับ” ชาวบ้านถาม “มันไม่เหมือนหอกซัดที่เคยใช้เลย”
“ผมเอามาจากอีกที่นึง มันก็ใช้เหมือนอาวุธอื่นๆของร้าน ARMAMENTแหละครับ” รอนบอกโดยไม่หันไปมอง พวกมีดดาบอาวุธจากโลกโน้นมันต่างจากอาวุธของช่างอาวุธในโลกนี้นิดหน่อย ดูเหมือนชาวบ้านจะไม่ชินกับรูปร่างเท่าไหร่
ชาวบ้านคนที่ถามมองหน้ากันกับเพื่อนคนอื่นๆ ในลังสีเขียวเมื่อครู่นี้มี ‘หอกซัด’ แค่อันเดียว
“ใช้เหมือนอาวุธอื่นๆเหรอ” ชาวบ้านคนนั้นพูดกับตัวเอง “หรือว่าใช้เหมือนปืน ถ้าอย่างนั้นตรงนี้ก็เป็นช่องเล็งสินะ”
เขากดปุ่มต่างๆ กดจนกระทั่งแสงไฟสีเขียวสว่างขึ้น ในช่องเล็งปรากฎภาพ
“เล็งยังไงเนี่ย … ตรงนี้มีกรอบสี่เหลี่ยม … งั้นไหนลองทำแบบที่ยิงปืนเมื่อกี้ซิ นั่งฐาน นั่งฐาน เอาไว้ตรงกลาง..”
กรอบสี่เหลี่ยมจับที่ภาพของไวเวิร์นแช่ไว้ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีแดง ภาพไวเวิร์นในกล้องใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ ระยะห่างเหลือเพียง300เมตร ไวเวิร์นข้าศึกต่างแสยะเขี้ยวอ้าปากอย่างดุร้าย
“ทั้งหมดเตรียมตัว” รอนสั่ง “เรามีโอกาสเดียว ถ้าใครมั่นใจว่ายิงถูกก็พุ่งหอกซัดออกไปเลย”
ชาวบ้านทุกคนเครียดเขม็ง รอให้ไวเวิร์นเข้ามาในระยะ ขณะที่ชาวบ้านคนนั้นมองอย่างไม่แน่ใจ … แต่ใกล้แค่นี้ไม่น่าพลาดนี่นะ
กริ๊ก!
ซูมมมมมมมมมมม
“ว้ากกกกกกก”
เปลวไฟพุ่งออกมาจากท้ายกระบอกสีเขียว แท่งทรงกระบอกพุ่งออกมา กางปีก จากนั้นเปลวไฟก็พุ่งออกมาจากส่วนท้าย
ซูมมมมมมมมมมมมม บรึ้ม!
ไวเวิร์นที่เกาะกลุ่มกันมาถูกแรงระเบิดอัด กลายเป็นลูกไฟสิบกว่าลูกร่วงหล่นลงสู่เบื้องล่าง ขณะที่เหลือต่างบาดเจ็บและแตกกระจายกันออกไป
“นั่นมันอะไรกัน” ชาวบ้านคนนึงร้องถามออกมา ใบหน้าดำจากเขม่าควันไฟ
“หอกซัดไง หอกซัดของคุณรอน” ชาวบ้านคนที่ยิงบอก
“หอกซัด?!? หอกซัดเชี่ยไรนิ” รอนสบถออกมาก่อนจะเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของชาวบ้านคนนั้น “เช็ดโด้! Javelin”
ถึงว่าเถอะ คุณหลิวลี่จงเลยบอกว่าขนยากเย็น ที่แท้มัน Javelinจรวด ไม่ใช่ Javelin หอกซัด
รอนพุ่งไปที่กล่องที่เหลือ เปิดลังออกอย่างรวดเร็วแล้วหยิบเครื่องยิงจรวดวิ่งไปที่ประตูคาร์โก้ เด็กหนุ่มเปิดหน้าจอเล็ง ตั้งกรอบไปที่ตัวที่เกาะกลุ่มกันมากที่สุด
“ทุกคนหลบจากด้านหลัง ระวัง ระวัง ยิง!”
ซูมมมมม ซูมมมมมมมมมมมมม ฟู่ๆๆๆๆๆ บรึ้ม!
ค้างคาวยักษ์และไวเวิร์นนับสิบลุกเป็ฯไฟตกลงจากท้องฟ้า
รอนโยนJavelinกระบอกนั้นทิ้งไปแล้วหยิบอันใหม่ออกมา
“ยิง!”
ซูมมมม บรึม!
ค้างคาวยักษ์ฝ่ายตรงข้ามรู้ตัว มันรีบบินขึ้นสูงเพื่อหลบขึ้นเหนือมุมยิงของรอน
“ยิง!”
ซูมมมม จรวดพุ่งออกไป และหมุนควงตีโค้งฝูงค้าวคาวขึ้นไปด้านบน
บรึม! ค้างคาวยักษ์20ตัวร่างฉีกเป็นชิ้นๆกระจายเป็นหยาดฝนเลือด
ตอนนี้ศัตรูเหลืออีกแค่ครึ่งเดียว พวกมันรู้แล้วว่าไม่ควรอยู่เกาะกลุ่มกัน และเปลี่ยนเป็นแยกกระจายออกห่างจากกัน ค้างคาวยักษ์พุ่งซ้ายขวาบนล่างโจมตีไวเวิร์นขนส่งจนเลือดท่วมไปหมด
ครืน ครืน คาร์โกบรรทุกเอียงอย่างฉับพลัน กล่องลังเลื่อนไถลมาจนชนเข้ากับรอน
“อ้ากกก” รอนร้องออกมาก่อนจะดูลังที่มากระแทก
Butterfly
หรือว่า!
ท่อสีเงินแปดท่อเรียงกันอยู่ในลัง รอนหยิบขึ้นมาดูอย่างเสียวสันหลังวาบ
นี่มันไม่ใช่มีดผีเสื้อของจีนแล้ว!
ครืนๆๆ
ไวเวิร์นขนส่งอ่อนแรงลงทุกขณะ ส่วนศัตรูก็บุกติดพันอยู่รอบๆ ทุกคนทำได้แต่ขว้างหอกไปเรื่อยๆ รอนประเมินแล้วตัดสินใจสั่งทันที
“ให้ไวเวิร์นขนส่งบินไต่ระดับขึ้นให้เร็วที่สุด” รอนสั่ง
“มันกำลังจะไม่ไหวแล้วนะครับ” พลขับพูด
“เป็นทางรอดเดียวของเรา เร็วเข้า” รอนบอก
ไวเวิร์นที่อ่อนแรง เชิดหัวและใช้กำลังทั้งหมดบินขึ้น ศัตรูทั้งหลายทิ้งระยะไม่ถึง50เมตรเบื้องหลังตามมาเป็นสาย รอนเกาะขอบประตูไว้แล้วหยิบท่อสีเงินออกมา ดึงลวดที่ปลายด้านหนึ่ง
เอี้ยดดดด ผึง!
แผ่นพลาสติกสีเขียว 50 ชิ้น หลุดออกจากท่อโลหะ หมุนควงไปในอากาศ รอนไม่รอช้าคว้าท่อถัดไปออกมาแล้วทำเช่นเดียวกัน
ผึง ผึง ผึง ผึง ….
บนท้องฟ้านั้นเบื้องหลังไวเวิร์นของหมู่บ้านโอลเซ่น เต็มไปด้วยแผ่นพลาสติกสีเขียวที่กำลังหมุนตัวอย่างงดงามประดุจดั่งผีเสื้อที่กำลังโบยบิน ฝูงมอนสเตอร์บินตามมาอย่างสงสัย พวกมันพุ่งชนเข้ากับแผ่นสีเขียวนั้นแต่ไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไร
‘ไม่ต้องสนใจ ตามไปจัดการมันเล…’
ตูม!
ไวเวิร์นที่กำลังพูดอยู่เจ็บแปลบที่ปีก แรงระเบิดตัดจนปีกของมันฉีกเป็นรู และขณะที่มันกำลังสงสัยนั้นเอง ปีกอีกข้างก็กระพือไปโดน ‘ผีเสื้อ’ อีกตัว
ตูม!
‘ว้ากกกกกก’
ไวเวิร์นปีกหักหมุนควงลงสู่พื้นเบื้องล่าง มันเบิกตามองพวกพ้องที่อยู่ด้านบน
ตูม ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
พวกพ้องที่ตอนนี้อยู่ท่ามกลางการระเบิด ไม่ว่าตัวใดที่ไปชนเข้ากับผีเสื้อสีเขียวนั่น ก็จะถูกแรงระเบิดเข้าจนบาดเจ็บหรือปีกเสียหาย
“ร ร รอดแล้ว พวกเรารอดแล้ว”
ชาวบ้านทั้งหมดดูไปที่มอนสเตอร์เบื้องหลัง ไวเวิร์นและค้างคาวยักษ์เกือบทั้งหมดดิ้นรนตกอยู่ท่ามกลางแรงระเบิดของกับระเบิดสังหารบุคคล Butterfly มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่บินหนีกลับไปได้
พรึบ พรึบ … ฟู่ ๆ
เสียงหายใจหนักๆของไวเวิร์นปลุกทุกคนให้รู้ตัว ไวเวิร์นขนส่งมองหาพื้นที่ด้านล่าง ก่อนที่มันจะเปลี่ยนทิศทางไปยังจุดที่พื้นราบเรียบ
มันกางปีกออกกว้างต้านลม ร่อนลงสู่ที่ราบเบื้องล่างอย่างพยายามเป็นที่สุด .. ที่ราบที่มีกองทัพออร์คเคลื่อนไหวอยู่เต็มไปหมด
ครืดดดดดดดดดดดดด กึก…
“มันตายแล้วครับ” คนขับบอก
แม้จะน่าเศร้า แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาแล้ว รอนเปิดประตูคาร์โก้ออกไป ชักดาบออกไปสู้กับออร์คที่กำลังรวมกลุ่มกันมาโจมตี
“ขนของออกมาขึ้นรถลากให้มากที่สุด” รอนสั่ง “เอาลังมาเท่าที่ทำได้ …เอารถมอเตอร์ไซค์นั่นออกมาด้วย”
แคร้ง แคร้ง ฉึก
ออร์คล้มลงต่อหน้าเด็กหนุ่ม ขณะที่ชาวบ้านแห่กันออกมา บ้างตรงมาช่วยต้านออร์คที่กำลังวิ่งเข้ามา บ้างขนของขึ้นรถลาก
“ขนเสร็จแล้วครับ” ชาวบ้านร้องบอก
รอนหันกลับไปมอง
ชาวบ้านโอลเซ่นทั้ง200อยู่ในชุดเกราะตำรวจปราบจลาจล ถือโล่กันกระสุน IIIA สีดำ ในมือของทุกคนล้วนถือหอกยาว
รอนยกดาบในมือขึ้นสั่งการ
“เทสทูโดฟอร์เมชั่น”
ทั้งสองร้อยคนเข้ามารวมกลุ่มกันรอบรถลาก คนที่อยู่รอบนอกตั้งโล่กั้นเป็นกำแพง คนที่อยู่ด้านในยกโล่ขึ้นสูงเหนือศีรษะ เสียงลูกธนูพุ่งเข้ามากระแทกเข้ากับโล่ดุจดังห่าฝน
“ชาวโอลเซ่นทั้งหลาย บุกไปข้างหน้า หน้าเดิน!”
แล้วโอลเซ่นทั้ง200คนที่อยู่ในกระบวนรบเทสทูโด ก็เดินไปข้างหน้าอย่างไม่หวาดหวั่น ฝ่ากองกำลังออร์คนับพันที่กำลังบุกเข้ามาล้อมรอบ
