เมื่อฉันยังเด็กหรือพูดให้ชัดเจนกว่านี้ ในช่วงวัยเด็กของชาติที่แล้ว แม่ของฉันบอกกับฉันว่า “ความปลอดภัยเป็นสิ่งสำคัญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเป็นความปลอดภัยของงาน”
ฉันจะไม่ลืมคำพูดเหล่านั้นแม้หลังจากที่ฉันตายไปแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่ฉันตายไปแล้วและฉันยังจำมันได้
เหตุผลที่ฉันลืมคำพูดเหล่านั้นไม่ได้เพราะเป็นความเชื่อในชาติที่แล้วของฉันเช่นเดียวกับเจตจำนงสุดท้ายของแม่ รู้สึกน่าหัวเราะและโกรธมากที่คำพูดที่จู้จี้ของแม่ฉันกลายเป็นเจตจำนงสุดท้ายของเธอ แต่ยิ่งไปกว่านั้น มันทำให้ฉันตกใจมากในวัยหนุ่ม บางทีนี่อาจเป็นเหตุผลว่าทำไมตลอดชีวิตที่ผ่านมาของฉัน ฉันจึงใช้ชีวิตโดยคำนึงถึงความปลอดภัยเป็นสำคัญ
ฉันจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยและสอบผ่านราชการซึ่งเป็นที่รู้จักว่าเป็นอาชีพที่มั่นคง ทำไมตอนนั้นฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราอาศัยอยู่ในโลกที่อันตราย?
ฉันกำลังเดินทางไปร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อเบียร์และของว่างเพื่อฉลองความสำเร็จในการสอบ จูบแรงๆ(โดนชนแหละดูออก) กับรถบรรทุกที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ และฉันตื่นขึ้นมาตอนเป็นเด็กแรกเกิด
แม้ว่ามันจะค่อนข้างเป็นเรื่องราวที่ไม่ธรรมดา แต่ก็ยังทำให้ฉันสงสัยว่าฉันเป็นตัวละครหลักในนิยายหรือไม่ ท้ายที่สุดแล้ว ‘ประสบการณ์‘ ดังกล่าวเป็นนิยายและการ์ตูนยอดนิยม เมื่อผมรู้สึกตัว ผมก็ตะลึง แต่ก็กังวลเล็กน้อยเช่นกัน ในเรื่องราวเช่นนี้ เป็นเรื่องปกติที่โลกจะด้อยพัฒนาและตั้งอยู่ในสังคมชนชั้นสูงในยุคกลาง หากคุณไม่ได้เกิดจากราชวงศ์หรือผู้สูงศักดิ์ มันคงเป็นชีวิตที่น่าสังเวช….
แต่ในท้ายที่สุด ฉันพบว่าตัวเองกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับก้นที่บอบบางของฉัน ไม่ ไม่ใช่เรื่องตลกเพราะก้นของฉันไวมาก ถ้าไม่ใช้โถชำระจะเจ็บมาก ครั้งหนึ่ง ฉันเคยลองซื้อกระดาษชำระที่ราคาสูงกว่าซุปเปอร์มาร์เก็ต 1.5 เท่า แต่ก็ยังเจ็บอยู่!
อย่างน้อยทิชชู่เปียกก็ดีขึ้นนิดหน่อย … ลืมทิชชู่เปียกไปเถอะ คงจะโล่งใจถ้าฉันพบกระดาษชำระในยุคกลางนี้ บางทีมันอาจเป็นแค่ความกังวลโดยไม่จำเป็น แต่ฉันไม่ได้พบว่าตัวเองต้องเช็ดด้วยหลอดเหมือนอย่างที่คนทำในราชวงศ์โชซอน แต่ด้วยพลังวิเศษที่เรียกว่าเวทมนตร์ มันจึงเป็นไปได้ที่จะสร้างโถปัสสาวะหญิงขึ้นใหม่
มันเป็นความโล่งใจแม้ในขณะที่ฉันคิดเกี่ยวกับมันตอนนี้
อา ฉันพูดเพ้อเจ้อไปครู่หนึ่ง แต่สิ่งที่ฉันต้องการจะพูดก็คือความเชื่อเรื่องความปลอดภัยจากชีวิตที่แล้วของฉันยังคงดำเนินต่อไปสู่ชีวิตใหม่ของฉัน
ในตอนแรก หลังจากกลับชาติมาเกิด ฉันคิดว่าจะปล่อยชีวิตในอดีตไปพร้อมกับจินตนาการถึงอนาคตที่เต็มไปด้วยการผจญภัยเหมือนกับตัวละครหลักในนิยายแฟนตาซี แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ผ่านมาเช่นกัน
พรุ่งนี้ฉันจะอายุ 16 ปี เป็นยุคที่จักรวรรดิรับรู้ว่าวัยรุ่นเป็นผู้ใหญ่
ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงตั้งใจแน่วแน่และมุ่งหน้าไปยังห้องโถงประจำหมู่บ้านที่พ่อของฉันซึ่งเป็นหัวหน้าหมู่บ้านอาศัยอยู่
-o-
ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ และเคาะประตูห้องที่พ่อทำงานอยู่
ก๊อกก๊อก!
ฉันได้ยินเสียงที่น่ากลัวของพ่อบอกให้เข้ามาหลังจากที่ฉันเคาะประตูเสร็จ ฉันกลืนน้ำลายและเปิดประตู
พ่อของฉันกำลังดูเอกสารบางอย่างและมีรูปลักษณ์ของยักษ์จากตำนาน เมื่อมองดูกล้ามที่ดูเหมือนจะทะลุผ่านเสื้อที่สวมบาง ๆ ก็รู้สึกเหมือนกำลังมองดูภูเขาที่สูงที่สุดในทวีปจากเนินเขาด้านหลังของหมู่บ้าน บริเวณเสื้อใกล้หน้าอกดูอันตรายเป็นพิเศษ ราวกับว่ากระดุมจะโผล่ออกมาในนาทีที่
“อ้าว เดน มาทำอะไรที่นี่”
พ่อของฉันยิ้มอย่างสดใสขณะที่เขาเรียกฉันด้วยชื่อเล่นของฉัน
เกิดเป็นลูกคนสุดท้องของลูกชายสามคนและลูกสาวสองคน พ่อของฉันเป็นที่รักฉันป็นพิเศษ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะว่าฉันแสดงความรักต่อเขามาก ซึ่งแม้แต่พี่สาวของฉันก็ไม่ค่อยทำ
ฉันหายใจเข้าเล็กน้อยอีกครั้งและเปิดปากของฉัน
“ท่านพ่อ พรุ่งนี้ผมจะอายุสิบหก”
“โอ้ใช่. ตอนนี้ลูกเป็นผู้ใหญ่แล้ว”
ราวกับว่าคำพูดของฉันทำให้เขานึกถึงความหลัง พ่อของฉันพูดด้วยสายตาที่ซาบซึ้ง
“พ่อคิดว่าลูกจะเป็นเด็กตลอดไป แต่ตอนนี้เจ้าเป็นผู้ใหญ่แล้ว ลองคิดดู พี่น้องของลูกก็มาหาพ่อตอนโตเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ”
เมื่อมองดูใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มขณะนึกถึงอดีต ฉันรู้สึกเสียใจ ฉันไม่แน่ใจว่าสิ่งนี้จะดำเนินต่อไปในฐานะความทรงจำที่ดีได้หรือไม่
ถ้าฉันพูดง่ายๆ ว่า ‘ขอบคุณที่เลี้ยงดูผมมาตลอดเวลา‘ มันจะเป็นที่หนึ่งอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงพี่ชายคนโตของฉันที่เหวี่ยงขวานอดามันเที่ยมใส่พ่อของฉันหลังจากโตเต็มที่ หรือพี่ชายคนรองของฉันที่เริ่มกวัดแกว่งดาบที่ทำจากมิธริล ความกตัญญูกตัญญูเช่นนี้ไม่มีอยู่จริง
“ฮ่าฮ่า ไม่เหมือนกับพวกพี่ๆของผม ผมไม่ได้ตั้งใจจะดูหมิ่นโดยการลอบโจมตีท่านพ่อ”
“โฮ่ จริงเหรอ”
หลังจากได้ยินคำพูดของฉัน คุณพ่อก็มองมาที่ฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง
แววตาของพ่อทำให้ฉันขนลุก เห็นได้ชัดว่าดวงตาของสัตว์ร้ายมองเหยื่อของมัน
ฉันมีปัญหา เห็นได้ชัดว่าเขาคิดว่าฉันกำลังคิดที่จะท้าทายเขา ฉันระงับความกลัวว่าฉันจะถูกเขาทุบตีจนตาย
ดีอย่างไรในที่สุดฉันก็ได้เกิดในสนามรบที่คลั่งไคล้การต่อสู้มาก …
ตั้งแต่วัยเด็ก ฉันใช้ชีวิตอย่างกังวลอยู่เสมอ เมื่อฉันอายุได้ห้าขวบ พวกเขาทำให้ฉันไปจัดการสัตว์ประหลาดราวกับว่ามันเป็นธรรมชาติราวกับทารกที่เริ่มก้าวแรก ตอนที่ฉันอายุแปดขวบ พวกเขาส่งฉันมาตามสมาชิกของเผ่าปีศาจ เศษซากของสัตว์ประหลาดที่จอมมารทิ้งไว้เมื่อเขามาบุกโลก และเมื่ออายุได้ 12 ขวบ มันเป็นการปราบมังกรที่แม้แต่เผ่าอสูรก็เลี่ยงไม่ได้
โชคดีที่ไม่เหมือนกับนิยายหรือการ์ตูน พวกนี้เป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่มีสติปัญญา ในอัตรานี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้ชีวิตอย่างปลอดภัยเป็นลำดับความสำคัญสูงสุดตามหลักการชี้นำชีวิตของฉัน
ข้าตั้งใจแน่วแน่ว่า “ท่านพ่อ ข้ามีเรื่องจะขอร้อง”
พ่อของฉันพูดในขณะที่เขางอร่างกายของเขาเบา ๆ
“ใช่ มันคืออะไร”
เขาคงคิดว่าฉันจะท้าดวลกับเขา
“ผมอยากไปเมืองหลวง”
“ใช่ เราสามารถลองต่อสู้กันได้… อะไรนะ!”
ฉันรู้แล้ว! เขาคิดว่าฉันอยากจะสู้ น่ากลัวมาก!
“ฮ่าฮ่าฮ่า ดูเหมือนว่าหูข้าจะหูหนวกตั้งแต่อายุมากแล้ว พ่อได้ยินคำพูดแปลกๆ เกี่ยวกับการไปเมืองหลวง”
“ท่านพ่อได้ยินถูกต้องแล้ว ผมอยากไปเมืองหลวง”
พ่อของฉันจ้องมองฉันด้วยใบหน้าที่ว่างเปล่า
“ทำไม? นี่เป็นการเดินทางเพื่อเฉลิมฉลองความเป็นผู้ใหญ่ของลูกหรือไม่?”
“ไม่ใช่ครับ.”
“แล้ว?”
“ผมต้องการจะตั้งรกรากและอาศัยอยู่ที่นั่น”
ทันทีที่ฉันพูดจบ พลังที่ไม่มีใครเทียบได้กับพ่อของฉันที่แหล่งกำเนิดก็ปะทุออกมา
“ฮึก!”
ฉันต้านทานแรงกดดันของพ่อโดยเอาแขนโอบหน้าและก้มตัวลง ค้ำจุนเมื่อมีโอกาสถึงแก่ความตาย
อย่างไรก็ตาม ตรงกันข้ามกับความคิดของฉัน ความกดดันของพ่อค่อยๆ ลดลงจนหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่จริง
“เอาล่ะ มาฟังเหตุผลของลูกกัน ทำไมลูกถึงต้องการทิ้งบ้านหรูไว้เบื้องหลังและไปตั้งรกรากในต่างแดน?” เขาถามด้วยใบหน้าที่บอกว่าเขาไม่เข้าใจจริงๆ
ในมุมมองของผม ผมอยากออกจากหมู่บ้านบ้าๆ บอๆ ที่สร้างปีศาจที่จัดการได้ตั้งแต่อายุ 5 ขวบ ไม่ว่าปีศาจเหล่านั้นจะอ่อนแอแค่ไหนก็ตาม แม้ว่าผมรู้สึกหงุดหงิดที่ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของผม แต่ผมใช้ชีวิตจนถึงตอนนี้โดยไม่เปิดเผยความคิด
เป็นเรื่องธรรมดาที่คนสองตาจะถือว่าผิดปกติในหมู่บ้านที่มีคนมีตาเพียงข้างเดียว ด้วยตรรกะเดียวกัน ในหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยผู้คนคลั่งไคล้การต่อสู้ ย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่คนอย่างฉันที่เกลียดการต่อสู้จะถือว่าแปลก
“ถ้าผมอยู่ต่อ ผมก็ไม่มีอะไรทำ” ฉันบอกโดยตรงว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา
พ่อของฉันดูงุนงง
“ลูกกำลังพูดเรื่องอะไร? เพียงแค่ทำสิ่งที่ลูกต้องการ ลูกรู้วิธีล่าสัตว์ และเนื่องจากลุกแข็งแกร่งและฉลาด ลูกจึงสามารถทำงานอะไรก็ได้ที่ลุกต้องการ”
“ผมควรอธิบายเรื่องนี้อย่างไร? พ่อรู้จักเกียรติและความพึงพอใจใช่ไหม? ผมต้องการทำบางสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกถึงสิ่งเหล่านั้น”
อันที่จริงผมแค่ต้องการงานที่ปลอดภัยซึ่งนำเงินมาโดยไม่ต้องทำงานมาก
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปทำงานเป็น ทหารรักษาพระองค์ ด้วยความสามารถของลูก อีกไม่นานลูกจะกลายเป็นกัปตันของทหารรักษาพระองค์”
กองทหารรักษาการณ์เป็นสถานที่ที่มีเพียงผู้ที่คลั่งไคล้การต่อสู้ในหมู่บ้านนี้เท่านั้นที่ไป เป็นสถานที่ที่ฉันอยากจะหลีกเลี่ยงมากที่สุดในขณะที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านนี้
“ท่านพ่อ พี่ชายคนโตเป็นกัปตันของทหารรักษาพระองค์ที่นี่แล้ว เพื่อที่จะเป็นกัปตันของทหารองครักษ์ ผมจะต้องต่อสู้กับเขา ผมไม่อยากทะเลาะกับครอบครัว”
“พี่ชายของลูกจะสนุกกับมัน”
“ผมไม่ต้องการ!”
พ่อของฉันจ้องมาที่ฉันด้วยใบหน้าที่สับสนขณะที่ฉันเปิดเผยความไม่เต็มใจของฉัน คนบ้าการต่อสู้อย่างเขาจะไม่เข้าใจ ฉันถอนหายใจในใจ
“งั้นก็ไปร่วมกับกองกำลังนักรบ”
แม้ว่าชื่อนักรบชื่อจะฟังดูน่าจดจำ แต่ในความเป็นจริง มันเป็นเพียงกลุ่มล่าสัตว์
หมู่บ้านรายล้อมไปด้วยดินที่แปลกประหลาดซึ่งอนุญาตให้มีการเจริญเติบโตของป่าไม้ที่มีลักษณะเฉพาะ ต้นไม้เหล่านี้ไม่สามารถขีดข่วนได้หากไม่ปิดขวานด้วยรัศมีดาบ ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะไถแม้แต่แปลงเดียวเพื่อทำการเกษตร ผลก็คือ เสบียงอาหารของหมู่บ้านได้มาจากการล่าหรือซื้อของจากนอกหมู่บ้าน เงินเพื่อการค้าได้มาจากการขายผลพลอยได้ของปีศาจ
กองกำลังนักรบเป็นหน่วยงานสำคัญที่จัดการเสบียงอาหารของหมู่บ้านครึ่งหนึ่ง แต่สำหรับคนที่ปรารถนาชีวิตที่สงบและสงบสุข มันเป็นหนึ่งในสถานที่ที่เลวร้ายที่สุดที่พวกเขาเคยเข้าไปได้
“พี่ชายคนรองปัจจุบันเป็นนายพลที่นั่น”
ไปเมืองอื่นเพื่อขายแลกกับอาหาร
มันอาจจะฟังดูเหมือนเป็นงานที่สงบสุขบนพื้นผิว แต่สำหรับหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ในที่ห่างไกล อาจต้องใช้เวลาถึงสิบวันกว่าจะไปถึงอีกหมู่บ้านหนึ่ง เมื่อพิจารณาว่าม้าไม่สามารถวิ่งได้ในถิ่นทุรกันดารนี้ จึงเป็นเรื่องง่ายที่จะสรุปว่าระยะทางสิบวันไม่ไกลอย่างที่คิด อย่างไรก็ตาม สำหรับคนในกระทรวงการต่างประเทศ ไม่สิ สำหรับผู้ใหญ่ที่เข้มแข็งที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านนี้ พวกเขาสามารถวิ่งได้อย่างรวดเร็วอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
เพื่อเปรียบเทียบ ควรเปรียบเทียบกับรถยนต์หรือรถไฟ ดีกว่าสิ่งมีชีวิต หากคุณพิจารณาถึงความอดทนในต่างโลกด้วย มันง่ายที่จะตระหนักว่าระยะทางไปยังหมู่บ้านอื่นนั้นไร้สาระ นอกจากนี้ หากคุณนึกถึงสัตว์ประหลาดและปีศาจทั้งหมดที่คุณจะพบระหว่างทาง การเข้าสู่กองกำลังนักรบอาจนำไปสู่ชีวิตที่สงบสุขมากขึ้น
“กระทรวงการต่างประเทศไม่ใช่— ”
“ทำไม? กระทรวงการต่างประเทศเป็นสถานที่ที่จะให้การสนับสนุนลูกมากที่สุด”
เนื่องจากไม่มีใครอื่นนอกจากสมาชิกในหมู่บ้านที่จะก้าวเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ กระทรวงการต่างประเทศจึงดำรงตำแหน่งสำคัญในหมู่บ้านของเรา ที่กล่าวว่าหมู่บ้านของเราลงทุนทรัพยากรส่วนใหญ่ในพวกเขาและเป็นสถานที่ที่ดีที่สุดสำหรับฉันที่จะเข้าไปหากฉันต้องพิจารณาเหตุผลที่ฉันให้ไว้
แต่ฉันปฏิเสธเพราะเหตุผลที่ฉันต้องการออกจากเมืองหลวงนั้นไม่ใช่เพราะฉันต้องการทำสิ่งที่มีความหมาย
พ่อของฉันกังวลมากเมื่อฉันพูดแบบนี้ ถ้ามันขึ้นอยู่กับฉัน ฉันจะพูดว่า “ไปช่วยพี่ชายของลูก
ด้วยการเป็นรองผู้จัดการทั่วไปหรือรองผู้จัดการทั่วไป”
อย่างไรก็ตาม นี่เป็นความคิดที่เป็นไปไม่ได้สำหรับนักสู้ที่เกิดโดยกำเนิดเช่นพ่อของฉัน เขามีความคิดที่ว่าเราต้องมุ่งไปยังตำแหน่งที่แข็งแกร่งที่สุดเสมอ ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะเป็นสมาชิกในครอบครัวหรือศัตรูก็ตาม
“แล้วกระทรวงการต่างประเทศล่ะ?”
แม้จะฟังดูเหมือนเป็นชื่อที่ยิ่งใหญ่ที่มีแต่ประเทศเท่านั้น แต่ในความเป็นจริง มันเป็นเพียงสถานที่ที่พวกเขานำปีศาจและผลพลอยได้จากพวกปีศาจ
