NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 253 ตบหนึ่งฉาด สิบล้าน

บทที่253 ตบหนึ่งฉาด สิบล้าน
มองใบหน้าของโหจื่อนี้ ส้งเสียงก็หมดคำพูด
รอยสิวเต็มหน้า หลุมสิวขรุขระ แห้งจนผิวใกล้จะลอก นี่คือหน้าที่มาส์กเหรอ？
อีกอย่าง คุณเป็นผู้ชายตัวโต มาส์กหน้าทุกวันเนี่ยนะ？
อยากจะแบล็กเมล์ ก็พูดมาตรงๆเลย
ส้งเสียงมองโหจื่อ ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว：“คุณ……คุณอยากได้เท่าไหร่？”
ส้งเสียงรู้สึกต่อโหจื่อ มีความหวาดกลัวจากในกระดูกดำ
ฝ่ามือของโหจื่อ แรงมาก
ฝ่ามือนี้ ตบจนลอยได้！
ส้งเสียงสงสัยหน่อยๆ แม่เอ๊ยนี่มือคนหรือเปล่า？
โหจื่อหัวเราะ พูดว่า：“ผมเหรอ ผมก็ไม่เอากับคุณเท่าไหร่หรอก”
“ครั้งแรกสุดคุณพูดเท่าไหร่？”โหจื่อถาม
“หนึ่งพัน……？”ส้งเสียงลังเลเล็กน้อยแล้วตอบ เขารู้ หนึ่งพันน้อยจริงๆ
“พี่ใหญ่ งั้นคุณเพิ่มอีกไหม”ส้งเสียงถามอย่างระวัง
โหจื่อพยักหน้านิ่งๆ：“เพิ่มอีกหมื่น”
“อะไร？สิบล้าน？”ส้งเสียงดีใจจนเกือบจะกระโดดออกมา
น่าเสียดายที่ทั้งตัวเขาเจ็บไปหมด ดังนั้นจึงไม่ได้กระโดดขึ้นมา
ตบคุณหนึ่งฉาด คุณต้องการสิบล้าน ถึงจะเป็นต้มตุ๋น ก็ไม่ร้ายแรงขนาดนั้น！
ส้งเสียงขมวดคิ้ว มองโหจื่อ：“พี่ใหญ่ คุณล้อเล่นอะไร？”
“คุณคิดว่าผมกำลังล้อเล่น？”โหจื่อถามด้วยใบหน้าจริงจัง
“หรือว่าไม่ใช่？ตบคุณหนึ่งฉาด ก็ต้องให้คุณสิบล้าน ตระ……ตระกูลส้งของพวกเรา ไม่มีเงินมากขนาดนั้น”ส้งเสียงพูดไม่ออก
แค่ล้านเดียว ส้งเสียงก็รับไม่ได้
หนึ่งล้าน ซื้อรถหรูได้หนึ่งคัน
สิบล้าน ก็สามารถซื้อวิลล่าที่ตั้งอยู่ในทำเลที่ดีเยี่ยมได้แล้ว
แค่หนึ่งฉาด แลกกับวิลล่าหนึ่งหลัง？
โหจื่อยื่นมืออกไป ตบใส่หน้าของส้งเสียง
เวลานี้ ทำเอาส้งเสียงตกใจสุดๆ ตกใจจนหน้าขาวซีด
ใครจะไปคิดว่า โหจื่อกลับตบเบาๆไม่กี่ที พูดว่า：“คุณชายส้ง อย่ามาทำเป็นร้องไห้เหมือนคนจนกับผมเลย？คุณท่านคุณส้งกงหมิงคนรวยอันดับหนึ่งของตงไห่ เงินสดในมือเขา มากกว่าสิบล้าน”
“ถ้าคุณไม่รับปาก……”
โหจื่อยืนขึ้นมา เดินไปตรงหน้าหลี่ฝาง：“เจ้านาย เอาเงินมาให้ผมอีกหน่อยสิ”
ในมือของหลี่ฝาง ยังถือเงินอีกก้อนหนึ่ง：“เอาเท่าไหร่？พวกนี้พอไหม？ถ้าไม่พอ ผมจะไปเอาที่ผับให้คุณ”
“พอแล้ว”
โหจื่อชั่งน้ำหนักด้วยมือ น่าจะประมาณหนึ่งหมื่นหยวน
“คุณชายส้ง เงินนี่คุณเอาไปก่อน”โหจื่อเอาเงินหนึ่งหมื่นวางใส่มือของส้งเสียง
ส้งเสียงก็ตะลึงทันที：“พี่ใหญ่ หมายความว่าไง？”
ไม่ใช่จะเอาเงินกับผมเหรอ？
ทำไมกลายเป็นให้ผมล่ะ？
ส้งเสียงตะลึงโดยสิ้นเชิง
โหจื่อหัวเราะ ยื่นมือออกไป แล้วตบส้งเสียงลอยออกไป
เงินในมือของส้งเสียง ทันใดนั้นก็ตกอยู่กลางอากาศ ปลิวลง
ส้งเสียงถูกตบหนึ่งฉาด รู้สึกเหมือนถูกภูเขาลูกใหญ่ชนเข้า เจ็บมาก
หน้าของส้งเสียงตอนนี้ บวมเหมือนหัวหมาแล้ว
“คุณชายส้ง ที่ผมเพิ่งให้คุณไปหนึ่งหมื่น ฝ่ามือฉาดนี้ ถือว่าหนึ่งพัน”
โหจื่อยิ้มอย่างชั่วร้าย พูด：“ยังมีอีกเก้าพัน ก็คือเก้าฉาด”
พูดจบ สีหน้าของโหจื่อหม่นลง แล้วตบไป
พอจะตบครั้งที่สาม ในที่สุดส้งเสียงก็ทนไม่ไหว เขาแทบจะคุกเข่าลงพื้น
“อย่า……อย่า……ตีเลย สิบล้าน ผมให้ ผมให้เอาไหม？”ส้งเสียงรู้สึกว่า ถ้าตบต่อไป ตัวจะต้องตายแน่
จะตบอีกไม่ได้แล้ว！
“ทำไมคุณไม่รีบรับปากล่ะ รีบรับปากสิ คุณจะได้ไม่ต้องลำบาก ผมก็จะได้ประหยัดไปสามพันด้วย”โหจื่อส่ายหน้า พูดด้วยใบหน้าไม่ยินดีนัก
“ในเมื่อคุณรับปากแล้ว งั้นผมก็ไม่ตบแล้ว”
“แต่เงินที่เหลือเจ็ดพัน คุณต้องคืนผม”หลี่ฝางพูดอย่างมีเหตุผล
“รีบเก็บเงินให้ผม”
โหจื่อหัวเราะอย่างเยือกเย็น
ส้งเสียง เสี่ยวสาน ผู้ชายที่สวมเสื้อสีแดง ทั้งสามคนนี้ เริ่มเหมือนหมา คลานลงพื้นเก็บเงิน
หลี่ฝางยื่นบุหรี่ให้โหจื่อ พูดอย่างชื่นชมสุดๆ：“ดีมาก”
“ปฏิบัติกับลูกผู้ดีมีเงินพวกนี้ ควรจะปฏิบัติดีๆ”หลี่ฝางพูดด้วยใบหน้าชื่นชม
โหจื่อหัวเราะเจ้าเล่ห์ พูดว่า：“เจ้านาย คุณกำลังชมผมเหรอ？”
“ใช่ไง”หลี่ฝางพยักหน้า
“ผมคิดว่าคุณจะว่าผมซะอีก”โหจื่อพูด
“ทำไมผมต้องว่าคุณด้วย？”
“พวกเขาคือลูกค้าประจำของผับเรา ทุกคืนหมดไปเป็นหมื่นขึ้น ตบพวกเขาไปแล้ว ต่อไปพวกเขาน่าจะไม่มาแล้ว”โหจื่อพูด
หลี่ฝางยิ้มอย่างไม่แคร์：“โหจื่อ คุณคิดว่าผมไม่มีเงินจ่ายหรือเปล่า？”
“คุณมีเงินจ่าย”
“งั้นคุณคิดว่าผับของพวกเรา ขาดลูกค้าอย่างพวกเขาไหม？”หลี่ฝางถามต่อ
“นั่นยิ่งไม่ขาด ผับของพวกเราคนแน่นทุกวัน ถ้าไม่ใช่ถังหยู่ซวน พวกเขาก็จองโต๊ะไม่ได้เลย”โหจื่อพูด
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ：“งั้นตบพวกเขาแล้ว สำหรับผม มีอะไรให้เสีย？”
“เขาไม่มาอุดหนุน ก็ต้องมีคนอื่นที่มาอุดหนุนเหมือนกัน”
เงียบไป หลี่ฝางพูดต่อว่า：“มากไปกว่านั้น คุณเพิ่งแบล็กเมล์ส้งเสียงไปสิบล้านนะ”
“ผมไม่สนนี่ โหจื่อ ผมเพิ่งเสนอเงินต้นให้คุณไป ดังนั้น รอสิบล้านนี้ถึงมือ คุณต้องแบ่งกับผมห้าล้าน”หลี่ฝางพูด
สีหน้าของโหจื่อหม่นหมองลง：“เจ้านาย ผมว่าหัวใจของคุณ ทำไมถึงได้ดำซะยิ่งกว่าลูกพี่นะ？”
“นี่คุณให้ผมมาสองหมื่น แต่อยากเอาจากมือผมไปห้าล้าน ……”
เวลานี้ ส้งเสียงและคนอื่นๆ ก็เอาเงินเก็บขึ้นมา มายื่นให้โหจื่อ
โหจื่อนับดู ขมวดคิ้ว：“ห่าอะไรเนี่ย ทำไมหนึ่งหมื่นต้องให้คุณไปหมดด้วย？”
“ผมเป็นคนตบตีใครแล้วชอบเล่นลูกไม้อย่างหน้าด้านๆเหรอไง？”โหจื่อนับมาสามพันหยวน ยื่นให้ส้งเสียง：“รับไว้ นี่คือค่าชดใช้ที่ผมตบคุณไปสามฉาด”
ส้งเสียงหมดคำพูด ไม่รู้ว่าตัวเองควรรับหรือไม่
“ดูถูกผมเหรอ？”สีหน้าของโหจื่อเยือกเย็นทันที
เวลานี้ ส้งเสียงรับเงินเข้ามาจากมือของโหจื่อ
“ไปเถอะ กลับไปผับกับผม ไปเขียนสัญญาชำระหนี้”โหจื่อพูดกับส้งเสียง
ส้งเสียงทำอะไรไม่ได้ ได้แต่กลับไปที่ผับกับโหจื่ออย่างเชื่อฟัง
หน้าเคาน์เตอร์ ส้งเสียงเขียนสัญญาชำระหนี้จำนวนสิบล้านให้โหจื่ออย่างตรงไปตรงมา โหจื่อรับสัญญาชำระหนี้มา แล้วยิ้มอย่างภูมิใจ
ลุงเฉียนมองโหจื่อ ได้แต่หัวเราะออกมา：“แบล็กเมล์เขาอีกแล้ว？”
“เหล่าเฉียน คุณพูดไร้สาระอะไรน่ะ นี่ผมแบล็กเมล์เหรอ？”
“ไอ้เด็กสกลุส้งนั่น ตบผมหนึ่งฉาด ผมเอาจากเขาสิบล้าน เยอะไหม？”โหจื่อกลอกตาใส่เหล่าเฉียน ถามออกไป
“ไม่เยอะ”
ลุงเฉียนหัวเราะ พูดว่า：“ดูเหมือนนิสัยของคุณ จะดีเยอะกว่าเมื่อก่อนนะ”
หลี่ฝางได้ยินคำพูดลุงเฉียน ก็ตะลึงทันที
ฟังคำหมายของคำนี้ก็คือ นี่คือโหจื่อใจดีแล้ว？
“ไม่งั้นเหรอ นี่ผมยับยั้งไปเยอะมากแล้ว ……ไม่อย่างนั้น ผมจะปล่อยไปง่ายๆแบบนี้？”โหจื่อแสยะยิ้ม จากนั้นก็ไปทำงาน
หลี่ฝางใช้มือตบโต๊ะ มองลุงเฉียน ถามว่า：“ลุงเฉียน โหจื่อคงไม่คิดจะเอาสิบล้านจากตระกูลส้งจริงๆหรอกนะ？”
“แน่นอน”
ลุงเฉียนพยักหน้า：“ไม่เห็นเหรอเขียนสัญญาชำระหนี้ไปแล้ว”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว ไม่ค่อยเชื่อนัก ส้งเสียงแค่ตบใส่โหจื่อหนึ่งฉาด โหจื่อต้องการให้เขาชดใช้สิบล้าน
“ตระกูลส้งจะให้ไหม？”หลี่ฝางขมวดคิ้ว
“วางใจเถอะ จะต้องให้”ลุงเฉียนยิ้ม พูดอย่างแน่นอน：“อีกอย่าง ส้งกงหมิงผู้ชายคนนั้น ให้เงินอย่างเชื่อฟังก็ดี ถ้าไม่ให้ แล้วทำให้โหจื่อหงุดหงิด ……เห้อ”
ลุงเฉียนได้แต่ถอนหายใจยาวๆ ไม่พูดต่อ
หลี่ฝางเริ่มสงสัยเล็กน้อยแล้ว โหจื่อเป็นใครกันแน่ ทำไมเผด็จการขนาดนี้！
เวลานี้ ส้งเสียงและคนอื่นๆ ก็กลับไปที่ที่นั่งของตัวเอง
โจวเจ๋เห็นหน้าของส้งเสียงและคนอื่น เหมือนกับหัวหมู ก็ตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไป จากนั้น เขาก็ขำออกมา
สำหรับส้งเสียงและคนอื่นนั้น โจวเจ๋รู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว ก็แค่คบกันเพื่อผลประโยชน์เท่านั้น
“แม่เอ๊ยหัวเราะอะไรเนี่ย？”ส้งเสียงมองโจวเจ๋ พูดอย่างโกรธๆเล็กน้อย：“โจวเจ๋ คุณใจกว้างแค่ไหนกันเนี่ย ยังมีอารมณ์มาขำผมอีก？”
“เงินทุนที่พ่อคุณให้คุณ เอาให้น้องชายหมดแล้ว อีกแป๊บเดียว คุณก็จะล้มละลายหมดแล้ว คุณยังขำออกอีก？”
“ถ้าผมเป็นคุณ ก็จะไปหาที่ร้องไห้นานแล้ว”
ได้ยินคำนี้ โจวเจ๋จึงขมวดคิ้ว ยกแก้วเหล้าขึ้นมา สาดใส่หน้าส้งเสียง จากนั้นก็ออกไปจากผับอย่างรวดเร็ว
ส้งเสียงอยากจะตามไป ตอนที่จะตามไปพูดดีๆกับโจวเจ๋ ถังหยู่ก็ตื่นแล้ว
มองเห็นถังหยู่ซวนตื่นขึ้นมา ส้งเสียงรีบเดินเข้าไป อยากให้ถังหยู่ซวนทวงคืนความยุติธรรมให้ตัวเอง
ยังไง สิบล้าน พูดยังไงส้งเสียงก็ไม่มีทางให้โหจื่อ
“พี่ถัง ในที่สุดก็ตื่นแล้ว”ส้งเสียงมาตรงหน้าของถังหยู่ซวน พูดอย่างสนใจ
ถังหยู่ซวนเพิ่งลืมตา ก็มองเห็นหัวที่เหมือนหมูมาแนบกับตัว ตกใจจนเขาต้องสั่นไปทั้งตัว
“ไอ้ห่า แม่เอ๊ยคุณคือใครเนี่ย！”
ถังหยู่ซวนคิดว่าตัวเองฝันร้าย ฝันถึงถึงปีศาจ เขายกขาขึ้นมา เตะใส่ที่ตัวส้งเสียง จนเขาล้มลงไปที่พื้นใต้โต๊ะกินเหล้า
ใบหน้าส้งเสียงดูหดหู่ ชี้ไปที่ตัวเองแล้วพูด：“ผมเอง ผมคือส้งเสียง พี่ถัง”
“คุณคือส้งเสียง？”มองอย่างละเอียดสักพัก ถังหยู่ซวนก็จำส้งเสียงได้
“คุณเป็นอะไร ทำไมถูกคนตีจนกลายเป็นหัวหมูแบบนี้ได้？”ถังหยู่ซวนมองส้งเสียงอย่างสงสัย ถามออกไป