NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 1255 เขาจะไม่เป็นอะไร

จ้องมองใบหน้าที่ไม่ยินดีของทุกคน กู่ยี่เทียนโมโหจนหัวเราะออกมา สายตาฉายแววเย็นชา หลี่ฝางช่วยทุกคนเอาไว้โดยไม่คิดชีวิต ตอนนี้แค่ค้นหาเพื่อช่วยเหลือเขาก็ไม่ยอม
โลกนี่เป็นอะไรไปกันแน่?
ในเวลานี้เอง ส้าวส้วยพาเหล่าชายในชุดฟอร์มสีดำหลายสิบนายเข้ามา เขาเหลือบสายตาใส่ลูกน้องของกู่ยี่เทียนอย่างเฉยชา กล่าวอย่างเย็นชา
“พวกแกไปเถอะ คนของผมจะดูแลที่นี่ต่อเอง”
ความเย็นชาของเขาสร้างความไม่พอใจให้กับลูกน้องของกู่ยี่เทียน ทันใดนั้นเสียงตวาดด้วยความโกรธดังขึ้นเป็นสาย
“ปฏิกิริยาอะไรของแก เราหากันตั้งนาน แม้แต่ขอบคุณสักคำยังไม่มี”
“นั่นสิ ต่อให้พวกเขาดูแลต่อแล้วยังไง คนตายไปแล้วก็คือตายไปแล้ว คิดว่าเปลี่ยนคนชุดใหม่ หลี่ฝางจะฟื้นคืนชีพได้หรือไง?”
“เหอะ เขามีเงินมีอำนาจ เราพูดน้อยหน่อย พวกเราจะรับช่วงต่อก็ดีเหมือนกัน ฉันพอแล้วกับไอ้ที่บ้าบอนี่ อยากจะกลับบ้านจะแย่”
……
เมื่อได้ยินเสียงที่ไม่พอใจของคนรอบข้าง ส้าวส้วยสีหน้าบึ้งตึงขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายกะพริบ ไปยังคนที่มีข้อขัดข้องที่อยู่ใกล้ที่สุด บีบลำคอของเขาด้วยมือเดียว ยกเขาขึ้นจากพื้น
“หลี่ฝางยังไม่ตาย ถ้าพวกแกกล้าแช่งเขาอีกแม้แต่คำเดียว ฉันไม่ถือที่จะส่งแกลงนรก!”
ส้าวส้วยในตอนนี้ราวกับยมทูตที่ผุดขึ้นมาจากนรก ทั้งร่างของเขาปกคลุมไปด้วยความชิงชัง มือที่บีบลำคอของคนนั้นเส้นเลือดนูนออก เล็บได้จิกเข้าไปที่เนื้อของเขา
มือและเท้าของคนนั้นเกร็งแข็ง ดวงตาเหลือบขึ้น ใบหน้าบวมเป็นสีเลือดหมู ความหวาดผวาในความตายทำให้เขาน้ำตาไหลอย่างควบคุมไม่ได้ ของเหลวสีเหลืองที่เหม็นหึ่งหยดลงจากกางเกงของเขาลงสู่พื้น
ส้าวส้วยจ้องมองคนที่ตกใจจนฉี่ราดขมวดคิ้วแน่น โยนไปด้านข้างอย่างรังเกียจ ก่อนที่จะกวาดสายตามองลูกน้องที่เหลือของกู่ยี่เทียน ก่อนพาคนของตนเข้าไปที่ซากปรักหักพังโดยไม่พูดอะไรสักคำ
กู่ยี่เทียนจ้องมองคนพวกนี้อย่างเฉยชา พร้อมเม้มริมฝีปากหันหน้าเดินไปตามส้าวส้วย เหล่ามังกรฟ้าเองก็ตามไปติดๆ
เมืองตงไห่ ในบ้านพักตากอากาศ
“ต๋าคาง ยังไม่มีข่าวคราวของหลี่ฝางอีกหรือ? เมื่อคืนฉันฝันร้าย ฝันว่าหลี่ฝางถูกทับอยู่ใต้ก้อนหินก้อนหนึ่ง ได้รับบาดเจ็บสาหัส มีเลือดเต็มไปหมด สายตาของเขามองมาที่ฉันอย่างไร้หนทาง ต๋าคาง เสี่ยวฝางเขาจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม? เขาจะต้องกลับมาอย่างปลอดภัยใช่ไหม?”
เมี๋ยวชุ่ยซบกับอกของหลี่ต๋าคางด้วยใบหน้าที่เจ็บปวด น้ำตาราวกับสายขาดหลั่งไหลอาบแก้มไม่หยุด หลังจากที่เกิดเรื่องกับหลี่ฝาง ไม่มีเลยแม้แต่วันเดียวที่เมี๋ยวชุ่ยจะหลับได้ลง ฝันร้ายทุกคืน น้ำตาร่วงทุกวัน อาการหลับไปแบบกะทันหันก็หนักขึ้นมาก
เมี๋ยวชุ่ยที่โทรมลงมาก หลี่ต๋าคางเจ็บปวดใจ มือที่กุมมือของเมี๋ยวชุ่ยบีบแน่นกว่าเดิม
เมื่อหลี่ต๋าคางออกมาจากปากหลุมสุสานก็รับกลับมายังเมืองตงไห่ รวบรวมพรรคพวกสามสิบสี่คน ก่อนให้ส้าวส้วยพาพวกเขาไปที่ซากปรักหักพังทันทีเพื่อค้นหาหลี่ฝาง ส่วนเขาอยู่ที่เมืองตงไห่คอยดูแลเมี๋ยวชุ่ยและคนอื่นๆ
เรื่องที่เกิดเรื่องกับหลี่ฝางยังเป็นความลับในเมืองตงไห่ มีเพียงแค่เมี๋ยวชุ่ย ไท่ซาง ราฟาเอลสามคนเท่านั้นที่รู้ หยางฉงและฉินวี่เฟยยังไม่รู้เรื่อง
โดยเฉพาะหยางฉง เพราะเวลาในซากปรักหักพังต่างจากข้างนอก ยังมีอีกหนึ่งเดือนเธอก็จะได้กำหนดคลอดแล้ว หลี่ต๋าคางและคนอื่นๆ จึงยิ่งไม่กล้าบอกเธอ
“วางใจเถอะ ลูกชายของเราไม่เป็นอะไรแน่ เขาเป็นดวงแข็ง จะตายเพราะเรื่องแบบนี้ได้ยังไง”
หลี่ต๋าคางตบหลังของเมี๋ยวชุ่ยเบาๆ กล่าวปลอบอย่างอ่อนโยน
ทันใดนั้น ที่หน้าประตูเสียงดังด้วยเสียงถ้วยแตก หลังจากนั้นเสียงกรีดร้องของหยางฉงก็ดังขึ้น หลี่ต๋าคางแอบคิดในใจแย่แล้ว ก่อนประคองเมี๋ยวชุ่ยเดินไปข้างนอก
“เสี่ยวฉง! เธอเป็นอะไร?” เมื่อจ้องมองหยางฉงที่ฟุบลงกบพื้นน้ำตานองหน้า เมี๋ยวชุ่ยกล่าวถามอย่างใจร้อน
“คุณน้า พี่หลี่ฝางเป็นอะไร? เกิดเรื่องกับเขาใช่ไหม? ทำไมคุณลุงกลับมาตั้งนานแล้ว แต่เขายังไม่กลับมา? บอกฉันมาเถอะ!”
หยางฉงคว้าข้อแขนของเมี๋ยวชุ่ยแน่น อ้อนวอนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
แม่บ้านที่คอยดูแลอาหารการกินของเธอทำซุปไก่ หยางฉงจึงคิดจะยกมาให้กับเมี๋ยวชุ่ยถ้วยหนึ่ง แต่เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องก็ได้ยินบทสนทนาของทั้งสอง เธอที่รับไม่ได้ไม่ระวังทำถ้วยแตก ท้องก็เริ่มปวดขึ้นมา
“เสี่ยวฉง ที่พื้นมันเย็น ลุกขึ้นจากพื้นก่อนเถอะ เรานั่งลงแล้วค่อยๆ คุยกันได้ไหม?” เมื่อเห็นหยางฉงที่สติแตกผิดไปจากปกติ เมี๋ยวชุ่ยรู้สึกเจ็บปวดใจ
หลังจากที่ถูกลักพาตัวเมื่อครั้งก่อน ร่างกายของหยางฉงก็อ่อนแอมาก อยู่ที่โรงพยาบาลสามเดือนกว่าจะกลับมาที่บ้านพักตากอากาศ แถมหมอยังได้กำชับเอาไว้ ว่าเธอจะตื่นเต้นไม่ได้ ไม่งั้นจะแท้งได้ง่ายมาก
ตอนนี้หลี่ฝางยังไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง เด็กในท้องของหยางฉงเป็นสายเลือดเดียวของเขา จะเกิดเรื่องขึ้นไม่ได้เป็นอันขาด
“คุณน้า บอกความจริงมาเถอะ พี่หลี่ฝางเขา เขา เขาได้……”
‘ไม่อยู่แล้ว’ คำสามคำหยางฉงพูดไม่ออก เธอไม่เชื่อว่าหลี่ฝางจะตาย ข่าวร้ายที่ได้รับกะทันหันทำให้หยางฉงสูญเสียการไตร่ตรอง น้ำตาไหลพรากออกมาไม่หยุด
ความเจ็บปวดบริเวณท้องหนักหน่วงมากกว่าเก่า กระทั่งความร้อนระอุไหลลงมาจากขา หยางฉงถึงได้มีสติ เธอจับมือของเมี๋ยวชุ่ยเอาไว้ด้วยความตกใจ กล่าวอย่างตื่นตูม
“เร็ว ไปโรงพยาบาลเร็ว! ลูกของฉัน จะเกิดอะไรขึ้นกับลูกของฉันไม่ได้อีก! คุณน้าต้องช่วยเขาเอาไว้ให้ได้นะคะ! ทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเขาเอาไว้”
เมื่อได้ยินคำของหยางฉง เมี๋ยวชุ่ยถึงได้เห็นกองเลือดที่พื้น ขาลื่นจนแทบล้ม แม่บ้านที่อยู่ด้านล่างเมื่อได้ยินความเคลื่อนไหวถึงได้วิ่งขึ้นมา รีบปรี่เข้าไปหวังประคองหยางฉง
หลี่ต๋าคางยัดมือของเมี๋ยวชุ่ยให้กับแม่บ้าน อุ้มร่างของหยางฉงที่เหงื่อแตกโชกด้วยความเจ็บปวดเต็มหน้าผากลงชั้นล่าง