นิยาย เกิดใหม่มาเป็นราชการในต่างโลก
บทที่ 57. บอล (8)
นายกรัฐมนตรีอาร์คันตาตกใจกับข่าวที่เขาได้รับทันทีที่มาถึงที่ทํางานในตอน เช้า
“ตอนนี้ขโมยอะไรไปนะ”
“รูปปั้นเทพธิดาทองคําที่เก็บไว้ในโบสถ์ถูกขโมยไป” ผู้ช่วยของอาร์คันตา ตอบอย่างใจเย็น
“ใครขโมย แล้วมีวัตถุประสงค์อะไร”
“ไม่ใช่เป็นคนเดียวกับที่ปล้นคฤหาสน์ของเคาท์ดรูวัลเมื่อไม่นานนี้หรอกหรือ ครับ?”
อาร์คันตา ล้มตัวลงบนที่นั่งและดึงผมของเขา “นายหมายถึงคนที่ชื่อลูปินเหรอ” เขารู้สึกปวดหัวและปวดท้อง “ฉันควรจะถือว่าโชคดีที่เป็นคนๆเดียวกัน หรือโชคร้าย?”
ถ้าโจรคือลูปิน ก็ถือว่าโชคดีที่ไม่จําเป็นต้องกระจายกําลังคนที่ไล่ตามเขา มาจนถึงตอนนี้ อย่างไรก็ตาม ลูปินยังเป็นสัตว์ประหลาดเหมือนผีที่ยังไม่ทิ้งร่องรอย
ในอีก 2-3 ปีข้างหน้า เขาวางแผนที่จะติดตามสิ่งของที่ลูปินขโมยมาจากตลาดมืด แม้ว่าพวกเขาจะสูญเสียพลังไปมาก เมื่อเทียบกับเมื่อก่อน แต่โบสถ์ก็ยังมีพลังที่แข็งแกร่ง แต่เขาตัดสินใจที่จะไปยุ่งกับพวกเขา
เขากําลังวางแผนที่จะปล่อยให้เจ้าหน้าที่คลังออกจากเรื่องของลูปิน แต่ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้ เป็นที่แน่ชัดว่าพระคาร์ดินัลเฟอร์นันโดจากโบสถ์ หนึ่งในสมาชิกฮาร์ดคอร์ของโบสถ์ที่ขึ้นชื่อ เรื่องความดื้อรั้นของเขา จะส่งคําร้องเรียนของเขาไม่หยุด
“แต่ครั้งนี้มีพยานหลายคน”
“อะไรนะ?!” อาร์คันตา รู้สึกประหลาดใจ
มันคือลูปิน ชายผู้ประสบความสําเร็จในการขโมยโดยไม่มีใครสังเกตเห็น แม้แต่ในคฤหาสน์เคานต์ดรูวาลที่ได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา
แต่ในตอนกลางคืนในโบสถ์ที่ไม่ได้รับการคุ้มกัน เห็นขโมยที่เหมือนผีคนนี้?
มันช่างเหลือเชื่อจริงๆ!
“เมื่อวานตอนเช้า พระคาร์ดินัลและพาลาดินกําลังสวดมนต์ และมันเกิดขึ้นที่ ลูปินกําลังเดินผ่านปล่องระบายอากาศเหนือห้องสวดมนต์
“ฮ่าฮ่า โชคดีจัง! ดูเหมือนว่าขโมยจะโชคร้าย ผ่านคาร์ดินัลเฟอร์นันโด
เฟอร์นันโดเป็นหนึ่งในนักบวชสายต่อสู้ที่เก่งที่สุดในจักรวรรดิ หากเขาถูกจับโดยชายคนนี้ เขาต้องตายโดยไม่ทิ้งกระดูกแม้แต่ชิ้นเดียว
“อ๊ะ ลูปินคงตายไปแล้ว ถ้าอย่างนั้นเราจะหาของที่ขโมยซ่อนไว้ แล้วเอาไปคืนคลังยัง” อาร์คันต้ายิ้มอย่างมีเลศนัย
ปกติต้องแจกให้ผู้ประสบภัย อย่างไรก็ตาม ของที่ถูกขโมยเพียงชิ้นเดียวที่ ระบุได้คือเครื่องประดับพรจากเทพธิดาสร้อยคอที่ทําจากอเมทิสต์อายุ 1,000 ปี และกระสอบเหรียญเงินที่ขโมยมาจากเคาท์ดรูวัล
พูดอะไรที่มีเหตุผล สิ่งที่ลูปินขโมยไป ส่วนใหญ่น่าจะเป็นกองทุนโคลนของขุนนางที่ผิดกฎหมาย ดังนั้นแม้ว่าสินค้าที่ถูกขโมยมาจะถูกนํากลับไปที่คลัง พวกเขาไม่สามารถพูดอะไรได้
“อืม”
ผู้ช่วยจัดการกับอาร์คันตาขณะที่ท้อง ของเขาเริ่มรู้สึกดีขึ้นและกําลังคิดว่าเขาสามารถเอาชนะขุนนางที่คอยสร้างปัญหาให้เขาอยู่เสมอ รวมถึงเคาท์ดรูวัลด้วย
“โจร ลูปิน หนีไปพร้อมกับรูปปั้นเทพธิดาทองคํา”
“อะไร..?!”
อาร์คันตา คว้าหัวของเขาอีกครั้งใน ขณะที่ผู้ช่วยพยักหน้า
“เขาหนีไปได้ยังไง”
“เห็นได้ชัดว่าเขาเหวี่ยงรูปปั้นเทพธิดาทองคําที่ถูกขโมยไปราวกับอาวุธ ทําให้ไม่สามารถโจมตีเขาได้”
อาร์คันตา มองไปที่ผู้ช่วยของเขา ราวกับว่าเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีคนแบบนี้ “แล้วถ้ามีพยาน เขาบรรยายอะไร?”
ผู้ช่วยมอบเอกสารและอ่านคําอธิบาย ในเอกสาร “อย่างแรก เขาสวมหน้ากากครึ่งสีขาวและหมวกสีดํา
“ส่วนสูงของเขาล่ะ?”
“นั่นคือ บางทีอาจมีการรับรู้ที่ขัดขวาง เวทมนตร์บนหน้ากาก แต่คนส่วนใหญ่จําได้แค่หน้ากากครึ่งหน้าสีขาวเท่านั้น พวกที่มีความต้านทานเวทย์มนตร์แทบจะจําหมวกดําได้”
อาร์คันตาถอนหายใจ “มีอะไรอีกไหม”
“อ้อ อีกอย่างหนึ่ง พาลาดินคนอื่นๆ ปฏิเสธ แต่พาลาดิน วิบริโอ ที่ไล่ตามลูปิน บอกว่าเธอคิดว่ามันอาจจะเป็นผู้หญิง”
“ผู้หญิง?!”
“ใช่ เมื่อมองแวบเดียว คนๆนั้นดูผอม เพรียว สูงไม่ถึง 170 เซนติเมตร แต่พาลาดินบอกว่าเธอจํามันไม่ค่อยได้ มันจึงไม่ถูกต้อง
อาร์คันตา ลูบคางของเขาและตกอยู่ในห้วงความคิด “ถ้าน้อยกว่า 170 เซนติเมตร ก็อาจจะเป็นเด็กผู้ชาย
“ใช่?”
“ไม่ มันเป็นแค่ความคิดที่ผ่านไปแล้ว” อาร์คันตา โบกมือและไล่ผู้ช่วยของเขา ในขณะที่เขาพูด คนหลังก้มศีรษะด้วยท่าทางสงสัยและเดินออกจากสํานักงาน
อาร์คันตา รู้สึกกังวลอย่างมาก แต่ในไม่ช้าเขาก็ละทิ้งการคาดเดาของเขา
หากการรับรู้ถูกรบกวน มันจะไม่เป็นข้อมูลที่ถูกต้อง และหากเป็นคนที่เขาคิดว่าเขาเป็นเขาจะตัวสูงราวกับอัศวิน
ว่ากันว่าบลัดดี้สูง 180 เซนติเมตรแล้ว เมื่ออายุสิบหก นอกจากนี้ เมื่อดูกิจกรรมที่ผ่านมาของดูมสโตน เขาไม่ได้ปิดบังตัวตนของเขา เมื่อพิจารณาถึงธรรมชาติของบลัดดี้ เขาจะไม่ซ่อนตัวอยู่หลังหน้ากากเช่นกัน ที่สําคัญที่สุด ถ้าเด็นเบิร์ก เบลด เป็นลูปิน เขาคงไม่แตะต้อง เคาท์ดรูวัล ซึ่งเป็นลูกค้าหลักของเผ่าอีกา
“ใครคือลูปิน จุดประสงค์ของเขาคืออะไรกันแน่”
เมื่อเขาปล้นคฤหาสน์ของ เคาท์ดรูวัล เขาเห็นเคาท์ดรูวัล เป็นเป้าหมายของลูปิน แต่เมื่อจู่ๆวิหารก็ถูกเล่นงาน เขาไม่รู้ว่าจุดประสงค์นั้นคืออะไรอีกครั้ง
แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือ มันกําลังจะมีงานยุ่ง
เป็นเวลาประมาณหนึ่งเดือนแล้วที่ฉันเข้าร่วมศูนย์ฝึกอบรม กล่าวอีกนัยหนึ่ง เป็นเวลาเกือบ 15 วันแล้วตั้งแต่ที่ฉันเริ่มค้นคว้ารูปปั้นเทพธิดาทองคําหลังจากที่ขโมยมา
รูปปั้นเทพธิดาทองคําไม่ได้ปล่อยพลังงานออกมา แต่น่าแปลกที่มันจะไม่เข้าไปในกระเป๋าของฉัน ในท้ายที่สุด ยอมเสียครึ่งก็เอาปูนฉาบทั่วองค์เทพีทองคําเพื่อเปลี่ยนเป็นรูปปั้นเทพธิดาปูน แล้วตกแต่งห้องด้วย
“พี่! หยุดเล่นๆ!”
ขณะที่ฉันกําลังดื่มชาในห้องนั่งเล่นอย่างสงบ ฉันก็ได้ยินอลิซบอกกับลิสบอนจากชั้นบนตามปกติ
“อลิซ แต่วันนี้เป็นวันแรก พวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่โรงเรียนอัศวินระดับต่ํา เธอคิดว่ามันจะโอเคไหม?”
“ฉันบอกว่าไม่ได้!
“อลิซ ผู้หญิงพูดแบบนั้นได้ยังไง! หยาบคายจัง ??
“เงียบแล้วรีบลงไปข้างล่าง!”
เมื่อเห็นลิสบอนถูกอลิซเตะที่กันและ เดินลงมาที่ชั้นล่าง ฉากนั้นตลกมากจนฉันหัวเราะออกมา
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่เป็นไร ด้วยบุคลิกที่เข้ากับคนง่ายเหมือนคุณ คุณจะสามารถเข้ากันได้ไม่ว่าจะไปที่ไหน”
“ฮ่าฮ่าฮ่า คิดอย่างนั้นเหรอ” ลิสบอนถาม
ที่กล่าวว่ามันค่อนข้างลําบากที่จะบีบให้เป็นกลุ่มที่สนิทกันได้
โรงเรียนอัศวินอาจเป็นโรงเรียน แต่อาจมีบรรยากาศที่เข้มงวดเนื่องจากเป็นโรงเรียนทหารที่ฝึกฝนอัศวิน
ลิสบอนดูกังวลว่าจะถูกปฏิบัติเหมือนเป็นเด็กใหม่
“ไม่ใช่เวลาไปโรงเรียนเหรอ?” ฉันถือนาฬิกาให้พี่น้องดู
อลิซกรีดร้องว่า “จ๊าก! พวกเราไปสายแล้ว!” ยัยหงุดหงิดเตีพี่ชายของเธอที่ด้านหลัง “ไอ้โง่! ฉันไปสายเพราะนาย!”
“แต่ เอลี่ เธอหมายถึงอะไร เธอ ฉันยังคงเป็นพี่ชายของเธออยู่นะ”
“หุบปาก!”
ทั้งคู่วิ่งอย่างบ้าคลั่ง ถึงกระนั้น แม้จะตบตีและด่าทออยู่ตลอดเวลา อลิซก็เป็นคนเดียวที่ดูแลลิสบอน
ลองคิดดู ยูเรียและอัลฟอนโซออกไปโรงเรียนแต่เช้า ทั้งที่ยังไม่ถึงเวลาไปโรงเรียน ฉันสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น?
พวกเขาน่าจะออกไปก่อนครึ่งหลัง เพราะความตื่นเต้นของอัลฟอนโซ
ต่างจากโรงเรียนเวทย์มนตร์และโรงเรียนอัศวิน ศูนย์ฝึกอบรมต้องการ การเข้าชั้นเรียนเฉพาะเมื่อคุณมีชั้นเรียน เหมือนมหาวิทยาลัยจากชาติที่แล้วของฉัน ทุกคนต้องอยู่ในหอพักที่จํากัดเสรีภาพของพวกเขา แต่เนื่องจากฉันไปกลับ ฉันจึงเป็นอิสระได้ทั้งหมด
ตามคําบอกของ Flam ผู้ดูแลหอพักนั้นเข้มงวดมาก หากคุณต้องการออกไปข้างนอกในช่วงวันธรรมดา คุณต้องทําตามขั้นตอนที่ซับซ้อน เพื่อให้ออกไปได้ง่าย สมาชิกในครอบครัวคนหนึ่งต้องได้รับบาดเจ็บสาหัส ซึ่งโดยพื้นฐานแล้วบ่งชี้ว่าทุกคนจะมีชีวิตที่ธรรมดา
ถ้าอย่างนั้นฉันควรค่อย ๆ ไปทํางานด้วยดีไหม?
ต้องบอกว่าเป็นงานไม่ใช่โรงเรียน ทําให้รู้สึกเศร้า เนื่องจากฉันต้องไปทํางานจริงๆ หลังจากปีนี้ ฉันรู้สึกเหมือนใจจะสลาย
แต่วันนี้เป็นวันที่ฉันเรียนวิชาที่ฉันชอบ- วิชาเวทย์มนตร์ เนื้อหาของชั้นเรียนเป็นพื้นฐานของพื้นฐาน แต่โชคดีที่มีบางครั้งที่พวกเขาครอบคลุมวิชาที่ฉันไม่รู้ อย่างน้อยมันก็สนุกกว่าการฝึกยิงปืนแบบเก่า ที่ทําให้คุณเลือดออก กัดฟัน และได้รับแคลลัส
ตามที่บอกเป็นนัยเกี่ยวกับอาวุธที่ครอบคลุม เราเริ่มเรียนรู้การใช้ดาบและการยิงธนูอย่างช้าๆ แต่หลักยังคงเป็นปืนคาบศิลาที่ล้าสมัยท่ามกลางสายฝน และลม ชั้นเรียนอื่นค่อนข้างง่าย สําหรับมารยาท เนื่องจากฉันเป็นคนสุภาพอยู่แล้ว จึงไม่มีปัญหา
จริงหรือ. ไม่มีปัญหาอะไรจริงๆ
สําหรับชนชั้นกฎหมาย ไม่มีอะไรให้ฉันตัดสินหรือแก้ต่าง มันเป็นแค่ชั้นเรียนท่องจํา และชั้นประหยัด ฉันก็ผ่านมันได้อย่างง่ายดาด้วยความช่วยเหลือจาก สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้ในชีวิตก่อนหน้านี้ ไม่มีอะไรต้องพูดถึงเกี่ยวกับชั้นเรียน ภาษาจักวรรดิ์เนื่องจากเป็นวิชาที่ฉันเชี่ยวชาญแล้วในหมู่บ้าน
ยังไงฉันก็ไม่อยากไปทํางาน
จากสาขา แกรนเวลล์ ที่ปิดในขณะนี้ของสํานักงานข้อมูลบิ๊กมาม่านั้น มีล เพีย ซึ่งเป็นอดีตหัวหน้าได้แทรกซึมเข้าไปในโรงเรียนเวทย์มนตร์ภายใต้คําสั่งที่ให้ปลอมตัวเป็นคําสั่งจากบิ๊กมาม่า แม้ว่าเธอจะยังเด็ก แต่เธอก็เคยเป็นสายลับภาคสนามที่รวบรวมข้อมูลตั้งแต่เธอยังเด็ก เป็นผลให้เธอกลายเป็นหัวหน้าฐานที่สําคัญที่สุดแห่งหนึ่งของ สํานักงานข้อมูลบิ๊กมาม่าเมื่ออายุสิบหก
อย่างน้อยก็จนกว่าชายที่มีรอยแผล เป็นบนใบหน้าอย่างน่ากลัวมาที่แกรน เวลล์ สถานที่ลับสุดยอดและซื้อข้อมูลจํานวนมหาศาล
“วัย!” มิลเพียเข้าชั้นเรียนที่ได้รับมอบหมายให้เธอที่โรงเรียนเวทมนตร์ และนั่งที่โต๊ะแบบสุ่มพร้อมกับถอนหายใจ
นี่เป็นการลดระดับที่แท้จริง ตําแหน่งผู้จัดการสาขาของแกรนเวลล์ ที่เป็นหนึ่ง ในหน่วยงานข้อมูลที่ดีที่สุด ไม่ว่าคุณจะมองมันอย่างไร การเปลี่ยนจากตําแหน่งผู้บริหารในตําแหน่งที่สําคัญที่สุดในหน่วยงานข้อมูลไปยังตัวแทนภาคสนาม มันเป็นการลดระดับ
ก่อนตาย. มันค่อนข้างโหดร้ายถ้าคุณคิดเกี่ยวกับมัน ตําแหน่งผู้บริหารระดับสูงที่คุณถืออยู่นั้นเลวร้ายมาก
แม้ว่าบิ๊กมาม่าหัวหน้าหน่วยงานข้อมูลบิ๊กมาม่า จะปลอบเธอว่า “มันไม่ใช่การลดระดับ” เธอต้องการพูดอะไรบางอย่างที่สมเหตุสมผลที่จะเชื่อ
ถ้ามิลเพียไม่ไว้ใจบิ๊กมาม่า เธอคงคิดว่าหน่วยงานข้อมูลจะพยายามฆ่าเธอ ตามจริงแล้ว เธอมีข้อสงสัยบางอย่างว่าพวกเขาอาจพยายามลอบสังหารเธอ แต่เธอปฏิเสธ ไม่ช้าก็เร็ว เพราะเธอจะทิ้งชีวิตของเธอไปอย่างง่ายดายเพื่อเห็นแก่บิ๊กมาม่า ถ้าการตายของเธอคือเป้าหมายของบิ๊กมาม่า เธอคงยิ้มอย่างมีความสุข
แต่นั่นคือเหตุผลที่ลดระดับ แม้ว่ามิลเพียจะเสียชีวิต เธอก็อยากตายอย่างมีสไตล์
เธอถอนหายใจขณะที่คิดว่าต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนในการคลานกลับขึ้นสู่ตําแหน่งผู้บริหาร
“ฉันขอนั่งข้างคุณได้ไหม”
“ได้ นั่งลงสี่” มิลเพียพูดอย่างไม่ใส่ใจพลางชําเลืองมองผู้ถามอย่างคร่าวๆ มันไม่สําคัญหรอก เพราะเธอไม่ได้จองที่นั่งเหล่านั้นไว้ ขณะที่วงจรของการมองโลกในแง่ร้ายกําลังจะเริ่มต้นอีกครั้ง เธอสงสัยในสิ่งที่เธอเพิ่งเห็น
เธอหันกลับมามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
