My Vampire System ตอนที่ 98 กลับมาอีกครั้ง
ในเมื่อระบบบอกกับควินน์ว่าเขาไม่มีอะไรต้องกังวล เขาก็เริ่มสงบจิตสงบใจลงได้ มันไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหกกันเลย นอกเสียจากว่าตัวตนของระบบกําลังเล่นมุขตลกห่วยๆกับเขา แต่ทําไมระบบถึงต้องทําแบบนั้นด้วย แม้ว่าจะรู้จักอุปนิสัยของผู้สร้างผ่านวีดีโอแค่อย่างเดียว แต่นั่นก็เป็นนิสัยจริงๆที่เขาต้องแสดงออกมาให้เห็นอยู่แล้ว
ทุกคนก้าวเข้าไปในประตูมิติและออกมาจากอีกด้านหนึ่งของประตู
เมื่อพวกเขาลืมตาขึ้นมา พวกเขาก็เห็นว่าตัวเองอยู่ในศูนย์ฝึกซ้อม สถานที่เดียวกันกันตอนที่ปีเตอร์ผลักควินน์เข้าไป และเนื่องจากพวกเขาอยู่ในที่ร่ม จึงไม่มีข้อความจากระบบบอกให้เขาได้รู้ว่าเขามีจุดอ่อนตรงไหน
“ผม…คิดว่าประตูมิติจะส่งเราไปที่ไหนก็ได้ไม่ใช่เหรอครับ?” ควินน์ถามขึ้น
“นั่นก็เพราะมันคือประตูมิติสีแดงไงล่ะ” เฟย์ตอบ “มันถูกออกแบบให้เป็นแบบนั้น พวก สัตว์อสูรถึงไม่สามารถรู้ตําแหน่งที่ตั้งได้ นอกจากนี้ โดยปกติแล้วสําหรับดาวเคราะห์ที่ยังไม่ถูกค้นพบ ประตูมิติสีแดงจะระบุพิกัดที่แน่นอนบนโลกได้ยากมาก”
“วอร์เด็น เธอกลับไปที่ห้องเรียนก่อนนะ ฉันมีบางอย่างที่ต้องตรวจควินน์ดูหน่อย” เฮย์ลี่ย์พูด
“เดล คุณมีธุระอะไรก็ไปทําเลยค่ะ ส่วนลีโอ คุณมากับฉัน เราจะรายงานเรื่องนี้ด้วยกัน เราจะกลับไปหานาธานและบอกว่าภารกิจสําเร็จไปได้ด้วยดี ฉันอยากรู้ ว่าเขาจะตัดสินใจยังไงกับร่างไร้วิญญานของชายผู้มาจากตระกูลทรูดรีม”
ขณะนี้ นักเรียนทั้งหมดกําลังอยู่ในระหว่างการเรียนการสอน เรย์ร่านั่งอยู่ที่นั่งของเธอ โดยใช้ปากกาเคาะโต๊ะอยู่ตลอดเวลา เธอขยับมันขึ้นและลงตรงกลางด้วยนิ้วของเธอ มันเป็นสิ่งที่เธอทําอยู่เป็นประจําเมื่อคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ
เธอหวังว่าหนึ่งในสายที่เธอติดต่อไปจะสามาราช่วยควินน์ออกมาจากที่สถานที่แบบนั้นได้ แต่เขาก็กลับถูกพาไปยังดาวเคราะห์ที่ไม่รู้จัก ยิ่งเธอคิดเรื่องนี้มากแค่ไหน เธอก็ยิ่งโกรธ และความโกรธทั้งหมดก็พุ่งไปที่ปีเตอร์เพียงคนเดียว
ทันทีที่เธอเลิกเรียน ขณะที่เธอเดินไปตามโถงทางเดิน เธอก็ได้ยินเสียงนักเรียนคนอื่นๆพิมพ์กันระหว่างทาง
“ได้ยินใช่ไหม? ดูเหมือนว่านักเรียนที่หายตัวไปกลับมาแล้วนะ”
“แน่ใจเหรอ?”
“ใช่ ฉันเห็นวอร์เด็นเดินกลับไปที่ห้องพัก และอาจารย์เดลก็ยังทําท่าทางดีอกดีใจจนออกนอกหน้าตรงโถงทางเดินด้วย”
‘วอร์เด็นกลับมาแล้วเหรอ? แต่แล้วควินน์ล่ะ?’ เรย์ร่าคิด
เธอรีบตรงดิ่งไปที่ห้องพักของเด็กหนุ่ม เพื่อเช็คดูว่าข่าวลือที่เธอได้ยินมานั้นเป็นความจริงหรือไม่ แต่ก่อนที่เธอจะเคาะประตูห้องของเขา เธอค่อนข้างลังเลเพราะครั้งสุดท้ายที่เธอทําอะไรแบบนี้ เธอถูกเจ้าโรคจิตวอร์เด็นบีบคอเข้าให้
แต่เธอต้องการรู้จริงๆว่าควินน์ปลอดภัยดีหรือเปล่า เธอจึงรวบรวมความกล้าและเริ่มเคาะประตู ไม่กี่วินาทีต่อมา คนสุดท้ายที่เธออยากเจอมากที่สุดดันเป็นคนเปิดประตูห้องพัก เขาคือ วอร์เด็น
“ฟังนะ ขอฉันเข้าไปได้ไหม ควินน์อยู่ที่ไหน?”
วอร์เด็นยิ้มกว้างทันทีเมื่อเห็นว่าใครอยู่หน้าประตูห้อง
“เขาอยู่ที่ห้องพยาบาล”
“ขอบคุณ” เธอพูดก่อนจะรีบปลีกตัวออกจากเขา
“เดี๋ยว!” วอร์เด็นตะโกน เมื่อเธอหันกลับไป เธอก็ยังเห็นรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเขาเช่นเดิม
“เธอไม่ใช่คนเดียวที่รู้อีกแล้วนะ” เขาพูด
“นายหมายความว่ายังไง?” เรย์ร่าถามกลับ
วอร์เด็นค่อยๆเดินเข้าไปหาเธอช้าๆ ก่อนที่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาจะเริ่มน่ากลัวขึ้นในทุกๆวินาที
“ฉันกําลังบอกเธออยู่ ว่าเธอไม่ใช่คนพิเศษอีกต่อไป และไม่จําเป็นสําหรับเขาอีกแล้ว เพราะ ฉันก็รู้เรื่องทั้งหมดเหมือนกัน”
เรย์ร่าจึงรีบหันหลังกลับและวิ่งออกไปโดยทันที ในขณะที่เธอพูดคําพูดทิ้งท้าย
“ฉันคิดไว้ไม่มีผิด หมอนั่นยังเป็นไอ้บ้าอยู่แน่ๆ!”
เธอวิ่งไม่มีหยุด จนกระทั่งในที่สุด เธอก็มาถึงห้องพยาบาล เมื่อเธอมองเข้าไปข้างใน เธอสังเกตเห็นว่าเฮย์ลี่ย์ก็ไม่ได้อยู่ที่นี่เช่นกัน แต่พอเธอมองไปที่เตียงแต่ละเตียง สุดท้ายเธอก็ได้พบกับเขา
“ควินน์!” เธอเอ่ยด้วยความประหลาดใจ พร้อมกับมองเขาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า กรามของเขาคมชัด ผิวของเขาเรียบเนียนขึ้น รวมไปถึงมีอะไรบางอย่างจากเขากําลังดึงดูดเธอให้เข้าไปหา
“นี่มันอะไรกันเนี่ย..?” เธอพูด “นายกําลังใช้มนต์เสน่ห์กับฉันเหรอ?” เธออ่านนิยายเกี่ยวกับแวมไพร์มามากพอที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แม้ว่าเธอจะคลั่งไคล้ควินน์ในสิ่งที่เขาเป็น แต่เธอก็ไม่เคยคิดว่าเขามีหน้าตาที่ดูหล่อ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง จิตใจของเธอกําลังเต้นรัว ด้วยความคิดที่ยากจะหักห้ามได้
‘นายช่วยบิดมันให้ฉันทีเถอะ!’ ควินน์ออกคําสั่งภายในหัว
[ ได้เลยครับ แต่ผมคิดว่าคุณจะชอบมันซะอีกนะ?]
‘นั่นก็ใช่อยู่หรอก แต่ถ้าทําแบบนี้ เธอต้องเกลียดฉันแน่ๆ มันเป็นเพราะระบบของฉันนี่นา’
[ค่าเสน่ห์ถูกปิดใช้งาน ]
ทันใดนั้น เรย์ร่าก็ไม่มีความลุ่มหลงอีกต่อไป ทว่าตอนนี้เธอก็ยังคงจ้องมองไปที่ควินน์อย่างไม่ลดละ เขาดูแตกต่างจากเมื่อก่อนมาก ซึ่งเธอต้องยอมรับว่าปัจจุบันเขาอยู่ในระดับเดียวกันกับวอร์เด็นด้วยรูปลักษณ์ภายนอกที่ดีขึ้น แม้ว่าเธอจะไม่ชอบวอร์เด็นเลย แต่เธอก็เข้าใจได้ว่าตอนที่เห็นผู้ชายหน้าตาดีนั้นเป็นอย่างไร
“นายโอเคไหม? เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?” เธอเอ่ยถาม
ขณะที่ไม่มีใครอยู่ในห้องพยาบาล ควินน์ก็เล่าเรื่องทุกอย่างที่อยู่หลังประตูมิติสีแดงให้เรย์ร่าได้รับรู้
“ฉันขอโทษที่ฉันไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วย” เธอพูด “ฉันบอกว่าฉันจะช่วยนาย แต่ก็ไม่ได้ทําอะไรสักอย่าง”
“เฮ้ ไม่ต้องกังวลหรอก” ควินน์ตอบ “ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะมีใครกระโดดตามฉันมาด้วยซ้ํานั่นมันเหมือนกับการฆ่าตัวตายชัดๆ”
“หมอนั่นไงที่ทํา” เรย์น่าพึมพําด้วยเสียงที่เบาพอสมควร ดังนั้น ควินน์จึงไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูดเมื่อครู่
ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอรู้สึกเหมือนกับว่าวอร์เด็นทําให้เธอกลายเป็นเบี้ยล่าง
“แค่จําไว้ว่าถ้านายต้องการเลือด นายโทรหาฉันก็ได้ จริงๆ..นายไม่จําเป็นต้องให้วอร์เด็นช่วยหรอก” เธอพูด ก่อนที่จะรีบร้อนออกจากห้องพยาบาลไป
มันคือความรู้สึกดีๆที่มีคนคอยห่วงเขา เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ควินน์รู้สึกว่าเขามีเพื่อนมากมายเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่ที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน เพราะไม่เคยมีใครมาเยี่ยมเขาสักครั้งในตอนที่เขาบาดเจ็บ
เมื่อก่อน ในตอนที่เขาถูกทําร้ายและกลับมาที่บ้าน ภายในห้องนั้นช่างว่างเปล่า ไม่มีใครสักคนถามเขาว่าเขาโอเคไหมหรือเป็นยังไงบ้าง แต่นับตั้งแต่ที่ได้ระบบแวมไพร์มา ทุกๆอย่างก็เปลี่ยนไป
หลังจากที่คุณหมอเฮย์ลี่ย์ยอมปล่อยตัวควินน์ออกจากห้องพยาบาลในที่สุด เขาก็กลับไปที่ห้องพักของเขา ซึ่งข้างในมีวอร์เด็นกําลังเล่นมือถืออยู่
“เฮ้เพื่อน ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม?” วอร์เด็นเอ่ยถาม “พวกเขาไม่รู้ใช่ไหมว่านายเป็น…” เขามองไปรอบๆห้อง ก่อนจะพูดเสียงเบา “แวมไพร์น่ะ?”
“ใช่ ทุกอย่างเรียบร้อยดี เธอบอกว่าเธอไม่เจออะไรแปลกๆในร่างกายของฉัน และผลเลือดของฉันก็ปกติ เธอก็เลยส่งฉันกลับมา”
ในขณะที่ทั้งสองคนกําลังคุยกันอยู่ ก็มีเสียงบจากประตูดังขึ้น แสดงว่ามันถูกปลดล็อคจากด้านนอก
ประตูถูกเปิดออกและปีเตอร์ก็เดินเข้ามา
