NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 1131 เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

“นายท่าน เป็นยังไงบ้างครับ!” ฟางจื้อพาทุกคนเข้าไปต้อนรับ ยังไม่ทันจะเข้าใกล้ก็ได้ตะโกนออกไปก่อนแล้ว จากนั้นก็เดินเข้าไปกล่าวอย่างเคารพนอบน้อม: “เชิญข้างในครับ! เชิญครับ!”
“ฮ่า ๆ ๆ วันเกิดท่านแม่เฒ่า ผมจะพลาดได้ยังไง!” นายท่านเย่นกล่าวพลางหัวเราะเสียงดัง: “ยังดีที่เหอกวงเล่าให้ฟังผมถึงรู้ นี่ฟางจื้อ นายนี่ใจแคบจริง ๆ เลยนะ”
เมื่อได้ยินนายท่านเย่นายท่านเย่นหัวเราะเสียงดังกล่าวเช่นนี้ เหอกวงอดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา เหมือนกับว่าสามารถเรียกนายท่านเย่นมาได้ ยิ่งทำให้เขาดูมีหน้ามีตา
“โถ่ ต้องโทษผม ผมไม่รู้ว่านายท่านเย่นก็มาด้วย ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ผมจะต้องไปเชิญท่านด้วยตัวเองแน่!” ฟางจื้อยิ้มอย่างมีความสุข นายท่านเย่นสามารถมาที่บ้านตระกูลฟางได้ ทำให้ตระกูลฟางของเขามีหน้ามีตาเป็นอย่างมากแล้ว
“ได้ คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด ไปกันเถอะ”
นายท่านเย่นหัวเราะเสียงดัง เดินเข้าไปที่ห้องโถง แล้วก็ต้องชะงักงันไปทันที
ทุกคนเห็นนายท่านเบ่นยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเขยื้อน ต่างก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พบว่านายท่านเย่นกำลังมองไปในทิศทางหนึ่ง จึงต่างก็มองตามไป
จากนั้น พวกเขาก็พบว่าหลี่ฝางกกำลังโบกมือให้กับนายท่านเย่น
ทันทีทันใด ฟางจื้อก็ขมวดคิ้วขึ้นมา แอบด่าหลี่ฝางไม่รู้ชั่วดี และเอ่ยขึ้นมาอย่างร้อนรน: “นายท่านเย่น อย่าโมโหไปเลยนะครับ คนคนนั้น……”
แต่ทว่าวินาทีนั้นเอง นายท่านเย่นก็ได้พุ่งเดินตรงเข้าไปทางนั้น ทำให้คำพูดของฟางจื้อติดอยู่ในปาก
ไม่ทันรอให้ทุกคนมีปฏิกิริยาตอบรับใด ๆ ก็พบว่านายท่านเย่นได้กำหมัดโค้งคารวะหลี่ฝางอย่างนอบน้อม และตะโกนเสียงดัง
“ปรมาจารย์หลี่!”
เสียงนี้เต็มไปด้วยพลัง เสียงดังก้องกังวาน ทั่วทั้งห้องโถงต่างได้ยินอย่างชัดเจน
ทันทีทันใด เมื่อทุกคนเห็นนายท่านเย่นที่ทำความเคารพหลี่ฝางอย่างนอบน้อม ต่างก็ตะลึงงัน
“โอเค ไม่ต้องมากพิธีขนาดนี้หรอก” หลี่ฝางค่อนข้างจนใจและยิ้มกล่าวอย่างขมขื่น
นายท่านเย่นคนนี้ก็คือเย่นหย่งเฟิงที่หยางจื้อเฉิงเชิญมาในวันนั้นนั่นเอง เมื่อสักครู่นั้นหลี่ฝางโบกมือให้อีกฝ่ายแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเขา คิดไม่ถึงว่าเย่นหย่งเฟิงจะคิดว่าเขากำลังทักทาย จึงวิ่งข้ามาอย่างดีใจเป็นบ้าเป็นหลัง
สถานะที่ปกปิดมาได้อย่างยากลำบาก สุดท้ายแล้วยังคงถูกเปิดเผยออกมา
หลี่ฝางไม่อยากจะเป็นจุดสนใจของทุกคนจริง ๆ !
และในขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึงอยู่นั้น พวกฟางจื้อต่างก็ได้รู้สึกตัวอย่างยากลำบาก และรีบตามเข้ามาถามอย่างร้อนรน: “นายท่านเย่น ปรมาจารย์หลี่ที่คุณว่าคือท่านไหนกันเหรอครับ?”
ต่อให้เห็นกับตาว่าเย่นหย่งเฟิงได้ทำความเคารพหลี่ฝาง ต่อให้ได้ยินกับหูว่าเย่นหย่งเฟิงเรียกปรมาจารย์หลี่ คนพวกนี้ยังคงไม่ยินยอมที่จะเชื่อ หรืออาจจะบอกได้ว่า ไม่กล้าที่จะเชื่อ
“หลี่ฝางปรมาจารย์หลี่ท่านนี้ไงล่ะ!” เย่นหย่งเฟิงกลับถามขึ้นมาตรง ๆ ด้วยความสงสัย: “หรือว่าพวกคุณจะไม่เคยได้ยินเรื่องของปรมาจารย์กำลังภายในของตระกูลหยางท่านนี้?”
เมื่อคำพูดนี้ถูกกล่าวออกมา พลันทำให้ทั่วทั้งห้องโถงตกอยู่ในความเงียบอันแปลกประหลาดทันที
ทุกคนต่างมองหลี่ฝางอย่างอึ้งทึ่ง ไม่กล้าที่จะเชื่อโดยสิ้นเชิงว่า เขาจะเป็นปรมาจารย์กำลังภายในที่มีชื่อเสียงโด่งดังในระยะนี้
เพราะถึงยังไง ภายใต้การป่าวประกาศโดยเจตนาของซูจื้อเย่ ทุกคนต่างก็รู้ว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้เป็นเพียงพนักงานรักษาความปลอดภัยเล็ก ๆ เท่านั้นเอง
แต่ทว่าสถานะของพนักงานรักษาความปลอดภัยคนนี้ได้เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน กลายเป็นปรมาจารย์กำลังภายใน?
นี่มันชักจะน่าพิศวงเกินไปแล้ว!
“นายเป็นปรมาจารย์กำลังภายใน?” ฟางจื้อเย่เอ่ยถามขึ้นมาอย่างงงงัน: “นายไม่ใช่รปภ. เล็ก ๆ หรอกเหรอ?”
หลี่ฝางหลี่ตาลง ค่อนข้างจะไม่พอใจเล็กน้อย
เมื่อเห็นสีหน้าของหลี่ฝาง หยางเทียนหลี่ก็ได้รีบลุกขึ้นมาพลางกล่วเสียงดัง: “แค่ ๆ พี่ฟาง คุณไม่ได้ไปสืบหาข้อมูลสักนิดเลยเหรอว่า บริษัทที่ปรมาจารย์หลี่สังกัดอยู่นั้น ก็คือบริษัทของเสี่ยวฉงของพวกเรา? ปรมาจารย์หลี่แค่ไปทำเล่น ๆ เท่านั้นเอง ทำไมคุณถึงจริงจังซะแล้วล่ะ?”
ทันใดนั้น สีหน้าของทุกคนก็ได้เปลี่ยนเป็นมีสีสันกว่าโรงย้อมผ้าซะอีก
คิดไม่ถึงว่าฟางหยู่ถงลูกสาวของตระกูลฟางจะมีแฟนเป็นปรมาจารย์กำลังภายใน ถึงแม้เขาจะได้เป็นลูกเขยของตระกูลหยางไปเรียบร้อยแล้ว แต่สำหรับคนชั้นสูงพวกนี้ ยังจะสำคัญอีกเหรอ?
ถ้าหากปรมาจารย์ท่านนี้ยินยอมพร้อมใจ คนที่อยู่ที่นี่พวกนี้คงมีเพียงไม่กี่คนที่ไม่อยากส่งลูกสาวตัวเองให้เขา!
ที่สำคัญก็คือ มีอยู่สองสามตระกูลยังคิดที่จะแย่งชิงกับปรมาจารย์กำลังภายใน ที่สำคัญไปกว่านั้น ฟางจื้อยังปฏิเสธปรมาจารย์กำลังภายในท่านนี้!
ทันใดนั้น ฟางจื้อก็รู้สึกเสียใจภายหลังขึ้นมา มันเหมือนกับแม่น้ำหวงเหอไหลล้นตลิ่ง แทบจะทะลักออกมาจากหัวใจของเขา!
ฟางจื้อรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนกับไอ้โง่คนหนึ่ง
ปฏิเสธปรมาจารย์กำลังภายในคนหนึ่งให้อยู่นอกประตู เขาคงจะเป็นคนแรกสินะ?
หลี่ฝางถอนหายใจยาว ๆ อยู่ภายในใจ ที่เขาไม่อยากเปิดเผยตัวตน ก็เพราะไม่ต้องการให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
คุณดูสิ ตอนนี้มันอึดอัดมากแค่ไหน?
ในขณะที่หลี่ฝางกำลังครุ่นคิดว่าจะบรรเทาปัญหาที่เกิดขึ้นตรงหน้านี้ยังไงอยู่นั่นเอง จู่ ๆ เสียงตะโกนเสียงดังเสียงหนึ่งก็ได้ลอยมา
“โรคหัวใจของคุณย่ากำเริบแล้ว!”
ทันทีที่ประโยคนี้ดังขึ้น ทั่วทั้งห้องโถงก็อลหม่านขึ้นมาทันที
“คุณย่าคะ!”
ฟางหยู่ถงกระวนกระวายใจขึ้นมาทันที ไม่มีเวลาที่จะมาสนใจปัญหาของหลี่ฝาง เธอวิ่งพลางตะโกน: “รีบโทร 120 เร็วเข้า!”
และในกลุ่มคนนั้นยังมีคนตะโกนขึ้นมา: “ตรงข้ามชุมชนของพวกเรามีโรงพยาบาลในเครืออยู่!”
หลี่ฝางดีใจขึ้นมาทันที และกล่าวอย่างรีบร้อน: “ผมจะไปเรียกหมอมา!” กล่าวจบก็รีบวิ่งออกไปทันที
ระยะทางใกล้เพียงแค่นี้ หลี่ฝางถึงภายในพริบตาเลยก็ว่าได้ และได้หาห้องเข้าเวรของโรงพยาบาลเจอเป็นที่รีบร้อย
“มีคนโรคหัวใจกำเริบ! รีบเรียกหมอเร็วเข้า!” หลี่ฝางวิ่งกระโจนเข้าไปและพยายามกล่าวให้สั้นที่สุด
“คนไข้อยู่ที่ไหน?” หมอสาวสวยที่อยู่ด้านในเอ่ยถามอย่างรีบร้อน
หลี่ฝางรีบกล่าวอย่างร้อนรน: “อยู่ในชุมชนที่อยู่อีกฝั่งของถนน! คุณย่าอายุมากแล้ว เร็วเข้า!”
ได้ยินดังนั้น หมอสาวสวยที่อยู่ด้านในก็ได้รีบกล่าวขึ้นมาอย่างเคร่งขรึม: “ฉันจะรีบไปเอายามา!”
“ผมไปกับคุณด้วย!” หลี่ฝางพยักหน้า เขาไม่อยากจะรออยู่ที่นี่อย่างโง่ ๆ หรอกนะ
กล่าวจบ ทั้งสองคนก็ได้ตรงไปที่ห้องยาทันที