ตอนที่ 121 ไร้เดียงสา
เบิร์กและทีม ได้มอบคริสตัลในกระเป๋าที่หาได้ทั้งหมดให้แก่วอร์เด็น ก่อนที่วอร์เด็นจะแยกทางกับควินน์นั้น ควินน์ขอให้เขาพยายามหาคริสตัลของกิ้งก่าบินให้ได้มากที่สุด โดยเขาบอกว่าต้องการมันด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง
ซึ่งตอนนี้ในกระเป๋ามีคริสตัลของกิ้งก่าบินเป็นจํานวน 39 เม็ด หลังจากคุยกับเบิร์กเรียบร้อยแล้ว วอร์เด็นก็ตัดสินใจเดินกลับไปหาเอรินและเรย์ร่า
“นี่ หัวหน้า จะปล่อยมันไปแบบนี้เหรอ?” ลิปปี้ถามขณะที่เห็นวอร์เด็นเดินจากไปแบบนั้น
“ไม่เป็นไร” เบิร์กตอบ “เราหาคริสตัลได้มากกว่านี้อยู่แล้ว ไม่นานหรอก เราจะได้อันดับหนึ่งกลับคืนมา แต่สิ่งที่สําคัญกว่า ก็คือการรักษาความสัมพันธ์และชีวิตของเราให้ดี นั่นล่ะ คือสิ่งที่ควรทํามากที่สุด”
วอร์เดินก้าวเท้าเดินทีละก้าวอย่างรวดเร็ว และตื่นเต้นมากกับสิ่งของที่เขาได้มา
เมื่อเรย์ร่ามองเข้าไปในกระเป๋า เธอแทบไม่เชื่อสายตาของตัวเอง
“อะไรกันเนี่ย? ฉันไม่เข้าใจ” เธอพูด “ทําได้ยังไง?”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก ฉันคิดว่าคงจะดีที่สุดถ้าเรากลับกันเลย และค่อยส่งมอบคริ สตัลพวกนี้เพื่อนับรวมเป็นคะแนนของเรา อีกอย่าง ฉันกังวลเกี่ยวกับปีเตอร์นิดหน่อยด้วย”
“แต่คริสตัลพวกนี้ไร้ประโยชน์ไม่ใช่รึไง?” เรย์ร่าถาม “เกือบทั้งหมดถูกนับคะแนนแล้วนี่นา”
คริสตัลแต่ละเม็ดมีรูปแบบที่แตกต่างกัน คริสตัลแต่ละอันนั้นมีเอกลักษณ์ เหมือนลายนิ้วมือของมนุษย์ เมื่อนําคริสตัลวางไว้ในเครื่องนับคะแนน มันจะกําหนดรหัสเฉพาะตัวบางอย่างให้กับคริสตัลแต่ละเม็ด ซึ่งรหัสเหล่านี้จะถูกเพิ่มเข้าไปในกระดานคะแนนของทีมด้วย
เมื่อคริสตัลถูกนับคะแนนแล้ว นักเรียนทุกคนสามารถทําสิ่งที่พวกเขาต้องการกับคริสตัลที่มีได้ ไม่ว่าจะขายมันเพื่อแลกกับเครดิต ใช้มันสร้างอุปกรณ์สัตว์อสูร หรือแม้แต่ทําการแลกเปลี่ยนมันก็ทําได้ แต่สิ่งที่พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ทําในระหว่างการประเมินครั้งนี้ คือการซื้อคริสตัลสัตว์อสูรโดยตรงจากคนอื่น
ศูนย์พักพิงทั้งหมดล้วนอยู่ใต้คําสั่งที่เคร่งครัด จะไม่มีการขายคริสตัลสัตว์อสูรให้กับนักเรียนคนไหน นี่คือการหลีกเลี่ยงกลุ่มนักเรียนที่ทําการซื้อคริสตัลเหล่านั้น และลงทะเบียนคริสตัลภายใต้คะแนนของพวกเขา
แต่ก็มีเหตุผลว่าทําไมรหัสเฉพาะเหล่านี้ จึงถูกกําหนดให้เป็นรหัสของแต่ละทีม
“โอ้ เดาว่าพวกเธอคงไม่รู้สินะ” วอร์เด็นพูด “พี่ชายของฉันก็ทําภารกิจนี้เหมือนกับที่ฉันทําเมื่อสองปีก่อน เพราะงั้น ฉันจึงมีข้อมูลวงในเล็กน้อย ฉันรู้มาว่า ถึงแม้คริสตัลแบบเดียวกันจะไม่สามารถลงทะเบียนเพื่อรับคะแนนได้อีก แต่ถ้าเป็นคริสตัลของทีมอื่น รหัสเฉพาะทั้งหมดก็จะโอนย้ายมาให้เรา ดังนั้น ในขณะที่แต้มเราน้อยอยู่ มันก็จะเพิ่มคะแนนให้พวกเรายังไงล่ะ”
ข้อมูลนี้ถูกเก็บเอาไว้โดยเจตนาของเหล่านักเรียนเอง แต่จะได้รับการบอกต่อให้กับนักเรียนเพียงไม่กี่คน อย่างเช่น ผู้มีทักษะโดยกําเนิดแบบวอร์เด็นและผู้ที่ละทะเบียนเข้าร่วมกับกองทัพแล้
“ฉันเกลียดที่จะพูดแบบนี้นะ แต่คราวนี้นายทําได้ดีมากจริงๆ” เรย์ร่าพูดพร้อมกับหน้ามุ่ย เธอรู้ว่าเมื่อไหร่ควรจะชมเชย ซึ่งมันต้องใช้ความกล้าพูดอย่างมากสําหนับพวกเขาทั้งสองคน
“แล้ว ในขณะที่เรากําลังไปได้สวย ทําไมเราถึงไม่ล่าพวกสัตว์อสูรกันต่อล่ะ?” เอรินเอ่ยถาม
“ความจริงก็คือ ฉันกังวลเรื่องปีเตอร์น่ะ เพราะเหตุนี้ เขาอาจจะตกเป็นเป้าหมายได้”
“ถ้านายรู้แบบนี้แล้ว ทําไมเราถึงไม่ทิ้งเขาไว้ที่ศูนย์พักพิง?” เอรินถาม
“ก็ถ้าเราทําแบบนั้น ผลลัพธ์มันก็เหมือน ๆ กันนั่นแหละ ซึ่งบางทีมันอาจจะแย่กว่าเดิมก็ได้ คนอื่นอาจจะพุ่งทําร้ายเขาในทันทีที่เขาเดินไปตามท้องถนน”
มีเหตุผลอย่างที่สองที่ทําให้วอร์เด็นและควินน์อยากพาปีเตอร์มาด้วย พวกเขาคาดหวังไว้ ว่าอาจจะล่อใครก็ตามที่ปีเตอร์กลัวอยู่ออกมาได้ เพราะดูเหมือนปีเตอร์ค่อนข้างมั่นใจเหลือเกินว่าจะมีใครมุ่งทําร้ายพวกเขาในการเดินทางครั้งนี้ และถ้าใช่ วอร์เด็นและควินน์คิดว่าพวกเขาคงสามารถหาคําตอบได้ไม่ยาก
“คงไม่มีใครทําร้ายเพื่อนนักเรียนด้วยกันหรอก นายบ้ารึเปล่า ฉันพอจะเข้าใจแล้วว่าทําไมชั้นปีที่สองถึงหาเรื่องนาย” เอรินเอ่ย “นายเป็นคนทําร้ายพวกเขาเอง แล้วทําไมพวกเขาถึงต้องเข้ามาโจมตีนักเรียนคนอื่นในศูนย์พักพิงล่ะ? ถึงคนเหล่านั้นจะต้องการขโมยคริสตัลก็เถอะ แต่ไม่มีใครจะทําร้ายคนอื่นเพียงเพราะการทดสอบอะไรแบบนี้หรอก และถึงจะเป็นอย่างนั้น ยังไงก็ต้องมีคนวิ่งมาช่วยเขาอยู่ดี”
พอถึงจุดนี้ วอร์เด็นและเรย์ร่ามองหน้ากันและทั้งคู่ก็คิดเหมือนกัน
“เอริน เธอรู้ใช่มั้ยว่าปีเตอร์เลเวลหนึ่ง?” วอร์เด็นถาม
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกัน?” เธอตอบกลับ
มันเป็นไปตามที่ทั้งสองคนคาดไว้ เอรินไม่รู้ถึงการปฏิบัติตัวต่อคนที่มีเลเวลต่ํากว่า ซึ่งความเป็นจริง วอร์เด็นและเรย์ร่ารับรู้เรื่องนี้แล้วในระดับหนึ่ง
นักเรียนส่วนใหญ่ในโรงเรียนที่เป็นชนชั้นกลางไม่ได้สัมผัสด้านแย่ ๆ เท่าไหร่นัก สําหรับเอรินก็เช่นกัน ทั้งสองคนรู้ดีว่าในกรณีนี้มีนักเรียนหลายคนที่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่พวกเขาไม่รู้ว่าเอรินก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย
เอรินก็ไม่เคยกดขี่นักเรียนที่มีเลเวลต่ํากว่า แต่เธอก็ไม่เคยให้ความสนใจกับพวกเขาเช่นกัน เธอมีเพียงเป้าหมายเดียว ซึ่งการทําความรู้จักกับคนที่เลเวลต่ํา ๆ คงทําให้เธอไม่สามารถบรรลุเป้าหมายที่ต้องการได้
เมื่อทั้งสามคนค่อย ๆ เดินกลับไปยังที่ตั้งของบ่อน้ําบาดาล พวกเขาสองคนเริ่มอธิบายให้เอรินฟังว่าจริง ๆ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นที่โรงเรียนบ้าง ซึ่งไม่ใช่แค่ที่โรงเรียนเท่านั้น แต่ยังรวมถึงโลกภายนอกอีกด้วย
“แต่คนที่แข็งแกร่งกว่าไม่มีวันขโมยคริสตัลจากคนที่อ่อนแอ” เอรินพูด “จะพิสูจน์อะไรกันแน่? เรารู้อยู่แล้วว่าเราแข็งแกร่งกว่าพวกเขา ซึ่งเหตุผลของเราก็คือ การเอาชนะคนที่แข็งแกร่งกว่า และก็พยายามพัฒนาตัวเองไปให้ถึงจุดนั้นใน ฐานะคน ๆ หนึ่ง? อะไรคือประโยชน์ของเรื่องทั้งหมดนี้กัน”
เอรินไม่เข้าใจว่าทําไมคนบางคนถึงเลือกทําเรื่องแบบนั้น ในสถานการณ์ของวอร์เด็นและเบิร์ก เธอสามารถเข้าใจได้ พวกเขาทั้งสองคนต่อสู้กันและเป็นการดวลกันที่ยอดเยี่ยม ผู้แพ้อย่างเบิร์กจึงได้มอบคริสตัลให้กับวอร์เด็นเป็นรางวัล
“มนุษย์ทุกคนล้วนแตกต่างกันทั้งนั้น” วอร์เด็นตอบ “อันที่จริง ถ้าเรารู้คําตอบทั้งหมดว่าทําไมคนอื่น ๆ ถึงทําอะไรแบบนั้น บางที เราอาจจะไม่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่เป็นอยู่ในตอนนี้ก็ได้”
ในตอนนั้นเอง ความกังวลของวอร์เด็นก็กลายเป็นความจริง เมื่อเป็นและทีมของเขาเพิ่งจะเจอกับปีเตอร์ในกระท่อมหลังหนึ่ง
