“ฮ่าฮ่า พี่พามาเพราะเขานั่งตากฝนอยู่ข้างนอก”
“พี่? ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเรา เมื่อก่อนไม่เป็นไรเพราะบ้านของเรามีห้องมากมาย แต่ตอนนี้เรากำลังจะไปเมืองหลวง เราควรคิดถึงเรื่องการเงินของเรา!”
ตรงกันข้ามกับพี่ชายของเธอ อลิซดูฉลาดขึ้นเล็กน้อย เธอตำหนิลิสบอน แล้วหันมาสนใจฉัน
“เฮ้ นายไม่ไปกันคนแปลกหน้าเพราะพวกเขาบอกนายว่าให้ตามมาได้”
คำพูดของเธอทำให้รู้สึกดีมากจนฉันอึ้งกับคำตอบ
“ฮ่าฮ่า อย่าโกรธเขาเลยอลิซ ฉันบังคับเขามา นี่เดนมาร์ค”
ฉันบอกได้เลยว่าอลิซใกล้จะโกรธแล้วเมื่อเธอคว้าคอเสื้อของลิสบอน
“ล้อเล่นเหรอ ทำแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว หืม?”
น่าเสียดายที่ไม่มีป๊อปคอร์นเมื่อฉันดูพี่ชายและน้องสาวจับปกเสื้อของงกัน การดูการต่อสู้เป็นเรื่องที่สนุกเสมอเพราะมันน่าตื่นเต้นและรู้สึกเหมือนได้ประสบการณ์ใหม่เสมอ
“ฮะฮะฮะ คือว่า…”
ไอ้หมอนั่นพยายามจะห้ามด้วยมือของเขา
“อะไรก็ตาม!”
อลิซคลายกำมือของเธอแล้วเดินตรงไปที่บันได
“น้องกำลังจะไปไหน?”
“ไม่รู้! ฉันจะไปนอนแล้ว!”
อลิซโกรธขึ้นไปที่ห้องของเธอ
“ฮ่าฮ่า ปกติเธอไม่ใช่คนแบบนั้น ฉันคิดว่าเธอแค่เหนื่อยจากการเดินทางไกล”
ฉันคิดว่าเธอเบื่อนาย ไม่ใช่การเดินทาง
“มานั่งก่อนสิ อยากกินอะไร”
ฉันตั้งใจแน่วแน่ที่จะไม่กลายเป็นเหมือนเขาเมื่อเห็นรอยยิ้มของลิสบอนและยื่นเมนูให้ฉัน ฉันสามารถเรียนรู้จากการดูพฤติกรรมของเขาได้จริงๆ ยิ่งกว่านั้น เป็นการหยาบคายที่จะปฏิเสธเมื่อมีคนให้ความช่วยเหลือ ฉันดูเมนูแล้วสั่ง
“งั้น ผมเอาสตูว์ไก่และขนมปังข้าวไรย์”
อันที่จริงฉันอยากกินขนมปังข้าวสาลีกับสตูว์เนื้อ แต่ราคาแพงกว่าสตูว์ไก่และขนมปังข้าวไรย์สามเท่า การซื้อของแพงเมื่อคนอื่นจ่ายเงินให้ฉันก็เป็นเรื่องที่หยาบคายเช่นกัน
“กินแค่ถึงอิ่มได้ก็พอ สวัสดีผมต้องการสั่งเมนูพวกนี้”
“ค่ะ~~”
“ผมขอสั่งสตูไก่ 2 ที่กับขนมปังข้าวไรย์ 3 ก้อน มันฝรั่งบด และไข่เจียวหนึ่งจาน”
“ขอบคุณค่ะ กรุณารอสักครู่”
พนักงานเสิร์ฟได้รับคำสั่งและเดินเข้าไปในครัว อาหารออกมาอย่างรวดเร็วหลังจากนั้น มันสมเหตุสมผลดีเพราะอาหารที่ฉันสั่งนั้นใช้เวลาปรุงไม่นาน
อย่างไรก็ตาม การมีชื่อฟอนอยู่ระหว่างชื่อของเขาหมายความว่าเขาเป็นขุนนาง เมื่อพิจารณาว่าลิสบอนเป็นชนชั้นสูง เขาจึงไม่ได้ใช้เงินเป็นจำนวนมากเลย
ราวกับว่าเขาสังเกตเห็นการจ้องมองของฉัน ลิสบอนก็ตอบด้วยรอยยิ้มที่น่าอึดอัดใจ
“ฮ่าฮ่า จริง ๆ แล้วฉันต้องใช้เงินเยอะมากระหว่างทางมาที่นี่…..”
ในระยะสั้นเขาใช้เงินมากเกินไปเพื่อพยายามช่วยเหลือผู้คนที่นี่
ไม่น่าแปลกใจที่น้องสาวของเขาโกรธเขา แต่เราต้องขอบคุณที่เขาซื้ออาหารให้ฉัน
ฉันตัดสินใจใช้โอกาสนี้เพื่อขยายความรู้ที่จำกัดของฉันเกี่ยวกับโลก “ฉันมีบางอย่างที่อยากรู้”
“มันคืออะไร?”
“ราคาในตลาดตอนนี้เป็นอย่างไรมั้ง”
“อะไร?” ลิสบอนดูประหลาดใจกับคำถามที่ไม่คาดคิด
ปกติจะมีคนถามว่า “ทำไมคุณถึงดีกับฉันจัง” อย่างไรก็ตาม เนื่องจากฉันรู้อยู่แล้วว่าเป็นเพราะเขาเป็นคนรวย ฉันจึงคิดว่าควรใช้ความสัมพันธ์นี้เพื่อสะสมความรู้จะดีกว่า
“ผมมาจากหมู่บ้านในชนบท ดังนั้นเราจึงทำการค้าขายผ่านการแลกเปลี่ยนเป็นหลัก”
ไม่ใช่แค่ชนบท แต่เป็นชนบทจริงๆ เมืองที่ใกล้ที่สุดจากบ้านเกิดของผมอยู่ห่างออกไปอย่างน้อย 1,000 กม. “สกุลเงิน” ยังคงมีอยู่ แต่ส่วนใหญ่เป็นผลพลอยได้จากปีศาจหรือสิ่งของเช่นเกล็ดมังกร ด้วยเหตุนี้ พื้นที่ในกระเป๋าของผมจึงเต็มไปด้วยผลพลอยได้จากปีศาจและมังกรทุกชนิด แน่นอน ผมจับได้ทั้งหมดด้วยตัวเอง
ลองคิดดู ถ้าผมจะขายผลพลอยได้ของปีศาจในตลาด ผมจะได้ทองและเงินมาบ้างไม่ใช่หรือ?
พรุ่งนี้ฉันควรจะไปตลาดอีกครั้งเพื่อมองไปรอบๆ นอกจากนี้ ถ้าฉันสามารถหาธนาคารบางแห่งได้ ฉันสามารถฝากเหรียญแพลตตินั่มของฉันและถอนเป็นเงินทอนได้
“เข้าใจแล้ว มันจะสะดวกกว่าถ้าทราบราคาในตลาด เธอรู้ไหมว่ามีเหรียญแปดชนิด: เหล็ก เหล็กกลั่น บรอนซ์ บรอนซ์กลั่น เงิน เงินกลลั่น ทอง และแพลตตินั่ม ใช่ไหม”
ว้าว ผู้ชายคนนี้ดูถูกฉันมาก!
“แน่นอน!”
“เราใช้หน่วยที่เรียกว่าเพลกเป็นหน่วยฐาน มันเป็นคำโบราณสำหรับหอย เหรียญเหล็กหนึ่งเหรียญมีค่าเท่ากับหนึ่งเพลก“
ฉันรู้ข้อมูลนี้จากหนังสือที่ฉันอ่านแล้ว ฉันต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับราคาของสิ่งของในชีวิตประจำวัน แต่เขาปฏิบัติกับฉันเหมือนไม่รู้อะไรเลย
“เหรียญเหล็กกลั่นนั้นเทียบเท่ากับเหรียญเหล็กห้าเหรียญ ดังนั้นโดยพื้นฐานแล้วมันมีค่าห้าเหรียญ เหรียญบรอนซ์มีค่าเป็นสองเท่าของเหรียญเหล็กกลั่น ดังนั้นจึงเป็นสิบเหรียญ เหรียญบรอนซ์กลั่นมีมูลค่าห้าเท่าของเหรียญเหล็กกลั่น เหรียญเหล็กกกลั่นยี่สิบห้าเหรียญ”
ลิสบอนดับกระหายด้วยน้ำแล้วอธิบายต่อ
แผนผังง่ายๆ ของคำอธิบายของลิสบอนมีลักษณะดังนี้
เหรียญเหล็ก = 1 เพลก, เหรียญเหล็กกลั่น = 5 เหลี่ยม, เหรียญทองแดง = 10 เหลี่ยม, เหรียญทองแดงกลั่น = 25เพลก, เหรียญเงิน = 2,500 เพลก, เหรียญกลั่น = 25,000 เพลก, เหรียญทอง = 250,000 เพลก, เหรียญแพลตตินั่ม = 25,000,000 เพลก
“หกหรือเจ็ดเหรียญทองก็เพียงพอที่จะรักษาที่ดินเล็กๆ ได้ ดังนั้นมันจึงเป็นเงินจำนวนมาก”
อ้อเข้าใจแล้ว.คุณสามารถรักษาที่ดินขนาดเล็กที่มีเหรียญทองหกหรือเจ็ดเหรียญ แต่ฉันได้ขอให้เจ้าของร้านอัญมณีเปลี่ยนเหรียญแพลตตินั่มให้ฉัน
ขออภัย เจ้าของร้านเครื่องประดับ!
“แล้วเหรียญแพลตตินั่มล่ะ?”
“อย่างน้อยหนึ่งเดือนงบประมาณสำหรับดินแดนขนาดใหญ่ที่นับเป็นเจ้าของ?”
ขออภัย เจ้าของร้านเครื่องประดับ!
“ก็นะ เหรียญแพลตตินั่มเป็นไอเท็มแห่งจินตนาการที่ผู้สูงศักดิ์ตัวน้อยอย่างฉันจะไม่มีวันได้เจอ แม้แต่เหรียญทอง ฉันก็เคยเห็นเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น—”
หยุด!
HP ของจิตสำนึกของฉันเป็นศูนย์แล้ว!
“เนื่องจากเหรียญที่มีมูลค่ามากกว่าเงินไม่ได้ถูกใช้ในชีวิตจริง ฉันจะอธิบายเฉพาะเหรียญที่เป็นเรื่องธรรมดา”
ลิสบอน พื้นที่ในกระเป๋าของฉันเต็มไปด้วยเหรียญแพลตตินั่มที่คุณเรียกว่าไอเท็มแฟนตาซี
ดูเหมือนว่าการมอบเหรียญแพลตตินั่มให้เป็นของขวัญเป็นเรื่องที่น่ารำคาญมากกว่าที่ฉันคิด ฉันเดาว่าฉันสามารถจ่ายเงินคืนให้เขาในครั้งต่อไปถ้าฉันพบเขาโดยบังเอิญ
“นี่คือเหรียญเหล็ก นี่คือเหรียญเหล็กกลั่น และนี่คือเหรียญทองแดง”
ลิสบอนไม่ได้หยิบเหรียญที่มีค่ามากกว่าเหรียญทองแดงออกมาโดยประมาท โชคดีที่เขาดูเหมือนจะมีสามัญสำนึกอย่างน้อยอย่างนั้น
“ฉันจะให้เธอดูเหรียญทองแดงและเหรียญเงินกลั่น แต่น้องสาวของฉันเก็บเงินก้อนโตไว้ทั้งหมด”
พระเจ้า คุณโง่เหรอ?
ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากแสดง แต่เขาทำไม่ได้! ฉันจะไม่แปลกใจเลยถ้าเขาต้องตายที่ไหนสักแห่งโดยไม่มีน้องสาวของเขา
“แต่สำหรับความต้องการทั่วไป เหรียญเหล็กกลั่นและเหรียญทองแดงก็เพียงพอแล้ว”
ลิสบอนชี้ไปที่จานรองบนโต๊ะแล้วพูดว่า “ปกติแล้วจะใช้ประมาณหนึ่งหรือสองเหรียญเหล็กกลั่นในการรับประทานอาหาร หนึ่งมื้อสำหรับสตูไก่ห้าชิ้น หนึ่งชิ้นสำหรับขนมปังข้าวไรย์ สองชิ้นสำหรับมันฝรั่งบด และ สามสำหรับไข่เจียว รวมเป็น 18 เพลก”
มันกลายเป็น 18 [1] เพลกฉันลงเอยด้วยการสิ้นหวังนี้ได้อย่างไร ฉันดูน่าสงสารขนาดนั้นเลยเหรอ?
“แล้วค่าที่พักอยู่ที่เท่าไหร่ครับ”
“โรงเตี๊ยมแห่งนี้ได้รับการดูแลอย่างดี จึงต้องใช้เหล็กกลั่นประมาณสิบเหรียญ โดยปกติแล้วจะอยู่ที่ประมาณห้าเหรียญเหล็กกลั่น และฉันก็เคยเห็นสถานที่บางแห่งที่มีราคาต่ำเช่นกัน”
สถานที่ที่ราคาต่ำกว่านั้นอาจจะมีคุณภาพต่ำกว่ามาตรฐาน
อ้อ ถ้ารู้อย่างนี้แสดงว่าเคยพักที่นั่นมาก่อนหรือเปล่าคะ? ค่อนข้างน่าประทับใจสำหรับขุนนาง!
“ถ้าเรารวมค่าธรรมเนียมเพิ่มเติม เช่น ค่าอาบน้ำและทิป จะต้องใช้เหรียญเหล็กกลั่น 6 เหรียญและเหรียญทองแดง 2 เหรียญสำหรับเราสามคน
ประมาณหกเหรียญเหล็กกลั่นสำหรับพวกเราทั้งสามคน เดี๋ยวน่ะสาม? ผู้ชายคนนี้รวมฉันไว้ในกลุ่มได้อย่างเป็นธรรมชาติ
เป็นการตัดสินใจที่ฉลาดสำหรับน้องสาวของเขาที่จะกลับไปที่ห้องของเธอก่อน ถ้าเธอไม่ทำอย่างนั้น เธอก็คงจะระเบิดและตบพี่ชายของเธอไปแล้ว
“เป็นการยากที่จะระบุราคาสำหรับรายการอื่นๆ เนื่องจากราคาจะแตกต่างกันไปตามหมู่บ้าน แต่โดยทั่วไปแล้ว เหรียญเงิน 1 เหรียญเป็นงบประมาณรายเดือนสำหรับครอบครัวธรรมดาที่มีสมาชิก 4 คน”
งบประมาณรายเดือนสำหรับครัวเรือนทั่วไปอาจต่ำกว่าที่เขาพูดเล็กน้อยเนื่องจากเขามาจากภูมิหลังที่สูงส่ง ถึงกระนั้น ถ้าฉันคำนวณอย่างถูกต้อง เขาบอกว่าเหรียญเงินหนึ่งเหรียญมีค่า 2,500 pelks และเหรียญทองหกเหรียญเป็นค่าบำรุงรักษารายเดือนสำหรับพื้นที่เล็กๆ ซึ่งหมายความว่าอาณาเขตขนาดเล็กสามารถถือครองได้ประมาณ 600 ถึง 700 ครัวเรือนโดยถือว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นครอบครัวที่มีสี่คน
สำหรับการนับที่มีค่าธรรมเนียมบำรุงรักษารายเดือนสำหรับหนึ่งเหรียญแพลตตินั่ม อาณาเขตของเขาเทียบเท่ากับพื้นที่เล็กๆ ประมาณ 10 ถึง 20 แห่งรวมกัน
“เข้าใจแล้ว ถ้าคุณไม่ว่าอะไร… ขอดูบัตรประจำตัวของคุณหน่อยได้ไหม”
ฉันรู้ว่านี่เป็นคำถามที่หยาบคาย การขอบัตรประจำตัวของเขาในทันใดหมายความว่าฉันสงสัยในตัวตนของเขา แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ถูกในเรื่องนี้
ฉันไม่สามารถแสดงบัตรประจำตัวของฉันได้อย่างอิสระเพราะใครก็ตามที่เห็นมัน (แม้ว่าฉันจะแสดงให้คนสองคนเห็นเท่านั้น) จะถูกข่มขู่และเพียงแค่ก้มหน้า
สิ่งที่ฉันต้องการคือสถานะที่จะป้องกันไม่ให้ผู้คนดูถูกฉันมากกว่าที่จะทำให้คนอื่นคำนับ
พูดตามตรง ฉันคิดว่าลิสบอนจะโกรธฉันเรื่องนี้ แต่เขายังคงหยิบบัตรประชาชนออกมาโดยไม่แสดงอาการโกรธ ซึ่งฉันก็นึกภาพไม่ออกไม่ว่าเขาจะใจง่ายแค่ไหนก็ตาม
“นี่ไง”
เขาไปไกลเท่าที่จะมอบให้กับฉัน
สถานการณ์นี้คืออะไร? ผู้ชายคนนี้ไม่รู้ว่าจะสงสัยอย่างไร? ไม่ได้เกิดขึ้นกับเขาที่ฉันสามารถวิ่งหนีด้วยบัตรประจำตัวของเขาได้หรือไม่? หรือเขาแค่มั่นใจว่าเขาจะจับฉันได้ถ้าฉันพยายามจะหนี?
ฉันเข้าใจการกระทำของผู้ชายคนนี้ได้ถ้าเป็นอย่างนั้น
“ขอบคุณครับ.”
ฉันได้รับบัตรประจำตัวจากเขาและตรวจสอบอย่างละเอียด มันแตกต่างจากของฉันอย่างแน่นอน มันอยู่ในรูปแบบเดียวกัน แต่ขนาดใหญ่กว่าสองเท่า นอกจากนี้ ตรงกันข้ามกับเวทมนตร์คาถา 15 แบบที่ร่ายบนการ์ดของฉันไปที่ป้องกันการปลอมแปลง การ์ดใบนี้มีน้อยกว่าของฉัน 10 แบบ
ถึงกระนั้นเมื่อดูที่อยู่หรือชื่อที่เขียนบนบัตรประจำตัว ก็ดูเหมือนจะไม่แตกต่างจากบัตรประจำตัวอื่นๆ มากนัก ดูราวกับว่าวัสดุสำหรับการ์ดใบนี้ทำจากงาช้างหรือกระดูก
“เนื้อสัมผัสของการ์ดดูแปลกๆ มันทำมาจากอะไรหรอครับ”
“เท่าที่ฉันรู้ มันทำมาจากกระดูกออร์ค แน่นอนว่ามันเทียบไม่ได้กับบัตรประจำตัวที่ทำจากกระดูกปีศาจที่สงวนไว้สำหรับขุนนางที่มีระดับหรือสูงกว่า แต่ก็ยังเป็นกระดูกออร์ค
ลิสบอนทำท่าทางเกินจริงและอธิบายต่อไป
“มันค่อนข้างน่าประทับใจเมื่อเทียบกับบัตรประจำตัวที่ทำมาจากงาช้างสำหรับขุนนางระดับบารอนหรือต่ำกว่า หรือบัตรประจำตัวทั่วไปที่ทำจากไม้
“ใช่ น่าประทับใจทีเดียว”
อืม… ฉันคิดว่าพวกมันธรรมดามากจนคุณไม่จำเป็นต้องไปหาพวกมันด้วยซ้ำ
มันไม่ยากที่จะตัดต้นไม้ใกล้บ้านเกิดของฉันเหรอ?
เป็นการยากที่จะตัดต้นไม้เหล่านั้นแม้จะใช้ขวานที่ทำจากอดามันเที่ยม เว้นแต่คุณจะใส่ออร่าของดาบลงในดาบของคุณ
“ขอบคุณที่เอามาให้ดู”
ฉันส่งบัตรประจำตัวกลับไปให้ลิสบอน ฉันใช้เวทย์มนตร์เพื่อจดจำรูปแบบ ขนาด และน้ำหนักของการ์ด ฉันจะดูในกระเป๋าของฉันในภายหลังเพื่อดูว่ามีกระดูกออร์คเพื่อปลอมบุตรประจำตัวหรือไม่
ขณะที่ฉันกำลังตรวจสอบบัตรประจำตัว อาหารบนโต๊ะก็หายไป ทั้งหมดที่ฉันกินคือสตูว์ไก่ ขนมปังข้าวไรย์ครึ่ง ไข่เจียว และมันฝรั่งสองสามชิ้น
ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าฉันได้ยัดขนมปังข้าวไรย์สองชิ้นครึ่งที่ใหญ่เท่ากับใบหน้าของเขา เช่นเดียวกับสตูว์ไก่ และมันฝรั่งบดที่เหลือ เขากินมันอย่างหมดจดจนไม่จำเป็นต้องล้างจาน
เขามีรสนิยมต่ำจนทำให้ฉันสงสัยว่าเขาเป็นขุนนางจริงๆหรือ
