NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 133 เซี่ยลู่สงสัยในตัวตนของหลี่ฝาง

บทที่ 133 เซี่ยลู่สงสัยในตัวตนของหลี่ฝาง
คนไม่เหี้ยมพอ ยืนไม่มั่นคง
ความจริงง่ายๆ แบบนี้ หลี่ฝางเองก็เข้าใจดี แต่เมื่อเขาเห็นหูของไอ้ผมเหลืองถูกตัดขาดออกทั้งสองข้าง เขาก็รู้สึกเห็นใจไอ้ผมเหลืองอยู่บ้าง และรู้สึกว่าไอ้ผมเหลืองก็แค่ไม่รู้เรื่องราว
ก็แค่แกล้งเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ตีตัวเองไปยกหนึ่ง ถึงกับต้องตัดหูอีกฝ่าย แบบนี้ไม่เกินไปหน่อยหรือ?
ภายหลังเมื่อมาคิดอีกที ที่โหจื่อพูดก็ถูก ไอ้ผมเหลืองแต่เดิมก็ไม่ใช่คนดีอะไร ทั้งชีวิตไม่รู้ว่าทำเรื่องเลวร้ายลงไปมากมายเท่าไหร่ ในมือของเขาไม่ได้ยังสูบกัญชาอยู่หรอกหรือไง?
เมื่อคิดแบบนี้ หลี่ฝางก็สบายใจขึ้นเล็กน้อย
จู่ๆ หลี่ฝางก็นึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้ จากนั้นจึงวิ่งไปที่คูน้ำเหม็นหลังบาร์
เมื่อไปถึง หลี่ฝางก็พบว่าเด็กชายที่สูบกัญชาคนนั้นหายตัวไปแล้ว ดูท่าจะไปตั้งนานแล้ว
เมื่อมองย้อนกลับไป หลี่ฝางก็ต้องประหลาดใจ เมื่อพบว่าโหจื่อกำลังยืนอยู่ข้างหลังเขา
“บอส มาทำอะไรที่นี่?” โหจื่อถาม
“ฉันมาดูว่าเด็กนั่นปีนขึ้นหรือยัง เกิดไปเอาชีวิตมันเข้า บาร์ของพวกเราจะไม่เดือดร้อนหรือ?” หลี่ฝางพูดจบ ก็เห็นว่าสายตาของโหจื่อซับซ้อนอยู่บ้าง
โหจื่อคนนี้ แม้ว่าจะเป็นแค่พนักงานในบาร์ แต่หลี่ฝางกลับรู้ดี ว่าโหจื่อนั้นไม่ง่ายดายอย่างที่คิด
เมื่อครู่ตอนอยู่ในห้อง แม้แต่พี่เหมิ่งก็ยังเรียกเขาว่าพี่โหจื่อด้วยความเคารพ
“เขาไม่ได้สูบกัญชา ก็แค่แสดงละครเท่านั้น” โหจื่อหัวเราะและเอ่ยขึ้น
“แสดงละคร?” หลี่ฝางตะลึง
“ใช่ เขาเป็นคนติดยาจริงๆ ทักษะการแสดงของก็ยอดเยี่ยม ตอนแรก ฉันเกือบจะถูกเขาหลอก แต่พอฉันโยนเขาลงไปในคูน้ำเหม็น เขาก็เริ่มต่อสู้ดิ้นรนขึ้นมา เลยเผยให้เห็นพิรุธ” โหจื่อกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ฉันแอบดูอยู่สักพัก พอพวกเราออกไป เขาก็ปีนขึ้นไปบนตลิ่งเหมือนคนปกติและวิ่งหนีไป”
หลี่ฝางถามต่ออย่างงงงวย “จุดประสงค์ของเขาคืออะไร?”
“ฉันเดาว่าลูกพี่หลินน่าจะกำลังทดสอบพวกเราอยู่ เพื่อดูว่าบาร์ของเรามีเฮโรอีนหรือไม่” โหจื่อหัวเราะเหยียดหยาม
ของสิ่งนั้นทำเงินได้จริงๆ เมื่อก่อนร้านสโมบาร์มีคนขายมันอย่างลับๆ ยาอีบ้าง แป้งสาลีบ้าง เงินของลูกพี่หลี่ ครึ่งหนึ่งก็มาจากของเล่นพวกนี้
ของเล่นนี้ทำร้ายคนอันตรายเกินไป หลี่ฝางไม่มีทางปล่อยให้มันปรากฏในบาร์แห่งนี้
“ในบาร์ของเรามีอะไรแบบนี้ไหม?” หลี่ฝางถาม
“มี” คำตอบของโหจื่อทำให้หลี่ฝางตกใจ
“ใครให้พวกคุณขาย พวกคุณได้รับอนุญาตจากผมแล้วหรือ?” หลี่ฝางขมวดคิ้ว น้ำเสียงโกรธอย่างยิ่ง เรื่องใหญ่ขนาดนี้ แม้กระทั่งบอสยังไม่ยอมบอก!
“บอส อย่าเพิ่งโกรธ ผมจะเล่าให้ฟังโดยละเอียด” โหจื่อเข้ามา และยื่นบุหรี่ให้หลี่ฝาง “ของพวกนั้น ไม่ใช่ของพวกเราเอง”
“มีคนขายมันอย่างลับๆ ในบาร์ของเรา หลังจากที่ผมค้นพบก็ขโมยมันมา” โหจื่อเอ่ย “บอส บอกตามตรง อันที่จริงเมื่อก่อนผมเป็นขโมย หลังจากที่ลูกพี่รับผมมา ผมก็ไม่ได้เป็นขโมยแล้ว”
“ลูกพี่?”
“ก็คือบอสคุณไง” โหจื่อยิ้ม
“แล้วของพวกนั้นอยู่ที่ไหน?” หลี่ฝางถาม
“อยู่ที่เคาน์เตอร์” โหจื่อพูดจบ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที ถ้าสิ่งนั้นถูกตำรวจจับได้ จะต้องเข้าคุกแน่
“ที่ที่อันตรายที่สุด คือที่ที่ปลอดภัยที่สุด” โหจื่อกล่าว
“รับเอามันไปทิ้งเถอะ” หลี่ฝางขมวดคิ้วและพูด “ถ้ายังเก็บมันเอาไว้ ไม่ช้าก็เร็วต้องพาเรื่องยุ่งยากมาแน่”
“บอส คุณแน่ใจหรือ?”
“หรือนายคิดว่าฉันจะเอาไปขายเพื่อเงิน?” หลี่ฝางเอ่ยด้วยรอยยิ้มดูถูก “ฉันไม่ได้ขาดเงิน”
โหจื่อพูด “งั้นผมจะไปเอา”
ไม่ถึงหนึ่งนาที โหจื่อก็กลับมาพร้อมถุงพลาสติกสีดำ
“นายใช้ถุงพลาสติกห่อไว้?” หลี่ฝางรู้สึกเหลือเชื่ออยู่บ้าง
โหจื่อหัวเราะ “บอส ผมถามคุณอีกครั้ง คุณต้องการทำลายมันจริงๆ หรือ?”
“เททั้งหมดลงในคูน้ำเหม็นนี่เถอะ” หลี่ฝางพยักหน้าอย่างหนักแน่น
โหจื่อลุกขึ้นยืน และโยนถุงแป้งสีขาวลงไปในคูน้ำเหม็น
เมื่อมองไปที่ถุงที่เต็มไปด้วยของเล่นนี้ หลี่ฝางก็ถาม “โหจื่อ ถุงนี้ ราคาเท่าไหร่?”
“ไม่เท่าไหร่ ถ้าซื้อก็คงไม่กี่ล้าน” โหจื่อพูดเสียงเรียบ
ไม่กี่ล้าน หลี่ฝางถอนหายใจ “แพงขนาดนี้เชียว!”
“นี่คือราคาซื้อ ถ้าเป็นราคาขาย ก็คงน่าจะสักหลักหลายสิบล้าน” โหจื่อพูดขึ้นอีก
หลักหลายสิบล้าน? หลังจากได้ฟัง หลี่ฝางก็สูดหายใจ
แม้แต่คนร่ำรวยอย่างหลี่ฝาง ก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ
“โหจื่อ เมื่อครู่นี้นายเพิ่งโยนสินค้าไปหลายสิบล้าน” หลี่ฝางพูดติดตลก “ปวดใจไหม?”
“ไม่ใช่ของผมสักหน่อย ปวดใจอะไร?” โหจื่อหัวเราะ “คนที่ปวดใจสมควรเป็นลูกพี่หลิน”
“หมายความว่ายังไง” หลี่ฝางตะลึงไปทันที “นายจะบอกว่าของพวกนี้ เป็นของลูกพี่หลิน?”
“ไม่ผิด เป็นของเขา เพียงแต่ลูกพี่หลินไม่แน่ใจว่าใครเป็นคนขโมยของของเขา ดังนั้นที่เขาส่งไอ้ผมเหลืองมาก่อนหน้านี้ ก็เพราะกำลังสงสัยพวกเรา”
หลังจากหลี่ฝางกลับไปที่บาร์ ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่ถูกต้อง
ใครจะมาส่งของในบาร์โดยการเอาของมูลค่าสิบล้านมาด้วย?
โธ่เว้ย เห็นชัดว่าโหจื่อกำลังโกหก หลี่ฝางสงสัยว่าสิ่งที่ถูกโยนลงไปในคูน้ำเน่าก็คือผงแป้งถุงหนึ่ง
หลี่ฝางวิ่งไปที่เคาน์เตอร์ จากนั้นจึงไปหาลุงเฉียนเพื่อสอบถามความจริง ลุงเฉียนถึงค่อยยอมเล่าออกมา
หลังจากที่ลุงเฉียนพบว่ามีคนแอบปล่อยยาในRecalling the past เขาก็ขอให้โหจื่อไปตรวจสอบดู ขณะที่โหจื่อสะกดรอยไปสืบ ไม่เพียงแต่พบว่าคนที่ปล่อยยาเป็นคนของลูกพี่หลิน แต่ยังขโมยของของลูกพี่หลินมาด้วย
พูดจบ ลุงเฉียนก็หัวเราะขมขื่น “คิดไม่ถึงว่าหลายมีผ่านไป โหจื่อยังไม่ทิ้งนิสัยชอบขโมยของไป”
หลี่ฝางเอ่ยถามอย่างกังวลอยู่บ้าง “ลุงเฉียน ถ้าหากลูกพี่หลินรู้เรื่องนี้เข้า เขาจะมาแก้แค้นพวกเรารึเปล่า?”
“แน่นอนสิ”
ลุงเฉียนพยักหน้า เขาเอ่ย “พวกแต่พวกเราจะไม่ให้เขาได้รู้”
“เขาไม่ได้มีที่ปล่อยยาแค่ที่เดียว แถมพวกเราและเขาเองก็ไม่ได้มีปัญหาขัดผลประโยชน์อะไรกัน พวกเราไม่ได้น่าสงสัยอะไรมากนัก ถ้าไม่มีหลักฐาน เขาไม่มีทางมาหาเรื่องพวกเรา”
“ยิ่งไปกว่านั้น พวกเราเองก็ไม่ได้กลัวอะไรเขา” สีหน้าของลุงเฉียนเอ่ยด้วยความมั่นใจ
ในใจของหลี่ฝางยังคงคิดไม่ตก พี่เหมิ่งอยู่กับลูกพี่หลิน ตำแหน่งก็เป็นรองพี่หมาจื่อ แต่ท่าทีที่พี่เหมิ่งพูดกับโหจื่อ กลับยังมีความเคารพเสียยิ่งกว่าที่พูดกับพี่หมาจื่อเสียอีก
พนักงานร้านเหล้าเล็กๆ คนหนึ่ง สามารถทำให้พี่เหมิ่งเกรงกลัวได้ขนาดนี้ โหจื่อคนนี้มีที่มาที่ไปยังไงกันแน่ เป็นแค่ขโมยคนหนึ่งจริงหรือ?
แน่นอนว่าจะต้องไม่ง่ายดายแบบนั้นแน่
หลังจากคุยได้สักพัก ลุงเฉียนก็หยิบรูปรูปหนึ่งออกมาจากอีก และส่งไปตรงหน้าหลี่ฝาง “เสี่ยวฝาง นายรู้จักคนพวกนี้ไหม?”
“รู้จักสิ เมื่อก่อนติดตามลูกพี่หลิน หลังจากลูกพี่หลี่และหลี่หลงตายไป ก็กระจัดกระจายออกไปหมด” หลี่ฝางมองดูคนในรูปและพยักหน้า
“ลุงเฉียน ทำไมจู่ๆ ถึงได้ถามถึงพวกเขา?” หลี่ฝางถามอย่างสงสัย
ลุงเฉียนเหลือบมองหลี่ฝาง แววตาฉายความผิดหวังอยู่บ้าง
“ช่างเถอะ ยังคงไม่พูดกับนายเรื่องนี้ดีกว่า” ลุงเฉียนปิดประเด็นอย่างกะทันหัน
หลี่ฝางยังคงคิดจะถามต่อ แต่เวลานั้นเองหลี่เสี่ยวเสี่ยวกับเซี่ยลู่ก็เดินเข้ามาพอดีและถามหลี่ฝางว่าจะไปเมื่อไหร่?
หลี่ฝางเอ่ย “ตอนนี้แหละ”
เขาหันหน้ากลับไปทักลุงเฉียน “ลุงเฉียน ไปก่อนนะ”
“หลี่ฝาง คนในบาร์นี้ นายดูจะสนิททั้งหมดเลยนะ” เมื่อออกมาจากบาร์ เซี่ยลู่ก็เอ่ยถาม
“ไม่กี่วันก่อนฉันไม่ใช่มาทำงานอยู่ที่นี่หรอกหรือไง? คลุกคลีจนสนิทไปแล้ว” หลี่ฝางเอ่ย
“อย่างนั้นหรือ? ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าท่าทีของพวกเขาที่มีต่อนายดูแตกต่างออกไป” เซี่ยลู่ถามอย่างสงสัย
“แตกต่างตรงไหน?” หลี่ฝางถามส่งๆ
ตอนนี้หลี่เสี่ยวเสี่ยวยังคงอยู่ด้วย ดังนั้นเซี่ยลู่จึงไม่ได้เอ่ยถามต่อไป
เซี่ยลู่ปล่อยให้หลี่ฝางไปส่งหลี่เสี่ยวเสี่ยวก่อน หลังจากหลี่เสี่ยวเสี่ยวลงจากรถไป เซี่ยลู่ก็ถามต่อ “หลี่ฝาง ฉันอยากถามนายเรื่องหนึ่ง”
“ถามสิ”
“ตอนแรก นายบอกว่าตนเองถูกลอตเตอรี่ห้าแสน ต่อมา นายใช้เงินมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเราถึงค่อยรู้ว่าอันที่จริงเรื่องลอตเตอรี่เป็นเรื่องโกหก”
“จากนั้นอีก นายบอกว่าบ้านนายขายที่ไป ได้เงินมาทันที สามล้าน” เซี่ยลู่มองหลี่ฝาง สายตาเต็มไปด้วยความซับซ้อน
“ทำไม มีปัญหาอะไรหรือ?” หลี่ฝางพยักหน้า
“ฉันแค่อยากถามว่า เรื่องขายที่นั่น ก็เป็นเรื่องโกหกเหมือนกันใช่ไหม?” เซี่ยลู่จ้องไปที่หลี่ฝางและถาม “อันที่จริงนายต่างหากที่เป็นบอสของบาร์ ถูกไหม?”
เมื่อประโยคนั้นถูกเอ่ยออกไป หลี่ฝางก็ลนลานขึ้นมา จนรีบจอดรถไว้ข้างทาง
“เซี่ยลู่ เธอกำลังพูดเล่นอะไรอยู่?” หลี่ฝางเอ่ยอย่างร้อนตัวอยู่บ้าง
ในเวลานั้นเอง จู่ๆ ก็มีรถตู้คันหนึ่งขับมาข้างๆ และหยุดลงด้วยเช่นกัน
มีคนลงมาจากรถสามคน ทุกคนล้วนสวมหน้ากากไว้ คนที่นำหน้ามาชักปืนขึ้นมาจากหน้าอก และเล็งไปที่หัวของหลี่ฝาง “ลงจากรถ!”