Netoge no Yome ga Ninki Idol datta ネトゲの嫁が人気アイドルだった　～クール系の彼女は現実でも嫁のつもりでいる～ – ตอนที่ 15.3

Netoge no Yome ga Ninki Idol datta  ch15-3

ดูเหมือนว่ารินกะจะไปเปลี่ยนชุดที่ห้องคุณคาสึมิแล้วค่อยกลับมาที่นี่

เธอสวมวันพีชสีดำยาวถึงหัวเข่า ใส่ที่คาดผมหูแมว แถมใส่สร้อยปลอกคอด้วย…

ผมรู้เลยว่ารินกะเธออายนะที่ใส่ชุดนี้ เพราะเธอหน้าแดงแจ๋เลย

ถึงกระนั้น เธอก็ยังทำมือเหมือนแมวกวัก พร้อมพึมพำว่า เมี้ยว

“….รินกะ? โดนผีแมวตัวไหนเข้าสิงรึครับ”

“เ..เปล่าซะหน่อย นี่เป็นความตั้งใจของชั้นเองต่างหาก ถ้าคาสึโตะชอบแมวล่ะก็ ชั้นก้จะเป็นแมวให้เอง ในฐานะภรรยา ชั้นไม่ยอมแพ้หรอก เมี้ยว”

“สมเป็นรินกะ มีอะไรให้ผมเซอไพรส์ได้ตลอดเลย”

เอาจริงๆ รินกะที่คอสเพลย์เป็นแมว ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อนแน่ ไอดอลสายคูลจะมาทำอะไรคิกขุแนวนี้ ลืมไปได้เลย

“เอิ่ม.คือว่า…เลิกคอสเพลย์ก็ได้นะครับ”

“ช..ชั้นโดนคนขโมยหัวใจสามีของชั้นไป ก็ต้องหาทางดึงสามีชั้นกลับมาสิ”

“ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ครับ คือสภาพรินกะตอนนี้มันยากจะบรรยายครับ”

“จ..จะบอกว่าชุดนี้ไม่เหมาะกับชั้นเหรอ มันไม่น่ารัก ไม่เข้ากับชั้นจริงๆเลยสินะ เมี้ยว”

น้ำเสียงรินกะค่อยๆแผ่วลง ทำหน้าจ๋อย รรยากาศมันฟ้องชัดเจนว่าเธอพร้อมจะร้องไห้ได้ทุกเมื่อ

“้เอ่อ..เปล่าครับ..ที่บอกเหนือคำบรรยาย ไม่ได้สื่อในความหมายทางลบนะ กลับกันเลยว่ามันเหมาะกับเธอมากๆ น่ารักเกินจนผมไม่กล้ามองนานต่างหากครับ”

ก่อนหน้านี้เคยได้ยินทาจิบานะประกาศเสียงดังฟังชัดว่า “สาวสวยหูแมวอะ คือเดอะเบสโว้ย หูแมวนี่ล่ะคือความโรแมนติกของลูกผู้ชาย”

ตอนนั้นผมยังด่ามันเลยว่าเลอะเทอะ คิดไปเอง ตอนนี้อยากจะบอกว่าขอโทษครับ กุผิดไปแล้ว หูแมวนี่แม่งเดอะเบสจริง ไม่สิ เพราะรินกะที่เป็นสาวคูล คอสเพลย์ด้วยแหละ หูแมวเลยขับความน่ารักของเธอมากกว่าเดิม

“น่ารักจริงๆครับ ผมเพิ่งจะเคยเห็นอะไรที่น่ารักขนาดนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตเลย”

“ไม่เปนไร ไม่ต้องฝืนชมค่ะ ชั้นคือคนที่มุ่งสู่ไอดอล ฉะนั้นชั้นประเมินเรื่องความสวยงามของตัวเองได้ระดับหนึ่งค่ะ การคอสเพลย์เป็นแมวดำไม่เข้ากับตัวชั้นเลย”

“ไม่จริงสักหน่อยครับ ขอยืนยันนอนยันว่าน่ารักจริงๆนะครับ”

“พูดจริงเหรอ..”

“อืม”

“ถ้างั้นมอบความรักให้ชั้นหน่อยสิ”

“ได้เล…ย…. ห๊ะ?”

“มอบความรักให้มากกว่าสเตอร์แมนกริฟด้วย”

รินกะหน้าแดงแป้ดแต่จ้องตาผมไม่กระพริบ พร้อมทำมือในท่าน้องแมวสุดน่ารัก

“ยังไงผมก็ไม่ได้ชอบแมวมากกว่ารินกะอยู่แล้วนะครับ”

“เรื่องนั้นชั้นรู้ค่ะ”

“ดีใจที่รู้ครับ”

“แต่ว่าชั้นไม่ชอบที่ได้เห็นคาสึโตะหมกหมุ่นอยู่กับสิ่งอื่นที่ไม่ใช่ชั้น นี่ล่ะสิ่งสำคัญที่สุด ใช่แล้ว ชั้นอยากให้คาสึโตะคุงมองแค่ชั้นคนเดียว”

“…….อา”

สิ่งที่รินกะพูดและท่าทาง นี่ล่ะคือความน่ารักของเธอ

สาวที่ตัวเองชอบ ลงทุนคอสเพลย์ในสิ่งที่ตัวเองไม่อยากทำเพื่อผม

สิ่งที่เธอทำมาทั้งหมดมีเป้าหมายเดียว คือ อยากให้ผมมองแต่เธอเท่านั้น

“ชั้นคงเป็นภรรยาเธอไม่ได้หรอกถ้าแพ้ได้กระทั่งแมว และในฐานะของไอดอล …..ความเป็นคูลไอดอลของชั้นบอกว่าขั้นจะไม่ให้จบลงด้วยความพ่ายแพ้หรอก เมี้ยว”

อุตส่าพูดจามาอย่างเท่ สุดท้ายดันลงเมี้ยวซะงีั้น

ดูสภาพเธอตอนนี้ บอกได้ว่า ถึงห้ามไปเธอก็ไม่ฟังผมอยู่ดี

รินกะมานั่งข้างๆผม ใช้สองมือตัวเอง จับมือขวาผมยกขึ้น เอามาใกล้ๆหน้าของเธอ นิ้วของผมแตะได้ถึงความอ่อนนุ่มบนหน้าเธอ

“…..อา”

สมเป็นรินกะนั่นแหละต้องบอกซ่้ำอีกทีว่าเธอทำอะไรเหนือความคาดหมายผมตลอดเลย

“คาสึโตะ…”

สัมผัสที่อ่อนนุ่มส่งผ่านมายังปลายนิ้ว เล่นเอาผมใจเต้นตึกตัก เธอเหมือนแมวไม่มีผิด ผมรู้สึกถึวความหวานและความขี้อ้อนของแมวได้จากเธอ ทั้งที่เธอทำ มันก็แค่เลียนแบบเจ้าสเตอร์แมนกริฟ แต่ความรู้สึกหวานละมุนมันผิดกันกับเล่นกับแมวลิบลับ

“ลูบชั้นหน่อย เมี้ยว”

การได้ลูบเธอในชุดคอสเพลย์ มันบอกเลยว่า นี่คือการเปิดโลกใหม่ที่แท้จริง ตอนนี้แม้ว่าเจ้าสเตอร์แมนกริฟจะส่งเสียงร้อง เมี้ยวๆ แต่ผมก็ไม่สนใจแล้ว เพราะใจผมจดจ่ออยู่กับรินกะคนเดียว

“….อืม..คาสึโตะ….”

รินกะจับมือขวาที่ผมกำลังลูบเธอ จากนั้นเธอก็เลียมือผม ….. เขร้ เลียนแบบแมวสมจริงเกินไปแล้ว โดนท่าเลียจากรินกะเข้าไปนี่ ยิ่งหนักข้อกว่าเก่า ใครจะจินตนาการได้ว่าเธอจะทำแบบนี้ับผม

เอาจริงๆก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะกล้าทำจริง ผมนึกถึงสมัยอดีตที่แค่จับมือเดินไปด้วยกัน รินกะก็ตัวเกร็งหน้าแดงแป้ด ขยับเป็นหุ่นยนต์ แล้วดูปัจจุบันสิ

นี่สินะ ความรักทำให้คนเปลี่ยนแปลงได้

ผมลูบหัวรินกะอย่างอ่อนโยน ทั้งที่ยังตกใจกับการกระทำของเธอ แต่ดูจากสภาพแล้วเธอน่าจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ

รินกะค่อยๆขยับตัวเข้ามากอดผมจากด้านหลัง

“รินกะ….”

ด้วยความที่รินกะใส่ชุดวันพีชสีดำบางๆ ผมเลยสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นผ่านเสื้อเธอ

“คาสึโตะ ตื่นเต้นสุดๆเลยเหรอคะ”

“รินกะเองก็เหมือนกันใช่มั้ยค่ะ ตัวร้อนเลยนี่นา..”

“….”

ตะกี้บรรยากาศยังดุเดือดเลือดพล่านอยู่แท้ๆแต่ตอนนี้มันคนละเรื่อง มีแต่บรรยากาศหวานหอมล่องลอย ตอนนี้ผมนึกออกแล้ว พวกเรากำลังอยู่ในห้องกันสองต่อสองและกำลังจู๋จี๋กันอยู่

“ชั้นกับสเตอร์แมนกริฟ ใครน่ารักกว่ากันคะ”

“ผมบอกไม่ได้ครับ”

“..เลือกมาค่ะ ขอคำตอบชัดๆด้วยค่ะ”

“สเตอร์แมนกริฟครับ”

“….ไปตายซะเถอะค่ะ”

“ขอโทษครับ ผมพูดเล่น”

ผมรีบออกแรงกอดไม่ให้เธอลุกหนีตอนที่ผมเล่นมุกกับเธอ

กูนี่ก็เหี้ยเกิน เล่นมุกไม่รู้จักเวร่ำเวลาเลย

“ยังไงรินกะก็ต้องน่ารักกว่าอยู่แล้ว ผมพูดจริงนะครับ”

“…..”

เธอไม่ตอบกลับ เล่นเอาผมชักเสียวละ ชิบหาย ดันหยอกแรงเกิน เอาไงดีวะ

ขณะผมกำลังคิดอยุ่ รินกะกล่าวให้โอกาสผมมาว่า

“ถ้าอยากให้ชั้นยกโทษให้..เธอต้องลูบท้องชั้นก่อน”

“ลูบท้องเหรอครับ?”

“ลูบอย่างอ่อนโยนให้เหมือนกับที่เธอทำกับสเตอร์แมนกริฟด้วย”

“….”

สิ่งที่เธอเรียกร้องมานี่ เล่นเอาผมงุ่นง่าน18+เลย จะเอาจริงเหรอวะ ตอนนี้ผมรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้า และรินกะกล่าวต่อว่า

“….คาสึโตะ..ชั้นอยากให้เธอ…ลูบท้องชั้นหน่อยค่ะ”

อ้ากกกก ยิ่งฟังคำพูดเธอ ผมรู้สึกเหมือนผมจะตายให้ได้ ภาพตอนอายุ12ถึง15 ลอยวับผ่านเข้าหัวมาเลย

ยิ่งเห็นรินกะที่เป็นคูลไอดอลแท้ๆ แต่ว่าเธอเป็นฝ่ายอ้อนวอนผม พร้อมพ่นลมหายใจอบอุ่นโดนผม ด้วยคำว่า “ลูบท้องชั้นหน่อย” ใบหน้าเธอแดงแป้ด สภาพเธอตอนนี้ ผู้ชายหน้าไหนมาเห็นก็ต้องงุ่นง่านกันหมดล่ะครับ

ผมค่อยๆยื่นมือไปลูบท้องเธออย่างกล้าๆกลัวๆ ทันที่ที่มือผมสัมผัสหน้าท้องเธอ รินกะเปล่งเสียง อืม กับหายใจออกสั้นๆ

ผมลูบท้องรินกะอย่างอ่อนโยนโดยลูบในลักษณะหมุนตามเข็มนาฬิกา รู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อและความอ่อนนุ่ม

“อา…อืม…อืม..อืม”

เสียงรินกะครางสั่นๆ ชักจะออกไปทางแนว18+ขึ้นทุกที ส่วนผมเองก็ชักจะคุมความรู้สึกตัวเองไม่ได้ละ

ไอ้การกอดเธอจากข้างหลังพลางลูบท้องเธอไปด้วยนี่ มันเป็นประสบการณ์ที่ผมว่าไม่มีใครเคยเจอแน่นอน

ผมพยายามคิดสงบจิตใจ บางทีนี่ล่ะคือสิ่งที่คนรักเขาทำกันอยู่แล้วก็ได้

“อืม..อือ…”

“หือ อยากเลิกแล้วเหรอ? ให้ผมหยุดลูบท้องเลยมั้ยครับ”

“อย่าเพิ่ง…ชั้นไม่อยากให้เธอ…หยุดลูบไล้ชั้น”

เธอปฏิเสธด้วยน้ำเสียงและท่าทีราวกับเด็กน้อยที่ไม่อยากให้ใครขัดใจ ….

จะบอกว่าน่ารักสุดๆไปเลย หรือจะบอกว่า นี่ผมกำลังอยู่ในอีกมิติหนึ่งรึเปล่า

ระหว่างมือผมยังลูบเธอ รินกะก็ยังส่งเสียงไม่หยุด

ยิ่งฟังยิ่งชักจะเตลิดละ แต่ว่าทุกครั้งที่ผมเริ่มค่อยๆลดความเร็วมือที่ลูบทีละหน่อย ทันทีที่ความเร็วในการลูบผมลดลง รินกะเรียกชื่อผม “คาสึโตะ?” ด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก จะบอกว่าน่ารักมั้ย ก้น่ารักแหละ คือชัดเจนว่าอยากให้ผมลูบยาวๆ

ผมก็ลูบเธอต่อเรื่อยๆ จนคิดว่าน่าจะลูบผ่านไปได้สักประมาณห้านาทีแล้วมั้ง

ทันใดนั้นเอง

“เมี้ยว”

“อ๊ะ สเตอร์แมนกริฟ”

สเตอร์แมนกริฟกระโดดมาชนที่หน้าผม เล่นเอาผมตกใจล้มหงายหลัง

“เมี้ยว…เมี้ยววววว”

ไม่รู้ว่าผมควรจะโกรธหรือต้องทำไง ปกติที่เห็นแมวในมังงะ เวลามันรักเจ้าของ มันจะกระโดดไปเกาะไหล่ แต่สเตอรแมนริฟดันกระโดดเกาะหน้าผม แล้วเดินย่ำไปมาซะงั้น เหมือนว่ามันจะนวดหน้าผมแหละ

“คาสึโตะ…เธอมีรสนิยมชอบเอาหน้าซุกใต้เท้าแบบนี้สินะ ถ้าได้นวดหน้าด้วยฝ่าเท้าแบบนี้แล้วเธอจะรู้สึกดีใช่มั้ย”

“หยุดพูดแนวว่าผมเป็นไอ้โรคจิตเหอะคร้าบบบ”

“ชั้นจะเหยียบหน้าเธอแบบนัันบ้าง เพระาชั้นไม่ยอมแพ้เจ้าสเตอร์แมนกริฟแน่”

“โอ้ยย อย่าไปคิดอะไรที่มันล้ำเกินเหอะครับ ขอเห้อออ ฟื้นสติจากมโนเธอด่วนเลย”

ผมเห็นรินกะสูดลมหายใจเข้าลึกแววตามุ่งมั่น คือมั่นใจเลยว่าเธอคิดจะเหยียบหน้าผมแแน่

“สบายใจหายห่วงค่ะ ต่อให้รสนิยมของเธอจะเปลี่ยนไปนิดหน่อยก็ตาม แต่ชั้นพร้อมจะรับมันไว้ด้วยความยินดีค่ะ”

“พูดแบบนั้นก็ดีใจอยู่หรอก แต่ว่า ช่วยหยุดพูดเหมือนว่าผมมีรสนิยมไปทางมาโซคิสจะได้มั้้ยครับ”

“เอ๋ ถ้าพูดแบบนี้ แสดงว่าแท้จริงแล้ว รสนิยมคาสึโตะเป็น สายซาดิสเหรอ ชั้นไม่ชอบความเจ็บปวด แต่ชั้นจะพยายามนะ”

“พอเหอะครับแม่คุณ กลับมาพูดเรื่องที่มันปกติเถอะครับ”

“ไม่ได้ค่ะ นี่คือเรื่องที่ควรพูดให้เคลีย เพราะเราควรจะต้องเรียนรู้เรื่องนี้ในอีกด้านของแต่ละคนค่ะ”

“ปากพูดแบบนั้นแต่หน้าเธอแดงแป็ด แถมไม่สบตามผมด้วยเนี่ยนะ มันควรพูดตรงไหนนิ”

รินกะกล่าวด้วยใบหน้าแดงเขินอาย ไม่สบตาผม ใช้นิ้วม้วนผมตัวเองเล่น

ดูจากสภาพแล้ว ป่านนี้น่าจะจินตนาการไปไกลไหนต่อไหนละ

“อย่างน้อยก้สรุปได้แน่ชัดคือ ชั้นเข้าใจแล้วว่าคาสึโตะเป็นผู้ชายที่่มีรสนิยมชอบถูกเหยียบย่ำที่ใบหน้าค่ะ”

“ไม่ได้เข้าใจสักนิดเลยนี่หว่า ถ้าคุณรินกะเข้าใจผิดๆแบบนี้เผลอๆเราจะได้หย่ากันนะครับ”

“หย่าเหรอ? ต่อให้เล่นมุก เธอก็ไม่ควรพูดคำนั้นออกมานะ หยุดพูดทีเถอะ….อึ่ก ฮือๆๆๆ..”

รินกะยกสองมือแตะสองตาตัวเองก้อนจะเริ่มร้องไห้

เอ้า…. ไม่จริงใช่มั้ยนิ

สเตอร์แมนกริฟเหมือนจะสัมผัสได้ถึงออร่าความเหงา ความสิ้นหวัง และความพ่ายแพ้ของรินกะ มันเริ่มร้องเหมียวๆๆรัวๆชวนหนวกหู

บรรลัยละโว้ย ชุลมุนวุ่นวายเรียกพี่ ก็งานนี้ล่ะ เจอสถานการณ์แบบนี้ ผมก็เริ่มสูญเสียความเยือกเย็น ใกล้ประสาทแดกตามทั้งคนและแมวละ

ถึงตอนนี้สเตอร์แมนกริฟยังคงเดินเหยียบหน้าผมไปมา ส่วนผมก็ได้แค่เหม่อมองเพดาน

และตอนนั้นเอง เสียงโทรศํพท์ของผมก็ดังขึ้น คนโทรมาคือนานะ

“ฮัลโล”

“อ๊ะ คาสึคุง ชั้นโทรหารินจังแล้วเธอไม่รับสาย ตอนนี้ชั้นอยู่หน้าแมนชั่น..”

“รีบเข้ามาในห้องด่วนครับ ขอร้องเลยคร้บ”

“…เอ๋?”

****

จบ CH15-3

แปลแบบจัดเต็มเฉียดสองชั่วโมงเลยนะ น่าจะชอบนะ ตอนนี้เนื้อเรื่องก็ดำเนินมา 80%ละ ใกล้จะจบแล้วเว้ย เด๋วต้องไปคิดต่อว่าจะแปลเล่มสามดีมั้ย หรือมีเรื่องอื่นให้แปล เพราะเล่มสาม มาตรฐานตกระดับหนึ่งเลยล่ะ แต่ก็ยังฮาอยุ่นะ เอาเหอะ ไว้ใกล้ๆค่อยคิดอีกที

ตอนหน้านานะมาเข้าร่วมด้วย เด๋วก็รู้ว่าป่วนขนาดไหน ม

รอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้นะครับ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon