ตอนที่ 516 มรดกตกทอด
ติดตามแฟนเพจอัพเดทข่าวสารอ่านนิยายก่อนใครได้ที่ FB: ND Translateนิยายแปลไทย
ยีเทียนซินพยายามอย่างสุดความสามารถก็เพื่อทําให้หัวใจที่เต้นรัวของตัวเองสงบลง นางพยายามรักษาความสงบเอาไว้นั่นเองจากสัญชาตญาณที่นางมีนางคิดว่าเฉินกวางไม่ได้เป็นศัตรูแน่ถ้าหากมันเป็นศัตรูกับนางจริง จนถึงตอนนี้ยี่เทียนซินก็คงจะตายไปนานแล้ว
“เฉินกวาง?”
เฉินกวางไม่ตอบอะไร มันขยับตาที่มีเท่านั้น
“เจ้ารู้จักข้าอย่างงั้นเหรอ?” เทียนซินพยายามสื่อสารกับมัน
แต่อย่างไรก็ตามเฉิงกวางไม่สามารถโต้ตอบภาษาคนได้ มันทําได้แค่มองนางอย่างเงียบๆเท่า
เมื่อยเทียนซินจะลองอีกครั้ง
อู่วว!
เฉินกวางส่งเสียงร้องออกมา มันได้ก้าวไปด้านหน้าก่อนที่เริ่มวิ่ง
ยี่เทียนซินเกือบลืมไปแล้วว่านางมีพลังวรยุทธ นางรีบโคจรพลังลมปราณของตัวเองเพื่อให้ตัวนางที่นั่งอยู่บนหลังของเฉินกวางได้อย่างมั่นคง ด้วยประสบการณ์ที่เพิ่งจะผ่านพ้นมานางในตอนนี้ตกอยู่ในสภาพที่อ่อนแอมากเมื่อเทียบกับแต่ก่อน นางรีบรวบรวมพลังลมปราณก่อน ที่จะควบแน่นมันให้กลายเป็นม่านพลังจากทางด้านหน้า
ณ ปาที่ไม่มีที่สิ้นสุดนางมองเห็นสัตว์ปีกขนาดยักษ์จํานวนมากอยู่ด้านบน และรอบตัวนางเองก็ยังคงเต็มไปด้วยสัตว์ร้ายเช่นกัน
ยี่เทียนซินตกตะลึงกับภาพที่ได้เห็นมาก
เฉินกวางได้กระโดดไปตามเส้นทางก่อนที่จะหยุดเดิน มันนั่งลงก่อนที่จะเงยหัวขึ้น มันได้เปล่งเสียงร้องที่ชัดกว่าเดิม
อู่วว! เสียงร้องของเฉินกวางที่ดังไปทั่วได้ทําให้สัตว์ร้ายที่อยู่ใกล้เคียงวิ่งหนีไปในทันที
ยี่เทียนซินมองลงมาจากบนท้องฟ้า นางสังเกตเห็นรูปปั้นหินที่สูงกว่า 100 ฟุตอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามของทะเลสาบ รูปปั้นที่นางเห็นมีรูปร่างเป็นหญิงสาว
ยี่เทียนซินตกตะลึงกับภาพที่เห็น นางได้บินใกล้เท้าของรูปปั้นที่เห็น ที่ใกล้ๆ เท้าของรูปปั้นนางเห็นคําว่า “มนุษย์เผือก” ถูกสลักเอาไว้ ที่ใกล้ๆ นางเห็นอักษรที่ถูกปกป้องด้วยเขตแดนพลังไว้ อักษรที่ถูกสลักถูกกาลเวลากัดเซาะจนเสียหายไปหมดแล้ว เพราะแบบนั้นนางจึงไม่สามารถอ่านมันได้อีก ตอนนี้ที่ที่เคยมีอักษรเต็มไปด้วยรอยบุบและรูแทน
ยี่เทียนซินเองก็ไม่รู้สาเหตุ ทันทีที่นางมองเห็นคําว่ามนุษย์เผือก นางก็ไม่อาจควบคุมอารมณ์และเริ่มร้องไห้ออกมา
ในตอนนั้นเองนางกําลังนึกถึงภาพในอดีต
ยี่เทียนซินมองเห็นภาพของชาวหมู่บ้านปลามังกรสวรรค์กําลังยืนอยู่ตรงหน้านาง
แต่น่าเสียดายที่ทุกอย่างก็จางหายไป
ไม่ว่าจะยังไงก็ตามแต่ความพยายามของนางก็ได้ผล สิ่งที่ยี่เทียนซินทํามาโดยตลอดมันคุ้มค่าแล้วนั่นเอง
เฉินกวางได้ร้องออกมาอีกครั้ง เสียงของมันได้ดึงให้ยี่เทียนซินกลับมามีสติ
ยี่เทียนซินสงบสติอารมณ์อย่างรวดเร็วก่อนที่จะหันหลังกลับ นางยืนอยู่ที่เท้าของรูปปั้นเสื้อผ้าของนางล้วนเป็นสีขาวราวกับหิมะ สายตาของนางกลับมาดูเยือกเย็นราวกับหิมะขาวเช่นกัน สายตาของนางดูมั่นคงกว่าเมื่อก่อนมาก
“เฉินกวาง ข้า ยี่เทียนซินได้พบเจ้าแล้ว”
เฉินกวางลดศีรษะและลําตัวของมันลง มันได้เอาจมูกที่มีแตะไปที่พื้นของผิวทะเลสาบ
ที่ทะเลสาบแห่งนี้มีขนาดเล็ก
ยี่เทียนซินที่เห็นเฉินกวางทําแบบนั้นสับสน “เจ้าจะให้ข้าดื่มน้ําจากทะเลสาบอย่างงั้นเหรอ?”
เฉินกวางสายหัว
“ หรือจะเป็นอาบน้ํา?”
เฉินกวางพยักหน้า
ยี่เทียนซินพูดไม่ออก
ยังไงซะนางก็ยังเป็นหญิงสาวอยู่ดี นางจะไม่รู้สึกอายได้ยังไงกันถ้าหากจะให้อาบน้ําในพื้นที่โล่งแบบนี้
พรึบ!
เฉินกวางได้เหวี่ยงอุ้งเท้าของมันเข้าใส่นาง
ยี่เทียนซินเริ่มใช้พลังเพื่อปกป้องตัวเองในยามที่อาบน้ํา
ตุ้ม!
ยี่เทียนซินกระโดดลงไปในทะเลสาบ
ยี่เทียนซินที่โผล่พ้นน้ํามีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ
เฉินกวางก้มศีรษะของมันลงก่อนที่จะมองดูยี่เทียนซินอย่างนิ่งเฉย มันได้ยกอุ้งเท้าออกมาก่อนที่จะหันกลับไป เมื่อสายลมได้พัดผ่านมา เฉินกวางก็ได้จากไปแล้ว
เมื่อทุกอย่างสงบลงเฉินกวางก็หายไปอย่างสมบูรณ์แบบ
ในขณะเดียวกันยี่เทียนซินก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากทะเลสาบน้ําที่มีพลังอันเป็นเอ กลักษณ์ได้พุ่งเข้าหานางยี่เทียนซินที่สัมผัสกับน้ํารู้สึกสบายเป็นพิเศษ “ช่างเป็นทะเลสาบที่แปลกประหลาดอะไรแบบนี้!”
ยี่เทียนซินได้ดําน้ําลงไป นางประหลาดใจที่ได้เห็นเขตแดนพลังอยู่ที่ก้นบึงของทะเลสาบ
เขตแดนพลังได้ส่องแสงสว่างไปทั่วผืนน้ํา
พลังลมปราณที่อยู่ในเขตแดนพลังได้พุ่งเข้าใส่ร่างกายของยี่เทียนซินอย่างไม่ปรานี ยี่เทียนซินรู้สึกว่าทะเลสาบแห่งนี้กําลังเติมเต็มพลังลมปราณให้กับนางอยู่ ยี่เทียนซินแปลกใจมากที่พลังวรยุทธที่มีเพิ่มพูนขึ้นเพียงเพราะการแหวกว่ายอยู่ในทะเลสาบ
พลังจากทะเลสาบยังคงพุ่งเข้าหานางอย่างต่อเนื่อง
ยี่เทียนซินไม่กล้าที่จะปล่อยให้โอกาสดีๆ หลุดลอยไป นางเลือกที่จะนั่งทําสมาธิก่อนที่จะหลับตาลง
เมื่อรวบรวมพลังลมปราณ ยี่เทียนซินก็ประหลาดใจมากขึ้นที่พลังลมปราณไหลมารวมที่ร่างกายของนางด้วยความเร็วที่มากกว่าเดิม
วันต่อมา
ณ ห้องประชุมของสถานศึกษาไท่ซู
“ศาลาปีศาจลอยฟ้าเป็นพวกชั่วช้าซะจริง! พวกมันสังหารสาวกของพวกเรา 100 คนที่แท้นบูชาสวรรค์และยังสังหารสาวกอีก 100 คนบนเกาะเผิงไหลอีกด้วย…เจียงเหรินยี่ เจียงหลี่จือและหยวนชงต่างก็ถูกสังหารตาย กระจกทองคําไท่ซูเองก็ถูกชาวศาลาปีศาจลอยฟ้ายึดไป ข้าจะปล่อยให้พวกมันทํากับพวกเราแบบนี้ไม่ได้!” เซียวซานผู้อาวุโสแห่งสถานศึกษาไท่ซูเป็นผู้พูดขึ้น
“ถูกต้องแล้ว…เจ้าพวกศาลาปีศาจลอยฟ้าได้ใจเกินไปแล้ว ท่านปรมาจารย์…พวกเราจะ ปล่อยให้พวกมันทําตามอําเภอใจแบบนี้ไม่ได้”
ในตอนนั้นเองผู้อาวุโสคนหนึ่งก็พูดขึ้น “แต่จีเทียนเดําแห่งศาลาปีศาจลอยฟ้าเป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบ…แล้วเจ้าวางแผนที่จะแก้แค้นเขาว่ายังไงกัน?”
ผู้คนที่เคยระบายความโกรธเคืองในก่อนหน้านี้ต่างนิ่งเงียบ ไม่มีใครตอบกลับ
หลินซิน ผู้ที่นั่งสูงกว่าคนอื่นๆ ได้ขมวดคิ้วก่อนที่จะพูดออกมา “ฆ่าได้หยามไม่ได้…สถานศึกษาไทชูมีสัมพันธ์อันดีกับเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์และไม่เคยคบค้ากับพวกชั่วช้ามาโดยตลอดถ้าหากพวกเราขอให้เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์เข้าช่วยเหลือ บางทีพวกเราอาจจะใช้เขตแดนพลังทั้งสิบกําจัดผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบก็เป็นได้”
ในเวลานั้นเองเสียงของสาวกคนหนึ่งก็ได้ดังมาจากนอกห้องประชุม
“รายงาน! มีจดหมายมาจากเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์!”
“เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์อย่างงั้นเหรอ? จดหมายจากใครกัน?”
สาวกคนนั้นได้เปิดจดหมายก่อนที่จะตอบกลับมา “มันดูเหมือนว่ามันจะมาจากศาล าปีศาจลอยฟ้า”
ทําไมจดหมายของศาลาปีศาจลอยฟ้าถึงถูกส่งมาจากเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ได้? หลี่ซินได้พูดออกมาอย่างร้อนใจ “อ่านซะสิ”
สาวกคนนั้นรีบอ่านเนื้อหาภายในจดหมาย สีหน้าของเขาได้เปลี่ยนแปลงไปบ่อยครั้งในขณะที่อ่านจดหมาย
เซียวซานขมวดคิ้ว “ข้าขอสั่งให้เจ้าอ่านจดหมาย อ่านมันซะ!”
สาวกคนนั้นกลืนน้ําลายก่อนที่จะอ่านออกเสียง “ข้าเป็นยอดฝีมือผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบคนแรกในใต้หล้านี้ ข้าก็คือปรมาจารย์แห่งศาลาปีศาจลอยฟ้า ปรมาจารย์ผู้มีสาวกทั้งเก้าเจ้ากลัวข้าแล้วสินะ? ข้าต้องการคําอธิบายจากหลินซินแห่งสถานศึกษาไท่ซูภายในเจ็ดวันถ้าหากเจ้าไม่ให้ความร่วมมือแล้วล่ะก็ ข้าจะฆ่าครอบครัวของพวกเจ้าทั้งหมด! ฮาฮาฮ่า!”
ทุกๆ คนต่างก็ขมวดคิ้ว พวกเขาเหลือบมองสาวกคนนั้นอย่างงุนงง
นี่เป็นคําพูดของปรมาจารย์แห่งศาลาปีศาจลอยฟ้า จีเทียนเด้จริงๆ อย่างงั้นเหรอ? มันเป็นเหมือนกับคําพูดของพวกแอบอ้างที่พยายามเลียนแบบเขาซะมากกว่าแม้ว่าจะมีข้อสงสัยมากมายแต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดออกมา
แครัก!
หลินซินได้ทุบโต๊ะตรงหน้า โต๊ะที่ถูกทุบถูกทําลายไปในทันที “ไม่เพียงแต่เจ้านั่นจะมาระรานพวกเราแต่มันยังกล้าข่มขู่พวกเราอีกด้วย คิดว่ามีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบแล้วจะทําอะไรก็ได้อย่างงั้นสินะ?”
เซียวซานที่นั่งอยู่ข้างหลินซินได้ลุกขึ้น “แล้วทําไมท่าน…ท่านปรมาจารย์ไม่…ไม่ขอโทษเขาซะล่ะ?”
“หืม?” หลินซินมองไปที่เซียวซาน
ผู้อาวุโสรอบๆ หลินซินต่างก็ลุกขึ้นเพื่อคํานับเขาเช่นกัน
“ท่านปรมาจารย์ บัดนี้สถานศึกษาไท่ซูได้รับความเดือดร้อนมากจนเกินพอแล้ว พวกเราไม่สามารถที่จะสู้กับศาลาปีศาจลอยฟ้าได้แน่”
“ถูกต้องแล้ว ปรมาจารย์แห่งศาลาปีศาจลอยฟ้าสามารถสังหารคนได้ในพริบตา สํานักใหญ่สิบต่างก็พบกับจุดจบอันเลวร้าย สถานศึกษาไท่ซูได้ทํางานอย่างหนักก็เพื่อที่จะมีสถานะอย่างในปัจจุบัน พวกเราคงไม่อาจปล่อยให้สถานศึกษาถูกทําลายในชั่วข้ามคืนไม่ได้”
“เมื่อพวกเราคนใดคนหนึ่งมีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบ เมื่อนั้นการแก้แค้นก็ยังไม่สาย แต่จนกว่าจะถึงตอนนั้น…”
ใบหน้าและเปลือกตาของหลินซินกระตุก เมื่อครู่นี้ทุกคนต่างก็ไม่พอใจกับสิ่งที่ศาลาปีศาจลอยฟ้าทําไม่ใช่เหรอ? ดูเหมือนว่าทุกคนจะไม่ได้โกรธแค้นผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบเหมือนกับในก่อนหน้านี้อีก นี่มันคือ…การแสดงอย่างงั้นสินะ?
สายตาของหลินซินสิ้นหวัง ตัวเขาจ้องมองทุกคนอย่างไม่พอใจ หลินซินกัดฟันแน่นก่อนจะพูดขึ้น “ข้ายอมตายดีกว่าที่จะยอมจํานน! ข้าจะไปที่เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ในวันพรุ่งนี้เอง! ข้าจะดูว่าใครกันจะสามารถทําอะไรกับข้าได้!”
ในขณะเดียวกันเรื่องของปรมาจารย์แห่งศาลาปีศาจลอยฟ้าที่ยกเกาะด้วยพลังฝ่ามือก็ถูกเผยแพร่ไปทั่วยุทธภพ มันเผยแพร่เร็วราวกับไฟปา
ข่าวนี้เองได้แพร่ไปยังมณฑลยู่ มันเป็นเรื่องเล่าในโรงเตี้ยมได้เป็นอย่างดี บางคนถึงกับเรียบเรียงเรื่องในครั้งนี้ให้กลายเป็นบทเพลงไป
“สหาย ข้าขอโทษที่ต้องรบกวนเจ้า แต่เจ้าช่วยเล่าเรื่องของเจ้าให้ฟังอีกครั้งได้ไหม? เรื่องของปรมาจารย์แห่งศาลาปีศาจลอยฟ้าที่ใช้พลังฝ่ามือยกเกาะลอยฟ้าทั้งเกาะได้น่ะ” ชายผู้ใช้ดาบชุดเขียวได้เดินไปหาผู้ฝึกยุทธที่อยู่ตรงกันข้ามของโรงเตี้ยม
“ถ้าหากท่านต้องการฟัง ข้าก็จะเล่าทุกอย่างให้ฟังเอง.” ผู้ฝึกยุทธคนนั้นตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้ม
