NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 170 มื้ออาหารหลานล้าน

บทที่ 170 มื้ออาหารหลานล้าน
หลี่ฝางรู้กำไรของไวน์แดง ในร้านอาหาร คลับระดับสูง ถ้าไวน์ยิ่งเกรดดี กำไรก็จะน้อย
ยังไงซะผู้จัดการล็อบบี้ก็จะลดให้ตัวเองห้าสิบเปอร์เซ็นต์ กลัวอะไร？
แป๊บเดียว พนักงานเสิร์ฟคนนั้นก็วิ่งกลับมา เอากุญแจรถให้หลี่ฝาง：“คุณผู้ชาย ฉันไม่มีแววเอง รถเบนซ์G-Classคันนั้น เป็นของท่านจริงๆ”
“คนมองภายนอกไม่ได้คำนี้ ช่างเหมาะกับคุณเลยจริงๆ”พนักงานเสิร์ฟคนนั้นพูดประจบทันที กลัวทำหลี่ฝางขุ่นเคือง
หลี่ฝางยิ้มอย่างเหยียดหยาม：“พูดเหลวไหลให้มันน้อยๆหน่อย เสิร์ฟไวน์สิ”
ที่จริงจนกระทั่งตอนนี้ ทุกคนยังสงสัยหน่อยๆ หลี่ฝางจะสั่งไวน์ห้าหกแสนจริงๆ？
ยังไง ข้าวมือหนึ่งจ่ายไปมากขนาดนั้น ก็ถือว่าเป็นมื้อที่แพงที่สุดสำหรับเมืองเอก
พนักงานคนนั้นพยักหน้า ตอนที่จะหมุนตัวออกไป
“เดี๋ยว！”จู่ๆหลี่ฝางกลับเรียกเธอไว้
พนักงานเสิร์ฟคนนั้นหันหน้ากลับ มองหลี่ฝางอย่างสงสัย คิดในใจ：นี่เปลี่ยนท่าทีแล้ว？
จริงๆด้วย เด็กนี่แค่กำลังเสแสร้งอยู่
เวลานี้ผู้หญิงสวมแว่นก็หัวเราะขึ้นมา：“เสแสร้งต่อไปไม่ได้แล้วสินะ ฉันบอกแล้ว เดิมทีเขาก็เสแสร้งอยู่แล้ว พวกคุณยังจะเชื่ออีกว่าเขาจะเลี้ยงไวน์ราคาแพงขนาดนั้นให้พวกเรา”
“หลี่ฝาง ในเมื่อคุณไม่อยากสั่ง ก็ไม่ต้องสั่ง พวกเรากินอาหารกันธรรมดาๆ รู้จักกันและกันดีกว่า ทำไมต้องจ่ายเงินมากขนาดนั้น，”
เหยนเสี่ยวน่าโน้มน้าว：“ฉันรู้ว่าคุณอยากสั่งสอนผู้จัดการคนนี้ แต่ก็จะใช้วิธีที่ดูเหมือนเราชนะ แต่จริงๆแล้วเราทั้งสองฝ่ายต่างก็เสียเปรียบด้วยกันหมดไม่ได้นะ”
“มากไปกว่านั้น คุณสั่งไวน์เยอะขนาดนั้น พวกเราดื่มไม่หมดจริงๆ”เหยนเสี่ยวน่าพูดอย่างหวังดี
หวางเสี่ยวโก๋ก็โน้มน้าว：“คือ คือ สั่งเหล้ามากขนาดนั้นเพื่ออะไรกัน”
เงยหน้าขึ้นไป หวางเสี่ยวโก๋พูดกับพนักงานเสิร์ฟ：“ขอโทษนะ พนักงานเสิร์ฟ เพื่อนรักผมล้อคุณเล่นน่ะ”
“เอาChateau Rauzan Seglaมาให้พวกเราสองขวดก็พอครับ”
พนักงานเสิร์ฟพยักหน้า พูดด้วยสีหน้าผิดหวัง：“โอเค”
ส่วนเวลานี้ หลี่ฝางกลับพูดด้วยสีหน้างุนงง：“ใครว่าผมเรียกพนักงานไว้ คือเปลี่ยนความคิด？”
“ผมแค่คิดว่า ไวน์เอาให้พวกคุณสาวๆดื่ม ส่วนพวกเราหนุ่มๆ ควรจะดื่มเหล้าขาว”หลี่ฝางพูดอย่างหมดคำพูด
หลี่ฝางคิดว่า ดื่มไวน์บนโต๊ะอาหาร เป็นเรื่องงี่เง่า
ยังไงก็ไม่ใช่ร้านอาหารฝรั่ง
“งั้นคุณผู้ชาย ดูละกันค่ะ ว่าท่านต้องการสั่งอะไร？”สีหน้าพนักงานเสิร์ฟดูปีติอีกครั้ง เธอเปิดเมนูไปที่หน้าเครื่องดื่ม ส่งให้หลี่ฝาง
หลี่ฝางไม่รับ และส่ายหัว：“ผมไม่ค่อยเข้าใจเครื่องดื่มนัก เอาเป็นว่า ผมจะดื่มแต่ของแพง”
“งั้นท่านต้องการกี่ขวด？”พนักงานเสิร์ฟถาม
“ถามก่อนเฉยๆ เครื่องดื่มพวกนี้ดื่มไม่หมด ใส่ถุงกลับไปได้ไหม？”หลี่ฝางถาม
“เครื่องดื่มร้านเราเอามาจากข้างนอกไม่ได้ค่ะ หมายความว่า ไม่ให้ลูกค้าเอาเข้ามาเอง แต่เอาออกไปได้ค่ะ”พนักงานพูดยิ้มๆ
ยังไงเครื่องดื่มของร้าน ก็แพงกว่าข้างนอก
ในเมื่อดื่มไม่หมด ลูกค้าก็เอาไปคืนที่เคาน์เตอร์ ใครจะโง่เอาออกไป？
“โอเค เอาเหล้าขาวที่ร้านที่แพงที่สุด มาสี่ขวด”หลี่ฝางพูด
“ค่ะ”พนักงานเสิร์ฟพยักหน้า หมุนตัวออกไป
“เดี๋ยว ผมยังพูดไม่จบเลย”หลี่ฝางขมวดคิ้ว：“คุณรีบไปขนาดนั้นทำไม”
“คุณผู้ชาย คุณมีอะไรต้องกำชับอีก？”
“เหล้าขาวที่โรงแรมคุณ มีเท่าไหร่ เอามาเท่านั้น”หลี่ฝางพูด：“เดี๋ยวจะห่อกลับไป”
“คุณผู้ชาย ความหมายของท่านคือ……”พนักงานเสิร์ฟคนนั้นกลืนน้ำลายอย่างตกใจ
“ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ？ความหมายของผมคือ ห่อกลับหมด”หลี่ฝางยิ้มนิดๆ
“โอ……โอเคค่ะ”พนักงานเสิร์ฟตกใจ แต่ก็ดีใจมากขึ้น
ยังไงพวกเครื่องดื่ม พนักงานก็มีค่าคอมมิชชั่น ถึงค่าคอมจะแค่สามต่อพัน เจอลูกค้าใจกว้างอย่างหลี่ฝาง ถือว่าเธอทำเงินได้เยอะ
“คุณผู้ชาย ท่านน่าจะไม่มีกำชับใช่ไหม？”พนักงานถามอย่างไม่แน่ใจ
เธอคิดในใจ เครื่องดื่มนี้ถูกคุณซื้อเรียบ คุณน่าจะไม่มีอะไรต้องการอีกแล้วใช่ไหม？
“พวกเครื่องดื่มไม่เอาแล้ว แต่อาหาร……เมื่อกี๊สั่งไปน้อย”
“ผมไม่ชำนาญเรื่องกินนัก ไม่รู้ว่าเพื่อนผมชอบกินอะไรด้วย งั้นแบบนี้ละกัน คุณกำชับพ่อครัว เอาอาหารทุกเมนู มาเสิร์ฟที่โต๊ะเลย”
“เสิร์ฟหมด？”พนักงานเสิร์ฟสูดหายใจ อาหารพวกนี้มีเป็นร้อยเชียว
“ใช่ เสิร์ฟหมด”หลี่ฝางหัวเราะ พูด：“อาหารมากขนาดนั้น โต๊ะของพวกเราวางไม่ได้แน่ ผมเพิ่งเห็นโต๊ะหนึ่งลุกไป ต่อให้พวกเราหน่อย เอาเป็นโต๊ะใหญ่”
“ได้……ค่ะ”เสียงของพนักงานเสิร์ฟเริ่มสั่น
ทำงานมาหลายปี เป็นครั้งแรกที่เจอลูกค้าเอาแต่ใจแบบนี้
เครื่องดื่มห่อกลับ อาหารเสิร์ฟให้หมด ……
อาหารมื้อหนึ่งหมดไปเป็นล้าน……
ที่มากกว่าคนรวยซื้อของฟุ่มเฟือย ก็คือการข่มสู้กันของพวกคนรวยพวกนั้น
“โอเค ไม่มีเรื่องอื่นแล้ว คุณไปได้แล้ว”เวลานี้ หลี่ฝางจึงโบกมือให้พนักงานเสิร์ฟ แล้วพูด
“หลี่ฝาง คุณจะทำอะไรกันแน่”พอพนักงานเสิร์ฟไป หวางเสี่ยวโก๋ก็ถามอย่างทนไม่ไหว
เหยนเสี่ยวน่าก็ตะลึงทันที
“หลี่ฝาง คุณรู้ไหมว่าโรงแรมว่างโก๋มีเหล้าขาวเก็บไว้แค่ไหน？ที่ครอบครัวฉันส่ง ก็ราคาเป็นแสนแล้ว แล้วยังมีเหมาไถ อู่เหลียงเย่ แอลกอฮอล์พวกนี้อยู่ระดับสูง น่าจะเป็นล้าน”เหยนเสี่ยวน่าถอนหายใจยาวๆ：“เดี๋ยวคุณไม่มีเงินจ่าย คิดจะเอารถG-Classให้พวกเขายึดจริงเหรอ”
เหยนเสี่ยวน่ารู้ ช่วงที่เรียน ถึงจะเป็นลูกคนรวย ก็ไม่มีเงินมากขนาดนั้น
มีแค่พวกเรียนจบแล้ว เปิดธุรกิจ หรือว่ารับธุรกิจของที่บ้าน ถึงจะเริ่มมีเงินเท่านั้นแหละ
นักเรียนที่ไหน จะมีเงินเช่นเศรษฐีแบบนี้？
ฉินวี่เฟยก็ตกใจหน่อยๆ เพราะว่าถ้าเป็นเธอ ก็จ่ายแค่ไม่กี่แสน
ถ้าเอาเป็นล้านขึ้นไป เธอจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากที่บ้าน
แต่ขอความช่วยเหลือจากที่บ้าน บอกที่บ้านว่าตัวเองกินอาหารมื้อหนึ่งไปล้านกว่า ต้องถูกว่าแน่
หลี่ฝางยักไหล่น้อยๆ เหมือนไม่เก็บมาใส่ใจ
ที่จริงในบัตรของหลี่ฝาง ไม่มีเงินมากขนาดนั้นแล้ว แต่เขายังมีบัตรเครดิตอีกใบ
วันนั้นที่ออกมาจากรีสอร์ต ลู่หลุ่ยเอาบัตรเครดิตสีดำให้หลี่ฝาง
หลี่ฝางรู้ บัตรเครดิตสีดำที่อยู่ในมือตัวเองนี้ เบิกเงินได้ไม่จำกัด
ดังนั้น ไม่ว่าค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ หลี่ฝางก็ไม่ห่วง
สำหรับหลี่ฝางที่รวยสุดๆแล้ว เงินทอง ก็แค่ตัวเลขเท่านั้น
เทียบกับที่ลุงเฉียนกับพ่อใช้เงินสิบเจ็ดล้านเพื่อซื้อบทเรียนให้ตัวเองแล้ว ส่วนตัวเองกินอาหารไปหนึ่งล้าน มันจะมากอะไรกัน？
“พวกคุณไม่ต้องห่วง อีกเดี๋ยวเครื่องดื่มและอาหารมาเสิร์ฟ ทุกคนกินเนื้อเยอะๆ ดื่มเยอะๆ ไม่ต้องรู้สึกมีภาระใดๆ”หลี่ฝางพูด
“ใช่สิ เหยนเสี่ยวน่า ที่คุณพูด เครื่องดื่มที่นี่ เป็นของที่บ้านคุณจัดหาให้ ใช่ไหม？”หลี่ฝางถาม
เหยนเสี่ยวน่าพยักหน้า：“หลายวันก่อนเพิ่งส่งมาให้ว่างโก๋คันหนึ่ง ราคาสองแสนกว่า”
“แต่พวกเขาขาย เครื่องดื่มทั่วไปจะเพิ่มราคาห้าสิบเปอร์เซ็นต์”
เหยนเสี่ยวน่าพูด จู่ๆก็คิดในใจ：“ใช่สิ ไม่ใช่ว่าคุณเอาเครื่องดื่มทั้งหมดห่อกลับเหรอ？แบบนี้ไหม เหล้าที่ดื่มหมด ก็ขายให้พวกเราตระกูลเหยนละกัน”
“ราคา ก็เอาตามที่พวกเราขายให้ว่างโก๋ รับราคาเดิม แบบนี้ คุณก็จะได้กำไรเล็กน้อยจากพวกเราด้วย”คิดถึงตรงนี้ เหยนเสี่ยวน่าก็ยิ้มออกมา
“กลัวว่าหลี่ฝางจะคิดแบบนี้ตั้งนานแล้ว”ผู้หญิงใส่แว่นหัวเราะ：“เขาเอาเหล้าขาวทุกอย่างของว่างโก๋ห่อกลับ จากนั้นก็ขายออกไป กลัวว่าเงินที่หาได้ ก็แทบจะเป็นราคาหักลบของอาหารมื้อนี้เลย”
“หลี่ฝาง คุณฉลาดจริงๆเลย”
ผู้หญิงสวมแว่นพูดอย่างนี้ คนทั้งโต๊ะต่างก็นึกขึ้นได้ จากนั้นก็ส่งสายตาชื่นชมหลี่ฝาง
ถึงข้าวมื้อนี้จะหมดเป็นล้าน แต่ที่จริงก็จ่ายแค่ห้า แล้วยังใส่ถุงกลับได้ แล้วยังขายไปได้เป็นแสน
นับดูแล้ว หลี่ฝางก็จ่ายไปไม่เท่าไหร่ แต่สั่งสอนผู้จัดการล็อบบี้ไปอย่างแรง
ครั้งนี้ ผู้จัดการล็อบบี้เรียกได้ว่าสูญเสียร้ายแรงมาก
“สมแล้วที่เรียนเศรษฐศาสตร์ สมองนี้ ทำให้คนยอมจริงๆ”หวางเสี่ยวโก๋พูดด้วยใบหน้านับถือ
ฉินวี่เฟยก็มองหลี่ฝางอย่างชื่นชม ดูเหมือน หลี่ฝางไม่ใช่แค่ฟุ่มเฟือยเป็นอย่างเดียว
ในเวลานี้เอง หลี่ฝางก็หัวเราะ พูดกับเหยนเสี่ยวน่า：“พวกเราล้วนแต่เป็นเพื่อนกัน ผมหวังว่ามิตรภาพของพวกเราจะบริสุทธิ์จริงใจต่อกัน ไม่มีตุกติก ไม่มีเพื่อธุรกิจ”
“ดังนั้น เหล้าขาวพวกนั้น ก็เอาให้พวกคุณตระกูลเหยนแล้ว”