เฮสเทียกำลังช่วยจัดกระเป๋าเดินทางของลิซ่า ฝ่ายหลังกำลังวางแผนที่จะออกจากหมู่บ้านเพื่อจับเดนเบิร์ก
“พี่ไม่ต้องแพ็คขนาดนั้นหรอก เก็บของใส่กระเป๋าก็ได้”
แม้ว่าลิช่าจะบ่น แต่เฮสเทียยังคงแพ็คกระเป๋าโดยไม่เปลืองพื้นที่
“เธอไม่สามารถใช้พื้นที่กระเป๋าของเธอเมื่อเธออยู่ในป่าได้ นี่คือยากันแมลง นี่คือยาขับไล่สัตว์ นี่คืออาหารที่เธอสามารถเก็บไว้กินได้ในภายหลัง”
“หนูไม่ต้องการสิ่งเหล่านี้เมื่อหนูไล่ตาม เดนเบิร์ก หนูไม่ต้องการสิ่งของเหล่านี้เช่นยาขับไล่สัตว์”
“เธอไล่ตามพร้อมกับผู้คนอีกหลายร้อยคนเมื่อเธอไล่ตามเขา คราวนี้มีเพียงพวกเธอสามคน เธอต้องเตรียมพร้อมสำหรับอันตรายที่เธออาจเผชิญ”
“ถึงกระนั้น รองแม่ทัพก็เป็นหนึ่งในคนที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่บ้าน หนูจะตกอยู่ในอันตรายจริง ๆ เหรอ?”
เฮสเทียส่ายหัวและยัดสิ่งของอื่นๆ ลงในกระเป๋า “เธอเป็นนักเวทย์เธอแข็งแกร่งกว่าเด็ก 10 ขวบในป่าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น”
“หืม หนูยังแข็งแกร่งกว่าพี่”
เฮสเทียตบมือของลิซ่าเมื่อเธอพยายามจะหยิบของบางอย่างออกจากกระเป๋าของเธอ “หยุดนะ ฟังพี่สาวเธอนะ เธอต้องกระเป๋าอีกครั้งเมื่อเธอออกจากป่า มันไม่หนักขนาดนั้นหรอก”
ลิซ่ายกกระเป๋า 50 กก. ด้วยมือเดียว “มันเบา แต่กระเป๋าใบนี้ใหญ่เกินไป กระเป๋าใบนี้เกือบสามเท่าของฉัน”
“ฉันช่วยไม่ได้ เสื้อผ้าของเธอมีปริมาณมาก มีเสื้อกันฝนและผ้าเช็ดตัวอยู่ข้างใน ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่เปลี่ยนเป็นเวลาทุกสิบวันหรอ”
“ก็จริง แต่พี่รองหรือคนจากกระทรวงการต่างประเทศจะถือไม้ฟืนหรือเชือกไม่ได้เหรอ?”
“ถ้าเธอคาดหวังให้คนอื่นเอาของมาให้เธอ เธออาจจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่มีใครเอามาให้ได้”
ลิซ่าทำหน้าบึ้งใส่เฮสเทียที่จู้จี้อย่างต่อเนื่อง “เราเปิดกระเป๋าของทุกคนก่อนออกเดินทางได้หรือไม่”
“นี่เธอจะเปิดกระเป๋าของเธอต่อหน้าทุกคนเมื่อเธอมีชุดชั้นในอยู่ภายในงั้นหรอ ทำไมเธอไม่ใส่หนังสือเล่มนี้ในกระเป๋าของเธอล่ะ มาดูกันผู้ชายกับผู้ชาย…..”
ลิซ่ารีบหยิบหนังสือคืนอย่างรวดเร็วเมื่อเฮสเทียพยายามอ่านและตัดสินใจยอมแพ้
“อ๊ะ หยุด โอเค หยุด หนูจะเอาของไปเอง”
หนังสือเล่มนี้ถูกทิ้งไว้ในกระเป๋าให้ Leisha อ่านตอนที่เธอพักอยู่ที่แคมป์ เนื่องจากเธอไม่สามารถเปิดช่องกระเป๋าของเธอในป่าได้ เป็นนวนิยายที่เธอได้รับจากการแอบถามนักการทูตจากกระทรวงการต่างประเทศ
“ว้าว ฉันกังวลเรื่องส่งเธอออกไปจัง”
เมื่อเฮสเทียถอนหายใจ ลิซ่าก็พองแก้มของเธอ
“ก็พี่เป็นคนตัดสินใจเอง”
“ฉันรู้ ฉันควรจะเป็นคนไปเอง”
“ฮ่าฮ่า หยุดเถอะ หนูไม่รู้ว่าเดนเบิร์กจะเป็นยังไง แต่ถ้าเธอจากไปและหายไป พ่อจะออกไปตามหาพี่อย่างแน่นอน”
เฮสเทียถอนหายใจ ไม่จำเป็นต้องกังวลว่าเดนเบิร์กจะถูกรังแกที่ไหนสักแห่ง แต่เธอเป็นคนที่อ่อนแอที่สุดในหมู่บ้าน ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากการดำเนินงานของหมู่บ้านส่วนใหญ่ดำเนินการโดยเธอ เธอจึงไม่สามารถออกจากหมู่บ้านได้เว้นแต่เธอจะได้ดูแลกิจการส่วนใหญ่ที่เธอจัดการอยู่
“เธอควรไปได้แล้วถ้าน้องจัดของเสร็จแล้ว รองแม่ทัพจะรออยู่”
“ใช่ หนูพร้อมแล้วอย่ากังวลมากไปพี่สาว หนูอาจจะไม่มีพลังอยู่ในป่า แต่หนูจะแข็งแกร่งกว่าพี่น้องเมื่อหนูออกไป”
“ใช่ ๆ.”
คำพูดของลิซ่าก็ผ่านหูของเฮสเทีย
“หนูจริงจังนะ”
ลิซ่ายื่นริมฝีปากออกมาและแสร้งทำเป็นบูดบึ้ง
อันที่จริง คำพูดของเธอไม่ผิด พลังเวทย์มนตร์เสถียรเพียงพอนอกป่าโอลิมปัส ที่จะสร้างความแตกต่างอย่างมากเมื่อเทียบกับพลังเวทย์มนตร์ในหมู่บ้าน ถ้าเธออยู่นอกป่า เธอสามารถแสดงเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งพอที่จะยับยั้งนักรบของเผ่าอีกาที่เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ ซึ่งเป็นทักษะที่ได้รับการพัฒนาเพื่อใช้พลังเวทย์มนตร์อย่างปลอดภัยภายในป่า
เฮสเทียไม่รู้เรื่องนี้เพราะเธอเพิ่งเรียนเวทมนตร์ที่ใช้ในชีวิตประจำวันและไม่เคยก้าวออกจากหมู่บ้านเลย นับประสาอะไรกับป่าอย่างเดียว
ขณะที่ลิซ่าถือกระเป๋าของเธอและมุ่งหน้าไปยังทางเข้าหมู่บ้าน แม็ค ผู้ซึ่งกำลังรอ ลิซ่า อยู่กล่าวว่า “องค์หญิงลิซ่าไปกันเถอะครับ”
“พี่คะ หยุดพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้นและหยุดเรียกฉันว่าองค์หญิงได้ไหม” ลิซ่าฟาดออกไป
แม็ค ยักไหล่และพูดว่า “น้ำเสียงนี้เป็นเครื่องหมายการค้าที่เข้ากับเคราของข้า แล้วข้าจะเรียกเธอว่าอะไรนอกจากคุณองค์หญิง ใช่ไหม ผู้บัญชาการ?”
เมื่อแม็คขอความเห็นจาก เฮสเทียคนหลังก็ยิ้มและพูดว่า “แค่โกนหนวดเคราของคุณออก”
“ข้าคิดว่าอย่างน้อยผู้บัญชาการน่าจะเข้าใจ มันมากเกินกว่าที่ข้าจะรับได้”
“อาฮะ ไปกันเถอะ ลาก่อน พี่สาว ฉันจะไปแล้ว”
เฮสเทียโอบกอดน้องสาวตัวน้อยของเธอ
“อย่าอารมณ์เสียที่ทุกคนไม่สามารถมาบอกลาได้ พ่อมีเรื่องด่วนต้องไปที่ภูเขาโอลิมปัส และกาเวนกับกัลลาฮัดก็ไปกับเขา”
แม้แต่เฮสเทียก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอเพิ่งจำได้ว่าพ่อของเธอบอกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องในช่วงนี้ เธอได้แต่สงสัยว่าเหตุผลที่เขาเลือกผู้สืบทอดของเขาเป็นเพราะความไม่สบายใจนี้ด้วยหรือไม่
“หนูรู้ พี่คิดว่าหนูเป็นเด็กอยู่หรือไง หนูเป็นผู้ใหญ่แล้ว” ลีช่าบ่น
เฮสเทียพูดด้วยน้ำเสียงที่ใช้เพื่อตำหนิเด็ก “โอ้จริงหรอ?”
“แน่นอน!”
เฮสเทียหัวเราะเมื่อมองดูน้องสาวพูดอย่างภาคภูมิใจขณะเด้งหน้าอกออก
“โฮ่ โอเค รองแม่ทัพ ฉันจะปล่อยให้ลิช่าอยู่ในความดูแลของคุณ”
แม็คพยักหน้าเป็นคำตอบ
คนที่จะออกไปนำเดนเบิร์กกลับหมู่บ้านก็จากไปในลักษณะนี้
-o-
ฉันตรวจสอบแผนที่ที่ฉันซื้อจากหน่วยข่าวกรองและมุ่งหน้าไปยังหน่วยงานอสังหาริมทรัพย์บางประเภท
“มาดูกัน.”
ด้วยสำเนาของส่วนหนึ่งของแผนที่ที่ฉันซื้อมาเพื่อเป็นแนวทาง ฉันจึงเดินไปรอบๆ เพื่อค้นหาตัวแทนอสังหาริมทรัพย์ แผนที่อ่านยากมากเพราะเป็นภาพร่างคร่าวๆ ถึงกระนั้น ฉันไม่มีทางเลือกเพราะไม่สามารถพกแผนที่เดิมไปได้ ฉันท่องจำเส้นทางในขณะที่กำลังคัดลอกแผนที่ ดังนั้นฉันคิดว่าฉันสามารถหาทางได้เหมือนตอนที่ฉันไปธนาคาร
ฉันกำลังจดจ่ออยู่กับแผนที่เมื่อได้ยินเสียงล้อหมุนจากด้านหลัง ขณะที่ฉันกำลังจะเงยหน้าขึ้นครู่หนึ่งเพื่อดูที่มาของเสียง รถม้าแล่นผ่านไปอย่างรวดเร็วและสาดน้ำโคลนไปทั่วตัวฉัน เมื่อคืนฝนน่าจะตก น้ำในแอ่งจากฝนเมื่อคืนก็เปียกโชกไปหมด
คนขับรถม้าก็รู้ว่าเขาสาดโคลนใส่ฉัน ดังนั้นเขาจึงหยุดรถม้าที่กำลังเร่งรีบและมองกลับมาที่ฉัน
เสียงโกรธดังมาจากรถม้า “นายทำอะไร ไปให้เร็วกว่านี้!”
คนขับรถม้าพูดด้วยท่าทางเคอะเขิน “ท่านมาร์ควิส มีคนเดินผ่านมาโดนน้ำโคลนเพราะรถม้า”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน”
“บางทีเราควรชดใช้ค่าเสื้อผ้าของเขา…..”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการหยุดรถม้า? นายอยากโดนไล่ออกไหม?”
“ไม่ ไม่ ผมขอโทษ”
คนขี่ม้าส่งสายตาขอโทษมาให้ฉันแล้วขับรถออกไป
ฉันใช้มือปัดโคลนบนเสื้อผ้าออก และดูสัญลักษณ์ขนาดใหญ่ที่สลักอยู่บนรถม้า — หมาป่าสีเงินและใบลอเรล
ฉันจำพวกเขาได้ พี่ชายคนนี้จริงใจ ฉันไม่สามารถแสดงความรำคาญอย่างสุดซึ้งที่ฉันรู้สึกได้ ฉันตัดสินใจที่จะดูข้อมูลเกี่ยวกับขุนนางที่ฉันซื้อมาจากหน่วยข่าวกรอง
ฉันไปที่ตรอกร้างเพื่อดูแลเสื้อผ้าที่เปียกโชกและความรู้สึกไม่สบายของฉัน ฉันฉีดน้ำจากเวทย์มนตร์เพื่อล้างน้ำโคลน แต่ฉันก็ยังรู้สึกอึดอัดในเสื้อผ้าของฉัน
“ฮึ่ม!”
ฉันกระเดาะลิ้นและเตือนตัวเองอีกครั้งถึงสัญลักษณ์ที่มีหมาป่าสีเงินและใบลอเรล จากนั้นจึงมุ่งหน้าไปยังตัวแทนอสังหาริมทรัพย์ซึ่งเป็นจุดหมายปลายทางเดิมของฉัน
“ขอโทษครับ.”
ฉันเปิดประตูไปยังหน่วยงานด้านอสังหาริมทรัพย์และเห็นแผนที่ส่วนของเมืองหลวงที่แขวนอยู่บนผนัง รวมทั้งโต๊ะและโซฟาที่วางอยู่ตรงกลางห้อง
“ยินดีต้อนรับ คุณมาหาบ้านหรือเปล่า”
“ใช่ครับ.”
ผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้ฉันประทับใจได้ทักทายฉัน ฉันไม่แน่ใจว่าเธอเป็นเจ้าของหรือโฮสต์
เมื่อฉันนั่งบนโซฟาตามคำสั่งของเธอ ผู้หญิงคนนั้นก็กางแผนที่คล้ายกับแผนที่บนผนังบนโต๊ะและนั่งที่ปลายโซฟาอีกด้าน
“คุณกำลังจะจากครอบครัวไปหรือแค่กำลังพยายามย้ายไปบ้านใหม่? คุณมาจากดินแดนอื่นหรือไม่ คุณอยู่คนเดียวหรือมีครอบครัวแล้ว? ถ้าคุณมีครอบครัว มันจะใหญ่แค่ไหน?”
เมื่อฉันรู้สึกเขินอายกับคำถามหลายข้อที่พุ่งเข้ามาหาฉันและลังเลอยู่เรื่อยๆ หญิงวัยกลางคนก็ยิ้มและรินชาให้ฉัน
“โอ้ ฉันขอโทษ ฉันถามคำถามมากเกินไปในคราวเดียวหรือเปล่า ดื่มชาแล้วตอบช้าๆ ก็ได้”
ฉันจิบชาแล้วตอบว่า “ก่อนอื่น ผมมาจากดินแดนอื่นมาที่เมืองหลวง และผมอยู่คนเดียว”
“อ้าว ถ้ามาคนเดียวนี่มาสมัครงานเหรอ หาเจอหรือยัง”
“ไม่ ผมกำลังจะไปสอบราชการ”
“การสอบราชการ…จากนั้นคุณจะอยู่ที่นี่อย่างน้อยหนึ่งเดือน ถ้าคุณผ่าน คุณจะอยู่ที่นี่อีกหกเดือนสำหรับโรงเรียน”
“อะไรน่ะ?”
เมื่อเห็นความประหลาดใจของฉัน หญิงวัยกลางคนก็เริ่มอธิบาย
“โธ่ คุณไม่รู้ ฉันสังเกตว่าคนที่มาจากนอกเมืองหลวงมักจะไม่รับรู้เรื่องนี้ คุณรู้ไหมว่าการสอบรับราชการคือในเดือนมกราคมและกรกฎาคมใช่ไหม?
“ใช่ครับ.”
“ถ้าคุณผ่านการทดสอบ คุณจะได้รับการฝึกอบรมประมาณครึ่งปีโดยโรงเรียนหรือศูนย์ฝึกอบรม ขึ้นอยู่กับเกรดที่คุณได้รับระหว่างการฝึก คุณจะได้รับมอบหมายให้ดำรงตำแหน่งภายในที่พระราชวังอิมพีเรียล ตำแหน่งภายนอกที่ เมืองหลวงหรือตำแหน่งท้องถิ่นที่ตั้งอยู่ในเขตจังหวัด จริงๆ แล้ว ลูกชายของฉันสอบผ่านราชการช่วงหน้าหนาวและกำลังเรียนอยู่ วุ้ย โรงเรียนบริหารควบคู่ไปกับโรงเรียนอัศวินและโรงเรียนเวทมนตร์ นักเรียนส่วนใหญ่มีจริงๆ จากตระกูลผู้สูงศักดิ์ หวังว่าลูกชายจะสบายดี แต่หลังจากทำงานหนักมาครึ่งปี คุณจะได้งานที่ดี โอ้ ขอโทษที ฉันเริ่มพูดมากเรื่องของตัวเอง”
หญิงวัยกลางคนพูดอย่างรวดเร็วและขอโทษ
“ไม่เป็นไร นี่จะเป็นอนาคตของผมด้วยถ้าผมสอบผ่าน”
“ถูกต้อง ได้ยินเรื่องนี้จะเป็นประโยชน์แก่คุณ นี่คือสิ่งที่ข้าได้ยินจากลูกชายของข้า แต่—”
หญิงวัยกลางคนยังคงพูดต่อไป สรุปคำพูดของเธอ ถ้าฉันสอบผ่าน ฉันจะต้องเข้าเรียนในโรงเรียนและใช้ชีวิตในหอพักเป็นเวลาครึ่งปี
ผู้ที่เข้าสอบส่วนใหญ่เป็นบุตรคนที่สามและสี่ของตระกูลขุนนางที่มียศวิสเคานต์หรือต่ำกว่า อย่างไรก็ตาม สามัญชนก็สามารถสอบได้เช่นกัน สามัญชนได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกันในระหว่างกระบวนการทั้งหมด เนื่องจากการตรวจสอบได้รับการจัดการโดยกรมธนารักษ์ซึ่งนำโดยหนึ่งในสองดยุกในจักรวรรดิ
กรมธนารักษ์เป็นหนึ่งในองค์กรที่แข็งแกร่งที่สุดในจักรวรรดิ มีข่าวลือว่าเพื่อที่จะติดสินบนเจ้าหน้าที่จากแผนกนี้ คุณต้องให้เงินมากพอที่จะทำให้ดินแดนเล็กๆ แห่งนั้นล้มละลายได้ กล่าวอีกนัยหนึ่ง การสอบรับประกันความเป็นธรรม เพราะขุนนางที่มียศวิสเคานต์หรือต่ำกว่าไม่มีเงินช่วยเหลือลูกชายคนที่สามและสี่ให้สอบผ่าน
ฉันคิดว่าฉันไม่จำเป็นต้องปลอมบัตรประจำตัวที่มีกระดูกผีปอบถ้าฉันรู้เรื่องนี้
นอกจากนี้ การสอบราชการยังมีการแข่งขันสูง เพราะหากคุณสอบผ่านและผ่านการฝึกมาเป็นเวลาครึ่งปีได้สำเร็จ รับรองว่าคุณจะได้รับยศอัศวิน แม้ว่าตำแหน่งจะถูก จำกัด เฉพาะรุ่นของตัวเอง แต่สามัญชนที่ฉลาดทั้งหมดท้าทายการสอบเพื่อโอกาสในการเป็นขุนนาง
อย่างไรก็ตาม การที่กรมธนารักษ์มีหน้าที่สอบราชการเป็นข่าวดีจริงๆ
ตอนนี้ฉันแค่แอบเข้าไปในกรมธนารักษ์และแอบดูคำถามสอบ จากนั้นฉันก็จะสามารถเป็นข้าราชการได้อย่างรวดเร็วไม่ว่าการแข่งขันจะดุเดือดขนาดไหนก็ตาม
เหตุผลที่ฉันวางแผนจะเข้ากรมธนารักษ์และดูคำถามสอบไม่ใช่เพราะฉันขาดความมั่นใจที่จะสอบผ่านโดยไม่โกง แต่ฉันเต็มไปด้วยความมั่นใจว่าฉันจะผ่านได้
เหตุผลที่แท้จริงคือฉันกลัวสอบผ่านด้วยคะแนนที่ดีเยี่ยมและจบลงด้วยการทำงานในราชสำนักที่ลุงของฉันไปบ่อย ถ้าฉันทำงานให้เมืองหลวง ฉันจะซ่อนตัวอยู่ใต้ตะเกียง แต่ถ้าฉันต้องทำงานเป็นข้าราชการในราชสำนัก ฉันก็อยู่เหนือตะเกียง
“เวลานี้ผ่านไปนานแล้วหรือ?
อันที่จริง หญิงวัยกลางคนยังพูดต่อไปอีกเป็นชั่วโมงโดยไม่หยุดพัก ถ้าฉันไม่ได้รับข้อมูลสำคัญในขณะที่เธอกำลังพูดอยู่ ฉันคงหนีจากเธอไปแล้ว อย่างไรก็ตาม บางครั้งเธอก็โยนข้อมูลสำคัญบางอย่างมาที่ฉัน
