NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 1095 สิบสองอัศวิน

หลี่ฝางฟังออกถึงความอยากรู้อยากเห็นและความตื่นเต้นยินดีจากน้ำเสียงของมานากะ
สมองของสาวน้อยคนนี้เติบโตมายังไงกัน วันนั้นเธอเห็นกับตาว่าตนและโทชิโอะ คามิยะต่อสู้กับแบบพลิกฟ้ามัวดิน แต่กลับไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย?
“ไม่ ฉันก็แค่ผ่านมา” หลี่ฝางพูดโดยไม่ลังเล
มานากะจู่ๆก็หัวเราะขึ้นมาทันที ดวงตากลมโตของเธอยิ้มราวกับพระจันทร์เสี้ยวและกล่าวว่า “ท่านหลี่ พวกคุณมาเป็นแขกที่บ้านฉันเถอะ! ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ให้ใครรู้เรื่องนี้! อีกทั้งบ้านของฉันก็อยู่ใกล้ที่นี่อย่างมาก รีบไปตอนกลางคืน จะต้องไม่มีใครค้นพบแน่!”
หลี่ฝางมองไปที่มานากะด้วยความงุนงงและสงสัยว่าคืนนี้เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ตกใจหวาดกลัวจนซื่อบื้อไปแล้วหรือเปล่า
หรือบางทีเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ ในสมองอาจมีแผนร้ายอยู่ด้านใน ตัวอย่างเช่น ทำให้ตัวเองปลอดภัยก่อน จากนั้นก็ค่อยขายตนเองออกไปอย่างไม่ลังเล
“ฉัน ฉันก็แค่อยากช่วยพวกคุณ” มานากะเห็นความสงสัยในดวงตาของหลี่ฝางและรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว
เมื่อมองดูความจริงใจบนใบหน้าของเด็กสาว หลี่ฝางก็อดไม่ได้ที่จะเชื่อคำพูดของเธอ
แต่แรงจูงใจของเธอนั้นยังคงไม่มากพออยู่ดี
คงไม่ใช่เป็นเพราะตนเองช่วยเธอเอาไว้หรอกนะ?
ถ้าเป็นแบบนั้นอย่างมากเธอก็แค่ช่วยเก็บความลับให้เขาและไม่จำเป็นต้องพาตัวเขากลับบ้านเพื่อให้ที่ซ่อน
“ท่านหลี่ ทาคาดะหลังจากหนีไปจะเล่าเรื่องนี้ออกไปแน่ ต่อให้เขาไม่รู้จักคุณ แต่ว่าด้วยพลังอำนาจและความรอบคอบของแก๊งยามาโตะ พวกเขาก็มีโอกาสสูงอย่างยิ่งที่จะมาค้นที่นี่อย่างละเอียด ถึงเวลานั้นท่านหลี่จะต้องถูกค้นพบแน่”
มานากะช่วยหลี่ฝางวิเคราะห์ “ดังนั้นท่านหลี่ได้โปรดมากับฉันเถอะ! แม้ว่าจะไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่ก็กรุณาคิดเพื่อสาวงามข้างๆคุณดู”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่ฝางก็อดไม่ได้ที่จะมองไปยังหยางฉง
มานากะพูดถูก หากเป็นแค่เขาเพียงลำพัง คิดจะซ่อนยังไงก็ได้ทั้งนั้น ถ้าถูกแก๊งยามาโตะพบเจอแม้แต่นิดเดียวทุกอย่างก็ถือว่าเป็นเขาที่พ่ายแพ้
แต่ตอนนี้หยางฉงอยู่กับเขา เขาจำเป็นต้องรับผิดชอบต่อความปลอดภัยของหยางฉง
ดังนั้นเขาจึงไม่คิดอะไรอีก และตอบรับไปตรงๆ
ขณะออกมา ใกล้ๆมีร่างเงาคนกลุ่มหนึ่งอยู่ก่อนแล้ว ดูเหมือนว่ากำลังตรวจสอบสถานการณ์ของที่นี่
ปฏิกิริยาความเร็วของแก๊งยามาโตะ ทำให้ในใจของหลี่ฝางเคร่งเครียดขึ้นมาเล็กน้อย
การพูดคุยเล็ก ๆ น้อย ๆ บนท้องถนน ทำให้หลี่ฝางได้รู้ถึงตัวตนของมานากะ
เธอเป็นคนของตระกูลนางาโตะ
และเป็นเพราะการต่อสู้เมื่อก่อนหน้านี้ นางาโตะถูกฝ่ามือเดียวของหลี่ฝางไปจนกระอักเลือด แต่สุดท้ายเขาก็ได้รับบาดเจ็บและรอดชีวิตมาได้
“นางาโตะเป็นอะไรกับเธอ?”
“เขาเป็นลุงใหญ่ของฉัน” มานากะตอบ
“แล้วเธอยังพาฉันมาที่นี่อีกเหรอ?” ในใจของหลี่ฝางเคร่งขึ้น แต่กลับเอ่ยถามอย่างเงียบ ๆ “เธอไม่รู้เหรอว่าลุงใหญ่ของเธอถูกฉันทำร้าย?”
“ฉันรู้ แต่นี่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับการที่ฉันช่วยพวกคุณ” มานากะพูดอย่างใจเย็น ในดวงตาของเธอเกิดความเกลียดชังขึ้นมาอยู่หลายส่วน
หลี่ฝางรู้สึกได้ว่า ความเกลียดชังนี้ไม่ได้มุ่งเป้ามาที่ตนง
สาวน้อยคนนี้เกลียดลุงของเธออย่างมาก?
หลี่ฝางไม่รู้เรื่องราวภายใน และยากที่จะพูดอะไร
“ไปเถอะ เข้าไปทางหน้าต่าง แบบนี้ค่อนข้างปกปิดได้บ้าง” มานากะชี้ไปที่ชั้นสอง
หลี่ฝางพยักหน้ารับ จากนั้นก็พาหยางฉงกระโดดเบาๆและขึ้นไปที่หน้าต่าง
เมื่อมานากะกลับมาโดยใช้ประตูใหญ่และเข้าไปในห้องของเธอ เธอก็เห็นหลี่ฝางและหยางฉงกำลังนั่งอยู่บนเบาะที่นั่งด้านใน
ห้องของมานากะนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นอายของเด็กผู้หญิง อีกทั้งยังค่อนข้างจะเละเทะอยู่บ้าง ชุดชั้นในและของใช้ส่วนตัวบางอย่าง ถูกโยนลงบนเตียงตามใจชอบ
เพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัย ในเวลานี้หลี่ฝางจึงจ้องตรงออกไปนอกหน้าต่างแทน
มานากะที่เพิ่งเข้ามาเมื่อเห็นหลี่ฝางที่ท่าทางเป็นแบบนี้ ก็ดูเหมือนจะยังคิดไม่มีปฏิกิริยาอะไรขึ้นมา จากนั้นเมื่อเธอเห็นหยางฉงชี้ไปที่ของใช้ส่วนตัวเหล่า ใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอายขึ้นมาทันที
“ขอโทษด้วย ฉันจะเก็บมันเดี๋ยวนี้”
……
โทชิโอะ คามิยะมองไปที่คนหลายคนที่อยู่ตรงหน้าของตน ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดอย่างยิ่ง
เขาในเวลานี้ เนื่องจากการระเบิดครั้งใหญ่ครั้งนั้น ทำให้ขนบนตัวของเธอโล้นออกไป มองดูแล้วตลกอย่างยิ่ง แต่บนตัวของเขากลับปล่อยกลิ่นอายดุร้ายออกมาอยู่ตลอดเวลา จนทำให้คนไม่ว่าจะทำยังไงก็หัวเราะไม่ออก
กล่าวอีกนัยก็คือ ผู้ที่กล้าหัวเราะนั้นล้วนตายไปแล้ว
“นางาโตะ นายไม่ได้บอกว่ามีข่าวเกี่ยวกับหลี่ฝางหรือไง คนอยู่ที่ไหน?”
โทชิโอะ คามิยะมองไปยังนางาโตะที่ผ้าพันแผลยืนอยู่ทางซ้าย
“ขออภัยด้วยครับ บางทีเขาอาจจะหนีไปอีกแล้ว… และเป็นไปได้ว่า บางทีคนที่ชื่อทาคาดะนั่นอาจจะให้ข้อมูลผิด” นางาโตะเอ่ยเบาๆด้วยความเกลียดชัง
เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับมานากะหลานสาวสุดที่รักของเขาด้วย อีกทั้งตนก็ได้ถามหลานสาวแล้ว ไอ้คนที่ชื่อทาคาดะนั่นถึงกับกล้าวางแผนสกปรกกับเธอ!
เขายังตัดใจแตะต้องมานากะสักนิดไม่ลงเสียด้วยซ้ำ!
ไอ้คนที่ชื่อทาคาดะนั่น ตอนนี้เขาได้ให้มันได้ลิ้มรสบทลงโทษอันหุนหันไปแล้ว
“ค้นหา! เร่งความพยายาม!” โทชิโอะ คามิยะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถ้าหากพวกเราไม่ใช้โอกาสนี้ฆ่าเขาให้ราบคาบ หากรอให้เขาฟื้นคืนกำลังกลับมาเมื่อไหร่ ถึงเวลานั้นก็จะเป็นหายนะของพวกเรา!”
พูดไป โทชิโอะ คามิยะก็มองไปที่ชายผิวขาวอีกคนที่อยู่อีกด้านหนึ่ง
“กษัตริย์Dynastyของพวกนายหมายความว่าอย่างไร?”
“สิบสองอัศวินของฝ่าบาทกำลังจะมาถึงที่นี่ในไม่ช้า ถึงเวลานั้น หลี่ฝางต้องตายโดยไม่มีที่ฝังศพแน่!” ชายผิดขาวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“สิบสองอัศวิน?”
โทชิโอะ คามิยะขมวดคิ้ว สิบสองอัศวินของDynastyนั้นไม่ง่ายเลยที่จะถูกใช้งาน การที่กษัตริย์ส่งสิบสองอัศวินออกมาแบบนี้ นี่ก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงทัศนคติของเขาต่อหลี่ฝาง
“ดีมาก”
โทชิโอะ คามิยะหัวเราะเย้ยหยันขึ้นมา แบบนี้ ลองดูสิว่าหลี่ฝางจะหนีไปไหนได้อีก!