ความเข้าใจผิดของพ่อค้าอาวุธ
โดย
หมอแมว
“ผมไปโรงเรียนก่อนนะครับคุณพ่อคุณแม่”
รอนร้องบอกก่อนจะวิ่งออกจากบ้าน เด็กหนุ่มวิ่งออกไปตามถนนจนไปถึงหน้าปากซอยผ่านร้านของอาม่า ร้านค้าที่เคยเปิดอยู่ทุกเช้าตอนนี้เปิดประตูเอาไว้เฉยๆโดยไม่มีการขายของ หมอเพิ่งให้กลับมาบ้านได้เมื่อคืนนี้โดยบอกว่าให้พยายามพักและกินยาลดความดันโลหิตเฉยๆ อย่าทำงานหักโหม
รอนมองดูหญิงชราที่นั่งๆนอนๆตรงเก้าอี้ยาว กำลังจะร้องทักออกไปแล้วก็คิดอะไรขึ้นมาได้บางอย่างซึ่งรบกวนจิตใจของเขาตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว
ไม่น่าเป็นไปได้
แต่ลองสักหน่อยก็ไม่เสียหาย
“สวัสดีครับ ‘อาร์ย่า’ ”
รอนร้องทักเข้าไปในบ้าน เมื่อวานนี้เขาได้ยินชื่ออาร์ย่าแล้วก็ตะหงิดใจ อาม่ากับอาร์ย่ามันก็คล้ายๆกัน
และขณะที่เด็กหนุ่มกำลังรู้สึกอายที่พูดอะไรแปลกๆออกไปนั้นเอง เสียงก็ดังออกมาจากในบ้าน
“อะไรเหรออารอน”
“ห๊ะ”
เด็กหนุ่มลืมตาโต หรือว่าอาร์ย่าคนนั้นจะเป็นอาม่าจริงๆ
“ห๊ะอะไร ก็ตะกี้เธอพูดว่าสวัสดีครับอาม่าไม่ใช่รึไง” หญิงชราขมวดคิ้ว
“เอ่อ คือ เมื่อกี้ผมพูดว่าอาร์ย่าครับ” รอนบอกก่อนจะแก้เกี้ยว “อาม่าสบายดีแล้วใช่ไหมครับ”
“อ่อ พูดว่าอาร์ย่า ไม่ใช่อาม่า สงสัยหูจะไม่ค่อยดีแล้ว” อาม่าแคะหูสองที “ดีขึ้นเยอะแล้ว ขอบใจอารอนมากๆนะที่ช่วยอาม่าไว้”
“ไม่เป็นไรครับ มีอะไรก็ต้องช่วยๆกัน” เด็กหนุ่มตอบ “งั้นผมไปเรียนก่อนนะครับ”
อาม่าโบกมือให้รอนสองทีก่อนจะค่อยๆเดินโขยกเขยกกลับมานอนที่เก้าอี้ยาว
“สงสัยหูจะตึงแล้ว ได้ยินผิดไปได้”
อาม่าบ่นกับตัวเอง แล้วก็ขมวดคิ้ว นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“อาร์ย่า อาร์ย่า เหมือนเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหนมาก่อน เฮ้อ นึกไม่ออก”
แล้วอาม่าก็เลิกคิดถึงชื่ออาร์ย่า เอนหลังลงนอนต่อไป
ที่โรงเรียน รอนเอากระเป๋าไปเก็บที่ห้อง กวาดสายตาหาแพท ดูเหมือนว่าจะยังมาไม่ถึงโรงเรียน ด้วยความเคยชิน เขาเลยไปที่ห้องสมุดแทน
ที่ห้องสมุดในตอนเช้านี้เด็กนักเรียนมานั่งจองที่เล่นคอมพิวเตอร์ตอนเช้ากันแน่นเหมือนเคย ด้วยความที่รอนไม่ได้มาเล่นนานแล้ว ทำให้เขาไม่คุ้นหน้าของเด็กนักเรียนคนอื่นๆที่มานั่งเล่นกัน
รอนกำลังจะเดินเข้าไปหาหนังสือเรียนมาอ่าน ขณะที่เดินผ่านหน้าห้องคอมฯก็ได้ยินเสียงฮือฮาลอดออกมา
“เหยดดดดดด แบบนี้ก็ได้เหรอ”
“เยี่ยมเลย แบบนี้ก็ได้ไอเทมใหม่แล้ว”
รอนหันไปดู ใบหน้าคุ้นเคยของกลุ่มที่เล่นคอมฯตอนเช้าสิบกว่าหน้ากำลังมุงล้อมหน้าจออยู่ ส่วนคนที่นั่งหน้าเครื่องคอมเป็นรุ่นน้องม.ต้นที่เขาไม่คุ้นหน้า
ความสนใจเพิ่มขึ้นเมื่อมีคนควักแบงค์500ยื่นส่งให้น้องม.ต้นคนนั้น
“ทำอะไรกันเหรอ” รอนค่อยเข้าไปถามจากน้องคนที่เพิ่งควักเงินออกไป
“โอ้ว พี่รอน กำลังคราฟของอยู่พี่” รุ่นน้องบอก “นี่แอคผมในเกมออโรร่าออนไลน์ ผมเก็บอักษรรูนได้แต่คราฟของไม่เป็น คราฟยังไงก็ได้แค่ของระดับทอง ผมเลยจ้างน้องสุธน น้องม.1นักคราฟของให้มาทำ นี่เพิ่งได้ไอเทมระดับLegendaryมา”
รอนมองตามกลับไปที่หน้าจอ เด็กม.ต้นคนนั้นกำลังเลือกอักษรรูนออกมาแล้วใส่ลงไปในช่อง
แม้รอนจะไม่ได้เล่น แต่ก็พอรู้ว่าเกมออโรร่าออนไลน์เป็นเกมที่เน้นการคราฟของ
ถ้าจ่ายเงิน โปรแกรมจะเลือกรูนแล้วเอาไปคราฟให้แบบrandom
แต่ถ้าไม่อยากจ่ายเงินจะทดลองเองก็ทำได้ แต่ก็จะมีความเสี่ยง เพราะถ้าคราฟผิดพลาด ของที่ใส่ลงไปก็จะหายไปหมด
เนื่องจากความหลากหลายของเกมและความลำบากในการค้นหาสูตรคราฟกับรูน เลยทำให้คู่มือดีๆหายาก คนที่มีความสามารถมักจะรับจ้างคราฟไอเทมกันมากกว่า
รอนมองดูหน้าจอสักพักแล้วก็หมดความสนใจ ตอนนี้เขาต้องตั้งใจเรียนเพราะนอกจากสอบธรรมดาแล้วยังมีเรื่องการส��บแข่งขันวิชาการที่สัญญาไว้กับแพทอีก
แต่เดี๋ยวสิ เดี๋ยวนะ!
รอนรออยู่ที่หน้าห้องคอม รอจนน้องนักคราฟของลุกจากที่นั่งแล้วเดินออกมา
“น้องสุธน ที่คราฟของเมื่อกี้ใช่ไหม”
“ใช่ครับ พี่รอน”
“หืม?”
“ไม่ต้องหืมหรอกพี่ พวกที่เล่นคอมทุกคนรู้จักพี่กันทั้งนั้นแหละ” สุธนบอก “พี่จะให้ผมคราฟอะไร เกมอะไรเหรอ บอกได้นะ ราคากันเอง”
“ถ้าไม่ใช่เกมล่ะได้ไหม” รอนถามดู หวั่นๆใจว่าจะทำไม่ได้ แต่สุธนก็ตอบอย่างมั่นใจ
“ไม่ใช่เกมก็ทำได้พี่ แต่ขอดูก่อน”
รอนเปิดโทรศัพท์มือถือแล้วเปิดอัลบั้มรูป เขาเลื่อนไปจนถึงรูปถ่ายหนังสือวงแหวนเวทมนตร์พื้นฐานที่ถ่ายมาจากโลกโน้นให้ น้องสุธนมองปราดเดียวแล้วก็พยักหน้า
“ได้พี่”
“ห๊ะ ได้ด้วยเหรอ” รอนอุทานอย่างแปลกใจทำหน้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“งี้นะพี่ พวกเกมทั้งหลายน่ะเป็นของที่คนสร้างขึ้นมา มันจะต้องมีความแน่นอนบางอย่าง ดังการคราฟของทุกอย่างล้วนตั้งอยู่บนกฎอะไรสักอย่างนึง” สุธนบอก “หน้าที่ของนักคราฟก็คือต้องหากฎนั้นออกมาให้ได้แล้วเอาไปใช้”
“แต่อันนี้มันไม่ใช่เกมนะ” รอนบอกโดยละไว้ว่ามันคือตำราเวทมนตร์
“ก็เหมือนกันแหละพี่ ตราบใดที่เป็นสิ่งที่มนุษย์ทำขึ้นมา ทุกอย่างล้วนมีกฎ พี่สังเกตไหมว่าพวกเลขบัตรเครดิต เลขบัตรประชาชน เลขที่บัญชีธนาคาร เลขทั้งหลายพวกนี้พวกสถานที่ราชการล้วนเช็คได้ว่ามันเป็นเลขจริงหรือเลขปลอม เพราะเลขพวกนี้มันมีสูตรในการคิดอยู่” สุธนบอก “พวกภาษาโบราณ รหัสลับ ของพวกนี้ก็มีคนสร้างขึ้นมา แม้แต่วงแหวนเวทมนตร์พวกนี้ ถ้าคนวาดไม่ได้วาดมั่วและถ้าเรามีข้อมูลมากพอ เราก็จะสามารถถอยย้อนกลับไปได้ว่ารูนและอักษรแต่ละตัวมีความหมายว่าอะไร หรือแม้แต่สร้างวงแหวนชนิดใหม่ขึ้นมา”
รอนกำลังทำท่าดีใจ แต่สุธนยกมือขึ้น
“ห้าพัน ค่าตรวจสอบ”
“ตรวจสอบ?”
“ใช่พี่ พวกหนังสือรหัสลับ หนังสือเวทมนตร์เก่าๆ มันมีหลายแบบ บางแบบเป็นรหัสจริงที่มีกฎของมันชัดเจน แต่บางแบบเป็นแค่คนสติเฟื่องวาดขึ้นมามั่วๆหรือวาดแบบสวยๆแต่ไม่มีความหมาย ไม่ว่าจะเช็คแล้วเป็นแบบไหนก็ต้องมีค่าตรวจสอบก่อน”
โดยไม่ลังเล รอนควักเงินออกมา
“เอ้า ห้าพัน” เด็กหนุ่มบอก “เอาเมล์มาละกัน เดี๋ยวจะส่งไฟล์ภาพไปให้”
“พี่แน่ใจนะว่าจะให้ทำงานนี้” สุธนหรี่ตาถาม “พวกหนังสือวงแหวนเวทมนตร์ส่วนใหญ่มันจะมั่วๆเน้นสวยงาม พอทำออกมาจริงๆมันมักไม่มีความหมายอะไรนะ”
“แน่ใจๆ แล้วก็เล่มนี้น่ะ คนที่ทำมันขึ้นมาทำแบบจริงๆ ไม่ใช่มั่วๆแน่นอน”
น้องม.1นักคราฟของมองหน้ารุ่นพี่แบบแปลกๆ แต่ก็ไม่คิดอะไรมาก คนที่มีงานอดิเรกแปลกๆมีเยอะแยะไป ทั้งสองคนแลกอีเมล์แล้วก็กลับไปเตรียมเข้าแถวเคารพธงชาติ
เด็กหนุ่มเข้าเรียนตามปกติ และเช่นเคย ตอนพักกลางวันเขาก็นั่งกินข้าวกับแพทและเตรียมทบทวนบทเรียนที่เรียนไปตอนเช้ากัน
ตุ๊ง!
เสียงโนติของอีเมล์ดังขึ้น รอนเปิดดู เมล์ถูกส่งมาจากเมล์ต่างประเทศ ชื่อคุ้นๆแต่นึกไม่ออกว่ามาจากไหน
เด็กหนุ่มเปิดเมล์ และภาพที่อยู่ด้านในก็ทำให้ร้องอ๋อ เพราะในนั้นคือภาพโล่กันกระสุนสีชมพู ร้านขายเกราะกับอาวุธที่ขายให้เขาในตอนนั้นนั่นเอง
รอนกดก็อปปี้ลิงก์ที่ได้มานำไปวางในSearch engine แล้วเช็คไวรัส พอไม่พบสิ่งผิดปกติก็ค่อยกดเข้าไปดู
หน้าเว็บเปลี่ยนไปเป็นสีดำๆ ดูเผินๆเหมือนไม่มีอะไรหากแต่ว่าตัวหนังสือในนั้นล้วนเป็นชื่ออาวุธทั้งหมด
“ร้านวูซู?!”
รอนพูดขึ้นก่อนจะค่อยๆเลื่อนดูอีกครั้ง จริงสินะ ดูจากด้านนอกแล้วอาวุธทั้งหมดมีแต่อาวุธระยะประชิดทั้งนั้น พออ่านดูดีๆก็เขียนประมาณว่าเป็นร้านค้าสำหรับขายอาวุธในกีฬาวูซู ดูๆไปไม่ได้ผิดกฎหมายอะไร
กิ๊ง!
หน้าChat Box เด้งขึ้นมา ชื่อ SleeplessInCanton
SleeplessInCanton : “น้องชาย ได้รับเมล์ที่ส่งไปไม่ทันไรก็เข้ามาแล้วนะ”
รอน : “ครับ ว่าแต่เปลี่ยนมาเป็นร้านขายอาวุธกีฬาแล้วเหรอครับ ไม่มีพวกธนูหน้าไม้อะไรบ้างเหรอครับ”
SleeplessInCanton : “มุมล่างขวา”
รอนกดเลื่อนไปที่ด้านล่างขวาสุดของเพจ มีสัญลักษณ์รูป $ อยู่ เมื่อกดลงไปหน้าเพจก็เปลี่ยนไปเป็นอีกเพจหนึ่ง ภายในนั้นเป็นอาวุธกลุ่มธนูและหน้าไม้
SleeplessInCanton : น้องชาย สามารถสั่งได้ แต่อย่าบอกหน้านี้ให้กับใคร จ่ายเงินสามารถจ่ายได้ด้วย Bitcoin สินค้านี้ตอนนี้ส่งทางไปรษณีย์ไปประเทศน้องชายไม่ได้ ต้องนัดรับของ
รอนพอจะเข้าใจดี ช่วงหลังนี้เขาลองเข้าเว็บขายของออนไลน์ที่เคยใช้ ปรากฎว่าเมื่อพิมพ์คำว่าหน้าไม้ ธนู ลงไป มันก็จะขึ้นว่าเป็นสินค้าที่ผิดกฎหมายในประเทศนั้นๆ เวลาส่งของข้ามประเทศมาก็อาจจะถูกกักสินค้าได้
รอน : ว่าแต่พี่มีปืนไหมครับ
รอนลองถามดู
SleeplessInCanton : มีสิ? อยู่หน้าแรก
อีกฝ่ายแคปเจอร์หน้าจอ แล้วส่งภาพหอกมาให้
รอน : ปืนครับไม่ใช่หอก
SleeplessInCanton : อาวุธร้อน?
รอนกำลังงงๆ ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ คำว่าปืนในภาษาจีนแปลอีกอย่างได้ว่าหอก
รอน : Handgun , Rifle , Semiautomatic gun , พี่ชายเป็นคนจีนใช่ไหม
SleeplessInCanton : เกือบใช่ พี่ชายคนนี้แม้ไม่ใช่คนจีนแต่ก็ใช้ภาษาจีน สำหรับอาวุธร้อนยังไม่มีในตอนนี้ อันตรายเกินไปที่จะขายมัน น้องชายต้องการ?
รอน : ไม่ครับ ตอนนี้ยังไม่จำเป็นต้องใช้ ต้องการแต่อาวุธเย็น ผมคิดว่าต่อไปพี่ชายเขียนเป็นภาษาอังกฤษก็ได้ครับ โปรแกรมแปลภาษาจีนกับไทยยังไม่ค่อยดี เดี๋ยวเราจะเข้าใจผิดกันได้
SleeplessInCanton : โอเค
พอรู้ว่าอีกฝ่ายใช้ภาษาจีนเป็นหลัก รอนเลยเปลี่ยนวิธีพิมพ์เล็กน้อยเพื่อให้เข้าใจตรงกัน แม้ว่าปัจจุบันโปรแกรมแปลภาษาจะก้าวไกล แต่ว่าก็มีอุปสรรคเรื่องคำบางคำและสำนวนบางสำนวน
คำว่าปืนที่พ้องรูปกับคำว่าหอกเป็นตัวอย่างหนึ่ง
สำหรับการแปลภาษา รอนไม่กังวลมาก เพราะยังไงเขามีสกิลของSystemที่ช่วยแปลภาษาอยู่แล้ว ยังไงก็แปลที่อีกฝ่ายเขียนได้แน่ๆ
รอนสั่งสินค้าอย่างรวดเร็วโดยไม่ลืมระบุว่าสินค้าทุกอย่างที่นำมา ขอให้เป็นของที่ถูกบรรจุหีบห่อเดียวกันมาแล้วนานไม่ต่ำกว่า1เดือน ส่วนราคาเพิ่มกว่าปกติได้ ถือเป็นค่าเสียเวลา เมื่อตกลงราคาเสร็จรอนก็กดสั่งจ่ายเงินไป โดยไม่ลืมกดเพิ่มค่าใช้จ่ายเพื่อให้ธุรกรรมเร็วขึ้น
SleeplessInCanton : อ้า น้องชายสั่งแบบนี้จะเอาไปรบกับใคร
รอน : ไม่ใช่ครับ ไม่ได้เอาไปทำอะไร แค่เอาไปผสมกันเป็นชุดๆเท่านั้น
SleeplessInCanton : ผสม! ช่างดุร้าย!
รอน :???
แม้จะงง แต่รอนก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ เขาคุยกันอีกนิดนึงกับคนขายก่อนจะวางไป
รอนไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายใช้โปรแกรมแปลภาษาที่อีกฝ่ายใช้ แปลคำว่าผสมไปเป็นคำว่า 混
ชายผู้มีชื่อว่า SleeplessInCanton นั่งมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ของตน เขากดประวัติลูกค้าของรอนที่ตนทำเอาไว้เมื่อครั้งก่อนขึ้นดู
“อายุ15ปี อยู่ชั้นgrade 9เท่านั้น แต่ครั้งที่แล้วซื้อชุดเกราะและเครื่องป้องกัน มาครั้งนี้สั่งซื้อปลายหอก มีดสั้น หัวธนู สนับมือ สั่งปริมาณมากด้วย”
ชายหนุ่มมองคำว่า 混 ในหน้าจอ ในความหมายที่เขาใช้ คำนี้แปลหมายไปถึงนักเรียนที่เถลไถลหลงไปในวงนักเลง
“ดูเหมือนน้องชายคนนี้จะมีความทะเยอทะยาน”
ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้น กดโทรผ่านอินเตอร์เน็ท เสียงรอสายดังไม่กี่ครั้งอีกฝ่ายก็รับสาย
“หวังหลิน มีคำสั่งซื้อเข้ามาชุดใหญ่ นายจัดการได้ไหม”
“อันนี้เหรอ เฮ้ ทำไมยุ่งยากอย่างนี้ ทำไมต้องระบุว่าจะเอาของที่บรรจุถุงเดียวกันมานานเกิน1เดือนด้วย ก็แค่อาวุธ ใส่ๆรวมๆไปอีกฝ่ายก็ไม่รู้หรอกไม่ใช่รึ”
“หวังหลิน ทำตามคำสั่งซื้อ ลูกค้ารายนี้ระบุมาชัดเจนและให้ราคาสูงกว่าปกติ50%”
“พี่ใหญ่ แต่ว่ามันยุ่งยากนะ”
“ทำตามคำสั่งซื้อ พี่ใหญ่คนนี้สงสัยว่าเด็กหนุ่มที่สั่งซื้อนี่จะไม่ธรรมดา การระบุว่าจะเอาอาวุธที่บรรจุรวมกันมานานกว่า1เดือน น่าจะทำเพื่อหลบเลี่ยงการตรวจสอบของทางการ ดูเหมือนคนที่สั่งซื้อจะระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ” SleeplessInCanton บอก “แล้วตอนที่ลูกค้ามารับของ ให้นายสังเกตลักษณะของลูกค้าด้วย”
“ทำไมรึพี่ใหญ่”
ชายหนุ่มเอนหลังลงกับเก้าอี้นวม
“พี่ใหญ่สังหรณ์ว่า ลูกค้ารายนี้จะเป็นลูกค้ารายใหญ่ในอนาคต และวงการนักเลงที่นั่นคงจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในไม่ช้านี้ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
รอนนั้นไม่รู้เลยว่าการซื้อของเพื่อขนไปโลกโน้นตามกฎการเคลื่อนย้ายของที่รวมกลุ่มกัน30วันของSystem จะทำให้พ่อค้าอาวุธเถื่อนคนนี้จินตนาการไปถึงแก็งค์ใต้ดินที่ไม่มีอยู่จริง
