Netoge no Yome ga Ninki Idol datta บทส่งท้าย 8-2
เช้าวันถัดมา ตัวชั้นที่มาเรียนตามปกติ ไม่คุยกับใคร ถึงโต๊ะปุ๊บเปิดหนังสือเรียน วันนี้ก็ไม่ได้ต่างจากวันก่อนๆ…ซะเมืื่อไรเล่า
ชั้นใจเต้นตึกตักตั้งแต่เช้าแล้ว เพียงแค่นึกว่าอายาโนะโคจินั่งอยู่ข้างหลัง หัวใจชั้นก็เต้นไม่เป็น้ส่ำ ไม่มีสมาธิกับหนังสือเลย
สุดท้ายก็อดรนทนไม่ไหว แอบหันไปมองเขา
“อ๊ะ..”
บังเอิญจัง สายตาชั้นกับเขาสบตาพอดี
ดูเหมือนว่าอายาโนะโคจิคุงจะคิดไม่ถึงว่าชั้นจะหันมา เขาถึงทำสีหน้าตกใจมาก
ชั้นก็ไม่รู้จะทำไงดี เลยได้แค่โบกมือน้อยๆทักทาย ยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาอ่านหนัสือตามเดิมในท่าปกติ
“……”
จะให้อธิบายความรู้สึกในตอนนี้ก็บอกไม่ถูก รู้แค่ว่าหัวใจเต้นตึกตักดังมากจนคุมไม่อยุ่ มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้นี่นา ตะกี้ชั้นเพิ่งจะโบกมือทักทายสามีในโลกความจริงของชั้นนะ
“ฟู่…ใจเย็นสิตัวชั้น ชั้นคือไอดอลสุดคูล มิสึกิ รินกะนะ ต้องนิ่งให้มากกว่านี้สิ อืม กลับไปอ่านหนังสือต่อดีกว่า”
ชั้นใจเย็นอ่านหนังสือต่อ…อะเร๊ะ.. แปลกจัง …ทำไมมีแต่ตัวอักษรที่ไม่เคยเห็นมาก่อนทั้งนั้นเลย อ่านไม่รู้เรื่องสักนิด
……
อ่านไม่รู้เรื่องก็ไม่แปลก นี่ชั้นอ่านหนังสือกลับหัวนี่เอง
*****
ช่วงพักกลางวัน ชั้นมองอายาโนะโคจิคุงที่ยังคุยกับเพื่อน
นี่เขาลืมสัญญาที่ให้กับชั้นแล้วรึเปล่า
ชั้นส่ายหัวดิกไล่ความคิดด้านลบออก …ไม่หรอก สามีของชั้นไม่ใช่ผู้ชายนิสัยแบบนั้น
ถึงเขาจะมาสาย แต่เขาไม่มีทางลืมสัญญาแน่
แต่ว่า เพื่อความมั่นใจ ขอทักไปอีกรอบกันพลาดดีกว่า
ชั้นจึงตัดสินใจเดินไปหาอายาโนะโคจิคุง ก่อนจะเรียก
“ขอเวลาสักครู่ได้มั้ย”
“เอ๋…”
อายาโนะโคจิคุงรีบหันมามองชั้น
ชั้นตรวจสอบท่าทีเขาพักหนึ่งก่อนกล่าว
“คาสึโตะคุงลืมนัดแล้วรึเปล่า”
“ม..ไม่ได้ลืมนะ คิดอยู่ว่าจะไปเดี๋ยวนี้เลย”
“เหรอ ดีแล้ว ถ้างั้นก็รีบมาที่โรงอาหารนะ ถ้าช้าเดี๋ยวโรงอาหารคนแน่นนะ”
เพียงแค่คุยกับอายาโนะโคจิคุง ชั้นก็ได้ยินเสียงคนจากข้างหลังดังเซ็งแซ่ ก่อนจะรีบออกจากห้องเรียนไป
****
ตอนนี้ชั้นอยู่โรงอาหารกับคาสึโตะคุง ชั้นกับเขาสั่งอาหารชุดเอ ก่อนจะเลือกหาที่นั่งว่าง
ชั้นแอบมองคาสึโตะคุงที่กำลังนั่งเก้าอี้ หัวใจชั้นเต้นตึกตัก … ช่างเป็นคนที่ดูดีมากเลย
ก่อนหน้านี้ชั้นก็เคยสังเกตคาสึโตะคุง และพอจะรู้ว่าเขาไม่ใช่คนเจ้าชู้ด้วย
“…..?”
ชั้นได้ยินเสียงคนรอบข้างในโรงอาหารพูดคุยกัน
“เฮ้ย มิสึกิรินกะทานข้าวกับผู้ชายด้วย”
“หมายความว่าไง หมอนั่นเป็นแฟนเหรอ มันเป็นใคร ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน”
อันนี้เป็นเสียงผู้ชายที่คุยแล้วชั้นได้ยิน ส่วนต่อจากนี้จะเป็นผู้หญิงคุย
“อายาโนะโคจิคุงสนิทกับคุณมิสึกิด้วยรึ”
“เห็นปะ ชั้นบอกแล้ว มัวแต่ช้า เลยโดนคนอื่นคว้าไปครองนี่ไง”
…..นึกไว้ไม่ผิด ว่าคาสึโตะคุงเนื้อหอม
เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่ผู้ชายมีเสน่ระดับนี้ จะเนื้อหอมย่อมเป็นเรื่องปกติ
….ม่า นี่ขนาดแต่งงานแล้วแท้ๆ
แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม สุดท้าย ชั้นก็คือภรรยาของคาสึโตะ นี่เป็นข้อเท็จจริงที่ไม่มีวันสั่นคลอน
หลังจากนั้นชั้นกับคาสึโตะคุยกันได้พักหนึ่ง เพื่อนสนิทชั้น นานะก็เข้ามาร่วมวงด้วย
การกินข้าวด้วยกันกับสามีและเพื่อนสนิท …นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ทำกิจกรรมร่วมกันแบบนี้ในโรงเรียน รู้สึกอิ่มอกอิ่มใจมาก
แต่ว่า..มีบางอย่างที่รู้สึกสะกิดใจ
ทำไมระหว่างสนทนากัน สองคนนั้นมีสีหน้าแปลกๆ
จะบอกว่าพวกเขาไม่เข้าใจสิ่งที่ชั้นบอกเหรอ หรือชั้นพูดอะไรแปลกไปงั้นเหรอ… ไม่ไหว ถึงคิดก็ไม่รู้คำตอบ ทั้งที่สิ่งที่ชั้นพูดไปมันเป็นเรื่องปกติทั่วไปแท้ๆ
***
เย็นวันนั้น ชั้นล้อคอินเข้าเกม ส่วนคาสึโตะพิมพ์แชทมาว่า “เหนื่อยหน่อยนะครับ ตอนนี้ผมตกปลารออยุ่”
แปลกใจจริงๆ นานๆทีจะเห็นเขาตกปลานี่แหละ
ชั้นรีบขยับตัวละครไปหาคาสึ
“ชวนเล่นเกมวันจันทร์นี่ถือว่าแปลกมากนะ”
“วันนี้คุยกันยังไม่เต็มอิ่มเลย อยากเล่นด้วยกันอีกสักนิดน่ะ”
“งั้นเหรอคับ”
เอาจริงๆตั้งแต่เย็นเมื่อวาน ชั้นยังตะลึงกับความจริงไม่หาย ตอนนี้ชั้นรู้แล้วว่าทำไมคนเราต้องเกิดมา ร่างกายกับหัวใจชั้นมันสั่นเทา การได้พบกับสามีสุดรักในโลกความจริง มันช่างเป็นความสุขที่เกินจินตนาการชั้นจะคาดคิดเลย
“
“ความจริงแล้วตอนอยู่ที่โรงเรียนชั้นตื่นเต้นแทบแย่แน่ะ”
“ตื่นเต้น? เรื่องอะไรเหรอครับ”
“ตื่นเต้นที่จะได้เจอคาสึตัวจริงไง”
“จริงเหรอครับ มองจากภายนอกไม่เห็นเป็นยังงั้นเลยนะ เห็นอ่านหนังสือตลอดตั้งแต่ช่วงเช้าเลยนะ”
“ชั้นแสร้งอ่านไปงั้นแหละ เนื้อหาหนังสือไม่เข้าหัวสักคำเลย”
จริงๆแล้วชั้นอายเกินกว่าจะสารภาพความจริงว่า เนื้อหาหนังสือไม่เข้าหัวเพราะอ่านหนังสือกลับหัวกลับหาง….
หลังจากนั้นชั้นกับคาสึโตะก็แชทคุยกัน
ตามที่เขาว่า เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็ว ล่าสุดดูนาฬิกาคือ 4 ทุ่มนิดๆละ
ในฐานะไอดอล คุณต้องรักษาเวลาอย่างเข้มงวด โดยเฉพาะเรื่องพักผ่อนให้เป็นเวลา
ชั้นควรจะรีบล้อคเอาท์เกมส์…แต่ว่าตัวชั้นอีกคน…ก็บอกว่า ไม่เอา ชั้นไม่อยากรีบออกจากเกมตอนนี้
“จะออกเกมแล้วยังครับ”
คาสึพิมพ์แชทถามชั้นมา คำถามของเขาเสียดแทงใจมาก จริงๆแล้วชั้นอยากจะคุยกับเขาต่อมากกว่านี้
ชั้นที่กำลังปวดใจ ตัดสินใจสวมไมค์หูฟัง คุยกับเขาต่ออีกนิด แต่สุดท้ายก็ต้องรับความจริงว่าควรหยุดพัก
หลังคุยจบ ชั้นถอนหายใจ เอนหลังล้มตัวนอนลงเตียง กล่าวกับตัวเองว่า
“วันนี้ชั้นไม่ได้ทำสีหน้าแปลก แล้วก็ไม่ได้พูดจาแปลกๆใส่เขาใช่มั้ยนะ”
คาสึโตะคุงจะคิดยังไงกับชั้นบ้างนะ สิ่งนี้มันรบกวนจิตใจชั้นมาก
สามีภรรยาที่อยู่กินมาหลายปี แล้วเพิ่งจะได้พบตัวจริงกันวันนี้เป็นครั้งแรก
ชั้นเชื่อว่า หลังจากวันนี้ ความสัมพันธ์หรืออนาคตพวกเราอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นแน่
….ไม่สิ มันเกิดขึ้นอยู่แล้ว
ชั้นเอามือแตะหน้าอกตัวเอง รับรู้เสียงหัวใจเต้นผ่านฝ่ามือ สายตาจ้องมองเพดาย
“สามีที่ชั้นชอบมากๆ ไม่สิ สามีสุดรักของชั้น อายาโนะโคจิ คาสึโตะคุง… สักวันหนึ่ง ชั้นกับคาสึโตะคุงก็มีโอกาสที่จะ………หึหึ”
อ๊า ทำไงดี แค่คิด หัวใจก็เต้นด้วยความเขินสุดๆ หยุดไม่ได้แล้ว
ในหัวชั้นมีแต่เรื่องของคาสึโตะคุงเต็มหัว……!
คาสึ…คาสึโตะคุง…อายาโนะโคจิ…คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง..คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง..คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง..คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง..คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง..คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง..คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง..คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง.คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง..คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง..คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง..คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง..คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง..คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง..คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง..คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง..คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง..คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง..คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง..คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง..คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง..คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง..คาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุงคาสึโตะคุง…คาสึโตะคุง…..คาสึโตะคุง….คาสึโตะคุง
ชั้นนอนบนเตียง คิดถึงแต่คาสึโตะคุงจนผล็อยหลับไป
**
จบเล่ม 1
