Netoge no Yome ga Ninki Idol datta ch14-2
ผมวางโทรศัพท์จากนานะ เข้าเน็ตเปิดดูหาคลิปวีดีโอไลฟ์เรื่อยเปื่อยหยิบหูฟังครอบหู
นอกจากวงสตาร์มาย ผมเปิดฟังวงอื่นไปเรื่อยๆ
“…ก็ไม่มันส์อยู่ดีแฮะ”
ผมฟังคลิปวีดีโอไปเรื่อย เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ดูคลิปดวีดีโอด้วยสายตาเหม่อลอย คือดูวีดีโอก็สนุกดี แต่ก็ไม่รู้สึกสะใจเลย สงสัยเป็นเพราะเพิ่งชมการแสดงไลฟ์สดของรินกะ พอมาดูคลิปวีดีโอวงอื่นในตอนนี้เลยดูจืดชืดไปเลย
“อ๊ะ เด็กคนนี้น่ารักจังเลยนะ”
“อืม น่ารักดี”
“เต้นก็โดดเด่นดูมีพลังด้วย”
“คาสึโตะชอบแนวนี้สินะ”
“ก็เธอโดดเด่นจริงๆนี่นา”
…..
ตอนแรกนึกว่าเสียงคุยกับตัวเอง ไม่ใช่นี่หว่า นี่มันมีคนคุยกับผมแล้ว
ผมถอดหูฟังอย่างหวาดกลัว ค่อยๆหันหัวไปทางต้นเสียงอย่างเงอะงะราวกับเป็นหุ่นยนต์
เอาละไง คนที่คุยกับผมตะกี้คือ ไอดอลสุดฮอต มิสึกิ รินกะ แฟนของผมเอง
สีหน้าท่าทางเธอนิ่งมากจนดูไม่ออกว่าตอนนี้เธอโกรธหรือไม่โกรธกันแน่
….นี่เธอกลับมาแล้วดูผมตั้งแต่กี่โมงกันนะ
“เอ่อ คุณรินกะครับ?”
“ทำไมเหรอคะ รีบดูคลิปมิวสิควีดีโอต่อสิ โดยเฉพาะเด็กคนนั้นน่ะ”
“…..กะแล้วเชียว คุณโกรธผมใช่มั้ยครับ”
“ไม่เลย. ก็แค่..คิดว่า คาสึโตะคุงดูไอดอลคนอื่นที่ไม่ใช่ชั้น แค่นั้นเอง”
“ข..เข้าใจผิดแล้วครับ มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดเลย คือผมน่ะ…”
ผมรีบพยายามกล่าวแก้ตัวว่าเธอเข้าใจผิด แต่ว่ารินกะ เธอหัวเราะหึหึ ตอบกลับา เล่นเอาผมสยองจนไม่กล้าพูดต่อ
“….รินกะ?”
“ชั้นเข้าใจเธอดี เธอเพิ่งดูไลฟ์ชั้นมา เลยเกิดติดใจการแสดงสดของพวกไอดอล ก็เลยไล่ดูคลิปวีดีโอไปเรื่อย ถูกมั้ยคะ”
“ขอบคุณมากนะครับที่เข้าใจผม แต่ว่าผมก็ยังกลัวอยู่ดี”
“จะกลัวเรื่องอะไรคะ คาสึโตะไม่สนหญิงอื่นนอกจากชั้น เรื่องนี้ชั้นเข้าใจดีอยู่แล้ว”
“ง..งั้นเหรอครับ”
ถึงรินกะจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่ผมรู้สึกร้อนรนจากคำพูดรินกะอยู่ดี
“เพราะว่าคาสึโตะรักชั้นมากจนเกินไป อืม และเธอก็จะไม่แลตาไปที่หญิงอื่น คาสึโตะจะต้องหลงไหลชั้นตลอดไป และเป็นสามีที่ลุ่มหลงในภรรยาหัวปักหัวปำใช่มั้ยล่ะคะ”
รินกะกล่าวด้วยท่าทางสุดคูลด้วยน้ำเสียงแจ่มใสเป็นปกติ
เธอยังคงเชื่อใจผมเต็มเปี่ยม ไม่ตั้งคำถามว่าผมนอกใจเธอรึเปล่า ก็ถือว่าดีครับ ผมโล่งอกและดีใจมาก แต่ก็แอบกังวลอยู่นิดหน่อยแหละ
“คิดยังไงกับการแสดงวันนี้ของชัั้นบ้าง”
“เจ๋งสุดๆเลยครับ ประทับใจมากๆเลย”
“งั้นเหรอ ชั้นเองก็รู้สึกได้ถึงสายตาร้อนแรงจากเธอด้วย พอเห็นสายตาเธอแล้วชั้นรู้สึกเขินจนหัวใจเต้นตึกตักเลยล่ะ”
ผมคิดย้อนไปดูตอนที่สบตาเธอบนเวที ส่วนรินกะเธอหน้าแดงเล็กน้อย
“ประทับใจจริงนะ ไม่ได้แกล่งอวย การแสดงของรินกะจับใจทุกคน และผมคือหนึ่งในนั้นด้วย”
“เป็นเพราะมีคาสึโตะน่ะสิ ชั้นถึงสามารถแสดงไลฟ์ได้ต่อเนื่องจนจบได้”
“…งั้นเหรอครับ”
ผมอึ้งกับคำพูดเธอ มันเป็นความจริงสินะที่ผมช่วยเธอได้เพียงแค่มีตัวตนผมอยู่เท่านั้น ต่อจากนี้ผมอยากเป็นพลังสนับสนุนให้เธอตลอดไป
“เน่ คาสึโตะ วันนี้ชั้นพยายามได้ดีเลยใช่มั้ยคะ”
“อืม พยายามได้ดีมากเลยครับ”
“ถ้างั้น…ขอรางวัลหน่อยได้มั้ยคะ”
หือ หมายถึงให้ผมลูบหัวเธอเหรอ หรือเธออยากได้มากกว่านั้น ผมนี่ลุ้นเลยว่ารินกะจะเรียกร้องเอาอะไรจากผม
“คาสึโตะอ้อนชั้นสิ”
“เอ๋?”
“อยากให้คาสึโตะอ้อนชั้นน่ะ”
“ผมไม่ใช่เด็กขี้อ้อนนะ แล้วก็คุณเพิ่งเสร็จจากงานไลฟ์ น่าจะเหนื่อยมากด้วย”
“นั่นแหละคือเหตุผลที่อยากให้อ้อน ถ้าได้เล่นกับน้องหมาหรือน้องแมวขี้อ้อน มันช่วยให้ความเหนื่อยล้าหายไวขึ้นนะ”
“นี่เอาผมไปรวมกับสัตว์เลี้ยงแล้วรึ แต่ว่า จะให้อ้อนจริงใช่มั้ยครับ”
“เชิญเลยค่ะ รอต้อนรับเต็มที่เลย”
….เอาไงดีฟะ ถึงจะบอกให้อ้อนก็เถอะ แต่จะเริ่มจากทำไงก่อนดี
แต่ว่าในเมื่อเป็นความปรารถนาของรินกะ ก็ต้องนึกอะไรสักอย่าง
“ไม่มีเรื่องอะไรที่อยากให้ชั้นทำจริงๆเหรอ”
“อ้อออออ”
ผมนึกออกละ ถึงแม้ว่าไอ้สิ่งที่ขอ มันออกจะเห็นแก่ตัวไปนิดก็เถอะ
ผมสบตากับรินกะด้วยสายตาจริงจัง กล่าวว่า
“เรื่องอ้อน กับขอให้ทำ ถือเป็นเรื่องเดียวกันได้ใช่มั้ยครับ”
“อืม ได้สิ”
“…แค่คืนนี้คืนเดียวพอ ผมอยากให้คุณเป็นไอดอลเพื่อผมคนเดียวเท่านั้นครับ”
*****
รินกะบอกว่า ขอไปเตรียมตัวก่อนนะ ก่อนจะกลับห้องตัวเอง
ในที่สุดผมก็บอกความต้องการตัวเองไปแล้ว ตอนนี้ก็ได้แต่ลุ้นละว่าจะเป็นไงต่อ
“คาสึโตะโอนี่จัง มาเล่นกันเถอะ”
จู่ๆโนโนอะก็เข้ามาในห้อง เสียงฝีเท้าดังเตาะแตะๆๆๆ วิ่งเข้ามาเกาะอกผม
“ขอโทษนะ เดี๋ยวพี่มีธุระกับรินกะ ไว้โอกาสหน้านะ”
“ฮือ ไม่เล่นแล้วเหรอ โป้งด้วย”
โนโนอะทำหน้ามุ่ย หันหน้าไปอีกทาง เฮ้อ ถึงทำแบบนี้ก็น่ารักอยู่ดี
ผมเลยต้องง้อ ให้ความสำคัญกับน้องตอนนี้ก่อนละกัน
“ถ้าเป็นพรุ่งนี้เดี๋ยวเล่นด้วยกัน..”
“เอ๋ นี่ดูอะไรอยู่เหรอคะ”
สมเป็นเด็กเล็ก มีอะไรดึงดูดความสนใจหน่อยก็ลืมเรื่องเก่าทันที โนโนอะเห็นมือถือผมเลยยื่นมือคว้ามาดูคลิปไลฟ์ไอดอลคนอื่น
“คาสึโตะโอนี่จังชอบไอดอลเหรอคะ”
“ม่า ก็ชอบแหละครับ”
ถ้าพูดความจริงคือชอบไอดอลแค่รินกะคนเดียว ส่วนคนอื่นนี่ผมเฉยๆ คือคนอื่นน่ารักแหละ แต่ก็รุ้สึกแค่นั้นจริงๆ
“งั้นเหรอคะ หนูเองก็อยากเป็นไอดอลค่ะ”
“นั่นสินะ โนโนอะน่ารักขนาดนี้ยังไงก็เป็นไอดอลได้สบายครับ”
“แฮะแฮะแฮะ”
โนโนอะฟังคำพูดผม ผุดรอยยิ้มดีใจ บางทีบ้านรินกะอาจจะมีไอดอลสุดฮอตถึงสองคนในอนาคตเลยก็ได้มั้ง
“หนูเป็นไอดอลเรียบร้อยแล้วค่ะ”
โนโนอะกล่าวตจบ วิ่งเตาะแตะออกจากห้องผมไป
…..หือ
…เป็นไอดอลได้เร็วแท้
ผมคิดอะไรเพลินๆถึงเรื่องโนโนอะ สักพัก มีข้อความเข้ามาในโทรศัพท์ บอกว่า “มาที่ห้องชั้นตอนนี้เลย”
ดูเหมือนรินกะจะเตรียมตัวเสร็จแล้ว
ก็รอลุ้นแหละ ว่าพอไปเจอตัวจริงจะเป็นไง ใจหนึ่งก็ลุ้นหนัก ใจหนึ่งก็ตื่นเต้นเอาเรื่อง
*******
ผมอยู่ในห้องของรินกะ ตอนนี้รู้สึกเหมือนมีสายฟ้าแล่นผ่านไปทั่วร่าง
เพราะว่ารินกะตอนนี้ เธออยู่ในชุดไอดอล
ชุดนี้ไม่ได้เป็นชุดที่เธอแสดงบนเวทีวันนี้ สีชุดที่เธอเลือกใช้เข้ากับอิเมจความคูลของเธอ ส่วนหนึ่งของเสื้อเป็นสีขาว ตรงส่วนอกมีริบบิ้นคาด
อ้อ จำได้ละ ชุดนี้เป็นชุดตัวเดียวกับที่ผมแปะโปสเตอร์รินกะไว้ในห้องตัวนั้นเลย
***เผื่อใครนึกไม่ออก ตัวนี้นะครับ
“ชั้นในตอนนี้ เป็นไอดอลของเธอคนเดียวค่ะ”
“…….”
ตอนนี้ผมทั้งดีใจและเขินอายด้วย รู้สึกถึงความร้อนบนใบหน้า เล่นเอาไม่กล้าสบตาเธอโดยตรง
ไอดอลของเธอคนเดียว…. ช่างเป็นคำพูดที่เพราะพริ้งจนผมแทบจะตายเพราะคำนี้เลย
“ขอบคุณที่สนับสนุนชั้นมาโดยตลอดค่ะ ต่อจากนี้ ชั้นจะพยายามให้คาสึโตะนะคะ”
รินกะพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง จับมือขวาเขย่าเบาๆอย่างอ่อนโยน
นี่มัน..งานจับมือสินะ?
ผมไม่รู้จะต้องแสดงออกยังไงดี เลยได้แต่นิ้งอึ้งด้วยความเขิน รินกะถามอย่างอ่อนโยน
“ตื่นเต้นเหรอคะ เห็นเงียบไม่พูดไม่จาเลย”
“เอ่อ คือว่า..”
“ถ้าเป็นคาสึโตะตอนปกติ ตอนนี้ต้องพูดอะไรออกมาบ้างแล้วล่ะ”
“ถึงจะบอกแบบนั้นก็เถอะ คือ ผมคิดว่า รินกะตอนนี้ทั้งสวยและน่ารักสุดๆเลยครับ…”
“รู้ซึ้งถึงเสน่ของภรรยาคนนี้แล้วสินะคะ”
“จะว่าไงดี ให้พูดเป็นคำ ต้องบอกว่า เหมือนรู้สึกว่าได้ตกหลุมรักอีกครั้งเลยครับ”
“……”
“…..”
ผมกับเธอหน้าแดงก่ำโดยที่ไม่ได้ปล่อยมือ มีเพียงความเงียบกับเวลาที่ไหลผ่านไปเรื่อยๆ
เทียบกับเมื่อครั้งที่คบกันก่อนหน้า ผมคิดว่าเราก็สัมผัสกันบ่อย จนน่าจะเคยชินแล้วแท้ๆ
แต่ว่ากับสถานการณ์ในตอนนี้ มันผิดกัน ทั้งบรรยากาศ ความหวาน และอื่นๆ เล่นเอาใจเต้นตึกตัก
“จ…จริงๆแล้วคาสึโตะเขินง่ายเกินไปรึเปล่าคะ นี่แค่จับมือเองนะ”
“ถ้าพูดแบบนั้น คุณเองก็ไม่ต่างนะครับเพราะยังไม่สบตาผมตอนพูดเลย แถมขึ้นเสียงสูงด้วย ไม่ได้พูดด้วยโทนเสียงปกตินะครับ”
“…..ต่อไปเป็นถ่ายรูปคู่แล้วกันนะคะ”
นั่นไง เปลี่ยนเรื่องพูดเลย หนีกันเห็นๆ
รินกะปล่อยมือผม กล่าวว่า “ช่วยหยิบมือถือหน่อยได้มั้ยคะ”
ผมล้วงกระเป๋ากางเกง หยิบมือถือส่งให้เธอ
“แลวก็ช่วยเข้ามาใกล้ๆชั้นด้วยค่ะ”
“เอ่อ ครับ”
ผมขยับเข้าไปใกล้ แต่ก็ไมไ่ด้ถึงขั้นแนบชิดมาก ยังพอมีระยะห่างอยู่เล็กน้อย
แต่ว่ารินกะเห็นผมยืนห่าง เลยขยับมาชิดผมมากกว่าเดิม จนไหล่ผมกับรินกะชนกัน
“คาสึโตะ คิดออกยังคะว่าจะโพสท่าไหนดี”
“ยังเลยครับ ว่าแต่ต้องโพสท่าด้วยเหรอ”
“อืม แต่ว่าอยู่ด้วยกันจะเล่นท่ายากก็คงถ่ายได้ไม่หมด เอาเป็นชูสองนิ้วละกัน”
รินกะกดมือถือ กดโหมดกล้อง ปรับเป็นโหมดเซลฟี่
ขณะที่ผมกำลังงงๆอยู่ เธอโพสท่าเรียบร้อย กดถ่ายรูป แล้วส่งมือถือคืนให้ผม
ผมดูรูปที่รินกะถ่าย เป็นรูปผมที่ยิ้มธรรมดา ชูสองนิ้ว กับรินกะที่สีหน้าอ่อนโยน
“สีหน้าคาสึโตะ ดูไม่ค่อยเต็มใจเนอะ”
“ปกติผมไม่ใช่คนชอบถ่ายรูปอยุ่แล้วอะนะ”
“นี่ถ้ามีงานประกวดคนหน้าแดง เอารูปนี้ส่งคงคว้ารางวัลชนะเลิศสบายเลยนะคะ”
“โหดร้ายเกิ้นนนน แต่สีหน้าผมแบบนี้ มันก็ดูไม่ได้เรื่องจริงๆนะครับ”
“สบายใจได้ ถึงคาสึโตะจะทำหน้าแบบไหน ความรู้สึกของชั้นก็ไม่แปรเปลี่ยนสักเศษเสี้ยวเดียว ต่อให้เธอจะทำหน้าแบบเอเลี่ยนเลยก็ไม่ต้องห่วงค่ะ”
“ถ้าถึงขั้นเป็นอะไรที่ไม่ใช่มนุษย์ ผมคงไม่ดีใจแล้วล่ะครับ เอาจริงๆ ผมก็ไม่ม่ั่นใจหน้าตาตัวเองอยู่แล้ว แต่ว่าให้เอาหน้าผมไปเทียบกับเอเลี่ยนเลยนี่ก็แอบแห้งนะครับ”
ผมก็แค่คนธรรมดาง่อยๆ หน้าตาไม่ได้หล่อ นอกจากรินกะ ก็ไม่ได้หล่อขนาดสาวๆพูดถึงหรือแอบชอบแน่
“เข้าใจผิดแล้วนะคะ คาสึโตะคุงเท่จริงนะคะ”
“อันนั้นมันมุมมองผ่านฟิลเตอร์รินกะไงครับ”
“ไม่ค่ะ เธอเท่จริง สาวๆเพื่อนร่วมห้องเขายังพูดถึงเลยว่าเธอเท่จริง แล้วในจำนวนนั้นมีเด็กที่อยากจะสารภาพรักกับเธอด้วยนะ”
“บ้าไปแล้ว คนอย่างผมที่ไม่กล้าแม้แต่จะทักทายสาวสักคนเนี่ยนะ”
“ปกติเธอจะอยู่ร่วมกับทาจิบานะและไซโต้ ฉายาพวกเธอ ที่คนในห้องเรียนพูดถึง คือ สามสหายจอมเพี้ยนนะ”
“สามสหายจอมเพี้ยน? ชื่ออย่างเห่ยเลย”
“แล้วก็คาสึโตะคุงถูกยกย่องให้เป็นหัวหน้ากลุ่มด้วย”
“นี่ผมถูกคนในห้องมองแบบนี้จริงรึเนี่ย”
ปกติที่ผมกับเพื่อนคุยกันก็แอบมุมหลบอยู่หลังห้อง ไม่นึกว่าจะมีคนสังเกตผมด้วย
บางทีถ้าผมไม่ได้คบกับทาจิบานะและไซโต้ ผมอาจจะมีชีวิตที่ฮอตขึ้นก็ได้ อย่างน้อยก็ไม่มีฉายาจอมเพี้ยนละกัน
แต่ก็นะ ผมก็ไม่คิดว่าผมจะเนื้อหอมกับหญิงอื่นอยู่ดี
ผมคิดพลางดูรูปถ่ายในมือถืออีกรอบ
“สีหน้ายิ้มของผม ดูเลวร้ายมากเลย”
“ไม่หรอก เดี๋ยวก็ชินค่ะ”
“นั่นสินะ..”
เดี๋ยวก็ชิน นี่มันหมายความว่าต่อจากนี้ ผมต้องถ่ายรูปคู่กับรินกะอีกรึเปล่านะ
…..จะว่าไป นี่ก็เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ถ่ายรูปคู่คนอื่นนะ
ซึ่งก็ไม่น่าแปลก เพราะวันๆเล่นแต่เกม แถมไม่ได้มีมนุษยสัมพันธ์หรูอยู่แล้ว ตอนเดินตามถนนก็เดินตัวลีบ ไม่สู้หน้าใครด้วย
“เป็นอะไรเหรอคะ?”
“เปล่าหรอก ผมกำลังคิดอยู่ว่านี่เป็นรูปถ่ายคู่รินกะอันแรกเลย”
“พอพูดแบบนั้นมันก็จริง แต่ว่ามือถือชั้นมีรูปถ่ายคาสึโตะเต็มเครื่องเลยนะ”
“ห๊ะ นี่แอบถ่ายรูปผมเหรอ”
“กายถ่ายรูปสามีอย่านับรวมกับการแอบถ่ายสิคะ เป็นความผิดของคาสึโตะต่างหากที่เท่และน่ารักเกินไปจนชั้นอดใจไม่ได้ ถ้าไม่ถ่ายสิถึงเรียกว่าแปลกค่ะ”
“คำแก้ตัวของโจรชัดๆ”
“ไม่ใช่คำแก้ตัวนะ นี่เป็นการหาข้อสรุปของสามีภรรยาต่างหาก…. เดี๋ยวนะ ชั้นอาจจะเพิ่งเห็นแนวคิดน่าสนใจอย่างหนึ่งเกี่ยวกับความเป็นสามีภรรยานะคะ สามีภรรยาน่ะจะต้องรักอีกฝั่งจากก้นบึ้งหัวใจทั้งคุ่ และไม่มีข้อสงสัยในความรักของอีกฝ่ายด้วย สรุปก็คือ เขาคนนั้นจะต้องรักอีกฝ่ายโดยไม่สนว่าเขาจะเป็นคนดีหรือโจรนะคะ”
“นี่่มันสรุปแบบยัดเยียดน้ำขุ่นๆเลย ถ้าเอาเรื่องสักนิดนี่ส่งตำรวจจับได้เลยนะ”
ผมก็เข้าใจนิสัยเธอดีแหละ นี่แหละคือแฟนผม
ผมคิดว่าในอนาคต คงได้มีการถ่ายรูปคู่อีกนั่นแหละ หรืออาจจะโดนแอบถ่ายอีกก็ได้ ไว้คราวหน้าค่อยขอดูรูปแล้วว่าอีกที
“เน่ คาสึโตะ ยังมีเรื่องที่อยากจะขอจากชั้นอีกมั้ย?”
***
จบ CH 14-2
อุ้งานครึ่งชั่วโมงไปทีนึง วันนี้เลยจัดเต็มกดไปชั่วโมงครึ่งอัพ น่าจะชอบนะครับ ตอนนี้แปลสนุกด้วยแหละเพราะมีทั้งโนโนอะ และฉากหวานกับกาวด้วย55
แถมตอนหน้าก็ไม่ค้างคาใจแน่นอน เพราะผมอัดไปชั่วโมงครึ่งเหมือนเดิม ทีเดียวจบ บอกเลยว่าตอนหน้าก็เร้าใจไม่ต่าง มาลุ้นว่าเจ้าโตะจะขออะไรครับ
รอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่มะรืนนะครับ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า kurakon
