NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 1238 ควบคุมได้ชั่วคราว

ร่างของหลี่ฝางลอยขึ้นมายังผิวน้ำอย่างเสียการควบคุม พลังงานสีดำที่ราวกับดวงจิตปะทุเข้าสู่ร่างของเขาจากทุกทิศทาง
ผมที่ยาวเท่าหูของหลี่ฝางในทีแรกพริบตายาวถึงเอว รูปร่างก็แข็งแรงกว่าแต่ก่อนไม่น้อย หว่างคิ้วตรงกลางมีรูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนเพิ่มขึ้นมา แถมยังมีรอยแตกแยกสีดำแดงมากมายกระจายออกมาจากรูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูน
ในหัวของหลี่ฝางกึกก้องไปด้วยน้ำเสียงของคนอีกคน เขาต้องการยึดครองร่างนี้ตลอดเวลา ในขณะที่สติของหลี่ฝางกำลังล่องลอย ในที่สุดเขาก็ฟื้นฟูพลังมาได้
เขาใช้แรงกัดลิ้นของตนเองอย่างแรง ความเจ็บปวดทำให้เขามีสติขึ้นมาก ปล่อยพลังของตนเอง รั้งให้พลังงานหมอกสีดำอยู่ข้างนอก
หลี่ฝางรีบสกัดจุดในร่างของเขาหลายจุด เพื่อกีดกันการตื่นขึ้นมาของเทพอ้าน ก่อนนั่งสมาธิอยู่ที่เดิม พยายามควบคุมพลังในร่างของตนเองในเป็นหนึ่งเดียว
“ไม่! หยุดนะ!” แม่มดไม่คิดเลยว่าหลี่ฝางจะขัดการตื่นขึ้นช่วงเวลาที่สำคัญขนาดนี้ ต้องการเข้าไปยังเขาแทบคลั่ง
ทว่าเมื่อแขนของแม่มดอยู่ห่างจากหลี่ฝางสิบกว่าเมตร ร่างกายของเธอก็ถูกพลังของหลี่ฝางดีดออก กระแทกเข้ากับผนังอย่างแรง
หลี่ฝางใช้พลังมหาศาลในการบีบเค้นเอาพลังงานปราณสีดำมาไว้ที่แขนด้านซ้าย และผนึกจุดที่แขนด้านซ้ายเอาไว้ทั้งหมด ไม่ให้โอกาสเทพอ้านได้ตื่นขึ้น และทำสิ่งเหล่านี้เสร็จ แขนซ้ายของเขาก็จะใช้ไม่ได้
“แคทเธอริน? เธอโอเคไหม?” หลี่ฝางอาเจียนเอาพลังงานที่ไม่ดีออกมา กล่าวถามแคทเธอรินที่ล้มลงกับพื้นสลบไม่รู้ตื่น
ตอนนี้เขาเริ่มอ่อนล้าหมดพลัง อยากหลับพักผ่อนซะเดี๋ยวนี้ แต่เมื่อนึกถึงส้าวส้วยและหลี่ต๋าคางที่ถูกแม่มดแยกออกไปคนละทิศละทาง เขาอดที่จะตั้งสติไม่ได้
อาจเป็นเพราะเทพอ้านถูกผนึก แม่มดในร่างของแคทเธอรินก็หลับใหลไปด้วย เมื่อเธอได้ยินเสียงของหลี่ฝางก็ค่อยๆ ได้สติตื่นขึ้น พยายามประคองร่างที่แทบแหลกสลายให้ลุกขึ้นจากพื้นอย่างช้าๆ
“หลี่ฝาง ขอโทษ ไม่รู้ว่าทำไม หลังจากที่ฉันเข้ามาที่โลกใต้พิภพก็ควบคุมร่างกายของตัวเองไม่ได้ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายทุกคน”
แม้เธอจะควบคุมร่างกายของตนเองไม่ได้ แต่แคทเธอรินรู้เรื่องราวทุกอย่างที่แม่มดได้ทำลงไป เธอเห็นแม่มดแอบแตะต้องกลไกของป่า อยากจะเตือนหลี่ฝางและคนอื่นๆ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย
มองดูแม่มดพาตัวหลี่ฝางไปต่อหน้าต่อตา เพื่อทำการฟื้นคืนชีพเทพอ้าน อยากจะขัดขวางแต่ทำอะไรไม่ได้
ความรู้สึกไร้ทางเลือกทำให้แคทเธอรินเจ็บปวดแสนสาหัสเพราะความรู้สึกผิด เมื่อนึกถึงคนอื่นต้องตกอยู่ในอันตรายเพราะเธอ เธอไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้
“แคทเธอริน เธอไม่ต้องโทษตัวเองหรอก ผมรู้ว่าทุกสิ่งนี้เธอไม่ได้เป็นคนทำ” หลี่ฝางจ้องมองแคทเธอรินที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ไม่สามารถโทษได้ลงจริงๆ
ไม่มีใครคาดคิดว่าคนที่ตายไปแล้วกว่าพันปี ยังมีแผนการนี้เก็บซ่อนเอาไว้ ตอนนี้เรื่องราวได้เกิดขึ้นแล้ว ไม่ให้เทพอ้านชิงร่างไปได้ ถือว่าเป็นความโชคดีในความโชคร้ายอย่างมากแล้ว
ตอนนี้หลี่ฝางไม่สนอะไรแล้ว เขาเพียงอยากหาหลี่ต๋าคางและคนอื่นๆ ให้พบ แล้วหาหินคริสทัลพร้อมหาตัวอาซาโทสไปด้วย
“ฉันรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน ฉันพาคุณไปหาพวกเขาได้ วางใจเถอะ หินคริสทัลยังไม่ถูกค้นพบ”
เพราะความสามารถพิเศษ แคทเธอรินไม่ต้องถามก็รับรู้ความคิดของหลี่ฝาง แม้เมื่อสักครู่นี้เธอควบคุมร่างกายของตนเองไม่ได้ แต่ก็พอสังเกตการณ์ แอบจำสถานที่ตั้งของคนอื่นเอาไว้
เทพเธอในตอนนี้ยังพบว่าเธอรับรู้ได้ถึงทุกสิ่งในสุสานเทพอ้าน แม้แต่หินคริสทัลเองก็ชัดเจนอย่างมาก
ส่วนเพราะเหตุใดเธอถึงได้มีพลังพิเศษ อาจเป็นเพราะเธอเป็นแม่มดชาวอูข่า มีการเชื่อมโยงหลากประการกับเทพอ้าน เพราะงั้นเมื่อแคทเธอรินเข้ามาที่สุสานเทพอ้าน จึงมีพลังแบบนี้เกิดขึ้น
เสียเวลาไปนาน ในที่สุดหลี่ฝางก็ได้ยินข่าวดีบ้าง “แคทเธอริน เธอรู้ไหมว่าตอนนี้พ่อของผมเขาอยู่ที่ไหน”
ตอนนี้แขนข้างซ้ายของเขาถูกผนึก ความสามารถไม่เท่าแต่ก่อน ตอนนี้เขาต้องหาคนที่เหลือและรวมตัวกัน ไม่เช่นนั้นหากเจออาซาโทสในตอนนี้ ความสามารถของหลี่ฝางในตอนนี้ต้องตายอย่างแน่นอน
“สุสานของเทพอ้านเป็นวงกลมขนาดใหญ่ วงกลมตรงกลางเป็นจุดศูนย์กลาง ด้านนอกยังมีอีกสี่วง แต่ละวงมีจำนวนห้องลับที่แตกต่างกัน เล็กและใหญ่รวมกันกว่าพันห้อง และห้องลับเหล่านี้ก็ไม่ได้ถูกกำหนดแน่นอน จะหมุนเปลี่ยนทุกครึ่งชั่วโมง ไร้กฎเกณฑ์ใดๆ”
“เพราะงั้นที่ตั้งของพ่อคุณไม่ได้อยู่ตรงนั้นเสมอ ตอนที่คุณเพิ่งตื่นฉันพอสังเกตบ้าง เขาอยู่ทิศตะวันออกเฉียงใต้ เมื่อกี้ยันตอนนี้ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว เรารออีกหน่อยเถอะ รอเขากำหนดจุดก่อนแล้วเราค่อยออกเดินทาง”
อันที่จริงแคทเธอรินเองก็เพิ่งเข้ามาที่โลกใต้พิภพเป็นครั้งแรก แต่ไม่รู้เพราะอะไร เรื่องราวของสุสานเทพอ้านราวกับว่าอยู่ในหัวของแคทเธอรินก่อนแล้ว เธอจำได้อย่างแม่นยำ แถมยังบอกได้อย่างคล่องแคล่ว
หากต้องหาสักเหตุผล อาจเพราะตอนที่เธอถูกแม่มดครอบงำ ความทรงจำเกี่ยวกับสุสานเทพอ้านของแม่มดก็ทิ้งร่องรอยเอาไว้ในหัวของแคทเธอรินด้วยเช่นกัน
แม้ตอนนี้หลี่ฝางจะใจร้อนมาก แต่ก็ไร้หนทาง แต่ก็มีเพียงแต่ต้องรอให้สุสานนี้หมุนเปลี่ยนก่อนค่อยวางแผน
“แคทเธอริน เธอรู้ไหมสิ่งที่อยู่ในร่างกายของฉันคืออะไร? ไอ้สิ่งนี้ทำให้ผมรู้สึกมีลางร้าย”
หลี่ฝางจ้องมองแขนข้างซ้ายที่ดำมะเมื่อม กล่าวถามอย่างสงสัย
แคทเธอรินมองแขนด้านซ้ายของหลี่ฝาง สีหน้าคร่ำเครียดเช่นเดียวกัน “ก่อนหน้านี้ฉันบอกกับคุณแล้ว เทพอ้านฝึกวิชาที่ค่อนข้างพิเศษ บรรพบุรุษของฉันเรียกว่าการกลืน และพลังแห่งการกลืนนี้ ตามตำนานเล่าขานบอกว่าเทพอ้านได้มาจากการแลกเปลี่ยนกับหลอซ่าแห่งนรกขุมที่สิบแปด”
“เทพอ้านที่มีพลังแห่งการกลืนสามารถเรียกได้ว่าไร้เทียมทาน เมื่อศัตรูเข้าใกล้ ก็จะถูกเขาใช้พลังแห่งหารกลืนดูดจนแห้ง สงครามเทพอ้านเมื่อพันปีก่อน เทพหมิงใช้น้ำศักดิ์สิทธิ์ลบล้างพลังแห่งการกลืนในร่างของเทพอ้าน ถึงได้รับชัยชนะ”
“และน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่เอามาลบล้างเทพอ้าน ก็กลายเป็นบ่อน้ำเลือดไปแล้ว พลังแห่งการกลืนพวกนั้นวนเวียนอยู่ข้างบ่อน้ำเลือด กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่หมดไป ที่แขนซ้ายของคุณ เป็นส่วนหนึ่งของพลังแห่งการกลืน”
ร่างของหลี่ฝางลอยขึ้นมายังผิวน้ำอย่างเสียการควบคุม พลังงานสีดำที่ราวกับดวงจิตปะทุเข้าสู่ร่างของเขาจากทุกทิศทาง
ผมที่ยาวเท่าหูของหลี่ฝางในทีแรกพริบตายาวถึงเอว รูปร่างก็แข็งแรงกว่าแต่ก่อนไม่น้อย หว่างคิ้วตรงกลางมีรูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนเพิ่มขึ้นมา แถมยังมีรอยแตกแยกสีดำแดงมากมายกระจายออกมาจากรูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูน
ในหัวของหลี่ฝางกึกก้องไปด้วยน้ำเสียงของคนอีกคน เขาต้องการยึดครองร่างนี้ตลอดเวลา ในขณะที่สติของหลี่ฝางกำลังล่องลอย ในที่สุดเขาก็ฟื้นฟูพลังมาได้
เขาใช้แรงกัดลิ้นของตนเองอย่างแรง ความเจ็บปวดทำให้เขามีสติขึ้นมาก ปล่อยพลังของตนเอง รั้งให้พลังงานหมอกสีดำอยู่ข้างนอก
หลี่ฝางรีบสกัดจุดในร่างของเขาหลายจุด เพื่อกีดกันการตื่นขึ้นมาของเทพอ้าน ก่อนนั่งสมาธิอยู่ที่เดิม พยายามควบคุมพลังในร่างของตนเองในเป็นหนึ่งเดียว
“ไม่! หยุดนะ!” แม่มดไม่คิดเลยว่าหลี่ฝางจะขัดการตื่นขึ้นช่วงเวลาที่สำคัญขนาดนี้ ต้องการเข้าไปยังเขาแทบคลั่ง
ทว่าเมื่อแขนของแม่มดอยู่ห่างจากหลี่ฝางสิบกว่าเมตร ร่างกายของเธอก็ถูกพลังของหลี่ฝางดีดออก กระแทกเข้ากับผนังอย่างแรง
หลี่ฝางใช้พลังมหาศาลในการบีบเค้นเอาพลังงานปราณสีดำมาไว้ที่แขนด้านซ้าย และผนึกจุดที่แขนด้านซ้ายเอาไว้ทั้งหมด ไม่ให้โอกาสเทพอ้านได้ตื่นขึ้น และทำสิ่งเหล่านี้เสร็จ แขนซ้ายของเขาก็จะใช้ไม่ได้
“แคทเธอริน? เธอโอเคไหม?” หลี่ฝางอาเจียนเอาพลังงานที่ไม่ดีออกมา กล่าวถามแคทเธอรินที่ล้มลงกับพื้นสลบไม่รู้ตื่น
ตอนนี้เขาเริ่มอ่อนล้าหมดพลัง อยากหลับพักผ่อนซะเดี๋ยวนี้ แต่เมื่อนึกถึงส้าวส้วยและหลี่ต๋าคางที่ถูกแม่มดแยกออกไปคนละทิศละทาง เขาอดที่จะตั้งสติไม่ได้
อาจเป็นเพราะเทพอ้านถูกผนึก แม่มดในร่างของแคทเธอรินก็หลับใหลไปด้วย เมื่อเธอได้ยินเสียงของหลี่ฝางก็ค่อยๆ ได้สติตื่นขึ้น พยายามประคองร่างที่แทบแหลกสลายให้ลุกขึ้นจากพื้นอย่างช้าๆ
“หลี่ฝาง ขอโทษ ไม่รู้ว่าทำไม หลังจากที่ฉันเข้ามาที่โลกใต้พิภพก็ควบคุมร่างกายของตัวเองไม่ได้ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายทุกคน”
แม้เธอจะควบคุมร่างกายของตนเองไม่ได้ แต่แคทเธอรินรู้เรื่องราวทุกอย่างที่แม่มดได้ทำลงไป เธอเห็นแม่มดแอบแตะต้องกลไกของป่า อยากจะเตือนหลี่ฝางและคนอื่นๆ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย
มองดูแม่มดพาตัวหลี่ฝางไปต่อหน้าต่อตา เพื่อทำการฟื้นคืนชีพเทพอ้าน อยากจะขัดขวางแต่ทำอะไรไม่ได้
ความรู้สึกไร้ทางเลือกทำให้แคทเธอรินเจ็บปวดแสนสาหัสเพราะความรู้สึกผิด เมื่อนึกถึงคนอื่นต้องตกอยู่ในอันตรายเพราะเธอ เธอไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้
“แคทเธอริน เธอไม่ต้องโทษตัวเองหรอก ผมรู้ว่าทุกสิ่งนี้เธอไม่ได้เป็นคนทำ” หลี่ฝางจ้องมองแคทเธอรินที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ไม่สามารถโทษได้ลงจริงๆ
ไม่มีใครคาดคิดว่าคนที่ตายไปแล้วกว่าพันปี ยังมีแผนการนี้เก็บซ่อนเอาไว้ ตอนนี้เรื่องราวได้เกิดขึ้นแล้ว ไม่ให้เทพอ้านชิงร่างไปได้ ถือว่าเป็นความโชคดีในความโชคร้ายอย่างมากแล้ว
ตอนนี้หลี่ฝางไม่สนอะไรแล้ว เขาเพียงอยากหาหลี่ต๋าคางและคนอื่นๆ ให้พบ แล้วหาหินคริสทัลพร้อมหาตัวอาซาโทสไปด้วย
“ฉันรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน ฉันพาคุณไปหาพวกเขาได้ วางใจเถอะ หินคริสทัลยังไม่ถูกค้นพบ”
เพราะความสามารถพิเศษ แคทเธอรินไม่ต้องถามก็รับรู้ความคิดของหลี่ฝาง แม้เมื่อสักครู่นี้เธอควบคุมร่างกายของตนเองไม่ได้ แต่ก็พอสังเกตการณ์ แอบจำสถานที่ตั้งของคนอื่นเอาไว้
เทพเธอในตอนนี้ยังพบว่าเธอรับรู้ได้ถึงทุกสิ่งในสุสานเทพอ้าน แม้แต่หินคริสทัลเองก็ชัดเจนอย่างมาก
ส่วนเพราะเหตุใดเธอถึงได้มีพลังพิเศษ อาจเป็นเพราะเธอเป็นแม่มดชาวอูข่า มีการเชื่อมโยงหลากประการกับเทพอ้าน เพราะงั้นเมื่อแคทเธอรินเข้ามาที่สุสานเทพอ้าน จึงมีพลังแบบนี้เกิดขึ้น
เสียเวลาไปนาน ในที่สุดหลี่ฝางก็ได้ยินข่าวดีบ้าง “แคทเธอริน เธอรู้ไหมว่าตอนนี้พ่อของผมเขาอยู่ที่ไหน”
ตอนนี้แขนข้างซ้ายของเขาถูกผนึก ความสามารถไม่เท่าแต่ก่อน ตอนนี้เขาต้องหาคนที่เหลือและรวมตัวกัน ไม่เช่นนั้นหากเจออาซาโทสในตอนนี้ ความสามารถของหลี่ฝางในตอนนี้ต้องตายอย่างแน่นอน
“สุสานของเทพอ้านเป็นวงกลมขนาดใหญ่ วงกลมตรงกลางเป็นจุดศูนย์กลาง ด้านนอกยังมีอีกสี่วง แต่ละวงมีจำนวนห้องลับที่แตกต่างกัน เล็กและใหญ่รวมกันกว่าพันห้อง และห้องลับเหล่านี้ก็ไม่ได้ถูกกำหนดแน่นอน จะหมุนเปลี่ยนทุกครึ่งชั่วโมง ไร้กฎเกณฑ์ใดๆ”
“เพราะงั้นที่ตั้งของพ่อคุณไม่ได้อยู่ตรงนั้นเสมอ ตอนที่คุณเพิ่งตื่นฉันพอสังเกตบ้าง เขาอยู่ทิศตะวันออกเฉียงใต้ เมื่อกี้ยันตอนนี้ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว เรารออีกหน่อยเถอะ รอเขากำหนดจุดก่อนแล้วเราค่อยออกเดินทาง”
อันที่จริงแคทเธอรินเองก็เพิ่งเข้ามาที่โลกใต้พิภพเป็นครั้งแรก แต่ไม่รู้เพราะอะไร เรื่องราวของสุสานเทพอ้านราวกับว่าอยู่ในหัวของแคทเธอรินก่อนแล้ว เธอจำได้อย่างแม่นยำ แถมยังบอกได้อย่างคล่องแคล่ว
หากต้องหาสักเหตุผล อาจเพราะตอนที่เธอถูกแม่มดครอบงำ ความทรงจำเกี่ยวกับสุสานเทพอ้านของแม่มดก็ทิ้งร่องรอยเอาไว้ในหัวของแคทเธอรินด้วยเช่นกัน
แม้ตอนนี้หลี่ฝางจะใจร้อนมาก แต่ก็ไร้หนทาง แต่ก็มีเพียงแต่ต้องรอให้สุสานนี้หมุนเปลี่ยนก่อนค่อยวางแผน
“แคทเธอริน เธอรู้ไหมสิ่งที่อยู่ในร่างกายของฉันคืออะไร? ไอ้สิ่งนี้ทำให้ผมรู้สึกมีลางร้าย”
หลี่ฝางจ้องมองแขนข้างซ้ายที่ดำมะเมื่อม กล่าวถามอย่างสงสัย
แคทเธอรินมองแขนด้านซ้ายของหลี่ฝาง สีหน้าคร่ำเครียดเช่นเดียวกัน “ก่อนหน้านี้ฉันบอกกับคุณแล้ว เทพอ้านฝึกวิชาที่ค่อนข้างพิเศษ บรรพบุรุษของฉันเรียกว่าการกลืน และพลังแห่งการกลืนนี้ ตามตำนานเล่าขานบอกว่าเทพอ้านได้มาจากการแลกเปลี่ยนกับหลอซ่าแห่งนรกขุมที่สิบแปด”
“เทพอ้านที่มีพลังแห่งการกลืนสามารถเรียกได้ว่าไร้เทียมทาน เมื่อศัตรูเข้าใกล้ ก็จะถูกเขาใช้พลังแห่งหารกลืนดูดจนแห้ง สงครามเทพอ้านเมื่อพันปีก่อน เทพหมิงใช้น้ำศักดิ์สิทธิ์ลบล้างพลังแห่งการกลืนในร่างของเทพอ้าน ถึงได้รับชัยชนะ”
“และน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่เอามาลบล้างเทพอ้าน ก็กลายเป็นบ่อน้ำเลือดไปแล้ว พลังแห่งการกลืนพวกนั้นวนเวียนอยู่ข้างบ่อน้ำเลือด กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่หมดไป ที่แขนซ้ายของคุณ เป็นส่วนหนึ่งของพลังแห่งการกลืน”