หัวใจที่สื่อถึงกัน จุดจบของเวก้า!
โดย
หมอแมว
ออร์คนับพันบุกโจมตีกำแพงหมู่บ้าน
นักผจญภัย ทหาร ชาวบ้าน ทหารรับจ้าง ทุกคนพร้อมใจกันจับอาวุธและต้านทานออร์คที่กำลังบุกเข้ามา , ขณะที่ทหารม้ารวมกลุ่มรอจังหวะการโจมตี
โรล่าสู้กับมังกรดำที่โงนเงน
ส่วนแพทและเวก้า ก็ย้ายตำแหน่งลงมาสู้ที่พื้นเบื้องล่าง หมัดของเด็กสาวสู้เข้ากับดาบของอัศวินมังกรอย่างเข้มแข็ง เวทเพิ่มพลังและความเร็วถูกใช้เพื่อเร่งเค้นความสามารถในการต่อสู้
“แฮ่ก ๆ ๆ” แพทหายใจหอบ ใบหน้ายิ้มอยู่ก็จริง แต่สายตาของเด็กสาวมองสลับไปมาระหว่างกำแพงหมู่บ้านและโรล่าที่ต่อสู้อยู่กับมังกร
เวก้าขมวดคิ้ว
“นี่เจ้าไม่มีแผนสำรองใช่ไหม ท่าทางที่แสดงออกมาทั้งหมดนี่แค่จะให้ข้าลังเลสินะ” เวก้าพูด
“เจ้าคิดอย่างนั้นเหรอ” แพทฝืนยิ้ม “ถ้าคิดอย่างนั้นก็เข้ามาเลย”
เวก้าหรี่ตาประเมินดู
“เจ้าหลอกข้าได้ดีมาก … แต่ความลังเลที่แวบออกมาเมื่อครู่ทำให้ข้ามั่นใจแล้วล่ะว่าเจ้าไม่มีแผนสำรองอะไรอีก” เวก้าบอก “ถ้าเช่นนั้น ข้าจะเอาจริงล่ะนะ”
เวก้าพุ่งเข้าหาแพท ด้วยFighter Eye ทำให้มันรู้ว่ามานาของแพทเหลือเพียงแค่ 100 ไม่เพียงพอที่จะใช้เวทขนาดใหญ่ใดๆอีกแล้ว
เด็กสาวได้แต่นึกเสียดาย
ถ่วงเวลาได้เพียงแค่นี้เองรึ
“[Might] [Swift]”
แพทร่ายเวทเพิ่มความเร็วและเพิ่มพลัง จากนั้นดึงสร้อยคอที่สวมอยู่ มานาในสร้อยถูกปล่อยออกเข้ามาในร่างของเธอ … นี่คือพลังเวทสำรองชุดสุดท้ายที่มี
พลังเวทที่เธอเก็บไว้เพื่อเวทเผด็จศึกอันสุดท้าย
โฮกกกกกกกกก
พรึบ พรึบ พรึบ
เสียงมังกรดำกระพือปีกขึ้นจากนอกหมู่บ้าน พร้อมกับเสียงของโรล่าที่ร้องอย่างตกใจ
“กลับมาเดี๋ยวนี้ มาสู้กับข้า”
“เรื่องอะไรข้าจะสู้กับเจ้า เบลิ้ฟฟฟฟ” มังกรดำเรอออกมาอย่างมึนงง “ข้าจะไปช่วยท่านเวก้าฆ่าเจ้าเด็กผู้หญิงคนนั้น จากนั้นค่อยมาจัดการกับเจ้า”
แพทมองมังกรดำกระพือปีกกว้างยกร่างขึ้นท้องฟ้า
จบสิ้นกันแล้วรึ
“เปิดช่องว่าง ตายซะ” ดาบของเวก้าฟันลงมาในยามที่แพทเสียสมาธิ เกราะที่ไหล่แม้แข็งแกร่งแต่ก็ไม่อาจป้องกันได้ทั้งหมด
“อ๊าาา” แพทร้องออกมาอย่างเจ็บปวด มองดาบที่ฟันไหล่ทะลุไหปลาร้าขวาลงไป เด็กสาวยกแขนซ้ายขึ้น พยายามร่างเวทโจมตี
“เปล่าประโยชน์ [Dark Barrier]” เวก้าร่ายเวท
เกราะทรงกลมสีดำก่อตัวขึ้นรอบตัวของเวก้า เกราะปิดบังมิดชิดทุกส่วน จะมีก็เพียงดาบโอริค่อนที่ฝังในร่างของแพทเท่านั้นที่ยื่นออกมาจากบาเรียแห่งความมืด
“ฮ่าๆๆๆ บาเรียนี้ปิดหมดทุกการโจมตี และข้ารู้ว่าเจ้าน่ะมีเครื่องรางชุบชีวิตและรักษา” เวก้าบอก “ข้าจะฝังดาบไว้อย่างนี้แหละ รอจนเจ้าตาย หรือไม่ก็ให้มังกรดำบดขยี้เจ้าจนร่างแหลกเหลว ดูซิเจ้าจะทำอะไรได้”
สติของแพทเริ่มพร่ามัว หูอื้อไปหมดเหมือนกับได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังมาจากที่ห่างไกล
“ฝากที่เหลือด้วยนะ โรล่า” แพทยกมือซ้ายขึ้นจับที่ดาบ
“[Thunder Bolt]”
แสงสว่างวาบขึ้นทั่วร่างของเด็กสาว ร่างน้อยๆกระตุกรุนแรงจากการถูกไฟฟ้าช็อตก่อนที่จะล้มลง ขณะเดียวกัน บาเรียสีดำนั่นก็สลายตัวลงพร้อมกับร่างของเวก้าที่เจอช็อตจนทรุดเช่นเดียวกัน
“พวกเรา บุกกก” กัปตันเรย์ชูดาบ “ชาร์จจจจ”
ทหารม้าที่ตั้งรอมาตั้งแต่แรกบุกเข้าไป
การที่พวกเขาตั้งอยู่โดยไม่ออกรบ ก็เพื่อการนี้ !
การหาจังหวะจัดการเวก้า!
กองร้อยทหารม้าทั้งสองกองพุ่งเข้าใส่ร่างของเวก้า ร่างที่โอนเอนร่ายเวทป้องกันขึ้นอีกครั้ง
เคร้ง เคร้ง เคร้ง!!!
ทรงกลมสีดำต้านทานแรงชาร์จของทหารม้าได้ก็จริง แต่มันก็กลิ้งกระเด็นไปตามพื้น ตอนนี้ไม่ว่าทหารม้าจะฟาดฟันอย่างไรก็ไม่อาจทะลวงบาเรียสีดำได้ สภาพไม่ต่างจากทหารม้าที่กำลังพุ่งชนลูกบอลยักษ์
“ทำลาย ฟันมันให้ได้”
“พวกเราบุก”
ทหารม้าควบโจมตี กัปตันเรย์หันมองแพทที่กำลังดึงดาบออกจากอก เลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว แสงเรืองจากเวทชุบชีวิตและเวทรักษาส่องจาง เห็นได้ชัดว่าไม่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บทั้งหมด
“คุณแพท!” กัปตันเรย์ถาม
“ฆ่าเวก้าให้ได้” แพทตะโกน
ถ้าทหารม้าช่วยเธอไปด้วย มังกรดำก็จะไม่ลังเลที่จะติดตามพวกเธอไป การฆ่าเวก้าอาจจะไม่สำเร็จก็ได้
กัปตันเรย์พุ่งม้าผ่านไป บาเรียรูปทรงกลมสีดำกลิ้งออกไปนอกเขตหมู่บ้านกว่า200เมตรแล้ว และกลิ้งต่อไปอย่างไม่หยุด เสียงม้า เสียงดาบ เสียงฆ่าฟัน และเสียงเครื่องยนต์ดังลั่นทั่วสนามรบด้านนอก
ขณะที่มังกรดำนั้นบินมาถึงและอยู่เหนือศีรษะของเด็กสาว มันมองเด็กสาวและเวก้าสลับไปมา
“ข้าจะฆ่าเจ้าก่อน แล้วค่อยไปช่วยท่านเวก้า” มังกรดำพูดขึ้น “เตรียมตัวตายซะ”
ปัง! เฟี้ยวววววววว
เสียงจากที่ห่างไกลดังขึ้น
แพทดึงเอาหอกยาวออกจากแหวนมิติ
“หึ เจ้าคิดว่าข้าจะลงไปสู้กับเจ้างั้นรึ …ฝันไปซะเถอะ ข้าจะใช้เปลวไฟมังกรเผาเจ้าจากท้องฟ้านี่แหละ” มังกรร้องอย่างมีโมโห
“อย่างนั้นเหรอ” แพทยิ้มออกมา “แต่ข้าเชื่อว่ายังไงเจ้าก็ต้องลงมา”
มังกรดำเอียงศีรษะอย่างไม่เข้าใจ ขณะที่แพทที่มองอยู่ที่พื้นเห็นทุกอย่างอย่างชัดเจน
ควันเป็นทางยาวพาดมาในท้องฟ้า มิสไซส์ต่อต้านยานเกราะพุ่งมาอยู่เหนือมังกรดำ จากนั้นหักหัวปักลงมาที่มอนสเตอร์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดอย่างแม่นยำ
บรึม!
เปลวไฟลุกท่วมร่างที่กำลังบินอยู่ของมังกรดำ เลือดเนื้อกระจัดกระจายไปทั่วทิศทาง ร่างยักษ์ใหญ่โตถลาหมุนลงสู่พื้นดินเบื้องล่าง
แพทก้าวขึ้นไปเหยียบศีรษะมหึมา
“บอกแล้วไง ยังไงเจ้าก็ต้องลงมา”
หอกของแพทเสียบลงไปที่สมองของมังกร จบชีวิตมอนสเตอร์คู่ใจของนักรบมังกร
******
“ฟู่ น่าจะทันเวลานะ” รอนปาดเหงื่อ “ว่าแต่ ลูกกลมๆนั่นมันอะไรกันนะ”
เด็กหนุ่มใช้ดาบในมือตัดฟันออร์คที่กำลังบุกเข้ามา เขาทิ้งมอเตอร์ไซค์ไว้แล้วเตรียมมุ่งไปข้างหน้า
เพล้ง
ทรงกลมสีดำแตกกระจายที่ด้านหน้าของรอน ร่างของเวก้าลอยออกมาพร้อมเสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
“ไม่ม่ม่ม่ม่ม่!”
เวก้ามองกลุ่มควันที่ลอยอยู่ในอากาศ จิตเชื่อมต่อระหว่างมันและมังกรนั้นหายไปแล้ว
“ข้าจะฆ่าเจ้า!” เวก้าร้องออก “ข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด”
ดาบยาวของมันพุ่งเข้าใส่รอน โล่เล็กในมือของเด็กหนุ่มปัดดาบนั้นอย่างมั่นคง
ทั้งสองสู้ตัวต่อตัวอย่างเต็มที่ ทหารม้าที่ติดตามมากระโดดลงพยายามหาจังหวะเข้าแทรก แต่ช้าไป
เพล้ง เพล้ง
โล่และดาบกระเด็นไปจากมือ
“ฮ่าๆ เจ้าโง่ เจ้าที่ปราศจากพลังแห่งนักรบมังกรก็ไม่ต่างอะไรจากคนธรรมดา จะมาสู้ข้าซึ่งมีกำลังและใช้เวทMightอยู่ได้ยังไง” เวก้ากระชากรอนขึ้นจากพื้นแล้วเอาดาบขึ้นจ่อคอ “เจ้าโรล่า เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้”
“คุณรอน!” โรล่าวิ่งมาถึง ในมือถือหอกเอาไว้
“โรล่า จัดการมันเลย” รอนร้องบอก
“คุณรอน โรล่าฟังที่คุณพูดไม่ออก” เด็กสาวร้องตอบกลับ
เวก้าหัวเราะร่าขึ้น
“ถ้าแกตั้งใจจะให้เด็กนี่ช่วยก็ฝันไปเถอะ ลำพังสื่อสารยังทำไม่ได้เลย เอาเลยสิ บอกมันไปเลย ข้าอยากจะรู้นักว่ามันจะทำหน้ายังไงถ้ามันพยายามช่วยแล้วทำให้เจ้าตายด้วยมือตัวเอง”
ทหารม้าล้อมรอบรอนและเวก้าเอาไว้ สู้กับออร์คที่พยายามโจมตีเข้ามา
ขณะที่โรล่ายืนประจัญหน้า ห่างออกไป6เมตร มือถือหอกขึ้น
“โรล่า คุณจำวันนั้นได้ไหม วันที่เราอยู่ด้วยกันสองคน” รอนพูด …นึกถึงวันนั้น วันที่สู้กับเสือดำ “ผมเชื่อใจคุณ คุณเชื่อใจผม เราเชื่อใจกันและกัน”
วันนั้นที่โรล่ากรีดเลือดจากอกให้เขาดื่มเพิ่มพลัง
เด็กสาวฟังคำที่รอนพูดออกมา แม้จะไม่เข้าใจความหมายสักคำ แต่ความผูกพันที่ผ่านมาก็เข้าไปสัมผัสถึงจิตใจ
สิ่งที่รอนพยายามบอก หมายถึงช่วงเวลาที่เธอและเขาอยู่ด้วยกันตามลำพัง … วันนั้นที่รอนยอมเจ็บเพื่อเธอ
“โรล่าเข้าใจแล้วค่ะ” เด็กสาวพูดและยกหอกขึ้น และเกร็งแขนพุ่งมันออกไป
เวก้าลืมตาโพลงอย่างไม่เข้าใจ มันไม่คาดคิดว่าทั้งสองคนนี้จะสื่อสารได้เข้าใจ
ด้วยประสบการณ์อันมากล้น เวก้าเปลี่ยนความสนใจมาที่ร่างกายของรอน
‘ถ้ามันขยับไปทางไหน แปลว่าเราต้องหลบตาม’
ในเสี้ยววินาทีนั้น มันเห็นรอนพยายามเบี่ยงตัวทางซ้าย
“หน้าอกซ้ายเรอะ” เวก้าหมุนตัวตาม
ต่อให้แกรู้ใจกันแค่ไหน แต่ถ้าข้าหลบตามก็หลบพ้นอยู่แล้ว
ฉึก!
“อ้ากกกกกกกก ผิดที่แล้วโรล่าาาา” เสียงกรีดร้องของรอนดังลั่น มือทั้งสองกุมเป้ากางเกง เวก้าเองก็เจ็บแปลบเช่นกัน มันมองไปที่เป้าหว่างขาของตน หอกของโรล่าปักทะลุหว่างขาของรอนทะลุเข้ามาที่หว่างขาของมัน
“หนอย! เจ้าเด็กบ้า” เวก้าที่โกรธจัดดึงเป้าของตนออกจากหอก มันผลักรอนลงไปที่พื้นเตรียมชักดาบไปจัดการโรล่า ไม่สนใจกับรอนที่ตอนนี้ไม่ได้เจอล็อคคอและมือทั้งสองข้างเป็นอิสระ
“เวก้า!” รอนตะโกนขึ้นจากพื้น มือล้วงดึงวัตถุออกมาจากอกเสื้อ
“ห๊ะ!” เวก้าก้มลงมองรอนที่นอนกุมเป้าอยู่ …
ในมือของรอนมีวัตถุสีดำมะเมื่อม ลำกล้องรูกลมชี้มาที่หว่างคิ้วของมัน
ปัง ปัง ปัง
รูสามรูปรากฎขึ้นที่ศีรษะของเวก้า ร่างของมันมีแสงเรืองขึ้น แผลที่เพิ่งปรากฎขึ้นที่หว่างคิ้วค่อยๆหายไป กระสุนที่ฝังอยู่ถูกผลักออกมา
“ฮ่าๆๆ แกคิดว่าข้าไม่มีเครื่องรางชุบชีวิตอย่างนั้นเรอะ คราวนี้แหละพวกแกต้องตาย อ๊ะ..”
เวก้าอุทาน เนื่องจากสิ่งที่มันเห็นตอนนี้คือร่างของมันที่ปราศจากศีรษะ และโรล่าที่กำลังทิ้งดาบและเข้าไปกอดรอน
… แล้วทุกอย่างก็หายไป
“เวก้าตายแล้ว พวกเรา โต้กลับได้”
“เฮ”
โรล่าชูศีรษะของนักรบมังกรฝ่ายศัตรูขึ้นชู
กองทัพออร์คที่เห็นภาพนั้นต่างถอนกำลังอย่างเสียขวัญ
โอลเซ่นชนะแล้ว!
