NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 237 เกิดเรื่องกับหลินชิงชิง

บทที่ 237 เกิดเรื่องกับหลินชิงชิง
หลี่ฝางยังคิดหลอกเอาเงินแทนลู่หลุ่ยอีกสักเล็กน้อย!
เทพสายเปย์ที่ตกลงกันไว้?
ตกใจจนหนีไปแล้ว?
หลี่ฝางรีบส่งข้อความหาหมาป่าเป็นการส่วนตัว “แสนหนึ่งนี้ของฉัน หากนายจัดการฉันได้ ฉันจะออกจากไลฟ์”
“แม่แกสิ บัตรเครดิตฉันมีวงเงินจำกัด หากมีแน่จริง พวกเรามาแข่งกันใหม่” หมาป่าใหญ่ส่งกลับมา
“ตกลง ใครแพ้ คนนั้นคือหลานชาย” หลี่ฝางมีสีหน้าดีใจ
หมาป่าใหญ่คนนี้ถูกตนทำให้ตกใจจนหนีไปแล้ว น่าเสียดายจริงๆ
ตอนนี้ดูแล้ว หมาป่าใหญ่ยังถือว่ามีความสามารถพอตัว
เมื่อกลับเข้าไปในไลฟ์ หมาป่าใหญ่อธิบายขึ้นประโยคหนึ่ง จากนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย
“ฉันว่าแล้ว หมาป่าใหญ่วิ่งหนีหางจุกตูดไปแล้ว!”
“อันดับหนึ่งคือแฟนของเจ้าของไลฟ์?”
“แม้จะไม่ใช่แฟน แต่ยืนยันได้ว่าคือนกต่อ มาหลอกเงินของหมาป่าใหญ่โดยเฉพาะ”
“พวกนายมันโง่ นกต่อกดไปแสนกว่า หมาป่ากดแค่ไม่กี่หมื่น บริษัทหักไปครึ่งหนึ่ง เจ้าของยอมเสียเงินจ้างนกต่อ ไอคิวของพวกนาย?”
“เจ้าของไลฟ์ อันดับหนึ่งคือแฟนเธอเหรอ?”
“พวกโง่เอ้ย เจ้าของไลฟ์บอกแล้วไม่ใช่เหรอ ตอนนี้เธอโสด”
ใครจะรู้ ลู่หลุ่ยไม่มีแม้คำอธิบาย หลังร้องเพลงของตนจบ ปิดไลฟ์ไป
กระทั่งคำขอบคุณยังไม่มี
เย็xแม่งนี้ หยิ่งเกินไปแล้ว
การมีอยู่ของลู่หลุ่ย ถือเป็นสิ่งที่งดงามในโลกของการไลฟ์
ผู้ชมไม่น้อยชินตากับการดีดดิ้นวุ่นวาย ยั่วยวน จึงลองมาดูความสดใสมีชีวิตชีวาของลู่หลุ่ย จนทำให้เกิดความรู้สึกที่แตกต่างออกไป
เมื่อเห็นภาพนี้ ในใจของหลี่ฝางโล่งอกหลายส่วน
เมื่อครู่หลี่ฝางยังกังวล
กังวลว่าลู่หลุ่ยจะเป็นแบบเน็ตไอดอลหญิงคนอื่น ทำตัวกำกวมเพื่อให้พวกสายเปย์กดส่งของขวัญให้ไม่หยุด
ตอนนี้เห็นแล้ว กลับรู้สึกว่าตนคิดมากเกินไป
“นายรักลู่หลุ่ยเสียจริง กดให้เธอตั้งแสนกว่า ไม่ปวดใจเลยเหรอ?” หลี่เสี่ยวเสี่ยวมองหลี่ฝางแวบหนึ่ง ก่อนเอ่ยถามขึ้น
“เฉยๆ” หลี่ฝางยักไหล่พลางตอบ
“แสนกว่ายังเฉยๆ หลี่ฝาง นายมีเงินเท่าไหร่กันแน่?” หลี่เสี่ยวเสี่ยวจ้องหลี่ฝาง ก่อนถามขึ้นอย่างแปลกใจ
“ฉันบอกเธอไม่ได้ว่ามีเงินมากเท่าไหร่ ที่ฉันสามารถบอกเธอได้คือ เงินแสนกว่าสำหรับฉัน ไม่ถือว่าเป็นการใช้จ่ายด้วยซ้ำ” หลี่ฝางเอ่ยเรียบๆ
ตอนแรกหลี่ต๋าคางบอกว่ารายได้ของบาร์ ถือเป็นเงินใช้จ่ายของเขา
ตอนนี้ที่บาร์เดือนหนึ่งได้กำไรอย่างน้อยสามถึงห้าล้าน
เงินแสนกว่าสำหรับหลี่ฝาง จึงไม่ถือว่าคือแม้กระทั่งการใช้จ่าย
“เฮ้อ คำพูดนี้หากเป็นคนอื่น ฉันต้องไม่เชื่อแน่ เพราะมันคล้ายเรื่องที่เป็นไปไม่ได้”
“แต่หากเป็นนาย ฉันเชื่อ”
หลี่เสี่ยวเสี่ยวมองหลี่ฝาง ก่อนเอ่ยด้วยสีหน้าอิจฉา
หลี่เสี่ยวเสี่ยวแม้จะไม่รู้สถานะจริงๆ ของหลี่ฝาง แต่รู้ว่าเขาคือเถ้าแก่ของ Recalling the past
เพียงแค่เรื่องนี้ สามารถทำให้หลี่ฝางผลาญเงินได้อย่างไม่รู้จบ
ชอบเปรียบเทียบกับคนอื่น ช่างน่าโมโหนักจริงๆ หลี่เสี่ยวเสี่ยวเอ่ยอย่างหมดแรง “จริงสิ ยังมีเรื่องอะไรอีกไหม ถ้าไม่มีฉันจะกลับไปนอนต่อ”
หลี่ฝางควักตั๋วของรีสอร์ตหลายใบออกมา ก่อนส่งให้หลี่เสี่ยวเสี่ยว “ให้เธอ”
“นี่คืออะไร?”
หลี่เสี่ยวเสี่ยวรับมา ก่อนก้มลงมอง
จากนั้นสีหน้าของหลี่เสี่ยวเสี่ยว เปี่ยมด้วยความตื่นเต้น “เย็x นี่ตั๋วของรีสอร์ทเหรอ?”
“ใช่” หลี่ฝางพยักหน้า
“ทำไมเธอต้องดีใจขนาดนั้น แค่ตั๋วไม่กี่ใบเอง?” หลี่ฝางมองหลี่เสี่ยวเสี่ยว ก่อนเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
หลี่ฝางเห็นมือที่จับตั๋วของหลี่เสี่ยวเสี่ยว กลับสั่นเทิ้มขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น
“ไอ้x พี่ชาย นายรู้หรือเปล่าว่าตั๋วนี่ตอนนี้ราคาแพงขนาดไหน?” หลี่เสี่ยวเสี่ยวหันไป เบิกตากว้างมองหลี่ฝาง
หลี่ฝางจึงเอ่ยถามขึ้น “แพงแค่ไหน?”
“ใบหนึ่งสามพันกว่า!” หลี่เสี่ยวเสี่ยวสะดุ้งเฮือก “และตอนนี้ถึงมีเงินก็ซื้อไม่ได้”
“ทำไมแพงขนาดนั้น?” หลี่ฝางได้ยินถึงราคานี้ รู้สึกเหลือเชื่อ
ตั๋วใบเดียวเท่านั้น กลับราคาถึงสามพันกว่า?
“นายไม่รู้เหรอ ดาราคนดังมากมายต่างมาพัก และยังมีโจวเจ๋หลุน ตั๋วคอนเสิร์ตโจวเจ๋หลุน ครั้งหนึ่ง อย่างน้อยหกร้อยกว่าขึ้น และยังเป็นที่นั่งที่ไม่ดีที่สุด”
“อีกอย่าง ยังมีหลี่เหลียนเจ๋ ดาราดังระดับโลก เจ้าชายแห่งวงการบันเทิงโจวซิงฉือ พวกเขาต่างไปพักที่รีสอร์ต”
“คล้ายยังมีดารามากมายไปพัก ตอนนี้ยังไม่ประกาศ แต่ต้องยาวเป็นหางว่าวแน่”
“นี่มันเท่ากับงานเลี้ยงของดาราดังเลยนะ”
“นายว่าสามพันคุ้มค่าไหม?” หลี่เสี่ยวเสี่ยวฮึขึ้นคำหนึ่ง ก่อนเอ่ยว่า “ตอนนี้ตั๋วใบนี้ ราคาไร้ขีดจำกัดแล้ว”
“ในท้องตลาดไม่มีตั๋วเถื่อน และคนที่มีตั๋ว ความจริงตัดใจขายตั๋วต่อไม่ได้ แม้ขายแล้ว จะได้ราคาสูงก็ตาม”
หลี่เสี่ยวเสี่ยวเอ่ยว่า “คิดไม่ถึง ในมือนายกลับมีเยอะขนาดนี้”
หลี่เสี่ยวเสี่ยวลองนับ หลี่ฝางให้เธอมาห้าใบ
ราคาเท่ากับหนึ่งหมื่นห้าเลยนะ
หลี่เสี่ยวเสี่ยวนำตั๋ววางไว้บนหน้าอก ก่อนมองบนฟ้าอย่างตื่นเต้น “ในที่สุดจะได้เห็นโจวเจ๋หลุนแล้ว”
ก่อนหลับตาลงอย่างลุ่มหลงอยู่สักพัก แล้วจู่ๆ หลี่เสี่ยวเสี่ยวลืมตาขึ้น “หลี่ฝาง นายได้ตั๋วเยอะแยะพวกนี้มาจากไหน?”
“ตั๋วพวกนี้ ต้องใช้ซื้อจริงในการซื้อ แต่ละคนซื้อได้เพียงใบเดียว แม้มือจะเร็ว มากสุดแย่งมาได้แค่ใบเดียว”
“นายให้ฉันมาตั้งหลายใบ คงไม่ใช่ตั๋วปลอมหรอกนะ?”
หลี่เสี่ยวเสี่ยวเอ่ยอย่างกังวล
“เธอคิดว่าไง?” หลี่ฝางส่ายหน้าอย่างจนใจ
“ฉันมีรวยขนาดนี้ จะให้ตั๋วปลอมเธอ?” หลี่ฝางกลอกตาให้หลี่เสี่ยวเสี่ยว “ตั๋วที่ฉันให้เธอ คือให้เธอให้ลู่หลุ่ยใบหนึ่ง นัดเธอไปด้วยกัน”
“หากฉันให้เธอ เธอต้องไม่ไปแน่”
หลี่เสี่ยวเสี่ยวยิ้มอย่างเก้อเขิน “ฉันเข้าใจความหมายของนายแล้ว”
“ยังให้เพิ่มมากอีกสามใบ ดีจริงๆ” เวลานี้หลี่เสี่ยวเสี่ยวดีใจเป็นที่สุด
หลี่เสี่ยวเสี่ยวจับตั๋ว ก่อนจุมพิตหนึ่งครั้ง
แต่จากนั้น หลี่เสี่ยวเสี่ยวรู้สึกถึงความผิดปกติบนตั๋ว
“เดี๋ยวก่อน!”
จู่ๆ หลี่เสี่ยวเสี่ยวขมวดคิ้วขึ้น มองหลี่ฝางด้วยสีหน้าผิดปกติ
“หลี่ฝาง ตั๋วนี่นายได้มายังไง?” หลี่เสี่ยวเสี่ยวมองหลี่ฝางอย่างเคร่งเครียด
หลี่ฝางจึงเอ่ยถามว่า “ทำไม?”
“ตั๋วนี่มีอะไรผิดปกติเหรอ?” หลี่ฝางขมวดคิ้วเช่นกัน
ท่าทางนี้ของหลี่เสี่ยวเสี่ยว เห็นได้ชัดว่าตั๋วมีปัญหา
“ฉันเคยเห็นตั๋วของรีสอร์ต เพื่อนฉันมีใบหนึ่ง แต่ตั๋วของเขา ไม่มีรหัส”
หลี่เสี่ยวเสี่ยวชี้ที่รหัสบนตั๋ว ก่อนเอ่ยว่า “ส่วนตั๋วของนาย ทุกใบจะมีรหัส”
“วางใจเถอะ ตั๋วของฉันไม่ใช่ของปลอม” หลี่ฝางยิ้มอย่างดูแคลน
ล้อเล่นอะไรกัน รีสอร์ตแห่งนี้เป็นกิจการของเขา บิดาของตนจะให้ตั๋วปลอมกับเขาได้ยังไง
“ใช่ ตั๋วนี้อาจจะไม่ใช่ของปลอมก็ได้”
“แต่ตั๋วพวกนี้ คือตั๋ววีไอพี มีเพียงคนใหญ่โตในเมืองเอก ตงไห่ คนมีชื่อเสียงทั่วประเทศเท่านั้น ถึงจะมีคุณสมบัติได้รับตั๋วประเภทนี้”
“คนที่มีตั๋วประเภทนี้เข้าไปในรีสอร์ต จะรวมทั้งกิน พัก เล่นสนุก ไม่ว่าจะทำอะไรด้านใน ไม่จำเป็นต้องจ่ายเงิน”
“ตั๋วประเภทนี้ไม่มีขายที่ข้างนอก มีแต่ส่งเท่านั้น”
หลี่เสี่ยวเสี่ยวมองหลี่ฝางด้วยสีหน้าสับสน “แม้จะเป็นครอบครัวเดียวกัน มากสุดมีเพียงสามใบ”
“นาย…ทำไมมีเยอะขนาดนี้?” หลี่เสี่ยวเสี่ยวสงสัยขึ้นมา
หลี่ฝางตะลึงงัน
ตั๋วใบเดียวเท่านั้น ทำไมต้องพูดมากขนาดนี้
“ทำไมเธอต้องถามให้เยอะด้วย ยังไงตั๋วใบนี้คือของจริง” หลี่ฝางขี้เกียจอธิบาย
เพราะไม่อาจบอกหลี่เสี่ยวเสี่ยวตรงๆ ว่ารีสอร์ตแห่งนี้เป็นกิจการของครอบครัวตน?
หลี่เสี่ยวเสี่ยวรู้ก็ไม่มีอะไร แต่หลี่ฝางกลัวเธอจะบอกลู่หลุ่ย เช่นนั้นลู่หลุ่ยอาจรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ
และทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของหลี่ฝางก็ดังขึ้น
เป็นหลินชิงชิงโทรเข้ามา
หลังมองหลี่เสี่ยวเสี่ยวแวบหนึ่ง หลี่ฝางเอ่ยขึ้น “อย่าถามอีกเลย รอให้ถึงรีสอร์ตแล้ว ฉันจะบอกเธอว่าได้ตั๋วมาจากที่ไหนเอง”
โอเค”
หลี่เสี่ยวเสี่ยวพยักหน้า ก่อนลงจากรถ
ขณะลงจากรถ หลี่เสี่ยวเสี่ยวพลันเห็นว่าในกระเป๋าของหลี่ฝาง ยังมีตั๋วซ่อนอยู่อีกปึกหนึ่ง
หลี่เสี่ยวเสี่ยวกลืนน้ำลายอย่างตกตะลึง พร้อมคิดในใจ รีสอร์ตนี้คงไม่ใช่กิจการของครอบครัวหลี่ฝางหรอกนะ?
ไม่งั้น ทำไมเขาถึงมีตั๋วพักวีไอพีเยอะขนาดนี้?
เพราะตั๋วพักวีไอพี มีเพียงเจ้าของรีสอร์ตเท่านั้นที่มี
หลังหลี่เสี่ยวเสี่ยวลงจากรถ หลี่ฝางจึงรับโทรศัพท์ของหลินชิงชิง
“พี่ พี่โทรมามีอะไรหรือเปล่า?” หลี่ฝางเอ่ยถาม
หลินชิงชิงเอ่ยอย่างร้อนใจว่า “ตอนนี้นายมาหาฉันได้หรือเปล่า?”
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” หลี่ฝางรู้ดีว่าหากหลินชิงชิงไม่มีเรื่องสำคัญ คงไม่โทรหาตน
“จางกงหมิงอยู่กับฉัน”
ประโยคเดียว กลับทำให้หลี่ฝางใจเต้นเร็วขึ้น