NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 414 บัญชีนี้ ระหว่างเรายังไม่จบ

บทที่414 บัญชีนี้ ระหว่างเรายังไม่จบ
เขาชื่อหลิวเฉิน คือสมาชิกในทีมกีฬา
อยู่ปีสองมีชื่อเสียงมากๆกว่าหลี่ฝางที่อยู่ปีหนึ่ง
เพราะว่าอับอายลู่หลุ่ยกับเหมิงเหมิง เมื่อวานพอถูกหลี่ฝางตบตีไป ก็แค้นในใจ ตั้งแต่เมื่อคืน เขาจึงไปถามเบาะแสของหลี่ฝาง
เมื่อคืน หลิวเฉินไปที่หอของหลี่ฝางแล้ว แต่เสียดายหลี่ฝางไม่อยู่……
มุมปากของหลิวเฉิน ปรากฏรอยยิ้มชั่วร้าย：“น้องชาย เมื่อวันทำร้ายผมรู้สึกดีไหม？”
“รู้สึกดีมาก”หลี่ฝางพยักหน้าเบาๆ
“ยังจะกล้าบอกว่ารู้สึกดี？มา ผมจะให้คุณจัดการอีกสักหน่อย ให้คุณรู้สึกดีอีกครั้ง”หลิวเฉินยิ้มอย่างเย็นชา ยื่นหน้าไปตรงหน้าของหลี่ฝาง
ครั้งนี้หลิวเฉินพาคนมาไม่น้อย ก็ประมาณสิบกว่าคนได้ และร่างกายแต่ละคนก็กำยำ มองไปแล้วดูเป็นคนที่ทำอะไรก็เก่งเหมือนสองคนในร่างเดียว
มีคนตั้งมากมายยืนอยู่หลังตัวเอง หลิวเฉินมั่นใจมาก ไม่รู้สึกกลัวเลย
เสียงดังแปะขึ้นมา
หลี่ฝางตบไปที่หน้าหลิวเฉิน
ฝ่ามือนี้ ตบไปจนหลิวเฉินงง คนกลุ่มนี้ที่หลิวเฉินพามา ใบหน้าก็มึนงง
เจ้าเด็กนี่ กล้ามากเลยนะ？
แม้แต่พี่เฉินก็ยังกล้าตบ？
ใครไม่ร็บ้างว่าบ้านพี่เฉินรวย และยังมีอำนาจ？
“เพิ่งเคยเห็นคำขอร้องที่ต่ำตมได้ขนาดนี้ ต้องการให้ผมตบคุณเนี่ยนะ？”หลี่ฝางส่ายหน้า หัวเราะเหอะเหอะขึ้นมา
หลิวเฉินตาเบิกโต มองหลี่ฝางด้วยใบหน้าบูดบึ้ง：“คุณกล้าตบผม？”
“ทำไมไม่กล้าล่ะ？”หลี่ฝางถาม
“ทำไม คุณเป็นเทพนาจา เก่งเหนือมนุษย์เหรอไง？ผมถึงไม่กล้าตบคุณ！”
หลี่ฝางพูดจบอย่างขำๆ ก็ยกแขนขึ้น เสียงดังแปะอีกครั้ง ตบไปที่หน้าของหลิวเฉิน
“คุณตบผมอีกแล้ว！”หลิวเฉินขมวดคิ้ว：“ไอ้น้อง ผมว่าคุณอยากตายแล้วใช่ไหม”
“เด็กใหม่ตอนนี้ช่างเหลิงจริงๆเลยนะ แม้แต่พี่เฉินของพวกเราก็กล้าทำร้าย！”
คนสูงๆพูด：“พี่เฉิน เอาเขาให้ตายเลยไหม！”
“เหลวไหล ลุย！”หลิวเฉินพูดพร้อมกับโบกมือ
เวลานี้ หลี่ฝางถอยหลังไปในห้องสองสามก้าว และเพื่อนๆในห้องหลี่ฝาง ต่างยืนขึ้นมา
“แม่เอ๊ย เห็นว่าในห้องเราไม่มีคนเหรอไง？”
“เพื่อนๆ จัดการเจ้านี่！”
พูดไป เพื่อนในห้องคนหนึ่ง ก็ยกม้านั่งที่ใต้ก้นตัวเองขึ้นมา ตะโกนไปว่า：“ลุย！”
ถ้าบอกว่าอำนาจใครในห้องสูงสุด ก็ต้องเป็นหลี่ฝางอย่างไม่ต้องสงสัยเลย
เมื่อวาน หลี่ฝางให้พวกเขาตั้งคนละสองหมื่น
แล้วยังเลี้ยงอาหารเย็นพวกเขาถึงห้าแสนหยวน！
พวกเขาจะทนมองหลี่ฝางถูกทำร้ายได้เหรอไง？
แน่นอนว่าไม่ได้！
พอมีหลายๆคนนำ คนทั้งห้อง ผู้ชายทุกคนต่างเข้าไปลุย แม้แต่พวกผู้หญิง ก็เริ่มเคลื่อนไหว
“ห่า บารมีของเด็กนี่สูงขนาดนี้เชียว？”มองเห็นฉากนี้ หลิวเฉินก็ตกใจ
ยังไงพวกปีหนึ่งนี้ ก็เพิ่งเปิดเทอม
นักเรียนใหม่คนไหนบ้างที่สามารถเรียกระดมทุกคนในห้องตัวเองได้บ้าง？
มีคนที่มีความสามารถแบบนี้ ไม่มากนัก และก็มีดาวโรงเรียนอย่าง ฉินวี่เฟยที่ทำได้
แต่หลี่ฝาง เป็นผู้ชาย！
คนกลุ่มนี้สู้สุดใจเพื่อผู้ชายคนหนึ่ง นี่มัน ……
หลิวเฉินยากที่จะเข้าใจ แต่หลิวเฉินก็ไม่กลัวอะไร ยังไงครั้งนี้เขาก็พาคนมาไม่น้อย：“จัดการให้ผมที ให้นักเรียนใหม่พวกนี้ได้รู้ความสุดยอดของพวกเรา！”
ทันใดนั้น ที่เกิดเหตุก็ชุลมุนขึ้นมา
ต่อยตีกัน ไม่มีอะไรมากไปกว่าแค่ความทรงพลัง
แค่ความทรงพลังของคนนำนั้นมากพอ ก็จะไม่มีใครขี้ขลาด
ถ้าหากสูญเสียความทรงพลังไป งั้นก็กอดหมอน ปล่อยให้อีกฝ่ายกระทำไปดีกว่า
หลี่ฝางมองเห็นพวกเพื่อนนักเรียนของตัวเองลุยเพื่อตัวเอง ในใจก็รู้สึกซาบซึ้ง
ดังนั้น หลี่ฝางก็นำหน้าไป ไม่มีถดถอย ลุยไปอย่างดุเดือด
เวลานั้น ฝั่งจำนวนคนของหลี่ฝางก็ได้เปรียบ รวมกับนักเรียนในห้องแล้ว ในมือแต่ละคนต่างถือเก้าอี้นั่ง ดังนั้นตอนที่พุ่งเข้าไป จึงได้เปรียบหน่อยๆ
แต่ ยังไงอีกฝ่ายก็เป็นนักกีฬา ร่างกายแต่ละคนล้วนแต่แข็งแรง รวมกับเพื่อนในห้องของหลี่ฝาง ที่ต่างก็พุ่งไปอย่างดุเดือด ซึ่งปกติส่วนมากนั้นไม่เคยชกต่อยตบตีกัน ดังนั้นไม่ถึงนาที ทางหลี่ฝางก็พ่ายแพ้
เวลานี้ ถังจิ้นหยิบกระบองเหล็กยืดหด ออกมาจากกระเป๋าของตัวเอง：“โอเค ไม่ต้องมองแล้ว ลุย！”
“ลูกพี่ พวกเราต้องลุยอะไรอีก คนพวกนี้เห็นพระคุณของหลี่ฝาง ก็สู้เพื่อหลี่ฝางหมด แต่พวกเรา ผลประโยชน์สักนิดก็ไม่ได้เอาของ หลี่ฝาง อีกทั้งเมื่อวาน หลี่ฝางก็ยังทำร้ายคุณ ทำไมพวกเราต้องช่วยหลี่ฝางด้วย？”
“ใช่ ลูกพี่ พวกเราทนดูความครึกครื้นก็พอ ผมว่านะ คนในห้องของพวกเรา ไม่นานก็จบเห่แล้ว”
“ดูความครึกครื้นอะไรกัน ทำไมถึงไม่รู้สึกเกียรติยศความร่วมกันของห้องเลยล่ะ รีบจัดการพวกผู้ชายพวกนี้ให้ผม！”ถังจิ้นจ้องพวกลูกน้องตัวเอง จากนั้นก็เริ่มลุย
หลี่ฝางกำลังเตรียมเรียกส้าวส้วยมา แต่กลับเห็นพวกถังจิ้นถือกระบองเหล็กยืดหดเข้ามา
ต้องบอกว่า พวกของถังจิ้นนี้ ชกต่อยตบตีได้ดุเดือดมาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งถังจิ้น ทะเลาะเบาะแว้งไม่ใช่แค่ดุเดือด แต่ฝีมือก็รุนแรงมาก กระบองเหล็กยืดหดนั้น สะบัดไปที่หัวทันที
แค่สะบัดไปอีกฝ่ายก็กรีดร้องออกมา
ทันใดนั้น หลิวเฉินก็หยุดลง เห็นถังจิ้น สีหน้าเปลี่ยนไป：“ถังจิ้น ทำไมเป็นคุณได้？”
“หยุด อย่าพึ่งตี！”พอหลิวเฉินเห็นถังจิ้น ก็โบกมือพูดทันที
แต่หลี่ฝางกลับไม่หยุด หยิบเก้าอี้นั่งขึ้นมา ทุบใส่ไปที่หัวของอีกฝ่ายทันที：“หยุดห่าอะไร ทำเพื่อนในห้องผม ก็คิดจะจบเรื่อง？”
หลี่ฝางถือเก้าอี้นั่ง มองหลิวเฉินอย่างเย็นชา
เห็นเพื่อนร่วมห้องของตัวเองมากมายที่ถูกเตะล้มลงพื้น หลี่ฝางก็โมโหแล้วจริงๆ
“ไอ้เด็กเปรต หุบปากเดี๋ยวนี้ ผมเห็นแก่หน้าถังจิ้นหรอกจึงปล่อยคุณไป”หลิวเฉินชี้จมูกแล้วด่าหลี่ฝาง
จากนั้น หลิวเฉินเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว มาตรงหน้าถังจิ้น：“ถังจิ้น เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ คุณอย่ายุ่งได้ไหม”
“ไม่ได้！”ถังจิ้นส่ายหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว
“หมายความว่าไง ถังจิ้น ไอ้เด็กนี่ขู่คุณเหรอ คุณถึงปกป้องเขาขนาดนี้？”หลิวเฉินขมวดคิ้ว
“แม่เอ๊ย หลิวเฉิน เมื่อไหร่กันที่คุณเปลี่ยนไปเป็นไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่ขนาดนี้ เมื่อก่อนเจอพี่ใหญ่ของพวกเรา ก็ไม่ใช่ท่าทีแบบนี้นี่ ทำไม ตอนนี้กล้าเรียกชื่อพี่ใหญ่พวกเราแล้ว？เก่งแล้วใช่ไหม？”
สีหน้าของถังจิ้น ก็ดูแย่มาก
หลังจากที่ห้าวหนานเกิดเรื่อง ตำแหน่งของเขา ก็ตกลงมา หลายๆคนไม่เห็นหัวเขา
เมื่อก่อนหลิวเฉินนี้ มองเห็นถังจิ้นแต่ไกลๆ ก็เข้ามายื่นบุหรี่ให้ แต่ตอนนี้……กล้ามาต่อรองกับถังจิ้น
“หลิวเฉิน ทำไม คิดว่าลุงผมไม่เจ๋งแล้ว ก็เลยไม่เห็นหัวผมเหรอ ใช่ไหม？ไม่เห็นหัวพี่ซินปาแล้วใช่ไหม？”
ถังจิ้นมีใบหน้าเยือกเย็น หัวเราะเหอะเหอะ：“ปีกกล้าขาแข็ง กล้าท้าทายผม ใช่ไหม？”
“แล้วก็พวกคุณ ทีมนักกีฬาของพวกคุณคิดว่าพวกคุณเจ๋งใช่ไหม？เชื่อไหมว่าพรุ่งนี้ผมพาคนมา จัดการพวกคุณให้เสียเลือดได้เลย……”ถังจิ้นใช้กระบองเหล็กยืดหดชี้ไปที่ทุกคน พูดขู่อย่างเย็นชา
“พี่เฉิน ไม่งั้นผมว่าช่างมันเถอะ”
คนสูงๆเข้ามาดึงหลิวเฉิน：“พวกเราเล่นกับถังจิ้นไม่ได้ หรอก”
ถึงจะตกต่ำแต่ก็เคยยิ่งใหญ่มาก่อน ถึงห้าวหนานพิการแล้ว แต่ก็ยังมีพี่ซินปาที่สนับสนุนถังจิ้นอยู่อีก
ถ้าถังจิ้นเรียกพี่ซินปามาจริงๆ หลิวเฉินผู้ชายคนนี้ ก็ต้องคุกเข่าลง
หลิวเฉินขมวดคิ้ว โกรธหน่อยๆ：“ถังจิ้น เราสองคนก็ถือว่ามีความสัมพันธ์ไม่เลวนี่？ถ้าคุณยังคิดว่าผมเป็นเพื่อน เรื่องนี้อย่ายุ่งเลย”
“เมื่อกี๊คุณก็เห็นแล้ว เจ้าเด็กนี่ตบผมสองที ต่อหน้าคนตั้งมากมาย ถ้าผมไม่จัดการเขา คุณว่าต่อไปผมจะเป็นนักเลงที่สุ่ยมู่ต่อไปได้ไง？”
“ผมขายขี้หน้าแล้วนะ？”
หลิวเฉินพูดอย่างสีหน้าไม่ดี：“แค่เรื่องนี้คุณอย่ายุ่ง ต่อไป ผมเจอคุณ ก็ยังเรียกคุณว่าพี่ เป็นไง？”
“ไสหัวไปไอ้เหี้ยพวกนี้ ผมมีน้องชายอย่างคุณด้วยเหรอ！”
ถังจิ้นใช้กระบองเหล็กยืดหดชี้ไปที่หน้าหลิวเฉิน พูดว่า：“อย่าคิดว่าคุณไต่เต้าขึ้นไปได้ที่สูงๆ คุณก็จะมาโอ้อวดตรงนี้กับผมได้ อย่างคุณ ก็เป็นได้แค่หมาให้คนอื่นเท่านั้น เข้าใจไหม？”
“รีบไสหัวไป ไม่อย่างนั้น ผมจะตัดขาคุณ！”ถังจิ้นพูดอย่างเย็นชา
“ถังจิ้น……”หลิวเฉินกัดฟัน！
เสียงดังแปะ ถังจิ้นใช้กระบองเหล็กยืดหดตีใส่ที่หน้าหลิวเฉิน ทิ้งรอยแดงๆไว้ที่หน้าของเขา：“เรียกพี่ถัง！”
“แม่เอ๊ย ไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่ ลืมแล้วเหรอเมื่อก่อนคุณก้มหัวต่อหน้าผมน่ะ？”ถึงแม้ห้าวหนานจะพิการแล้ว แต่ถังจิ้นก็ยังบ้าคลั่งเหมือนเดิม
หัวของหลิวเฉินดังหึ่งๆ แล้วก็หันหน้าไป：“ถังจิ้น บัญชีนี้ ระหว่างเรายังไม่จบ！”