ขณะที่ควินน์มองไปรอบๆตัว เขาพบชิ้นส่วนกลไกที่พังออกมาอยู่ใกล้ๆ มันเป็นท่อนเหล็กที่มีลักษณะยาวเหมือนกับกระบอง แต่เขาไม่รู้เลยว่ามันเป็นชิ้นส่วนใดของเครื่องจักรกล
เขาหยิบมันขึ้นมาก่อนจะทอดมองออกไปไกลๆ แล้วทำการเล็งไปที่เครื่องจักรอีกเครื่องที่ถูกทำลายอย่างระมัดระวัง ซึ่งมันอยู่เยื้องๆด้านหน้าและด้านข้างของทางเข้า
ชิ้นส่วนกลไกถูกเขาขว้างออกไปตรงๆด้วยพละกำลังมหาศาล มันเป็นเรื่องที่น่าตื่นตาตื่นใจและเขาแทบจะเหมือนกับยอดมนุษย์อยู่แล้ว ซึ่งแน่นอน ที่ควินน์แสดงศักยภาพได้แบบนั้น ก็เป็นเพราะเขามีความพละกำลังที่มากกว่าปกติเมื่อเทียบกับคนทั่วไป
ท่อนเหล็กถูกขว้างไปยังเป้าหมายจนทำให้เกิดเสียงดังครึกโครม ขณะที่มันตกกระทบลงบนเครื่องจักรกล พวกหนูก็เงยหน้าขึ้นมองว่าเสียงมันดังมาจากทางไหนและพวกมันก็รีบวิ่งไปในทิศทางของเสียงนั้นทันที
“โอกาสนี้แหละ”
ควินน์ใช้พลังทั้งหมดไปที่ขาของเขาเพื่อวิ่งไปที่ประตู จนในที่สุดเขาก็มาถึงหน้าทางเข้าของอาคารที่มีลักษณะคล้ายกับโดม
ทางเข้าเป็นเหมือนโถงทางเดินที่ล้อมรอบไปด้วยกำแพงทั้งสองข้าง โดยห่างออกไปสักเล็กน้อยก็จะมีประตูเหล็กสองบาน
เขาพยายามดันประตูเหล็กทั้งสองข้างให้เปิดออก แต่โชคไม่เข้าข้าง เขาสังเกตเห็นว่าประตูนี้ก็ไม่ได้รับความเสียหายใดๆเช่นเดียวกับส่วนอื่นๆของโดม ซึ่งหมายความว่ามันอาจจะทำมาจากวัสดุชนิดเดียวกัน ในขณะที่เขามองไปรอบๆประตู เขาได้เห็นเครื่องเข้ารหัสผ่านติดตั้งอยู่อีกครั้ง
เขารีบไปตรงนั้นทันทีและวางมือบนลงเครื่องเข้ารหัสผ่านเพื่อใช้งานสกิลตรวจสอบ
“ฉันเชื่อว่ามันจะได้ผลนะ อย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะระบบ”
[ เครื่องป้อนรหัสที่เชื่อมโยงกับประตูเหล็กทั้งสองบาน รหัสผ่านของประตูคือ 33346253778 ]
ถึงกระนั้น ในขณะที่ควินน์กำลังใส่รหัสผ่านที่ประตู พวกหนูจอมตะปบก็เดินกลับมา เมื่อพวกมันเห็นควินน์ พวกมันก็ส่งเสียงร้องเรียกเพื่อนของพวกมันอีกสองตัว จนในตอนนี้มีหนูจอมตะปบทั้งหมดสี่ตัวด้วยกัน
ขณะนั้นเมื่อเขาได้ยินเสียงเจ้าพวกหนูดังอยู่ข้างหลัง มือของเขาก็เริ่มสั่น
“เร็วเข้า….เร็วเข้า!”
ปิ๊บ!
“บ้าเอ้ย! ฉันคงจะใส่รหัสผ่านผิด!”
ด้วยความตึงเครียดสมาธิของเขาจึงแตกกระเจิง เขาใช้สกิลตรวจสอบอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่ารหัสผ่านที่ได้รับนั้นถูกต้องแล้ว จากนั้น เขาเริ่มกดรหัสผ่านอีกรอบ แต่แล้วจู่ๆก็มีบางอย่างกัดเข้าที่ขาของเขา
[ HP : 9/50 ]
เมื่อเขามองลงไป มันคือหนูตัวหนึ่งที่กำลังกัดขาเขาอยู่และมีหนูอีกสามตัวอยู่ไม่ไกลนัก ควินน์จึงเหวี่ยงหมัดออกไปเพื่อทุบมันอย่างสุดแรง หลังจากที่หนูตัวนี้ถูกทุบกระโหลกศีรษะจนแตก มันก็ยอมปล่อยขาควินน์ แต่มันก็ยังไม่ตาย
พวกมันอีกสามตัวเข้ามาใกล้เขามากเกินไปและเข้าไม่มีเวลาป้อนรหัสผ่านอีกแล้ว
“ก้าวพริบตา!”
ทันใดนั้น ควินน์ก็ปรากฏตัวอยู่ข้างหลังพวกมัน แต่เขาก็ยังอยู่ใกล้หนูจอมตะปบทั้งสี่ตัวมากๆ เพราะสกิลก้าวพริบตามีระยะห่างสูงสุดแค่เพียง 5 เมตรเท่านั้น
แล้วพวกหนูจอมตะปบก็หันหลังกลับมา ก่อนจะพุ่งเข้าใส่ควินน์ในทันที
“ฉันไม่มีทางเลือกแล้ว” ควินน์ยืนฝ่ามือออกไปเพื่อทำการใช้สกิล “โลหิตสาดกระเซ็น!”
สกิลที่คล้ายลูกปรายของปืนลูกซองถูกปล่อยออกมาจากมือของเขา และมันโจมตีหนูทั้งสี่ตัวจนล้มลง ซึ่งส่งผลให้หนูจอมตะปบหนึ่งตัวถูกกำจัดไปเพราะมันได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว
[ HP : 4/50 ]
[ ได้รับ Exp 100 แต้ม ]
เขาจึงรีบวิ่งไปหาหนูตัวหนึ่งที่อยู่บนพื้น พร้อมกับกุมมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกันแล้วฟาดสุดกำลังไปที่หัวของมัน เพื่อเป็นการฆ่าหนูตัวที่สอง
[ ได้รับ Exp 100 แต้ม ]
ตอนนี้ หนูจอมตะปบอีกสองตัวที่เหลือฟื้นฟูตัวเองจนหายดีและไล่กัดควินน์อีกครั้ง ด้วยความสิ้นหวังเขาจึงเหวี่ยงมือออกไปเพื่อเปิดใช้งานสกิลโลหิตฟาดฟัน แม้ว่าคราวนี้สกิลของเขาจะรุนแรงและสังหารมันแต่ละตัวได้ในการโจมตีเพียงครั้งเดียวก็ตาม
[ ได้รับ Exp 100 แต้ม ]
[ ได้รับ Exp 100 แต้ม ]
[ 850/25600 Exp ]
[ HP : 2/50 ]
เมื่อเวลาของเขาเหลือน้อยลงอย่างน่าใจหาย ควินน์ไม่ได้ทุกข์ร้อนว่าจะต้องเอาคริสตัลจากซากของพวกมัน แต่เขาก็ยังหวาดกลัวว่าสัตว์อสูรพวกนี้จะมากันอีก ขณะนั้น เขาจึงเดินไปที่ประตูและป้อนรหัสผ่านให้ถูกต้อง ซึ่งเมื่อเข้ามาข้างในได้ เขาก็ปิดประตูข้างหลังเอาไว้เพื่อให้แน่ใจว่ามันถูกล็อคไว้อย่างแน่นหนา
ในตอนนี้ เขาอยู่ในบริเวณที่ดูเหมือนกับแผนกต้อนรับ มีร้านอาหารประเภทต่างๆ ซึ่งมีที่นั่งมากมายอยู่หลายโต๊ะ รวมไปถึงโต๊ะพนักงานคิดเงินอยู่ด้านหน้า ที่นี่อยู่ในสภาพดีกว่าเมื่อเทียบกับส่วนอื่นๆภายในเมือง ซึ่งในความเป็นจริง ดูเหมือนว่ามันเป็นสถานที่ๆแตกต่างจากปกติอย่างสิ้นเชิง
มีทางเดินสองทางที่แยกไปทางซ้ายและอีกทางหนึ่งคือขวา โดยทั้งคู่มีป้ายตัวอักษรคำว่า ‘สนามประลอง’ ประดับอยู่
เมื่อ HP ของเขาต่ำมาก เขามีเวลาอย่างน้อยสองชั่วโมงในการตามหาประตูมิติให้พบ ควินน์จึงเลือกเดินเข้าไปในโถงสนามประลองหลัก มันคือโถงขนาดใหญ่ที่มีที่นั่งเยอะแยะบนอัฒจันทร์ ซึ่งทำให้ควินน์นึกถึงเกมขึ้นมาเพราะมันดูคล้ายกันมาก เนื่องจากทุกอย่างนั้นเป็นสีขาว โล่งกว้างและดูทันสมัย
ทว่าในขณะที่ควินน์จ้องมองไปยังใจกลางสนามประลองที่โล่งกว้าง ทั้งหมดที่เขารู้สึกได้มันคือความท้อแท้ใจเป็นที่สุด ลานประลองค่อนข้างว่างเปล่า ไม่มีอะไรสักอย่างอยู่ตรงนั้น ไม่มีแม้แต่เศษโลหะสักชิ้นเดียว เพราะงั้น ไม่ต้องถามหาประตูมิติเลย
ควินน์คุกเข่าลงกับพื้นอย่างสิ้นหวัง เขารู้สึกราวกับว่านี่เป็นโอกาสสุดท้ายสำหรับเขาแล้ว ไม่มีทางที่เขาจะมีเวลาเดินไปสำรวจรอบๆที่อยู่อาศัยทั้งหมดที่คาดว่าจะมีประตูมิติอีก
แต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้อยู่ดี เขาลุกจากพื้นและค้นหาซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนทั่วศูนย์ฝึกซ้อมนี้ เขาตรวจค้นหมดไม่ว่าจะเป็นห้องเตรียมการ โรงยิมหรือแม้แต่บริเวณแผนกต้อนรับ
ทว่ามันก็ไม่มีเลย มันไม่ใช่สิ่งเดียวกันกับที่เขาตามหา ในตอนนี้ เขาจึงนอนอยู่ที่พื้นตรงกลางของสนามประลองพลางมองขึ้นไปบนเพดาน
[ HP : 1/50 ]
ความเจ็บปวดที่ท้องของเขามันรุนแรงเกินไป ทัศนียภาพของเขาเริ่มพร่ามัวและเขาไม่สามารถคิดอะไรหรือเคลื่อนไหวร่างกายได้อย่างที่ใจนึกอีกแล้ว
“งั้น…นี่คือจุดจบในชีวิตฉันแล้วใช่ไหม หืม?” ควินน์พูด “แม่ พ่อ ทำไมพวกท่านถึงทิ้งฉันไว้คนเดียว ทำไมถึงให้หนังสือเล่มนั้นกับฉัน ในตอนที่ฉันได้รับมันมา ฉันคิดว่าบางทีฉันอาจจะเปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่างก็ได้ แต่ฉันคิดผิดสินะ”
แล้วช่วงเวลานั้นเอง หนึ่งชั่วโมงสุดท้ายก็ได้ผ่านไป
[ HP : 0/50 ]
[ HP เหลือ 0 เนื่องจากความหิวที่มากเกินไป ]
[ กระบวนการเปลี่ยนแปลงได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ]
