NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 1168 เรื่องตลก

ปกติแล้วไม่จำเป็นต้องมาคิดเรื่องพวกนี้เลย ไม่ว่าจะเป็นภรรยาของหยางเทียนลี่ หรือตัวของหยางเทียนลี่เองก็ตาม นอกจากสองคนนี้แล้วใครก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะปล่อยเธอออกไป
หยางฉงโมโหทันใด
ถ้าหากคนในตระกูลยังกล้าฝ่าฝืนคำสั่ง ตระกูลนั้นยังจะมีศักดิ์ศรีอะไรเหลืออยู่ล่ะ?
หยางฉงจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆ
แต่ต้องเคลียร์ปัญหาด่านหน้านี้เสียก่อน
“พวกนายมาทำอะไรที่นี่” หยางฉงถาม
หยางโล่จื้อรีบเอ่ยปัดความรับผิดชอบ “ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน นังนี่มาดันมากรรโชกเงิน และก็ไม่รู้ว่าไปหานังสารเลวนี้มาจาก แค่คิดก็ไม่อยากเข้าใกล้……”
“มันเป็นของคุณไงล่ะ!” เด็กสาวที่นิ่งเงียบได้ร้องไห้ออกมาเสียงดัง “นอกจากเธอแล้ว ฉันไม่เคยพบใครอีกเลย…”
“พี่คะ เรื่องเล่าล้วนเกิดจากการกระทำของไอ้สารเลวหยางโล่จื้อทั้งนั้น” เด็กสาวจากตระกูลหยางข้างๆ เขาพูดด้วยเสียงอันดังลั่น
“เวยเวย บอกฉันทีว่าเกิดอะไรขึ้น” หยางฉงจ้องมองไปที่เด็กสาว
“พี่คะ เด็กคนนี้ชื่อว่าเมียวเยว่ เป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยจิงซาน” หยางเวยเวยรีบบอกหยางฉงว่า “หยางโล่จื้อ อินังนี้หลอกล่อเธอด้วยคำพูด ตอนแรกพูดว่าจะให้ได้แต่งงาน การมีลูกก็แค่ทำให้คนแก่มีความสุขหรือ……”
“เธอกำลังพูดเรื่องบ้าอะไร!” หยางโล่จื้อชักสีหน้าด้วยใบหน้าที่น่าเกลียด “ฉันไม่เคยพูดเรื่องนี้เลยนะ มันเป็นคำพูดของยัยเด็กนี้ทั้ง
“อินังสารเลวนี่ หยางเวยเวย สาปแช่งเธออย่างโกรธเคือง “หลังจากที่รู้ว่าเธอตั้งท้องเป็นมึงไม่ใช่หรือที่ทิ้งเธอไป?
ไม่ใช่มึงหรอกเหรอที่ทิ้งเธอเละยังกอดเด็กผู้หญิงอีกคนในโรงเรียนของอย่างเปิดเผยที่โรงเรียนในวันรุ่งขึ้นไม่ใช่มึงหรอกเหรอ?”
“หุบปาก!” หยางโล่จื้อกำลังจะถูกกระตุ้นด้วยแรงโทสะ
“เธอคิดจะทำอะไร?” หยางฉงเปล่งเสียงอันเย็นยะเยือก กำลังให้หยางโล่จื้อสั่นไปทั้งตัว.
“เป็นเรื่องจริงใช่มั้ย?”
“ไม่ ไม่จริง!” หยางโล่จื้อปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “ก็นังเด็กคนนี้อยากจะมาขอเงินฉัน แก แก ฉันให้แกไปแสนนึง แกรีบไสหัวไปเลยนะ!” คนของตระกูลหยางต้องมีคุณสมบัติอะไรบ้าง รีบไสหัวไปซะ!”
หยางโล่จื้อตวาดใส่เด็กสาวคนนั้น ดูแล้วควบคุมอารมณ์ไม่อยู่
เด็กสาวได้แต่ก้มหน้าร้องไห้ ไม่ปริปากพูดแม้แต่น้อย
“เหมือนเธอจะยอมรับแล้วสินะ” น้ำเสียงของหยางฉงยิ่งพูดยิ่งเยือกเย็นลง
“ฉัน ฉันให้เงินเขาไปแล้วยังไม่พอใจอีกเหรอ และไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรเลย!” หยางโล่จื้อมองไปที่ดวงตาที่เย็นชาของหยางฉง ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะระเบิดอารมณ์ออกมา
“นี่ฉันยังเป็นคนในตระกูลหยางอยู่หรือเปล่า กับอีแค่ล้อเล่นกับเด็กสาวสามัญชน ทำไมถึงไปยึดติดกับมันหนักหนา! คิดว่าตัวเองหาแฟนได้ก็ไม่ใช่คนในตระกูลหยางแล้วใช่ไหม? ไม่เช่นนั้นทำไมไม่แต่งตั้งให้ฉันเป็นใหญ่ในตระกูลหยางล่ะ ทำให้ที่แม่บ้านแม่เรือนให้ดีก็พอแล้ว”
เมื่อพูดจบ ทุกคนต่างเงียบเป็นเป่าสาก
ทุกคนมองไปที่หยางโล่จื้ออย่างประหลาดใจ ว่าทำไมถึงได้พูดประโยคนี้ออกมา
ถ้านี้คือคุณภาพของคนรุ่นใหม่ในตระกูลหยางแล้วละก็ เช่นนั้น……
ในช่วงเวลาหนึ่ง หลายคนมีการคำนวณเล็กๆ น้อยๆ อยู่ในใจ
และดูเหมือนว่าหยางโล่จื้อเริ่มตอบสนองในสิ่งที่ตนพูดผิดไป และรีบมองไปที่หยางฉง แต่หยางฉงยังคงทำใบหน้านิ่งเฉย ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจในสิ่งที่เธอพูดเลยแม้แต่น้อย
เมื่อหยางโล่จื้อรู้ว่าเรื่องนี้มันยังไม่จบ หยางฉงอย่างเรียบเฉย “กักขังหยางโล่จื้อเอาไว้ เวยเวย เธอพาเด็กสาวคนนี้ไปดูแลที หาคนมาพิสูจน์เรื่องนี้ หากเป็นเรื่องจริง ให้ขับไล่หยางโล่จื้อออกไปจากตระกูลหยางได้เลย”
เมื่อพูดจบ หยางฉงได้พูดเสริมขึ้นมาอีกว่า “หารอบนี้ใครกล้าขัดขืนปล่อยเธออีกละก็ จะไล่ออกไปจากตระกูลหยาง ไม่ว่าหน้าใครไหน”
เมื่อสิ้นคำพูดที่เย็นชาและไร้ความปรานีนี้ หยางฉงได้หันหลังและเดินกลับไป
……
วันที่สองตอนเช้าตรู่ หลี่ฝางถูกโทรปลุกให้ตื่นด้วยการโทรของหลิวฮุย
“แกช่วยใจเย็นๆ หน่อยได้ไหม!”
เสียงรบกวนของหลิวฮุย ทำให้หลี่ฝางเงียบขรึมทันทีทั้งยังขยับโทรศัพท์ออกไปห่างๆ
“จะอะไรกันหนักหนา มันก็แค่เรื่องเล็กน้อย” หลี่ฝางพูดพลางแกะหูของเขาออก “เมืองที่ใหญ่เท่ากับเมืองตะวันออกได้รับการตั้งรกรากแล้ว นี่ยังเป็นปัญหาอยู่หรือเปล่า?”
หลิวฮุยถอนหายใจยาว น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
“คราวนี้เป็นอะไรไป เราเข้าประเด็นกันเลยดีกว่า” หลี่ฝางยังพูดตรงๆ เมื่อเช้านี้ หลิวฮุยไม่สามารถโทรหาได้เพียงเพราะเรื่องแบบนี้”
“รีบลุกขึ้นเร็ว ผู้อาวุโสต้องการจะพบท่าน”
“ผู้อาวุโสมาแล้วเหรอ?” หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะผงะ
“มัวคิดอะไรอยู่ ต้องไปเมืองหลวงคนเดียว จะเรื่องใหญ่แค่ไหน” หลิวฮุยอดไม่ได้ที่จะพูด
“อะแฮ่ม นี่ไม่ใช่ปฏิกิริยาจิตใต้สำนึกของฉันหรอกหรือ” หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างเคอะเขิน
“โอเค เครื่องบินใกล้ถึงแล้ว เตรียมพร้อมแล้วหรือยัง” หลิวฮุยจบก็ได้วางโทรศัพท์ทันที
ช้าหลี่ฝางได้พบกับผู้อาวุโสในลานบ้าน
“ไม่ได้เจอนายมาสักพักหนึ่ง ร่างกายเป็นอย่างไรบ้าง” หลี่ฝางทักทายเขาและถามด้วยรอยยิ้ม
แท้จริงแล้วเขาดูออก ชายชราดูมีชีวิตชีวา ดังนั้นถึงสามารถปล่อยวาง
“ความจำฟื้นแล้วเหรอครับ?” ชายชรายิ้ม “เจ้าหนู เจ้าเปลี่ยนอารมณ์นี้ไม่ได้จริงๆ”
“ขอบคุณนะ ในที่สุดฉันก็ได้ความทรงจำกลับมา” หลี่ฝาง “มีภารกิจอะไรจะอธิบายอีกไหม?”
“นี่คือเอกสารลับ” ชายชรายิ้มและยื่นเอกสารให้หลี่ฝาง “ผมกับพี่ใหญ่ได้หารือกันแล้ว คอยดูให้ดีล่ะ”