NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 256 เอาเงินมาทุบใส่หน้าส้งเสียง

บทที่256 เอาเงินมาทุบใส่หน้าส้งเสียง
“ล้อเล่นอะไร！”
ส้งเสียงมองหลี่ฝาง พูดเสียงฮึดฮัดใส่：“ถ้าคุณคือหลานชายของหลี่เจียเฉินคุณท่านหลี่ งั้นผมก็คือลูกชายของบิล เกตส์！”
หลี่ฝางส่ายหน้า ไม่ได้พูดอะไรต่อ
สำหรับคนที่ไม่เชื่อตัวเอง ไม่ว่าตัวเองพูดอะไรไป เขาก็ไม่เชื่อ
มองเพื่อนของตัวเองถูกคนทำร้ายไปที่พื้น ในใจของหลี่ฝาง โมโหสุดๆ
ถังหยู่ซวนสมควรโดนทุบตี แต่ต้องเป็นหลี่ฝางทำ ส้งเสียงทำไม่ได้
หลี่ฝางเดินเข้าไป ดึงถังหยู่ซวนขึ้นมา：“ทำไมไม่สู้กลับ？”
ถังหยู่ซวนหัวเราะ พูดอย่างดูถูกตัวเอง：“พวกเขาทำผมสมควรแล้ว”
“ผมหลอกพวกเขา แล้วยังใช้เล่ห์เหลี่ยมใส่”
เวลานี้ ขาของส้งเสียงอดไม่ไหวยกขึ้นมา เตะไปที่ท้องของถังหยู่ซวน
“ไอ้ระยำ หลอกพวกเรามาตั้งนาน！”
“ทำให้พวกเราเสียเวลากับพลังงานไปตั้งมากมายไปที่คุณหมด สุดท้ายตอนนี้คุณมาบอกพวกเราว่า คุณไม่ใช่หลานชายของหลี่เจียเฉิน！”
“แม่เอ๊ย ผมเอาไอ้ลูกหมาอย่างคุณตายแน่”
ส้งเสียงยิ่งคิดยิ่งโกรธ
หลายวันนี้ เขาถือถังหยู่ซวนเป็นเหมือนบรรพบุรุษของตัวเอง วันๆเอาแต่เลียแข้งเลียขา ……
สุดท้าย ถังหยู่ซวนก็ไม่ใช่หลานชายอะไรของหลี่เจียเฉิน เป็นแค่คนจนๆคนหนึ่ง
ปอร์เช่918 ก็ไม่ใช่ของเขา
สุดท้ายเป็นแบบนี้ ส้งเสียงก็รับไม่ไหว……
ส้งเสียงโกรธมาก
ไม่ใช่แค่ส้งเสียง เสี่ยวสานกับผู้ชายที่สวมเสื้อสีแดง ต่างก็โกรธสุดๆ
หลายวันนี้ เห็นถังหยู่ซวนเป็นหลานชายมาตั้งนาน ในท้ายที่สุด แลกมากับคำพูดของถังหยู่ซวนว่า：ที่จริงผมไม่ใช่หลานชายของหลี่เจียเฉิน！
ห่าเอ๊ย ทำไมคุณไม่บอกให้ไวๆ？？
ส้งเสียงพุ่งเข้าไป จะลงมืออีกครั้ง แต่ถูกหลี่ฝางห้ามไว้：“ไม่จบใช่ไหม？”
“หลี่ฝาง แม่เอ๊ยถอยไปเดี๋ยวนี้”ส้งเสียงพูดอย่างเย็นชา
“ถ้าผมไม่ถอยล่ะ”หลี่ฝางถาม
“ถ้าคุณไม่ถอย พวกเราก็จะลงมือคุณด้วย”ส้งเสียงพูดด้วยเสียงเยือกเย็น
ด้านหลังของส้งเสียง คือเสี่ยวสานกับผู้ชายที่สวมเสื้อสีแดง
“คุณไม่ใช่พิธีกรนั่นเหรอ？ผมแนะนำให้คุณไสหัวไปไกลๆ อย่ายุ่งกับเรื่องของพวกเรามากนัก”
“ใช่ ไอ้นี่หลอกพวกเรามาตั้งนาน หลอกพวกเราไปกินไปดื่มทุกวัน พวกเราตีเขาสักดอกก็ถือว่าน้อยไปแล้ว”
“พวกเราไม่ฟ้องว่าเขาฉ้อโกง ก็ดีมากแล้ว”
พอหลี่ฝางได้ยิน ก็หัวเราะออกมา：“ถังหยู่ซวนเคยบอกพวกคุณไปเหรอ ว่าเขาคือหลานชายของคุณท่านหลี่？”
“เขาไม่เคยยอมรับกับปากนี่？แค่พวกคุณเดากันเอง”
“ยังจะฉ้อโกงอีกเหรอ？ถังหยู่ซวนฉ้อโกงอะไรพวกคุณ？”
“พวกคุณสามคน ที่บ้านมีธุรกิจกันทั้งนั้น ไม่ไปบริหารธุรกิจตามที่บ้านดีๆกันเหรอไง เรียนรู้การจัดการ แต่กลับเอาแต่ตามตูดถังหยู่ซวน เลียแข้งเลียขาเขาทุกวัน”
“พวกคุณคิดว่า คุณชายเศรษฐีที่แท้แท้จริง โง่ขนาดนี้เหรอ？กินดื่มเที่ยวเล่นกับพวกคุณไม่กี่วัน ก็จะช่วยคุณ？ทำข้อตกลงกับตระกูลพวกคุณ？”
หลี่ฝางส่ายหน้ายิ้มอย่างดูถูก
“พวกเราทำอะไร แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย พวกเราเลียแข้งเลียขาหลานชายคุณท่านหลี่แล้วจะทำไม？คุณรู้ไหมที่เมืองเอกมีลูกคนรวยมากมายแค่ไหนที่อยากเลียแข้งเลียขาหลานชายคุณท่านหลี่น่ะ？”
“พวกเราทำธุรกิจ ก็ต้องพึ่งพาคอนเนคชั่น ถ้าพวกเราเป็นมิตรที่ดีต่อหลานชายของคุณท่านหลี่ได้จริง ก็ถือว่ามีประโยชน์มากๆกับธุรกิจของพวกเรา”
เสี่ยวสานพูดไป ก็ถอนหายใจ：“แค่เสียดายที่ถังหยู่ซวนไม่ใช่หลานชายของคุณท่านหลี่ พวกเราถูกหลอก！”
พูดถึงตรงนี้ เสี่ยวสานก็มองถังหยู่ซวนด้วยความโกรธสุดๆ：“ไอ้สารเลวนี่ ดูสิว่าผมจะไม่เอาคุณตายเลยเหรอ”
เสี่ยวสานกำหมัด พุ่งเข้าไป
หมัดของเสี่ยวสานยังไม่ทันต่อยไปที่ถังหยู่ซวน ก็ถูกหลี่ฝางยกเท้าขึ้น เตะล้มลงพื้น
“คุณแค่พิธีกรตัวเล็กๆ กล้าทำผม？”เสี่ยวสานล้มลงที่พื้น มองหลี่ฝางอย่างโกรธจัด
ส้งเสียงมองหลี่ฝาง ขมวดคิ้ว：“พวกเราสามคนลุยด้วยกัน！”
พูดจบ หลี่ฝางก็ลงมือ
หลี่ฝางไม่ใช่คนโง่ เขาจะปล่อยให้พวกส้งเสียงมีโอกาสรวมกำลังได้ไง？
หลี่ฝางกำหมัด ต่อยไปที่หน้าส้งเสียง
ที่หน้าของส้งเสียง มีรอยอยู่แล้ว บวกกับหมัดนี้ของหลี่ฝางไป ส้งเสียงก็เจ็บจนร้องออกมา
และผู้ชายที่สวมเสื้อสีแดงคนนี้ ก็ไม่กล้าลงมือ
ยังไง เขาก็เห็นโหจื่อพูดคุยหัวเราะกับหลี่ฝาง
เขารู้ว่า หลี่ฝางรู้จักกับโหจื่อ
เขาไม่กลัวหลี่ฝาง แต่กลัวโหจื่อ！
หลี่ฝางมองผู้ชายที่สวมเสื้อสีแดง แล้วหัวเราะ：“พวกคุณไม่ใช่แค่รู้สึกขาดทุนเหรอ？”
“พวกคุณสองสามวันนี้ จ่ายไปให้ถังหยู่ซวนเท่าไหร่？”หลี่ฝางมองสามคนนี้ แล้วถาม
“ผมให้พวกคุณ”หลี่ฝางพูด
ได้ยินคำนี้ ส้งเสียงก็รู้สึกน่าขัน
“หลี่ฝาง อย่ามาหน้าใหญ่ใจโตหน่อยเลย เฉียวเฉียวบอกผมนานแล้ว เงินนั้นที่คุณขายที่ได้ ใช้หมดไปแล้ว”
“คุณจะเอาเงินไหนมาชดใช้เรา？”ส้งเสียงถามอย่างเย็นชา
เสี่ยวสานก็มองหลี่ฝางอย่างดูถูกสุดๆ：“คุณก็แค่พิธีกรในเน็ตตัวเล็กๆคนหนึ่ง ที่พูดไม่น่าฟัง พิธีกรในเน็ตคนนี้ ไม่ใช่ขอทานในเน็ตหรอกเหรอ ？”
“พวกเราหลายวันนี้ หมดไปที่ส้งเสียงทั้งหมดหลายแสน！”
“ไม่ใช่ว่าคุณจะให้พวกเราเหรอ？มาสิ ให้มา！”เสี่ยวสานพูดอย่างเยือกเย็น
“ไม่กี่แสนใช่ไหม？ไม่กี่แสนก็ทำร้ายคนได้เหรอ？”
หลี่ฝางหยิบโทรศัพท์มา โทรหาลุงเฉียน
ไม่นานนัก ในผับก็มีพนักงานเสิร์ฟสี่ห้าคนออกมา คนนำหน้า ก็คือโหจื่อ
ในมือของโหจื่อ ถือกระเป๋าใบหนึ่งไว้
โหจื่อมาตรงหน้าหลี่ฝาง เอากระเป๋าส่งให้หลี่ฝาง พูดว่า：“เจ้านาย นี่คือเงินสดหนึ่งล้านที่คุณต้องการ”
หลี่ฝางพยักหน้า รับเงินไป
“เจ้านาย？”
เห็นฉากนี้ สมองของส้งเสียง รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า
“หลี่ฝาง คุณคือหลานชายของคุณท่านหลี่จริงๆเหรอ？”ส้งเสียงมองหลี่ฝางอย่างไม่อยากจะเชื่อ แล้วถามไป
หลี่ฝางหัวเราะ พูดว่า：“เมื่อกี๊ผมบอกคุณไปแล้วไง ทำไม ตอนนี้เชื่อแล้ว？”
หลี่ฝางหยิบเงินสดมาปึกหนึ่งจากกระเป๋า ยัดใส่มือ
“ส้งเสียง วันนี้พวกเราเจอหน้ากันพอดี คุณไม่ได้บอกเหรอว่า ให้ผมเต้นรำทำเพลง แสดงความสามารถให้คุณดูน่ะ？”
“แล้วคุณจะให้เงินผมด้วย ใช่ไหม？”หลี่ฝางหัวเราะอย่างเย็นชา
“ล้อเล่น ล้อเล่น ผมกำลังล้อคุณเล่นน่ะ คุณเป็นถึงหลานชายของคุณท่านหลี่ ผมจะกล้าให้คุณแสดงความสามารถให้ผมได้ไง”
“ผมแสดงให้คุณก็พอๆกัน”ส้งเสียงยิ้มอย่างอึดอัดและหวาดกลัว
เวลานี้ อารมณ์ของส้งเสียงเหมือนกับกินขี้มา รู้สึกแย่สุดๆ
เขาดูถูกหลี่ฝางมาตลอด คิดไม่ถึงว่าจะเป็นหลานชายของคุณท่านหลี่
หลี่ฝางเอาเงินหนาๆ ทุบใส่หัวส้งเสียง
ทีละปึก ทีละปึก ไปที่หัวของส้งเสียงแล้วทุบใส่ไป
ส้งเสียงก็ใช้มือบังอย่างตระหนักได้
หลี่ฝางโมโหแล้ว มองส้งเสียงด้วยความโกรธ：“แม่เอ๊ยคุณยังจะกล้าหลบนะ！”
หลี่ฝางเดินเข้าไป เตะไปที่ขาของส้งเสียง จนล้มลงพื้น แต่ส้งเสียง กลับไม่ตอบโต้ใดๆสักนิด
เพราะว่าหลี่ฝางคือหลานชายของหลี่เจียเฉิน เขายุ่งด้วยไม่ได้
ถึงหลี่ฝางถอดกางเกงฉี่รดหัวเขา เขาก็ต้องทน
เวลานี้ ส้งเสียงก็คิดได้ เข้าใจว่าทำไมตู้ต้าไห่ถึงล้มละลาย ทำไมตู้เฟยถึงแพ้ให้หลี่ฝางครั้งแล้วครั้งเล่า
ตอนนั้นส้งเสียงยังรู้สึกแปลกใจ ตู้เฟยเป็นถึงลูกเศรษฐี ทำไมถึงแพ้ให้คนจนๆธรรมดาๆอย่างหลี่ฝาง
ต่อมาส้งเสียงก็คิดว่าเป็นถังหยู่ซวนที่ช่วยหลี่ฝางอยู่ลับหลัง
จนเวลานี้ส้งเสียงก็เข้าใจว่า ที่แท้หลี่ฝาง……ต่างหากที่เป็นผู้ชายที่ยุ่งด้วยไม่ได้ที่แท้จริง
เงินทีละปึกๆ ตบไปที่หน้าของส้งเสียง เสี่ยวสานและผู้ชายที่สวมเสื้อสีแดง
น่าจะตบไปประมาณห้าแสน หลี่ฝางหัวเราะ：“ตอนนี้ ถังหยู่ซวนไม่ติดอะไรพวกคุณแล้วใช่ไหม？”
“ไม่ติดแล้ว ไม่ติดแล้ว”ส้งเสียงและคนอื่นๆรีบพยักหน้า
ตอนนี้มีหลี่ฝางออกหน้าให้ถังหยู่ซวน พวกเขาใครยังกล้าสร้างความลำบากให้ถังหยู่ซวนอีกล่ะ
“ส้งเสียง คุณไม่ได้บอกเหรอว่าคุณมีความสามารถในการแสดงน่ะ？”
หลี่ฝางไปตรงหน้าส้งเสียง จับคอเสื้อส้งเสียง พูด：“ไป ผมจะพาคุณไปผับ ให้คุณแสดงความสามารถของคุณซะหน่อย！”
ส้งเสียงส่ายหัวอย่างแรง พูด：“หลี่ฝาง ผมผิดไปแล้ว คุณปล่อยผมไปเถอะ”
“ปล่อยคุณ？”
หลี่ฝางส่ายหน้า：“นั่นไม่ได้ ผมต้องดูความสามารถในการแสดงของคุณ”
“อีกเดี๋ยว คุณไปเต้นรูดเสากลางฟลอร์ไป！”
หลี่ฝางลากส้งเสียงไป พอถึงหน้าผับ กลับชนกลับหลิวเฉียวเฉียวที่วิ่งออกมา