และแล้วก็ถึงช่วงเวลานอน ผมกลับมาที่ห้องตัวเอง ปกติผมจะนอนคนเดียว ไม่ก็นอนกับสาวสักหนึ่งคน แต่วันนี้พิเศษใส่ไข่มาก เพราะในห้องตอนนี้ มีคนอยู่ข้างในถึงสี่คนคือ ผม รินกะ ริสุสุ โนโนอะ คนภายนอกมาเห็นคงคิดว่าผมอยู่ในวงฮาเร็ม แต่ในใจผมตอนนี้ให้ความรู้สึกเหมือนผมตกนรกซะมากกว่า
ความซับซ้อนของสถานการณ์มันเริ่มขึ้นจากนางฟ้าตัวน้อย
“หนูจะนอนกับคาสึโตะโอนี่จัง”
“งั้นเหรอ มาสิ ขึ้นมาเลยครับ”
“วิธีการพูดดูเหมือนตาลุงหื่นกามชวนหลานสาวขึ้นเตียงเลยนะคะ”
ผมที่กำลังยิ้มพลางลูบหัวโนโนอะถึงขั้นชะงักกึกเมื่อเจอคำพูดของรินกะที่กำลังมองผมตอนนี้ อะไรวะเนี่ย
“ชั้นเองก็อยากนอนกับโนโนอะจังด้วยแท้ๆ”
“ชอบโนโนอะจังมากเลยสินะ”
“แน่นอนค่ะ ชอบโดยไม่ต้องมีเหตุผลเลย รู้แค่ว่าชอบสุดๆเลยค่ะ ชอบที่เธอตัวเล็กกว่าชั้น และชอบที่ชั้นจะได้มีโอกาชี้นำอะไรหลายๆอย่างด้วย”
“…….”
ชิบหายละ ฟังคำพูดยัยริสุสุ ผมรู้สึกถึงอันตรายจากตัวน้องเลย
ผมคิดว่าต้องหาทางปกป้องน้องแล้ว ไม่งั้นน้องคงได้เกิดบาดแผลทางใจจากคนพวกนี้แน่ ทว่า…
“คาสึโตะโอนี่จัง เปลี่ยนชุดนอนให้หนูหน่อย”
“…เรื่องนั้นมัน”
“เปลี่ยนให้ได้มั้ยคะ”
โนโนอะเงยหน้ามองผมด้วยแววตากลมโตสายตาอ้อนวอน คือผมเข้าใจความรู้สึกแหละ น้องเอาแต่ใจ อยากอ้อนผมเพราะน้องเหงาด้วย
“….ให้ชั้นเป็นคนเปลี่ยนให้เองมั้ย”
“อย่าดีกว่า ถ้าริสุสุเป็นคนทำล่ะก็ สู้ให้ผมทำเองดีกว่านะ”
“ขอให้ชั้นเป็นคนจัดการเถอะ เพราะว่าชั้นเคยเป็นคนเปลี่ยนผ้าอ้อมให้โนโนอะจังมาแล้วนะ”
“โกหกชัดๆ เรื่องนี้โกหกแหง”
“ชั้นเองก็เคยเปลี่ยนผ้าอ้อมให้น้องมาแล้ว เพราะฉะนั้นชั้นมีประสบการณ์ ให้ชั้นจัดการเปลี่ยนเสื้อให้น้องเองค่ะ สบายใจได้นะคะ คาสึโตะ”
“เดี๋ยวนะ บอกเปลี่ยนเสื้อน้องแล้วทำไมรินกะจ้องมาที่เป้ากางเกงผมล่ะครับ”
“คาสึโตะโอนี่จัง รีบลงมือเร็วๆสิคะ”
“…โนโนอะจัง…โว้ววว ตายๆๆๆ”
โกลาหลชิบเป๋งเลยครับ
รินกะมองเป้ากางเกงผม ไม่รู้ว่าเธอจินตนาการอะไรอยู่( ดูสายตาไม่ได้จินตนาการเรื่องทางเพศนะ) ฟีลเธอมองผมเพราะว่าเธออยากเปลี่ยนเสื้อให้ผมนี่แหละ
ส่วนริสุสุก็มองโนโนอะพร้อมยิ้มด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
พวกไอดอลสุดปังมันเพี้ยนแบบนี้ทุกคนรึไงวะ
โอ้ยยย งานเข้าสุดๆ
“โนโนอะจัง ให้รินกะเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็นอนด้วยกันกับรินกะแล้วกันครับ”
“ไม่เอา จะให้คาสึโตะโอนี่จังเป็นคนเปลี่ยน”
“ชั้นคนนี้ที่เป็นภรรยาแต่ยังไม่เคยถูกสามีขอร้องให้ช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยเนี่ยนะ”
“ขอร้องเหอะคร้าบบบโนโนอะจัง ถ้าน้องอยากช่วยผม น้องต้องยอมแล้วครับ”
ผมเจอสายตาของรินกะที่มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าเล่นเอาปาดเหงื่อ
และดูเหมือนว่าความตั้งใจของผมจะส่งถึงโนโนอะจัง เพราะน้องยอมรับคำขอ ตอบว่า “ก็ได้ค่ะ” และแล้วรินกะกับโนโนอะก็เลยออกไปข้างนอกกห้องผมด้วยกันสองคน ริริสุก็ออกจากห้องไปด้วยเหมือนกัน คงกลับไปห้องตัวเอง
“เฮ้อ…. วันเชี่ยไรเนี่ย”
แค่เจอริสุสุกับรินกะสร้างบรรยากาศพาตึงเครียดก็แย่พออยู่แล้ว คราวนี้มีโนโนอะมาเสริมความป่วนอีก พระเจ้าจะฆ่ากุรึไงวะ
เอาเหอะ คิดในแง่ดี ก็ถือว่าวันนี้ผ่านไปได้โดยไม่มีอะไรแย่ๆเกิดขึ้นละกัน
ผมกระโดดขึ้นเตียงนอน ห่มผ้า ลืมตามองเพดาน
…ตั้งแต่พรุ่งนี้ ชีวิตจะเป็นไงบ้างนะ
โนโนอะจังมาที่นี่ บรรยากาศบ้านน่าจะดีขึ้น และริสุสุกับรินกะก็น่าจะสนิทกันได้ง่ายกว่าเก่า
เอาจริงๆ ทั้งสองคนก็ไม่ได้เกลียดอีกฝ่ายจากใจจริงซะด้วย แค่ไม่ยอมรับในเหตุผลของอีกฝั่งเท่านั้น บรรยากาศเลยพาเครียดไปหน่อย
เดี๋ยวใช้ชีวิตร่วมกัน วันเวลาผ่านไปคงดีขึ้นได้เองมั้ง
ขณะกำลังคิดเพลินๆ ผมได้ยินเสียงประตูห้องผมเปิด เลยลุกขึ้นกึ่งนั่ง กล่าวถาม
“นั่นใครเหรอครับ”
“คาสึโตะโอนี่จัง”
“โนโนอะจัง เป็นอะไรเหรอครับ”
โนโนอะจังเปิดประตูห้องเดินเข้ามาในห้องผม น้องใส่ชุดนอนลายก้อนน้ำแข็งหน้าตาน่ารัก ถือหมอนข้างสีชมพู เดินขึ้นมาบนเตียงผม เอาหน้าครึ่งหนึ่งแอบที่หมอนข้างเหมือนอายเรื่องบางอย่าง ก่อนที่จะเอ่ยปาก
“คือว่า…อยากนอนด้วยกันค่ะ”
“งั้นเหรอ ขึ้นมาสิครับ”
“อืม”
เห็นท่าทีหงอยเศร้าของน้อง ผมเลยปฏิเสธไม่ลง และในหัวผมนึกถึงภาพซ้อนทับกับริสุสุ เธอก็เป็นเด็กขี้เหงาด้วย ถึงมาอ้อนผมไม่ต่างกับโนโนอะในตอนนี้
ผมจัดแจงให้โนโนอะนอนข้างๆเรียบร้อย ลุกไปปิดไฟก่อนจะกลับมาที่เตียง ห้องนอนจึงตกอยู่ในความมืด
“คาสึโตะโอนี่จัง หนูขอโทษที่เอาแต่ใจนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ อย่าคิดมาก สบายใจได้ครับ”
“อืม”
โนโนอะกล่าวด้วยน้ำเสียงหงอย ก่อนจะเอ่ยเพิ่มอีก
“คือว่า คาสึโตะโอนี่จัง”
“ว่าไงครับ อยากพูดอะไรก็บอกมาได้เลย”
ผมรู้สึกว่าน้องเหมือนอยากจะขอร้องผมอะไรสักอย่าง เลยลองถามดู
“ลูบหัวหนูหน่อยได้มั้ย”
“โอ้ ได้เลยครับ จัดไป”
คำขอร้องสุดน่ารักขนาดนี้จะปฏิเสธได้ไง ผมยื่นมือไปลูบหัวน้องในความมืด ส่วนน้องก็พยายามตั้งใจเอียงหัวให้สัมผัสกับมือผมเยอะๆโดยไม่ได้พูดอะไร
หลังจากนั้นเวลาไหลผ่านไปเรื่อยๆ ผมกับน้องก็เริ่มเข้าสู่ห้วงนิทรา
ผมหลับตาเพลิน รู้สึกว่ากำลังฝันถึงอะไรสักอย่าง ทว่าเสียงเปิดประตูห้อง ทำเอาผมตื่นทันที
ใครมากันนะ
ผมเอื้อมมือไปหยิบรีโมทแถวหมอนข้าง กดเปิดไฟห้อง
คนที่่ยืนอยุ่หน้าประตูคือรินกะ สีหน้าแววตาท่าทางจริงจังมาก เธอยืนนิ่งๆ เส้นผมยาวเธอพลิ้วไหวเล็กน้อย
…จะเอาไงกะกูฟะ นี่มันฉากหนังสยองขวัญชัดๆ
“เอ่อ คุณรินกะครับ”
“ชั้นเอง…อยากจะนอนด้วยกันกับคาสึโตะ อยากจะสัมผัสไออุ่นจากสามี อยากจะอยู่ด้วยกันตลอดคืน”
“เอ่อ..คือว่า..ผมขอโทษด้วยครับ”
“เธอนอนกับโนโนอะได้ แต่พอเป็นชั้นเธอไม่ให้นอนด้วย”
ผมรู้สึกถึงเปลวเพลิงในคำพูดประโยคท้ายเลยอะ สีหน้าเธอจะจริงจังกับเรื่องนี้เกินเบอร์ไปมั้ย
“เอ่อ คือว่า ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้นครับ”
“แล้วปัญหามันคืออะไรคะ”
“รินกะเป็นคนที่มีเสน่มากๆจนผมกลัวว่าจะเกิดเรื่องแนวๆนั้นน่ะสิครับ”
“มีเสน่มาก? เรื่องแนวนั้น? หมายความว่าไงคะ”
“เอิ่ม สัญชาตญาณของผู้ชายอะครับ”
“……………”
นี่ล่ะปัญหาจริงๆของผมเอง
รินกะฟังคำพูดผมจบ พริบตานั้นสีหน้าเธอแดงแป๊ด สายตาล่อกแล่กมองซ้ายขวา ปากพะงาบๆเอ่ยเสียงสั่น
“ถ..ถ้าพูดถึงเรื่องนั้นชั้นไม่ว่าอะไรนะคะ ถึงจะคิดว่ามันยังเร็วไป แต่ว่าเราคือเป็นสามีภรรยานะคะ”
“เอ่อ คือว่า..”
ไม่ว่าอะไรงั้นเหรอ หมายความว่าให้ทำได้จริงดิ
วินาทีที่ผมคิดปุ๊บ หน้าผมแดงแป๊ดขึ้นมาด้วยเช่นกัน
“คาสึโตะ นอนด้วยกันได้ใช่มั้ย”
“ช…เชิญครับ”
บรรยากาศตอนนี้ไม่ใช่เวลาปฏิเสธแล้ว มันมีความวาบหวามอบอวลจากความตื่นเต้นของคนสองคนอยู่
นี่ถ้าโนโนอะจังไม่อยู่ล่ะก็……เฮ้ย กูคิดว่าบ้าอะไรตะกี้วะ
ไม่ๆๆๆๆๆ ใจเย็นโว้ยตัวชั้น เราจะข้ามขั้นไปจุดนั้นไม่ได้นะเฟ้ย
“คาสึโตะเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมหน้าแดงแจ๋เลย”
“ป…เปล่าครับ”
“งั้นเหรอ ถ้างั้นปิดไฟได้เลยค่ะ”
“ค…ครับ”
รินกะขึ้นมาบนเตียง พยายามไม่ให้เกิดเสียงหรือสะเทือนรบกวนโนโนอะที่หลับอยู่ ส่วนผมกดรีโมทปิดไฟ
สรุปว่าบนเตียงแคบๆนี้ มีคนสามคนนอนด้วยกัน ผมนอนไหล่ชิดกำแพง พยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเพื่อให้รินกะมีที่พอนอนได้
ผมนอนชิดกำแพง โนโนอะนอนกลาง รินกะนอนด้านข้างขนาบ
โนโนอะนอนหลับสนิทไม่ได้รู้เลยว่าพี่สาวรินกะมานอนด้วยกันตอนนี้
“เน่ คาสึโตะ”
“ว่าไงครับ”
“สถานการณ์ตอนนี้เหมือนเราเป็นสามีภรรยาที่รักกันดีมากเลยนะคะ”
“เอ๋”
“พวกเราเป็นสามีภรรยา มีลูกเล็กนอนตรงกลาง อารมณ์ประมาณนี้เลยค่ะ”
รินกะกล่าวด้วยน้ำเสียงเปี่ยมสุขกับสถานการณ์ที่เป็นตอนนี้
ผมจำได้ว่าเธอบอกว่าคิดชื่อลูกของเรามาร้อยชื่ออัพ แสดงว่าเธอเองคงมีความฝันว่าอยากจะเป็นครอบครัวพ่อแม่ลูกแน่ๆ ถึงเป็นคูลไอดอล แต่ความฝันในเรื่องนี้ก็ไม่ได้ต่างกับคนปกติสินะ
“อา ใจเย็นก่อนนะตัวชั้น หัวใจชั้นมันเต้นแรงมากเลย สงสัยจะเป็นเพราะเหนื่อยเกินไปด้วยมั้งคะ”
ก็พอจะเข้าใจนะ ตามที่เธอพูดนั่นแหละ วันนี้ผ่านอะไรมาหลายอย่างมาก รินกะเริ่มรีแลกซ์ด้วยการสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วผ่อนออกหลายครั้ง
ถ้าผมอยากจะเป็นกำลังใจคอยสนับสนุนรินกะ การนอนด้วยกันอาจจะเป็นตัวเลือกที่ดีก็ได้มั้ง…
แต่ปัญหามันอยู่ที่สัญชาตญาณเพศผู้ในตัวผมนี่แหละคร้าบบบบ จะให้อดทนและอดกลั้นได้มันต้องใช้พลังใจขั้นสุดเลยนะ
ขณะที่กำลังคิดอยู่เพลินๆ เสียงเปิดประตูห้องผมดังขึ้นรอบ คราวนี้ผมไม่ได้เปิดไฟละ เพราะรู้อยู่ว่าเป็นใคร
“เฮ้ ริสุสุ”
“ชั้นโดน…ลอยแพคนเดียวเหรอ มีแค่ชั้นคนเดียว ที่ไม่ถูกนักเข้าพวก ฮึกฮึก หนาวจังเลย”
“ริสุสุเข้ามาข้างในเลยสิคะ”
“ค..คุณรินกะ?”
“ชั้นเข้าใจถึงความเหงาดีค่ะ ชั้นสัมผัสได้ตั้งแต่ตอนเธอเลือกซื้อสินค้าของชั้นแล้วค่ะ และยิ่งกว่านั้นคือความเศร้าที่ชวนให้ร้องไห้ด้วย”
สมเป็นรินกะ จับสัมผัสความเหงาคนอื่นได้เก่งจริงแฮะ
“ชั้นรู้ค่ะว่าเธอไม่ชอบการถูกทิ้งคนเดียว มันหนาวมากๆเลย มานอนด้วยกันบนเตียงได้นะคะ”
“แต่ว่าเตียงมันเต็มแล้วนี่คะ…”
ฟังจากน้ำเสียงและท่าทางของริสุสุแม้จะมองฝ่าจากความมืดก็รู้ชัดว่าเธอเหงาจริงๆ ในเมื่อเป็นแบบนี้วิธีการที่เหลืออยู่ก็คือ….
****
จบ Netoge no Yome ga Ninki Idol datta เล่ม 3 ch18-7 เน็ตเกมเมอร์กับสองไอดอลสุดฮอตและนางฟ้าตัวน้อย
ตอนไหนเพลินๆ เราจะอัดชั่วโมงครึ่งถึงสองชั่วโมงโดยไม่ขัดเขิน 55 ตอนนี้ชอบเพรา่ะว่าให้ฟีลลิ่งอบอุ่นปนฮาดี
รอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้นะครับ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า kurakon
