NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 1216 บทสนทนาระหว่างผู้หญิงสองคน

มีคำพูดเหล่านี้ของเมี๋ยวชุ่ย ผู้อำนวยการหวางแทบจะให้เธอเป็นพระเจ้าของตัวเอง เอาใจใส่หยางฉงแค่ไหนไม่ต้องพูดถึง ไม่เพียงออกใบสั่งยาบำรุงครรภ์ให้หยางฉงด้วยตัวเอง แถมยังเป็นแพทย์ประจำของหยางฉงเองอีกด้วย ทำให้หยางฉงได้เห็นอำนาจทางการเงินที่แข็งแกร่งของตระกูลหลี่อีกครั้ง
หยางฉงไม่ได้สลบไปนานเท่าไหร่นัก หลังจากที่ออกมาจากห้องฉุกเฉินได้ประมาณครึ่งชั่วโมงก็ฟื้นแล้ว ฉินวี่เฟยลังเลอยู่แสนนาน ยังคงคิดว่าต้องไปขอโทษหยางฉงซึ่ง ๆ หน้า ถึงแม้เธอจะไม่ได้ตั้งใจผลักหยางฉงให้ล้มลง แต่มันเป็นความจริงที่ตัวเองเกือบทำให้หยางฉงแท้งลูก ถ้าหากจากไปแบบนี้ ภายในใจของฉินวี่เฟยมันรู้สึกไม่ดีจริง ๆ
“เอ่อคือ……ฉันขอคุยกับเธอเพียงลำพังได้ไหม?” ฉินวี่เฟยมองไปที่หยางฉงที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยใบหน้าซีดเซียว และถามขึ้นมาเบา ๆ
“มีเรื่องอะไรพูดต่อหน้าพวกเราไม่ได้ ทำไมต้องคุยกันเพียงลำพัง เมื่อกี้เธอเกือบทำให้เสี่ยวฉงแท้งลูก ฉันไม่วางใจให้พวกเธออยู่ด้วยกันสองต่อสองหรอกนะ”
เพราะมีเรื่องเข้าใจผิดเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา ทำให้หวางซีเหยามีความรู้สึกเป็นศัตรูกับฉินวี่เฟยขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อได้ยินว่าฉินวี่เฟยต้องการคุยกับหยางฉงเพียงลำพัง เธอเลยไม่ยอม
ฉินวี่เฟยถูกเธอพูดจนหน้าดำหน้าแดง อยากจะเอ่ยปากแก้ตัว แต่กลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ
หยางฉงเห็นฉินวี่เฟยมีท่าทางลำบากใจ ทนดูไม่ได้เล็กน้อย จึงได้เอ่ยกับหวางซีเหยา: “เหยาเหยา ฉันไม่เป็นไร เธอออกไปก่อนเถอะ”
“เสี่ยวฉง ทำไมเธอไม่มีความคิดอะไรเลยแบบนี้! ฉันล่ะโมโหจะตายอยู่แล้ว!” คำพูดของหยางฉงทำให้หวางซีเหยาโมโหไม่น้อย เธอเบะปากอย่างไม่เต็มใจ
หยางฉงถูกท่าทางของเธอทำให้รู้สึกขำขึ้นมา: “เอาล่ะ ไม่เป็นไรหรอก เธอวางใจเถอะ”
ไม่มีทางเลือก หวางซีเหยาจึงได้แต่เดินออกไป ไม่นานในห้องผู้ป่วยวีไอพีก็เหลือแค่ฉินวี่เฟยและหยางฉงเพียงสองคน
“ขอ ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะผลักเธอให้ล้มลง” มือทั้งสองข้างของฉินวี่เฟยออกแรงบีบชายเสื้อไว้แน่น ราวกับเด็กที่ได้ทำความผิดอย่างไรอย่างนั้น ก้มหน้าขอโทษหยางฉง
ท่าทางเช่นนี้ของเธอทำให้หยางฉงไม่รู้สึกโกรธเคืองเธอเลยสักนิด นอกจากนี้ตัวเธอเองก็รู้ว่าเรื่องในครั้งจะโทษฉินวี่เฟยไม่ได้ เป็นเธอเองที่ใจร้อนอยากจะดึงแขนของฉินวี่เฟยเอาไว้ ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุนี้ ฉินวี่เฟยก็คงไม่ผลักตัวเองล้มลงด้วยสัญชาตญาณ
หยางฉงยิ้มให้กับฉินวี่เฟยอย่างอ่อนโยน: “ไม่เป็นไร เดิมทีเรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความผิดของเธอ”
หลังจากที่พูดประโยคนี้จบ ทั้งสองคนก็ได้ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ฉินวี่เฟยมีคำพูดมากมายที่อยากจะพูด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี
เธออยากจะถามหยางฉงว่า คบกับหลี่ฝางได้ยังไงกันแน่ ทำไมต้องมาที่เมืองตงไห่ ทำไมทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามีตัวเองอยู่ แล้วยังมาหาหลี่ฝาง เธอคิดจะให้กำเนิดเด็กคนนี้ออกมาจริง ๆ เหรอ?
แต่เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองได้เลิกรากับหลี่ฝางไปแล้ว ก็รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องถามคำถามพวกนี้อีกแล้ว
“พี่วี่เฟย ฉันเรียกพี่แบบนี้ได้ไหม? พูดตามตรง วันนี้ตั้งแต่วินาทีแรกที่ฉันได้พบพี่ ในที่สุดฉันก็รู้ว่าทำไมในตอนที่พี่หลี่ฝางสูญเสียความทรงจำถึงได้ตกหลุมรักฉัน นั้นก็เพราะว่าฉันหน้าตาคล้ายพี่ ฉันเชื่อว่า ถ้าหากในตอนที่พี่หลี่ฝางสูญเสียความทรงจำได้พบกับพี่เป็นคนแรก เขาก็จะตกหลุมรักพี่เหมือนเดิม เพราะเขาได้รักพี่จนเข้ากระดูกไปแล้ว”
“ในตอนที่ฉันรู้ว่าก่อนที่พี่หลี่ฝางจะสูญเสียความทรงจำไปได้มีผู้หญิงที่รักมากคนหนึ่ง ฉันรู้สึกว่าตัวเองน่ารังเกียจมากจริง ๆ เพราะฉันได้แย่งความรักที่เขามีต่อพี่ไป ฉันแย่งเขาไปจากข้างกายของพี่ ที่ฉันมาเมืองตงไห่ในครั้งนี้ จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้อยากจะแย่งพี่หลี่ฝางกับพี่ ฉันแค่ต้องการคำตอบจากเขาเท่านั้นเอง”
“ฉันรู้ว่าเขาได้เลือกที่จะอยู่กับพี่ และเลิกกับฉัน บอกตามตรงฉันไม่โทษพี่หลี่ฝางหรอก ฉันแค่อยากจะพูดกับเขาให้ชัดเจนซึ่ง ๆ หน้าเท่านั้น ฉันไม่อยากให้ความรักในครั้งนี้จบลงแบบไม่ชัดเจน”
ในตอนที่ฉินวี่เฟยกำลังลังเลอยู่นั่นเอง หยางฉงก็ได้เป็นคนเปิดปากขึ้นมาก่อน สิ่งที่เธอพูดมานั้นทำให้ฉินวี่เฟยตะลึงมาก เดิมทีเธอคิดว่าที่หยางฉงมาที่เมืองตงไห่ เพราะไม่ยอมเลิกกับหลี่ฝาง อยากจะคบกับหลี่ฝางต่อไป แต่ที่ทำให้เธอประหลาดใจก็คือ หยางฉงไม่ได้มีความคิดใด ๆ ในเรื่องนี้เลย
“แล้วลูกของเธอล่ะ? เธอมีแผนว่ายังไง จะให้เด็กเกิดขึ้นมาโดยไม่มีพ่อไม่ได้หรอกใช่ไหม?” ลูกผู้หญิงเหมือนกัน ฉินวี่เฟยรู้ถึงความสำคัญของเด็กที่มีต่อคนเป็นแม่
ความหมายของหยางฉงนั้นชัดเจนมากแล้ว นั่นก็คือไม่ว่าจะยังไงก็จะต้องคลอดเด็กออกมา ต่อให้คนที่หลี่ฝางรักที่สุดคือตัวเองแล้วยังไง แต่จะให้ฉินวี่เฟยแย่งพ่อของเด็กคนนี้ไป เพราะความปรารถนาส่วนตัวของตัวเองไม่ได้หรอก
เด็กคนหนึ่งขาดความรักจากผู้เป็นพ่อ เช่นนั้นชีวิตของเขาจะต้องทรมานขนาดไหน นอกจากนี้ฉินวี่เฟยเองก็รู้ว่า ถ้าหากหลี่ฝางรู้ว่าหยางฉงตั้งครรภ์ มีความเป็นไปได้มากที่เขาจะเลือกหยางฉง
เพราะเขาคือลูกผู้ชาย จะต้องมีความรับผิดชอบ
“ฉันเชื่อว่าต่อให้ไม่มีพี่หลี่ฝาง ฉันก็สามารถเลี้ยงลูกให้เติบโตได้” เรื่องพ่อของเด็กนั้นหยางฉงปล่อยวางมาก เธอได้คิดดีแล้ว ต่อให้ไม่มีหลี่ฝาง เธอก็จะต้องเลี้ยงดูเด็กคนนี้ให้เติบใหญ่”
“เธอเลิกโง่ได้แล้ว! ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบนั้นสำคัญกับเด็กมาก ต่อให้เธอไม่สนใจ หรือว่าลูกของเธอก็ไม่สนใจเหรอ?” ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ในตอนที่ฉินวี่เฟยเห็นท่าทางไม่ใส่ใจของหยางฉง ในใจของเธอก็โมโหขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด
แม่คนหนึ่ง จะตัดสินอนาคตลูกง่าย ๆ แบบนี้ได้ยังไง
มีเด็กจากครอบครัวที่มีพ่อแม่เลี้ยงเดี่ยวมากมายแค่ไหนเดินทางผิดเพราะขาดความเอาใจใส่จากพ่อแม่ เธอบอกว่าไม่ใส่ใจที่เด็กไม่มีพ่อ นี่มันเป็นการแสดงออกของคนขาดความรับผิดชอบชัด ๆ !
“ถ้าเธอไม่สามารถให้ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบกับเด็กได้ งั้นฉันแนะนำว่าเธออย่างคลอดเขาออกมาเลยดีกว่า แบบนี้มันไม่ยุติธรรมต่อเด็ก”
หยางฉงคิดไม่ถึงว่าฉินวี่เฟยจะพูดแบบนี้ เธอในฐานะศัตรูหัวใจเมื่อได้ยินว่าตัวเองจะไม่แย่งชิงหลี่ฝางด้วย ควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ? ทำไมกลับกลายเป็นโมโหขึ้นมาล่ะ?
“พี่วี่เฟย พี่ไม่อยากคบกับพี่หลี่ฝางเหรอ? ถ้าจะให้ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบกับเด็ก งั้นพี่หลี่ฝางก็จะต้องเลิกกับพี่ พี่ไม่เสียใจเหรอ?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉินวี่เฟยก็ได้ยิ้มหัวเราะเยาะตัวเองออกมา: “ฉันได้เลิกกับหลี่ฝางไปแล้ว ดังนั้นเรื่องของเขากับเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับฉันแล้ว ที่ฉันอยู่ที่นี่ต่อก็เพราะอยากจะขอโทษเธอ ในเมื่อพวกเธอมีลูกด้วยกันแล้ว ฉันก็ยิ่งไม่ควรเข้าไปสร้างความวุ่นวายให้กับครอบครัวของพวกเธอทั้งสามคน”
“ความรักครั้งนี้ฉันได้วางมือจากมันแล้ว เธอสบายใจได้ ต่อไปฉันจะไม่ติดต่อกับหลี่ฝางอีก ขอให้พวกเธอมีความสุข”
ฉินวี่เฟยยิ่งกล่าวยิ่งรู้สึกเจ็บที่หัวใจ แต่เธอไม่มีทางเลือก ต่อให้เธอลืมหลี่ฝางไม่ลงแล้วยังไง สถานการณ์ในตอนนี้ จะให้เธอไม่ปล่อยมือก็คงไม่ได้แล้ว
“ไม่ พี่โกหก! ฉันรู้ว่าพี่ยังรักพี่หลี่ฝางอยู่ ฉันดูสายตาพี่ออก พี่วี่เฟย ฉันไม่อยากทำลายความรู้สึกระหว่างพี่กับพี่หลี่ฝางจริง ๆ ฉันรู้ว่าพี่เป็นผู้หญิงที่ดี พี่ไม่ควรถูกทำร้าย ดังนั้นได้โปรดมองตรงเข้าไปในหัวใจของพี่ อย่าปล่อยมือจากที่หลี่ฝางเพียงเพราะฉัน”