NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 1266 การข่มขู่

ตงฟางเย่นที่รู้ความจริงไม่ขัดขืนอีกต่อไป พลันบอกที่อยู่ของท่านจวนในปัจจุบันให้กับหลี่ต๋าคาง
“เฝ้าคนพวกนี้เอาไว้ให้ดี ส้าวส้วย โหจื่อไปกับฉัน” หลังจากที่ได้สิ่งที่ตนต้องการ หลี่ต๋าคางไม่คิดจะอยู่นานไปกว่านี้ พาส้าวส้วยและโหจื่อเดินทางไปที่ชานเมือง
ทุกคนต่างเพ่งความสนใจไปที่ท่านจวน ไม่มีใครได้สังเกตว่าคุณท่านโกที่กลับมาที่บ้านพักตากอากาศด้วยได้หายตัวไปแล้ว
“แกเป็นใคร? มีป้ายหยกประจำตัวของยินยินได้ยังไง?” มือของคุณท่านโกถือป้ายหยกชิ้นนั้นเอาไว้ จ้องมองชายฉกรรจ์ตรงหน้าพร้อมกล่าวถามเสียงดัง
“ผมเป็นคนของคุณท่านตงฟาง ป้ายหยกชิ้นนี้เขาฝากผมเอาให้กับท่าน ท่านจวนยังบอกอีกว่า ถ้าหากไม่อยากให้หลานสาวของท่านเป็นอะไรไป ก็ต้องให้ความร่วมมือกับเราแต่โดยดี” เปียวจื่อส่งสารของท่านจวนโดยไม่ขาดแม้คำเดียว
มือของคุณท่านโกกำแน่น จนแทบจะขยำป้ายหยกในมือจนแหลกละเอียด ครั้งนี้เขามาหาหลี่ต๋าคาง อันที่จริงก็เพื่อเรื่องของหลานสาวของตนยินยิน
แต่เขาคิดไม่ถึงเลย ว่ายินยินจะอยู่ในเงื้อมมือของท่านจวน
“แกขู่ฉันอย่างงั้นเหรอ?” จับจ้องเปียวจื่อด้วยความเย็นชา ความอาฆาตของท่านโกฉายแววในสายตา พลังในร่างแผ่ออก จู่โจมไปที่เปียวจื่อ
แต่ต่อให้เผชิญกับคุณท่านโกที่เป็นแบบนี้ เปียวจื่อก็ไร้ความกังวลแม้แต่น้อย “ก็ต้องขึ้นอยู่กับท่านว่าจะคิดยังไง หากท่านตัดสินใจที่จะร่วมมือกับท่านตงฟาง ผมก็มาด้วยเจตนาดี ถ้าหากท่านยังดื้อด้านจะช่วยหลี่ต๋าคาง ก็เท่ากับเป็นการข่มขู่”
เปียวจื่อที่ไม่เดือดไม่ร้อน ทำให้คุณท่านโกประหลาดใจเล็กน้อย เขาเสาะสืบความสามารถของเปียวจื่ออย่างอดไม่ได้ ก็ต้องตกใจจนพูดไม่ออก
เขาคิดไม่ถึงเลยว่าคนที่ดูเป็นเด็กหนุ่มอายุน้อยตรงหน้า ความสามารถของเขากลับสูสีกับตน
ไม่แปลกที่เขากล้าบุกรุกเข้ามาที่บ้านพักตากอากาศด้วยตัวคนเดียว ความสามารถระดับนี้ต่อให้เป็นทั้งประเทศจีนก็ไปได้อย่างสบาย
“ตอนนี้ยินยินเธอเป็นยังไงบ้าง?” เมื่อนึกถึงหลานสาวอันเป็นที่รัก น้ำเสียงของคุณท่านโกแฝงไปด้วยความคิดถึง
ตอนนั้นยินยินตกหลุมรักหนุ่มธรรมดา ที่ไร้อำนาจบารมีใดๆ แถมยังดื้อด้านจะแต่งงานกับเขาให้ได้ คุณท่านโกขัดขวางอย่างถึงที่สุด คิดที่จะแยกทั้งคู่ออกจากกัน
แต่ใครจะไปคิดว่ายินยินที่เชื่อฟังเขามาตลอดกลับเป็นครั้งแรกที่ต่อต้านเขา มุ่งมั่นที่จะแอบหนีออกจากบ้านตระกูลโกพร้อมกับเด็กหนุ่มคนนั้น หลังจากนั้นก็ไม่มีข่าวคราวอะไรอีกเลย
คุณท่านโกประกาศลั่นอย่างประชดประชัน บอกตัดขาดกับยินยิน ไม่เคยได้ตามหาเธอมาหลายสิบปี กระทั่งหลายวันก่อน มีคนมาที่บ้านตระกูลโกพร้อมกับสมบัติประจำตัวของเธอ คุณท่านโกถึงได้ทิ้งทิฐิเดินทางมาหายินยิน
“ผมไม่รู้จักยินยินอะไรนั่น หากท่านอยากรู้ว่าเธอเป็นยังไงบ้าง ท่านไปถามคุณท่านตงฟางได้”
เปียวจื่ออยู่กับท่านจวนเพียงแค่หนึ่งปีเท่านั้น หลายเรื่องที่เขาไม่รู้ เขาเป็นคนที่ก้มหน้าตั้งใจทำงาน โดยปกติแล้วท่านจวนสั่งให้เขาทำอะไรเขาก็จะทำตามแต่โดยดี
เมื่อจ้องมองทีท่าของเปียวจื่อที่เหมือนว่ากำลังโกหก คุณท่านโกถอนหายใจอย่างไร้หนทาง “คุณพาผมไปพบท่านจวนเถอะ”
ท้ายที่สุดคุณท่านโกก็ยอมแต่โดยดี เขาอายุมากแล้ว ความหวังสุดท้ายคือการได้พบกับหลานสาวอีกสักครั้ง ระหว่างหลี่ต๋าคางกับหลานสาว เขาก็ต้องเลือกฝ่ายหลังอยู่แล้ว
เปียวจื่อพยักหน้า ผายมือแสดงการเชื้อเชิญให้กับคุณท่านโก หลังจากนั้นจึงขับรถพาคุณท่านโกมายังพื้นที่ของทาเคชิตะ มัตสึซากะ
“หยุด! ทำไมถึงมาที่นี่ได้!” เพิ่งจะเดินมายังหน้าประตู คุณท่านโกก็ถูกคนของทาเคชิตะ มัตสึซากะชัดชวางเอาไว้
เมื่อสักครู่เขาเพิ่งจะมาที่นี่กับหลี่ต๋าคางเพื่อก่อความวุ่นวาย คนของทาเคชิตะ มัตสึซากะเห็นเขาก็อดไม่จะระมัดระวังตัวไม่ได้
“ไสหัวออกไป!” เปียวจื่อมองคนที่หน้าเหมือนญี่ปุ่น ตวาดเสียงดัง
หลายวันมานี้เขามาที่นี่กับท่านจวนถูกเหยียดหยามไม่น้อย แต่เพราะพวกเขาร่วมมือกัน จึงต้องอดทนเอาไว้อยู่ตลอด
เช่นเดียวกัน นักรบพวกนั้นก็ไม่ชอบเปียวจื่อที่มีทีท่าสูงส่งนั่น พวกเขาที่ไม่ยอมรับเปียวจื่ออยู่แล้วเมื่อได้ยินคำของเปียวจื่อต่างก็คิดที่จะจู่โจม
“คนนี้ดูน่าสงสัย ไม่มีคำสั่งของนาย แกจะพาเขาเข้าไปไม่ได้!”
ในที่สุดทาเคชิตะ มัตสึซากะก็ได้สังเกตที่หน้าประตู ลูกน้องฝีมือดีหลายคนถูกท่านผู้อาวุโสพาตัวไป เขาก็รู้สึกแย่พออยู่แล้ว เมื่อเห็นเปียวจื่อและคนอื่นๆ ทะเลาะกัน โทสะในใจของเขาจึงปะทุขึ้น
“พวกแกทำอะไรกันอยู่! เปียวจื่อ ฉันเห็นแก่ที่แกเป็นลูกน้องของคุณท่านตงฟาง แกเสียมารยาทหลายอย่างฉันก็ไม่ถือสาแก แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันกลัวแก ทางที่ดีแกอย่าได้คืบจะเอาศอกดีกว่านะ”
“และถ้าฉันจำไม่ผิด คนๆ นี้เมื่อกี้อยู่กับหลี่ต๋าคาง ตอนนี้แกพาเขามาที่นี่ มันหมายความว่ายังไง? หรือว่าคุณท่านตงฟางกลัวหลี่ต๋าคางหรือยังไง คิดที่จะร่วมมือกับเขางั้นเหรอ?”
เมื่อได้ยินคำของทาเคชิตะ มัตสึซากะ ในใจของเปียวจื่อเยือกเย็นอย่างมาก ความอาฆาตของเขาปะทุขึ้นอีกครั้ง ในขณะที่เขาคิดที่จะลงมือ ท่านจวนหัวเราะลั่นเดินออกมาจากด้านนอก
“คุณท่านมัตสึซากะ ทุกคนเป็นเพื่อนกันทั้งนั้น จะโกรธไปทำไม? แล้วท่านก็เข้าใจผิดไปเอง คุณท่านโกตอนนี้เขาเป็นพันธมิตรของเรา อยู่ข้างพวกเรา ผมให้เปียวจื่อไปเชิญเขามาเอง เพราะมีเรื่องที่นี่จะเจรจากับเขา”
ไม่ใช่ว่าท่านจวนไม่ได้ยินคำของทาเคชิตะ มัตสึซากะ หากเป็นแต่ก่อน คำพูดของเขาเพียงพอที่จะให้ท่านจวนสังหารเขาทิ้ง แต่ตอนนี้ท่านจวนของการยืมอำนาจของทาเคชิตะ มัตสึซากะเพื่อจัดการกับหลี่ต๋าคาง เขาอดไม่ได้ที่จะต้องเก็บรักษาชีวิตของเขาเอาไว้ก่อน
“หืม? จริงเหรอ? คุณไม่ได้คิดที่จะคืนดีกับหลี่ต๋าคางเพราะตงฟางเย่นอะไรนั่นใช่ไหม?”
สำหรับคำของท่านจวน ทาเคชิตะ มัตสึซากะไม่ได้เชื่อเต็มร้อย ยังคงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“คุณยังรู้เรื่องความบาดหมางของผมกับหลี่ต๋าคางน้อยเกินไป ผมกับตระกูลหลี่คืนดีกันได้งั้นเหรอ? หลี่ต๋าคางนั่นตอนนี้คงอยากจะซับผมให้เป็นชิ้นๆ” ท่านจวนหัวเราะเยาะ กล่าวอย่างราบเรียบ
ทาเคชิตะ มัตสึซากะจ้องท่านจวนอยู่สักพัก ท้ายที่สุดก็เลือกที่จะช่วยเขา ยกมือให้กับลูกน้องของตนเอง เพื่อส่งสัญญาณให้พวกเขาหลีกทาง ก่อนที่จะผายมือแสดงการเชื้อเชิญให้กับคุณท่านโก
“ในเมื่อเป็นพันธมิตร ถ้างั้นผมก็ต้อนรับอยู่แล้ว คุณท่านโก เชิญ”