ผู้อาวุโสต่างประหลาดใจกับคำพูดของดูมสโตน
“เมื่อเดนอายุ 12 ขวบ ข้าได้ไปที่ถ้ำมังกรใกล้ๆ แล้วโยนมันลงไป”
ผู้อาวุโสมีร์ปาขมวดคิ้วและพูดว่า “เจ้าหมายถึงงานอดิเรกที่ชั่วร้ายของเจ้าเหรอ”
ผู้อาวุโสคนอื่นๆ ก็ทราบดีเช่นกันว่าดูมสโตน ทำให้ลูกชายของเขาเอาชนะความกลัวของสัตว์ประหลาดด้วยการโยนพวกเขาต่อหน้าสัตว์ประหลาดปีศาจและมังกร เมื่ออายุได้ห้า แปด และสิบสองตามลำดับ
เนื่องจาก ดูมสโตน เฝ้ามองจากเงามืด ลูกชายของเขาจึงไม่เคยตกอยู่ในอันตรายใด ๆ เลย นอกจากนี้ เขาจะสามารถรับศักดิ์ศรีของผู้เฒ่าได้ถ้าเขาต้องฆ่าปีศาจในกรณีฉุกเฉิน ดังนั้นเขาจึงถือว่าเป็นวิธีการศึกษาที่ฆ่านกสองตัวด้วยก้อนหินก้อนเดียว
“หมายความว่ายังไง งานอดิเรกที่ชั่วร้าย มันเป็นแค่วิธีการสอนของข้า ยังไงซ่ะ ตอนที่เขาอายุ 12 ขวบ ข้าโยนเดนให้มังกร ตอนแรกเขาวิ่งไปรอบๆ แต่ต่อมา เขาก็เริ่มหมุนไปมาด้วยเวทย์มนตร์ จนในที่สุดเขาก็ตัดคอมังกรด้วยมีด”
ผู้อาวุโสเมียร์ปาขมวดคิ้วตลอดมา แต่ด้วยคำพูดนั้น ดวงตาของนางก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
ดูมสโตนประหลาดใจกับปฏิกิริยาของผู้อาวุโสมีร์ปา ‘ข้าคิดว่าท่านอาวุโสมีร์ปา ท่านน่าจะรู้ตั้งแต่ท่านสนิทกับเดน‘
“หัวหน้า มันเป็นเรื่องจริงเหรอ?” ผู้อาวุโสคนอื่นๆ ก็ประหลาดใจเช่นกันและถามดูมสโตน
“ใช่ เขาจับมังกรที่ผู้ใหญ่ยังต่อสู้ด้วย”
“มันเป็นลูกมังกรเหรอ?”
“การเอาชนะลูกมังกรเป็นการศึกษาได้อย่างไร มันเป็นมังกรที่โตเต็มที่แล้ว”
“อายุเท่าไหร่?”
“ดูเหมือนว่าจะมีอายุมากกว่า 300 ปี”
“เจ้ากำลังพูดว่ามังกรในตอนนั้นถูกกำจัดโดยเด็ก ไม่ใช่เจ้าเหรอ!”
“ใช่.”
ผู้อาวุโสต่างพูดคุยกันถึงอายุปัจจุบันของเดนเบิร์กและพูดคุยเกี่ยวกับอนาคตด้วย
“อะแฮ่ม โอเค เจ้ากำลังพูดว่าเด็กจับมังกรและไม่ได้มาพูดกับข้าสักคำเดียว?” ผู้อาวุโสมีร์ปาพึมพำขณะไม่พอใจ
“เจ้าตั้งใจจะส่งชื่อให้เด็กเมื่อใด”
ห้องที่คึกคักเงียบลงเมื่อได้ยินคำถามของ มีร์ปา
“เมื่อเขาแข็งแกร่งกว่าข้าปานกลางหรือเมื่อข้าเริ่มหมดแรง”
“ในเมื่อเจ้าไม่มีโอกาสสูญเสียความแข็งแกร่ง หมายความว่าเขาจะต้องแข็งแกร่งกว่าเจ้า อย่างน้อยก็ 20 ปีนับจากนี้ ทำไมเจ้าถึงพูดถึงเรื่องนี้แล้ว?”
ดูมสโตนเกาหัวและหัวเราะ “ฮ่าฮ่าฮ่า ในที่สุดข้าก็เปิดเผยให้ลูก ๆ รู้ ข้าเลยอยากบอกให้เธอรู้ล่วงหน้าสักหน่อย”
“ไอ้สารเลว! ด้วยอายุปัจจุบันของข้า ข้าจะนอนอยู่ในโลงศพหลังจากนี้ 20 ปี!”
“แล้วจะไม่ไปงานฉลองเหรอ?”
เทศกาลใหญ่ถูกจัดขึ้นในวันที่มีการแต่งตั้งหัวหน้าหมู่บ้านคนใหม่ ด้วยเหตุนี้พิธีราชาภิเษกจึงเป็นที่รู้จักในฐานะเทศกาล
“ไอ้สารเลว! หมายความว่าไงว่าข้าจะไม่ไปงานฉลอง? เจ้าก็รู้ว่าข้าชอบดื่มมากแค่ไหน!”
ผู้อาวุโสคนอื่นๆ หัวเราะเยาะการปะทุของผู้อาวุโสมีร์ปา
ก๊อกก๊อก!
พร้อมกับเสียงเคาะของเฮสเทีย
“ท่านพ่อ ใกล้จะถึงเวลาพิธีบรรลุนิติภาวะของเดนเบิร์กแล้ว”
ดูมสโตนมองดูนาฬิกาและลุกขึ้นจากที่นั่ง
“โอ้ ถึงเวลาแล้วสำหรับพิธีบรรลุนิติภาวะของลูกชายของข้า ถ้าพวกท่านไม่ว่าอะไร”
“ไม่ ข้าจะไปด้วย ข้าอยากจะดูหัวหน้าคนต่อไปของหมู่บ้านด้วย”
เมื่อผู้อาวุโสคนหนึ่งลุกขึ้นจากที่นั่ง ผู้อาวุโสคนอื่นๆ ก็เข้าร่วมกับเขา
ดูมสโตนเกาหัวแล้วพูดว่า “โอเค เข้าใจแล้ว”
แม้ว่าจะเรียกว่าพิธีบรรลุนิติภาวะ แต่เป็นการรวมตัวกันของครอบครัวและเพื่อนฝูงมากที่สุด ซึ่งพวกเขาจะให้คำแนะนำเกี่ยวกับความรับผิดชอบและอื่นๆ หลังจากนั้น ทั้งหมดที่พวกเขาต้องทำคือไปล่าสัตว์ประหลาดเพื่อพิสูจน์ความเป็นผู้ใหญ่ของพวกเขา จากนั้นพวกเขาก็กินอาหารด้วยกัน โดยปกติไม่จำเป็นต้องออกนอกหมู่บ้านมากเกินไป เนื่องจากประชาชนจะมารวมตัวกันที่หน้าศาลากลางหมู่บ้านและรายงานตัวก่อนเริ่มงาน
หน้าศาลากลางมีกัลลาฮัด ลูกชายคนโต กาเวน ลูกชายคนรอง ลูกสาวคนโต เฮสเทีย และลิซ่า ลูกสาวคนเล็ก
“เดนเบิร์กอยู่ที่ไหน”
เมื่อ ดูมสโตนถาม ลิซ่า เธอยักไหล่และบอกว่าเธอไม่รู้
รู้สึกแปลกๆนิดหน่อย เดนเบิร์กมีความขยันขันแข็งเป็นพิเศษ เมื่อเขาสัญญาหรือมีอะไรจะทำ เขาจะออกมารอเป็นคนแรก ยิ่งไปกว่านั้น เขาฉลาดมากและคาดหวังให้ ดูมสโตนรวบรวมผู้อาวุโสและพาพวกเขาไปด้วย นอกจากนี้ เฮสเทียน่าจะเตือนเดนเบิร์กด้วยหากเขาพลาดข้อเท็จจริงนั้นไป ดังนั้นเขาน่าจะรู้ดีกว่ามาสาย
มันแปลกมากที่เดนเบิร์กไม่อยู่ที่นี่แล้ว แต่เมื่อนึกย้อนกลับไปก็ไม่มีอะไรน่ากังวล บางทีก็ไม่แปลกเลย
ดูมสโตนขอโทษผู้อาวุโสแล้วมองดูนาฬิกาของเขา เขามารอตอนเที่ยง ซึ่งเป็นช่วงที่พิธีการบรรลุนิติภาวะได้เริ่มต้นขึ้น แต่เดนเบิร์กไม่ปรากฏให้เห็นแม้แต่ในเวลาที่กำหนด
ดูมสโตนสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่คาวทีละคน ดูมสโตนมองไปที่ลูกๆ ของเขา แต่พวกเขาทั้งหมดส่ายหัวเพื่อแสดงว่าพวกเขาหลงลืมเช่นกัน
“พ่อ.” บางทีเฮสเทียอาจรู้สึกแปลกๆ บ้างก็ร้องเรียกพ่อของเธอเมื่อเธอเห็น ดูมสโตนพยักหน้า เธอพยักหน้าและวิ่งไปที่บ้าน
“อ้าว พี่จะไปไหน” ลิซ่าเรียกเฮสเทีย แต่คนหลังก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว
ไม่นานหลังจากนั้น เฮสเทียก็วิ่งกลับมาพร้อมกับลากศพของปีศาจตัวเป็นสองเท่าด้วยมือข้างเดียว
“ท่านพ่อ ดูนี่สิ!”
เฮสเทียส่งกระดาษแผ่นหนึ่งที่พับครึ่งโดยดูมสโตนส่งให้ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยยินดีมากนัก
บนกระดาษที่พับแล้วเขียนด้วยลายมือเรียบร้อยว่า ‘ถึงครอบครัวที่รักของผม‘
ง่ายที่จะเห็นว่านี่เป็นลายมือของเดนเบิร์ก
ถึงครอบครัวที่รักของผม
ผมสงสัยว่าเฮสเทียจะเป็นคนแรกที่ค้นพบจดหมายนี้หลังจากสัมผัสได้ถึงสิ่งผิดปกติ ตอนนี้น่าจะบ่ายโมงกว่าแล้ว
แม้ว่าผมหวังว่าจะพบจดหมายฉบับนี้ในภายหลัง แต่ในเก้าในสิบกรณี จดหมายจะถูกค้นพบในเวลาดังกล่าว เป็นไปไม่ได้ที่จดหมายหรือซากศพของปีศาจจะถูกค้นพบก่อนเวลานั้นเนื่องจากเวทมนตร์ที่ผมร่ายยังไม่ถูกยกเลิก
เพื่อตอบเฮสเทียที่จะสงสัยว่าทำไมผมปล่อยให้ศพปีศาจและจดหมายถูกค้นพบตอนเที่ยง ผมหวังว่าพี่จะเข้าใจถ้าผมบอกพี่ว่า “ผมต้องการจำกัดขอบเขตของความเป็นไปได้ให้แคบลงเพราะจะถูกค้นพบว่าผมวิ่งหนี ออกไปเลยก็ได้”
ตอนนี้ พูดตรงๆ ผมกำลังวางแผนที่จะออกจากหมู่บ้านนี้และไปที่ใหม่ เมื่อพี่อ่านจดหมายฉบับนี้ พี่อาจสงสัยว่าทำไมผู้ชายที่มีอนาคตเป็นหัวหน้าหมู่บ้านจะจากไป (ตอนนี้ผมเป็นผู้ใหญ่แล้ว ผมจะอธิบายว่าเป็นการจากไปและไม่ได้หนีออกจากบ้าน)
แต่บอกตามตรง ผมไม่มีความปรารถนาที่จะเป็นหัวหน้าหมู่บ้านจริงๆ ถ้าพ่อไม่บอกผมว่าเขาตั้งใจจะให้ผมเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน ผมจะไม่จากไปโดยไม่มีคำพูดใดๆ ไม่ได้หมายความว่าผมไม่มีแผนจะออกจากหมู่บ้าน
พ่อไม่ต้องเสียใจในสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นผมแองที่ผิด
นอกจากอยากจะทำอะไรที่มีความหมายแล้ว ดูเหมือนว่าเหตุผลที่ใหญ่ที่สุดที่ผมจากไปคือผมมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเห็นโลก ผมจะติดต่อกลับมาเป็นประจำ อย่างน้อยเดือนละครั้ง ดังนั้นโปรดอย่ากังวลมาก
ปล1: ศพปีศาจที่มากับจดหมายคือการตามล่าหาพิธีบรรลุนิติภาวะ อย่าทำกับผมเหมือนเด็กๆ แล้วบอกผมทีหลังว่าผมไม่ได้ทำพิธีบรรลุนิติภาวะ
ปล2: เพื่อเป็นของขวัญสำหรับการออกจากหมู่บ้าน ผมได้ล่าปีศาจทั้งฝูง มีประมาณ 40 ตัว ดังนั้น ให้ทำตามแผนที่ที่ผมได้วาดและดึงพวกมันมาเพื่อสมทบทุนของหมู่บ้าน
ปล3: ผมจะเอาแผนที่ อาหาร และเงินของจักรวรรดิจากกระทรวงการต่างประเทศมาใช่ ถึงกระนั้น สิ่งเหล่านี้จะคุ้มกับฟันของปีศาจที่ผมจับได้เพียงสองหรือสามซี่เท่านั้น
ปล.4 ลองคิดดู ผมเขียนจดหมายนี้ราวกับว่าเขียนถึงพี่สาวคนโตของผม ก็เลยเขียนแบบไม่เป็นทางการ เมื่อพ่ออ่าน โปรดอ่านโดยแทนที่ด้วยคำให้เกียรติ
ของให้ทุกคนมีความสุขเสมอ
– เขียนโดยลูกชายสุดที่รัก
ดูมสโตนรู้สึกว่าความดันโลหิตของเขาเริ่มสูงขึ้น
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่คิดว่าลูกชายคนเล็กของข้าเตรียมงานเซอร์ไพรส์แบบนี้!”
“กัปตันทหารรักษาพระองค์!”
เมื่อดูมสโตนเรียก กัลลาฮัดตอบด้วยท่าทางประหม่า “ครับ!”
“นำทหารทุกนายยกเว้นกำลังคนขั้นต่ำที่จำเป็นสำหรับการรักษาความปลอดภัยหมู่บ้าน ไปจับเดนเบิร์ก เบลด!”
ดูมสโตนสั่งขณะที่เขาตะโกนชื่อลูกชายคนสุดท้อง
อย่างไรก็ตาม กัลลาฮัดลังเลเล็กน้อย “ท่านพ่อ? ยัง, การทุ้มกำลังคนแบบนั้นคือ—”
“ทำไม? เจ้าต้องการที่จะเป็นหัวหน้าคนต่อไปหรือไม่ ลูกต้องการใช้ชีวิตของลูกในกองเอกสารที่ยุ่งยากนั้นหรือไม่”
“ครับท่าน! ยกเว้นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย 300 คน ผมจะนำคน 1,200 คนและนำเขากลับมา!”
กัลลาฮัดทำความเคารพน้อยครั้งและรีบลุกขึ้นยืน
ลูกไม่อยากอยู่ในกองเอกสารขนาดนั้นจริงๆ หรือ?
“แม่ทัพแห่งกองทัพนักรบ”
“ครับผม.”
“เราต้องการผู้ชายกี่คนถึงจะฆ่าอสูร 40 ตัวได้”
กาเวนมองปีศาจที่เดนเบิร์กทิ้งไว้ คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “ร้อยยี่สิบคน หรือไม่ ร้อยก็พอครับ”
การแล่เนื้อปีศาจเป็นงานที่ค่อนข้างยาก อันที่จริง ร่างของร้อยยี่สิบที่กล่าวถึงก่อนหน้านี้ถือว่าต่ำอยู่แล้ว โดยพิจารณาเพียงสามคนเท่านั้นที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลปีศาจแต่ละตัว แต่กาเวนกลับลดจำนวนลงราวกับว่าเขาเข้าใจความรู้สึกในปัจจุบันของดูมสโตน
แม้ว่า ดูมสโตนจะรู้สึกขอบคุณ แต่เขาไม่สามารถทำให้นักรบต้องทนทุกข์เพราะลูกชายของเขาหนีไปในฐานะหัวหน้าหมู่บ้าน
“มอบหมายคนสองร้อยคนไปฆ่าสัตว์ แล้วส่งที่เหลือไปจับเดนเบิร์ก”
ด้วยการพิจารณาของ กาเวน ดูมสโตนรู้สึกมีเหตุผลเล็กน้อยกลับมาที่หัวของเขา
“ครับ ข้าพเจ้าจะนำนักรบสามร้อยคนและกลับมา”
กาเวนคำนับและวิ่งไปในทิศทางของกองกำลังนักรบ
“รัฐมนตรีต่างประเทศ ไม่ เพราะเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ ลิซ่า ไปอธิบายสถานการณ์ให้รัฐมนตรีฟังและให้เขาส่งมัคคุเทศก์ติดตามไป”
“ค่ะท่านพ่อ ดูแล้วเหมือนจะไม่มีใครสามารถต้านทานเวทย์มนตร์ของเดนเบิร์กได้ ดังนั้นฉันจะไปด้วยเช่นกัน”
ดูมสโตนขอบคุณ ลิซ่าและส่งเธอไปทำหน้าที่ของเธอ จากนั้นเขาก็หันไปทางผู้อาวุโสที่ชุมนุมกันและพูดว่า “อะแฮ่ม ข้าขอโทษที่ทำให้พวกท่านลำบากใจ”
คำขอโทษจากใจจริงของดูมสโตน พวกผู้เฒ่าโบกมือและบอกว่าไม่เป็นไร
“ไม่ ข้าควรจะพูดว่านี่คือสิ่งที่ข้าคาดหวังจากลูกชายของเจ้าอย่างแน่นอน”
“เจ้าเป็นคนก่อเรื่องขนาดนี้เองตั้งแต่ยังเด็ก”
“ใช่ ถูกต้อง มันแย่กว่านั้นเมื่อเจ้ายังเป็นเด็ก”
“ข้าอยากจะบอกว่าจนถึงตอนนี้พวกเขาไม่ได้ทำตัวเหมือนลูกชายของเจ้าเลย”
ทุกคำพูดของผู้อาวุโสแทง ดูมสโตนเขาที่หน้าอก
คิดดูดีๆ ตอนเด็กเขาก่อเรื่องบ่อยด้วยเพราะไม่อยากเป็นหัวหน้า?
เนื่องจากประวัติที่ผ่านมาของเขา ทุกคนต่างเห็นพ้องกันว่าเหตุการณ์ที่เดนเบิร์กเกิดขึ้นนั้นไม่ใช่เหตุการณ์ร้ายแรงเลย
ดูมสโตนเริ่มสงสัยว่าเขาควรจะดีใจหรือคร่ำครวญ
