NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 1275 เขากลับมาแล้ว

ในขณะที่หลี่ต๋าคางคิดว่าจะต้องตายอย่างแน่นอน น้ำหนักที่ทับอยู่บนร่างของเขากลับหายไปในพริบตา
“เฮัย! โอเคไหม!” ส้าวส้วยจ้องมองหลี่ต๋าคางที่นอนอยู่กับพื้นทั้งร่างเต็มไปด้วยบาดแผล ตะโกนถามร้อนรน
เมื่อได้ยินเสียงของส้าวส้วย หลี่ต๋าคางถึงได้ค่อยๆ ลืมตาขึ้น จ้องมองส้าวส้วยที่ใจร้อน กล่าวถามอย่างยากเย็น
“แกมาได้ยังไง? ฉันให้แกเฝ้าบ้านพักตากอากาศไม่ใช่เหรอไง? เร็วเข้า! เด็กยังอยู่ที่ทาเคชิตะ มัตสึซากะ!”
ต่อให้เมื่อสักครู่หลี่ต๋าคางเกือบตาย สิ่งแรกที่หลี่ต๋าคางนึกได้ก็ยังเป็นความปลอดภัยของเมี๋ยวชุ่ยและเด็ก
ต่อให้เสียงของหลี่ต๋าคางในตอนนี้จะอ่อนแรงมาก แต่ก็รักษาชีวิตเอาไว้ได้ ส้าวส้วยเผยรอยยิ้มแห่งความยินดี
“ไม่เป็นไรแล้ว หลี่ฝางกลับมาแล้ว” ส้าวส้วยประคองหลี่ต๋าคางให้ลุกขึ้นจากพื้นพร้อมกล่าว
“แกว่าไงนะ? หลี่ฝางกลับมาแล้ว? !” หลี่ต๋าคางคิดว่าตนเองหูฝาด กล่าวถามอย่างไม่มั่นใจ
ส้าวส้วยรู้อยู่แล้วว่าเขาจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้ พลางชี้ไปทางทาเคชิตะ มัตสึซากะด้วยรอยยิ้ม
“เขาอยู่นั่น”
หลี่ต๋าคางหันหน้ากลับไปมอง ก็ได้พบกับหลี่ฝางที่อุ้มตู้ทารกไว้ในมือ มืออีกข้างกระชากทาเคชิตะ มัตสึซากะขึ้นจากพื้น
เมื่อเห็นลำคอที่โค้งงอผิดรูปของทาเคชิตะ มัตสึซากะ เขาเกรงว่าคงจะถูกหลี่ฝางจัดการไปแล้ว
“หลี่ หลี่ หลี่ฝาง!” ท่านจวนที่แอบอยู่อีกทางเมื่อเห็นหลี่ฝางราวกับเห็นผี ดวงตาคู่นั้นถลึงตาโต ตกใจจนก้นกระแทกนั่งลงกับพื้น
“ท่านจวน เจอกันอีกแล้ว” เมื่อหลี่ฝางได้ยินเสียงของท่านจวน จึงโยนร่างของทาเคชิตะ มัตสึซากะไปอีกทาง ค่อยๆ หันหน้าไปทางเขาช้าๆ ทักทายท่านจวนด้วยรอยยิ้ม
“แกตายในซากปรักหักพังแล้วไม่ใช่เหรอไง? แกจะมีชีวิตรอดออกมาได้ยังไง! นี่มันเป็นไปไม่ได้”
ทีแรกคิดว่าวันนี้จะสามารถกำจัดหลี่ต๋าคางไปได้อย่างสิ้นซาก แต่ใครจะไปรู้ว่าหลี่ฝางจะปรากฏตัวขึ้นในเวลานี้
“ฮ่าๆ โทษที ผมดวงแข็ง ก็ยังมีชีวิตกลับจริงๆ นั่นแหละ” เมื่อเห็นทีท่าโมโหของท่านจวน หลี่ฝางกล่าวด้วยรอยยิ้มตาหยี
“ฆ่าแกซะ! ฉันจะฆ่าแกสิ!” ท่านจวนรู้สึกว่าเขาแทบจะบ้า คนที่เขาอยากจะกำจัดต่างก็ยังมีชีวิตอยู่จนครบ
เขาแย่งปืนของทาเคชิตะ มัตสึซากะที่ทิ้งเอาไว้อย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ยิงลูกกระสุนที่เหลือในกระบอกจนหมด
ตามหลักแล้ว ระยะห่างของเขาและหลี่ฝางเพียงแค่สามเมตรเท่านั้น ระยะห่างที่สั้นแค่นี้หลี่ฝางไม่มีทางที่จะหลบกระสุนไปได้
แต่นาทีที่กระสุนถูกยิง หลี่ฝางก็ได้หายไปจากตรงหน้าของท่านจวน
กระสุนเหล่านั้นอัดเข้าไปในผนังที่อยู่ไกลออกไปทั้งหมด ท่านจวนจ้องมองพื้นที่ว่างเปล่า อึ้งทึ่งไปโดยปริยาย
“แกทำให้ลูกชายของฉันตื่น สมควรตาย” ในขณะที่ท่านจวนหาร่างของหลี่ฝางอย่างบ้าคลั่ง เสียงเด็กร้องดังขึ้นจากทางด้านหลังของเขา หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงของหลี่ฝางตามมาติดๆ
หลี่ฝางกล่องทารกอย่างผิงอันที่อยู่ในตู้อย่างอ่อนโยน พลางประชิดแนบที่ข้างหูของท่านจวน “ท่านจวน เพื่อกำจัดตระกูลหลี่ของเราวางแผนชั่วร้าย แล้วยังกล้าใช้ลูกของผมเป็นตัวประกัน วันนี้ บัญชีเก่าและบัญชีใหม่ผมจะคิดพร้อมกันเลย”
จบประโยคเหล่านั้น หลี่ฝางใช้เสื้อคลุมห่อตู้ทารกเอาไว้อย่างใส่ใจ ภาพบางอย่างอำมหิตเกินไป เด็กไม่สามารถเห็นได้
ท่านจวนรู้สึกเย็นวาบที่สันหลัง พลางตะโกนอย่างบ้าคลั่งคิดจะหนีออกไปด้านนอก แต่เพียงก้าวเดียวของเขา มือของหลี่ฝางก็อยู่ที่ไหล่ของเขาเสียแล้ว
นาทีที่หันหน้ากลับมากลุ่มไอควันสีเทาก็ปกคลุมหัวของท่านจวนเอาไว้ ก่อนที่ร่างของเขาจะแห้งกรังอย่างเห็นได้ชัดทันทีอย่างรวดเร็ว
หลี่ต๋าคางและส้าวส้วยที่อยู่อีกด้านต่างก็ตกใจอึ้ง สายตาที่จ้องมองหลี่ฝางเต็มไปด้วยความสับสน
พวกเขาที่เคยต่อสู้กับอาซาโทสมาก่อนก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าไอควันสีดำนั่นคืออะไร
พลังแห่งการเขมือบกลืนของเทพอ้าน
เมื่อพวกเขาหลุดออกจากภวังค์ หลี่ฝางก็กลืนพลังของท่านจวนหมดสิ้น โดยปกติแล้วคนที่ถูกพลังเขมือบกลืนดูดกลืนพลังจะตายในทันที แต่หลี่ฝางราวกับว่าตั้งใจ ปล่อยให้ท่านจวนเหลือลมหายใจเฮือกสุดท้ายเอาไว้
ท่านจวนในตอนนี้ชราดุจดั่งมัมมี่ ร่างกายของเขาไร้พลังการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย กองอยู่กับพื้นดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดผวา
“ไม่……ไม่……ไม่……ปีศาจ! ปีศาจ!” เขาถอยไปข้างหลังอย่างบ้าคลั่ง พลางตะโกนด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า
หลี่ฝางอุ้มตู้ทารกเอาไว้ค่อยๆ เดินตามหลังของท่านจวน “ท่านจวน ความรู้สึกที่ถูกกลืนพลังเป็นยังไงบ้าง? ผมว่าคุณต้องนึกเสียใจทีหลังมากแน่ที่เป็นศัตรูกับตระกูลหลี่?”
เมื่อได้ยินเสียงของหลี่ฝาง ท่านจวนขัดขืนหนักกว่าเก่า จนพูดไม่เป็นภาษา ได้แต่โหยหวนด้วยเสียงที่ประหลาด
“ฮ่าฮ่า วางใจเถอะ ผมไม่ฆ่าคุณหรอก ผมจะให้คุณมีชีวิตต่อไป อยู่ต่อไปบนโลกใบนี้ด้วยสภาพแบบนี้ น่าสนใจกว่าฆ่าแกทิ้งเป็นไหนๆ”
หลี่ฝางเหยียบเท้าของท่านจวนอย่างเฉยชา เท้าที่ผอมแห้งจนเหลือเพียงกระดูกอยู่แล้วถูกเหยียบจนหัก
หลี่ต๋าคางจ้องมองหลี่ฝางที่เต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด หัวใจหนักอึ้ง หลี่ฝางในแบบนี้ผิดปกติไป แม้ก่อนหน้านี้หลี่ฝางก็ไร้ปรานีต่อศัตรู แต่ก็ไม่ถึงกับใช้วิธีที่โหดเหี้ยมเช่นนี้
“ส้าวส้วย เสี่ยวฝางเขาผิดปกติ” หลี่ต๋าคางกระซิบบอกส้าวส้วย
“ฉันรู้สึกว่าดวงจิตในร่างของเขาเปลี่ยนไป” ส้าวส้วยเห็นด้วย ขมวดคิ้วแน่นมองหลี่ฝาง
ท่านจวนที่ร่างกายเหมือนกับถูกกระตุ้นอย่างหนักตกใจจนตายเพราะหลี่ฝาง เมื่อจ้องมองท่านจวนที่กองกับพื้นตายอย่างสนิท หลี่ฝางเบะปากอย่างไร้อารมณ์
“น่าเบื่อชะมัด แบบนี้ก็ตายแล้วหรือ”
หลังบ่นอุบหลายคำ หลี่ฝางอุ้มเด็กไปตรงหน้าหลี่ต๋าคาง ด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย
“พ่อ ท่านใช้ไม่ได้เอาซะเลย ถูกไอ้พวกกระจอกนั่นเล่นงานจนมีสภาพแบบนี้”
“หลี่ฝาง นายพูดกับเฮียยังไง!” ส้าวส้วยไม่คิดเลยว่าหลี่ฝางจะพูดแบบนี้ออกมาได้ เขาโกรธจะตวาดเสียงดังลั่น
แต่เพิ่งจบประโยค ก็ถูกหลี่ฝางเตะปลิวกะทันหัน ส้าวส้วยไม่ได้ป้องกันตัว เขากระอักเลือดออกมา เจ็บหน้าอกจนแทบลุกไม่ขึ้น