NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 1218 โหจื่อบาดเจ็บหนัก

การต่อสู้เช่นนี้ โหจื่อไม่สามารถยื่นมือเข้ามาได้ เขาก็เลยไม่เข้าร่วมด้วย จ้องมองไปที่รถตู้ติดจะหาโอกาสไปช่วยฉินวี่เฟยและหยางฉง
ร่างกายของโหจื่อพึ่งจะขยับ ชายที่กำลังต่อสู้อย่างดุเดือดอยู่กับไท่ซางคนนั้นกลับมาปรากฏขึ้นตรงหน้าของโหจื่ออย่างไม่น่าเชื่อ เห็นเพียงชายคนนั้นยิ้มอย่างโหดเหี้ยมออกมา และซัดฝ่าเข้าไปที่หน้าอกของโหจื่อทันที
“โหจื่อ!” ไท่ซางเองก็คิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนั้นจะแข็งแกร่งเช่นนี้ เขาทำได้เพียงตีให้ฝ่ามือของผู้ชายคนนั้นเอียงไปเล็กน้อย แต่ไม่สามารถช่วยโหจื่อออกมาได้
โหจื่อลอยปลิวออกไปเหมือนดั่งใบไม้ที่ร่วงโรย ตกลงไปบนพื้นและกลิ้งอยู่หลายตลบ เลือดสด ๆ ไหลออกมาจากปากของเขา เขารู้สึกเหมือนตัวเองถูกรถบรรทุกคันใหญ่วิ่งทับ ทั่วทั้งร่างกายไม่มีตรงไหนที่ไม่เจ็บ
โดยเฉพาะบริเวณหน้าอก ความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงหัวใจทำให้เขาอยากจะเป็นลมไปในทันที
ชายคนนั้นถึงแม้จะทำให้ไท่ซางได้รับบาดเจ็บ แต่ไหล่ซ้ายของเขาก็โดนไท่ซางซัดไปหนึ่งครั้ง มือข้างนั้นเกือบจะใช้การไม่ได้ เขาที่เข้าใจสถานการณ์ก็ไม่สู้ต่อไป และถือโอกาสหนีไปในตอนที่ไท่ซางไม่สังเกตทันที
หลังจากที่การต่อสู้จบลง รถตู้ก็ได้ขับออกไปไกลแล้ว ไท่ซางมองดูแผ่นหลังของชายที่ได้หลบหนีไปก็โมโหกัดฟันแน่นจนฟันแทบแหลกละเอียด หลังจากที่ตะโกนด่าออกมาด้วยความโมโหหนึ่งครั้งแล้วก็รีบวิ่งไปดูอาการบาดเจ็บของโหจื่อทันที
“โหจื่อ! โหจื่อเป็นยังไงบ้าง? อดทนไว้นะ! ฉันจะส่งนายไปโรงพยาบาลตอนนี้เลย!” ยังดีที่การโจมตีเมื่อสักครู่ของไท่ซางทำให้ฝ่ามือของชายคนนั้นเอียงไป ทำให้ไม่โดนหน้าอกของโหจื่อเต็ม ๆ ไม่อย่างนั้นละก็ที่นอนอยู่บนพื้นตอนนี้คงเป็นร่างไร้วิญญาณ
“แค่ก ๆ ……พี่ไท่ซาง ผมแค่ก ๆ ……ผมเจ็บมากเลย……แค่ก ๆ ……ผมใกล้จะตายแล้วใช่ไหม?”
โหจื่อใบหน้าซีดเซียวนอนอยู่บนพื้น มองดูไท่ซางพลางถามอย่างขาด ๆ หาย ๆ เขาพูดไม่กี่คำก็มีเลือดสด ๆ ไหลออกมาจากปากของเขาแทบทุกครั้ง ไท่ซางรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองแทบจะระเบิดออกมา
เขาอุ้มโหจื่อขึ้นมาจากพื้นอย่างระมัดระวัง พลางวิ่งไปทางโรงพยาบาลพลางพูดปลอบใจโหจิ่อไป: “นายพูดบ้าอะไรของนาย มีฉันอยู่จะให้นายตายได้ยังไง! โหจื่อ ฉันจะบอกนายให้นะ นายห้ามตายเด็ดขาด! ต่อให้นายตายไปแล้ว ฉันก็จะต้องไปหาพญายมเพื่อจับตัวนายกลับมา!”
ฟังเสียงที่ทรงพลังของไท่ซาง โหจื่อก็ยิ้มออกมา เลือดสด ๆ คำโตไหลทะลักออกมาจากปากของเขาอย่างต่อเนื่อง ไม่นานก็ย้อมเสื้อผ้าของทั้งสองคนจนเป็นสีแดง
สติของโหจื่อเริ่มเลือนราง เรื่องราวในอดีตฉายซ้ำขึ้นมาในหัวของเขาเป็นตอน ๆ
เขายังไม่ได้แต่งงานเลย หาเงินได้ยังไม่มากพอ จะตายไปแบบนี้ได้ยังไง? ลูกพี่ เมื่อไหร่คุณจะกลับมา? ผมคิดถึงลูกพี่ ขอโทษด้วย ผมปกป้องพี่สะใภ้เอาไว้ไม่ได้ ขอโทษ ที่ผมไม่ได้ทำตามสัญญาของเรา
ลูกพี่ ผมขอโทษ……
วินาทีสุดท้ายก่อนที่ไท่ซางจะหมดสติไป เงาร่างของหลี่ฝางก็ได้ปรากฏขึ้นมาในหัวของเขา
ส่วนหลี่ฝางที่อยู่ไกลถึงซากปรักหักพังลึกลับ ก็เหมือนกับรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง เขาที่กำลังเดินข้ามน้ำตกจู่ ๆ ก็ใจสั่นขึ้นมาอย่างแรง ความกังวลที่อธิบายไม่ได้ทำให้เขาหยุดฝีเท้าลง
“เป็นอะไรไปเหรอ?” กู่ยี่เทียนสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของหลี่ฝาง ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางเอ่ยถามขึ้นมา
หลี่ฝางส่ายหัว สลัดความกังวลที่อยู่ในใจออกไป: “ไม่มีอะไร ฉันแค่จู่ ๆ ก็รู้สึกใจไม่ดีขึ้นมา เหมือนกับว่าได้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้น”
“อย่าคิดมากไปเลย อีกไม่นานพวกเราก็ต้องเข้าไปที่โลกใต้พิภพแล้ว จะต้องระวังให้มากถึงจะได้” เมื่อได้ยินที่หลี่ฝางกล่าว กู่ยี่เทียนก็ขมวดคิ้วแน่น
นี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดีเลย
“อืม เข้าใจแล้ว” พูดประโยคนี้จบหลี่ฝางก็ได้เร่งฝีเท้าของตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง ทางเข้าโลกใต้พิภพอยู่อีกไม่ไกลนัก ตามอุปนิสัยของอาซาโทสแล้ว เขาจะต้องให้คนคอยเฝ้าประตูทางเข้าเอาไว้อย่างแน่นอน พวกเขาจะต้องเพิ่มความระมัดระวังมากขึ้น
“หลี่ฝาง แกมาแล้วจริง ๆ ด้วย!” ในตอนที่หลี่ฝางอยู่ห่างจากประตูทางเข้าเพียงแค่ไม่กี่ร้อยเมตรนั่นเอง เสียงที่คุ้นหูเสียงหนึ่งก็ดังลอยเขามาในหูของเขา
เมื่อได้ยินเสียงนั้นหลี่ฝางก็ยิ้มอย่างโหดเหี้ยมออกมา: “ฮอว์กินส์ ครั้งที่แล้วปล่อยแกไป คิดไม่ถึงว่าวันนี้แกยังกล้าเอาชีวิตมาให้อีก”
หลี่ฝางมองไปที่ฮอว์กินส์ที่ยืนอยู่บนโขดหินก้อนยักษ์ ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม และเมื่อได้ยินประโยคนี้ สีหน้าของฮอว์กินส์ก็เปลี่ยนไปทันที
“หลี่ฝาง อีกไม่นานฝ่าบาทก็จะทะลวงสู่แดนเทพได้แล้ว มดอย่างพวกแกรอความตายได้เลย!”
ศึกบนสะพานสายรุ้งเมื่อครั้งที่แล้ว พูดได้ว่าเป็นความอัปยศที่สุดในชีวิตของฮอว์กินส์ เขาไม่คิดไม่ฝันว่าตัวเองจะพ่ายแพ้ให้กับหลี่ฝาง ถ้าหากไม่ใช่เพราะอาซาโทสปรากฏตัวขึ้นได้ทันเวลา ฮอว์กินส์คงได้กลายเป็นหนึ่งในวิญญาณที่นับไม่ถ้วนภายใต้เงื้อมมือของหลี่ฝางแล้ว
ดังนั้นการเดินทางมาที่ซากปรักหักพังลึกลับ ในครั้งนี้ ฮอว์กินส์จะต้องมาให้ได้ เพื่อลบล้างความอับอายในครั้งก่อน
“เหอะ หมาตามตูดของอาซาโทสก็ได้เพียงเห่าคนอื่นเท่านั้นแหละ ครั้งที่แล้วแกโชคดี ที่สามารถรอดชีวิตไปได้ ครั้งนี้ แกจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!”
หลังจากที่หัวเราะอย่างเย็นชาออกมาหนึ่งครั้ง หลี่ฝางออกแรงที่เท้าทั้งสองข้าง ร่างของเขาก็ได้ลอยออกไป พุ่งเข้าไปทางฮอว์กินส์ เขาที่ตอนนี้อยู่ในขั้นครึ่งเทพระยะกลางไม่ได้เห็นฮอว์กินส์อยู่ในสายตาเลยสักนิด อัดเขานั้นง่ายไม่ต่างอะไรกับการเหยียบมดตัวหนึ่งให้ตาย
“หลี่ฝาง! ระวัง!” ในตอนที่หลี่ฝางอยู่ห่างจากฮอว์กินส์เพียงไม่กี่เมตรนั่นเอง ก็พบว่ากู่ยี่เทียนได้สังเกตเห็นที่ข้างกายของฮอว์กินส์จู่ ๆ ก็มีเงาร่างสามสายปรากฏขึ้นมา ขณะที่ร้องเตือนหลี่ฝางเสียงดัง ตัวเองก็ได้รีบตามเข้าไปอย่างรวดเร็ว
หลี่ฝางเดาออกตั้งแต่แรกแล้วว่ามีคนอื่นอยู่อีก เขามีปฏิกิริยาตอบสนองตั้งแต่วินาทีแรก
ปลายเท้าแตะพื้น เคลื่อนตัวหลบการโจมตีพร้อมของทั้งสามคนอย่างรวดเร็ว
“โทชิโอะ คามิยะ คิดไม่ถึงว่าคุณก็มาด้วย” มองไปที่ชายชราไม้ใกล้ฝั่งที่อยู่ตรงหน้า หลี่ฝางหรี่ตาลงเล็กน้อย
ส่วนชาวต่างชาติผมสีทองสองคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ โทชิโอะ คามิยะได้จ้องหลี่ฝางถมึงทึง คิดว่าทั้งสองคนคงเป็นหนึ่งในสิบสองอัศวินของอาซาโทสแล้ว
“ท่านหลี่ เป็นยังไงบ้าง” เมื่อเทียบกับความโกรธแค้นที่ฮอว์กินส์มีต่อหลี่ฝางแล้ว ท่าทีที่โทชิโอะ คามิยะมีต่อหลี่ฝางเหมือนกับสหายที่ไม่ได้เจอกันมานานมากกว่า
“เป็นยังไงบ้าง คิดไม่ถึงคุณก็ได้เข้ามามีส่วนกับเรื่องนี้ด้วย” ความประทับใจที่หลี่ฝางมีต่อโทชิโอะ คามิยะคนนี้ไม่เลวนัก เมื่อเทียบกับฮอว์กินส์แล้วโทชิโอะ คามิยะมีความเป็นมนุษย์มากกว่า
เดิมทีเขาคิดว่านักรบที่หยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างโทชิโอะ คามิยะ จะไม่ยินยอมร่วมมือกับอาซาโทส คิดไม่ถึงว่าโทชิโอะ คามิยะยังคงมาแล้ว
“ฉันหยุดอยู่ที่แดนสุดกำลังภายในมาหลายปีมากแล้ว ไม่สามารถทะลวงขั้นมาโดยตลอด ต้องขอบคุณฝ่าบาทที่ทำให้ฉันมาถึงขึ้นครึ่งเทพได้ บุญคุณเช่นนี้ ฉันโทชิโอะ คามิยะก็ได้แต่ตอบแทนด้วยชีวิตแล้ว น้องหลี่ ครั้งนี้มีแค่พวกเราไม่กี่คน อย่าคิดว่าฉันจะออมมือให้”
หลังจากได้ฟังที่โทชิโอะ คามิยะกล่าวหลี่ฝางถึงได้พบว่าความแข็งแกร่งของเขาและตัวเองในเวลานี้ยากที่จะบอกได้ว่าใครร้ายกาจกว่านั้น การค้นพบในครั้งทำให้หัวใจของหลี่ฝางหนักอึ้งขึ้นมาอีกครั้ง
อาซาโทสใช้วิธีอะไรกันแน่ ถึงได้ทำให้คนที่เดิมทีไร้วาสนากับขั้นครึ่งเทพอย่างโทชิโอะ คามิยะมาถึงระดับนี้ได้ภายในระยะเวลาสั้น ๆ?