ขอต้อนรับกลับบ้าน (อวสาน)
โดย
หมอแมว
“งานเปิดตัวราบรื่นดีไหมคะคุณ” แพทถาม
“ดีจ๊ะ เกมเมอร์ที่นี่ให้ความสนใจเยอะมาก ดูท่าทางเราต้องเพิ่มกำลังการผลิตชิพโกเลมแล้วล่ะ” รอนบอกผ่านโทรศัพท์ “อ้อ คุณจีน่าฝากความคิดถึงมาถึงเจนกับแจนด้วย เห็นว่าถ้าเคลียร์งานบ้านเด็กกำพร้าที่นี่เสร็จแล้วก็จะรีบกลับไป”
“คุณก็รีบกลับด้วยนะคะ ใกล้วันที่คุณเจนัสจะตื่นเข้ามาทุกทีแล้ว” เด็กสาวเตือน
“จ๊ะ … แล้วลูกเป็นยังไงบ้าง” รอนถาม
“นี่ค่ะ แข็งแรงดี คอแข็งแล้ว” แพทเอียงด้านข้างให้เห็นเด็กชายในอ้อมแขน เด็กทารกตาสีฟ้าผมสีทอง หัวเราะให้กับกล้อง
“เป็นยังไงบ้าง สตีฟลูกพ่อ” รอนตบมือเรียกลูกชายก่อนจะถามแพทต่อ “แล้วคุณล่ะ เหนื่อยไหมวันนี้”
“นิดหน่อยค่ะ ห้องปั้มนมกับห้องเรียนห่างกันไปนิดนึง เลยต้องรีบปั้มรีบกลับ” แพทยิ้ม
“โอเค เดี๋ยวผมไปคุยกับคุณหยางเทียนก่อน เสร็จงานนี้เดี๋ยวผมจะรีบกลับนะ แล้วเจอกัน” รอนตอบก่อนจะวางสายไป
หลังจากขึ้นม.4 มา ทั้งสองคนก็ตั้งใจเรียนต่อ เพียงแต่ว่าภาระในตอนนี้มากขึ้นโข
รอนให้หยางเทียนเปิดบริษัทเกม… เกม Zealandia Saga เป็นเกมออนไลน์ที่ให้ความรู้สึกเหมือนจริงมาก นอกจากภาพที่คมชัดคล้ายมีชีวิตแล้ว NPC ในเกมยังมีความเหมือนมนุษย์มาก มากจนกระทั่งหลายคนวิจารณ์กันว่าถ้าไม่ใช่คนจริงๆก็ต้องเป็นวิทยาการปัญญาประดิษฐ์ … แน่นอนว่าไม่มีคำตอบในเรื่องนี้ เป็นความลับบริษัท
แพทเองอุ้มท้องไปด้วย เรียนไปด้วย … เป็นการอุ้มท้องที่นานเป็นพิเศษ … เพราะว่าเด็กสาวข้ามมิติไปด้วยในขณะที่ยังท้องอยู่ … จากคำบอกเล่าของอารยาและจากการถามศิลานักปราชญ์ เธอก็เลยรู้ว่า ช่วยที่ข้ามมิติไปมาได้นั้น เซลล์ทั้งหลายจะโตช้าแก่ตัวช้าลง 50% ดังนั้นเธอและรอนก็จะไม่ได้ดูแก่กว่าคนวัยเดียวกัน และการตั้งครรภ์ก็จะดำเนินไป 9 เดือนเหมือนคนอื่นๆตามปกติ … จะต่างจากคนปกติบ้างที่ว่าหลังจากคลอดแล้ว สามารถใช้เวท Heal รักษาจนสามารถกลับไปเรียนได้ตั้งแต่สัปดาห์ที่ 2 หลังคลอด
แน่นอนว่าหลังจากคลอดแล้ว แพทก็ปิดฟังก์ชั่นการข้ามมิติเพราะทนไม่ได้ที่จะต้องแยกจากลูก
จีน่า หรืออดีตตั่วเจ๊เมษา ไปเปิดบ้านเด็กกำพร้าในต่างประเทศ รับเด็กที่กำพร้าโดยเฉพาะจากสงครามและการก่อการร้าย
เจน แจน ทำงานที่เดิม … แวะเวียนมาที่นี่เป็นระยะเพื่อเยี่ยมเจนัส
ลุงบัว … ตัดหญ้าอยู่ในสวน … หลังจากนำทีมทหารรับจ้างไล่ตบผู้ก่อการร้ายไปครึ่งค่อนทวีป พอแพทคลอด ลุงบัวก็ขอรีไทร์แล้วกลับมาเป็นพ่อบ้านอีกครั้ง
พ่อกับแม่ .. พ่อของเธอยังทำงานตามปกติขณะที่แม่ลาออกจากการเป็นแพทย์ในหน่วยแพทย์เคลื่อนที่ ตั้งแต่รู้ว่าตนเองตั้งครรภ์อีกครั้งในวัย 40 ปลาย
โรล่า … กำลังตั้งครรภ์ลูกของรอนอยู่ รอนเองเลยต้องเทียวไปเทียวมาระหว่างเมืองโอลเซ่นและเมืองหลวงวาเลนเทียเป็นระยะเพื่อจะได้ดูแลใกล้ชิด
แพทอุ้มลูกชายไปที่ห้องของเจนัส มองดูหญิงสาวที่นอนนิ่งกับเครื่องช่วยหายใจอย่างกังวลใจ
แม้จะรักษาชีวิตไว้ได้ก็จริง แต่ตามที่อารยาบอกมา สิ่งที่น่ากังวลที่สุดคือสภาพจิตใจที่ติดอยู่ในมิติแห่งความว่างเปล่า
ตอนนี้เจนัสจะเป็นยังไงบ้าง และเมื่อออกมาจากที่นั่นแล้ว จะอยู่ในสภาพใด
** ** ** **
ในห้วงมิติที่ล้ำลึก หยดความคิดจิตสำนึกหนึ่งกำลังล่องลอยอยู่ เป็นการล่องลอยโดยไม่รับรู้ถึงกาลเวลา ไม่รับรู้ถึงความร้อนหนาวสัมผัส ไม่มีแสงสว่าง ไม่มีขอบเขตใดให้สัมผัสได้
‘นี่เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วนะ’ เจนัสคิด ก่อนที่จะปล่อยความคิดนั้นให้ล่องลอยจากไปโดยไม่คิดจะค้นหาคำตอบ … ถึงเธอต้องการหาคำตอบก็ไม่มีทางที่จะได้รับรู้มัน
นับแต่วินาทีนั้นที่เธอยินยอมมอบ ‘เวลา’ ในชีวิตไป จิตสำนึกของเธอก็ถูกกักขังอยู่ในที่นี้
ไม่รู้สัมผัส ไม่รู้รสชาติ ไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของตัวตน
แม้เธอจะรู้ล่วงหน้าจากแม่ของแพทว่าทั้งหมดนี้เกิดจากความรู้สำนึกที่ยังทำงานขณะที่การรับรู้ทุกอย่างหายไป … แต่เมื่อได้พบเข้ากับของจริงแล้วเธอก็แทบจะทานทนไม่ไหว
เธอเคยผ่านค่ายนรกแก๊งเมษาที่ถูกจับขังในห้องมืดติดต่อกัน 1 เดือน … แต่ค่ายนรกนั้นเมื่อเทียบกับที่นี่แล้วเป็นเหมือนกับของเด็กเล่น
ในห้องมืด เธอยังรู้สึกถึงการมีชีวิต หายใจ สัมผัส ได้กลิ่น …
แต่ในที่นี้ เธอไม่รับรู้อะไรเลย ไม่มีอะไรที่แสดงได้ว่าเธอยังมีชีวิต จากที่เคยคิดว่าจะทนได้ก็เริ่มสับสน ความว่างเปล่าผลักดันความตื่นกลัวพุ่งจนขีดสุด เธอพยายามกรีดร้องแต่ก็ไม่มีเสียง พยายามร้องไห้ก็ไม่มีน้ำตา
และในตอนที่เวลาผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ เธอรู้สึกเหมือนกับกำลังจะบ้าตกสู่ห้วงลึกแห่งจิตใจ จู่ๆ ก็มีบางสิ่งเกิดขึ้น
เธอรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
ความรู้สึกเชื่อมโยงกับรอน ความรู้สึกที่เคยรับรู้ถึงกันปรากฎขึ้นมาอีกครั้ง
ในโลกที่มืดมิดไม่มีแม้แต่แสงสว่างหรือความมืด ความอบอุ่นได้ปรากฎขึ้นในจิตใจ
หญิงสาวรับรู้ได้ว่าชายคนรักของเธอปลอดภัย … การต่อสู้ที่โลกนั้นได้ผ่านไปแล้ว เขาได้รับชัยชนะ
ในพื้นที่อันว่างเปล่านี้ หญิงสาวมีสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวจิตใจเอาไว้นั่นคือสายใยความอบอุ่นที่เชื่อมโยงกับเด็กหนุ่ม
เธอรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่เขามอบให้กับแพทในคืนนั้น เธอรับรู้ได้ถึงความห่วงใยที่เขามีให้กับโรล่า
และมากไปกว่านั้น เธอยังรับรู้ได้ว่าเขาคิดถึงเธอ
ไม่ใช่ความคิดถึงนึกถึงชั่วครั้งคราว
ในชั่วขณะจิตคิดคำนึงของเจนัส เธอแยกได้ว่ารอนพยายามแบ่งสรรเวลาออกเท่าๆกัน
หนึ่งในสามแบ่งแยกให้แพท หนึ่งในสามให้โรล่า และอีกหนึ่งในสามเป็นการนึกถึงเธอ
ในห้วงความคิดที่เธออยู่นี้ เธอเฝ้ารอเวลาที่รอนจะนึกถึงเธอ …
บางครั้งเป็นการนึกถึง
บางครั้งเป็นการคิดถึงโหยหา
บางครั้งรอนก็พยายามพูดกับเธอ
วันเวลาผ่านไปช้าๆ การเฝ้ารอห้วงความคิดของรอนที่พูดคุยกับเธอกลายเป็นกิจวัตรประจำวัน
เธออัดอั้นที่ไม่อาจตอบกลับไปได้ แต่ก็เป็นความอัดอั้นที่หญิงสาวเฝ้ารอคอย
ความรักเป็นสายใยเดียวที่ยึดเหนี่ยวเธอไว้ในโลกที่มืดมิดแห่งนี้
เมื่อไหร่กันนะ
เมื่อไหร่กัน
ฟู่
ฟู่
ฟู่
ความรู้สึกที่แปลกประหลาดบังเกิดขึ้นมา บางอย่างที่เจนัสไม่ได้สัมผัสมายาวนาน
เสียง?
เสียงอะไร?
กลิ่นน้ำหอมปรับอากาศลอยเข้ามาแตะจมูก … ความรู้สึกถึงทรวงอกที่ขยับขึ้นลง … ความรู้สึกเมื่อยของแขนขาที่ไม่ได้ขยับมายาวนาน
หญิงสาวลืมตาขึ้นช้าๆ เพดานสีขาว ผ้าม่านสีฟ้า สายท่อช่วยหายใจและเครื่องมือต่ออยู่กับลำคอ เธอยันกายขึ้นอย่างแผ่วเบามองไปรอบๆอย่างแปลกตา
เธอกลับมาแล้ว!
กิ๊ง!
[Soulmate : ปิดระบบทำงานบางส่วน เปลี่ยนมาใช้ระบบหลัก]
[Soulmate :Activate]
ความรู้สึกบางอย่างถาโถมเข้ามาในจิตใจ
หญิงสาวจ้องไปที่ประตูห้อง น้ำตาเอ่อไหลออกมา
เขามาแล้ว
ปัง! ประตูถูกผลักออก ร่างของเด็กหนุ่มเปิดประตูวิ่งเข้ามา ทั้งคู่โผเข้าหาอ้อมกอดของกันและกัน ริมฝีปากประทับจูบอย่างโหยหา
ท่ามกลางเสียงเครื่องช่วยหายใจที่ยังดังอยู่ ไม่มีคำพูดใดที่จะต้องเอื้อนเอ่ย … ความเชื่อมโยงจิตใจของกันและกันได้บอกเล่าทุกสิ่งแล้ว
