NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 463 ตู้เฟยที่น่ากลัว

บทที่ 463 ตู้เฟยที่น่ากลัว
“พวกนายอย่าเพิ่งด่าฉัน ฉันรู้ว่าที่พวกนายด่าเพราะพวกนายหวังดี แต่พวกนายก็รู้นี่ ฉันชอบไห่เย่น อีกอย่างตระกูลฉันก็ฐานะธรรมดา หน้าตาก็ธรรมดา แต่ไห่เย่นก็ยังหันกลับมาเลือกฉัน ก็ถือว่าลดตัวลงมาเยอะแล้ว”หลี่ซ่วยซ่วยก้มหน้าลง พูดขึ้น
“เธอเลิกกับหยิ่นเหล่ยแล้วเหรอ”หลี่ฝางถาม
“เลิกแล้ว ”หลี่ซ่วยซ่วยพยักหน้า พูดอย่างมั่นใจ “ถ้าเธอไม่เลิก ก็กลับมาหาฉันไม่ได้แน่ พวกนายว่าใช่ไหมล่ะ”
“แล้วตอนนี้พวกเขายังติดต่อกันหรือเปล่า”หลี่ฝางยังคงถามต่อ
หลี่ซ่วยซ่วยลังเลอยู่หลายวิ ค่อยพยักหน้าพูดว่า “พวกเขาเลิกกันด้วยดี ตอนนี้เป็นเพื่อนกัน”
“ยอมแกจริงๆ เลิกกันแล้วจะเป็นเพื่อนกันได้ไง ฉันว่านะหลี่ซ่วยซ่วย สมองนายมีปัญหาแล้ว นายลืมเรื่องที่สถานตากอากาศวันนั้นไปแล้วเหรอ ผู้หญิงคนนี้ดูถูกแกยังไง ยังมีอีกนะ ในป่านั้น ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรกับหยิ่นเหล่ย นายไม่เห็นหรือไง”หวางเสี่ยวโก๋กัดฟันพูด
“ฉันไม่แคร์”
สีหน้าของหลี่ซ่วยซ่วย ขรึมไปสักพัก “ใช่แล้ว เสี่ยวโก๋ นายโตกว่าฉัน ในเมื่อไห่เย่นก็กลับมาคืนดีกับฉันแล้ว อีกหน่อยก็อย่าเรียกเธอว่าผู้หญิงคนนั้นคนนี้อีกได้ไหม เธอมีชื่อนะ นายเรียกเธอไห่เย่นก็ได้”
“ชื่อเพราะจริงจริ๊ง”
“ยังมีอีกนะ เรื่องที่ผ่านไปแล้ว ก็ไม่ต้องพูดถึงอีก ใครก็ต้องเคยทำผิดมาก่อน ”
หลี่ซ่วยซ่วยพูด
หวางเสี่ยวโก๋ไร้คำพูดอย่างสิ้นเชิง เขาชี้หน้าหลี่ซ่วยซ่วย ส่ายหัว โกรธจนพูดไม่ออก
หลี่ฝางขมวดคิ้ว รู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่
“ซ่วยซ่วย ตอนแรกมันเป็นปัญหาส่วนตัวของนาย พวกเราไม่อยากยุ่ง แต่พวกเราที่เป็นเพื่อนของเตือนตายคำหนึ่ง ระวังตัวไว้ด้วย ไห่เย่นคนนี้คบอยู่กับหยิ่นเหล่ยดีๆ ทำไมต้องเลิกกัน ”หลี่ฝางถาม “นายถามหรือยัง”
“ฉันไม่ถาม แต่ไห่เย่นบอกกับฉันเมื่อคืน ว่าหยิ่นเหล่ยเอาแต่ใจเกินไป เธอไม่ชอบผู้ชายเอาแต่ใจ ก็เลยเลิกกัน เหตุผลในการเลิกคงเพราะนิสัยเข้ากันไม่ได้”หลี่ซ่วยซ่วยพูด
หวางเสี่ยวโก๋พูดเสียงเย็น “เอาแต่ใจ หยิ่นเหล่ยเพิ่งจะเอาแต่ใจวันสองวันนี้หรือไง นี่ไม่เลิกกัน ตั้งแต่แรก แต่มาเลิกกันเอาป่านนี้ นายโง่หรือไง หลี่ซ่วยซ่วย เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้มีแผนอื่น ”
“จะมาหลอกเอาเงินฉันฉันก็ไม่มีเงิน จะว่าเรื่องหน้าตาฉันก็ไม่หล่อ ไห่เย่นอยากได้อะไรจากฉันล่ะ นอกจากความดีของฉัน ฉันว่านะหวางเสี่ยวโก๋ นายจะอวยพรฉันหน่อยไม่ได้หรือไง”หลี่ซ่วยซ่วยจ้องหวางเสี่ยวโก๋เขม็ง
“ฉันจะอวยพรหาพระแสงอะไร”หวางเสี่ยวโก๋กัดฟันกรอด
“ดูก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังหลอกใช้นาย หลอกใช้นายเพื่อเข้าใกล้……”
หวางเสี่ยวโก๋ยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกหลี่ฝางตัดบท “อาจารย์มาแล้ว เสียงเบาหน่อย”
หลี่ฝางส่งสายตาให้หวางเสี่ยวโก๋ เตือนให้เขาอย่าพูด
หลี่ซ่วยซ่วยเอากล่องข้าวเช้าของเขา เดินกลับไปที่นั่งของตัวเอง
ก่อนไป หลี่ซ่วยซ่วยเอ่ยเตือนหวางเสี่ยวโก๋ “หวางเสี่ยวโก๋ นายเป็นเพื่อนฉันก็จริง แต่ถ้านายยังพูดเรื่องไม่ดีของไห่เย่นอีก วันหน้าคงไม่มีทางเป็นเพื่อนกันได้”
“ไอ้บ้านี่”หวางเสี่ยวโก๋โมโหจนกำหมัดแน่น อยากจะชกหน้าหลี่ซ่วยซ่วยจริงๆ
“แม่งโง่จริงๆ”หวางเสี่ยวโก๋พูดอย่างโมโห
“หลี่ฝาง เมื่อกี้นายจะขัดฉันทำไม ไห่เย่นคนนี้เห็นได้ชัดว่ามีแผนอื่น ฉันว่านะ แปดสิบเปอร์เซ็นต์ไห่เย่นต้องรู้สถานะนายแล้วแน่ๆ ถึงได้กลับมาสนใจหลี่ซ่วยซ่วยอีกครั้ง ถ้าไม่อย่างงั้น ก็แค่ผู้หญิงหน้าเงิน จะมาชอบหลี่ซ่วยซ่วยได้ยังไง ”หวางเสี่ยวโก๋แยกแยะ
หลี่ฝางมองหวางเสี่ยวโก๋ พูดว่า “พวกเราไม่มีหลักฐาน จะเดาสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ รอดูก่อนค่อยว่ากัน”
ความคิดของหลี่ฝาง เหมือนกันกับหวางเสี่ยวโก๋
ถ้าหากไห่เย่นกับหยิ่นเหล่ยทะเลาะตบตีกัน ถูกหยิ่นเหล่ยทิ้งขว้าง เธอก็เลยกลับใจ หันกลับมาหาหลี่ซ่วยซ่วยก็คงเป็นไปได้
แต่ว่าตอนนี้ หยิ่นเหล่ยกับไห่เย่นยังเป็นเพื่อนกันอยู่ ทั้งสองไม่ได้บาดหมางอะไรกัน ก็แค่เลิกกันเพราะนิสัยเข้ากันไม่ได้
หลี่ฝางหัวเราะหึหึ จะรอดูสิว่า หยิ่นเหล่ยกับไห่เย่นคิดจะทำอะไรกันแน่
“ตู้เฟยมาแล้ว”
หวางเสี่ยวโก๋ชี้ไปที่ประตู
พอเห็นตู้เฟย ในใจของหลี่ฝาง ก็มีแต่ความช็อก
“ฉันได้ยินมาว่าหลังจากตระกูลหยู่เกิดเรื่อง เจ้าบ้านตระกูลหยู่คนใหม่หยู่เต๋อส่วยก็ไล่ตู้เฟยแม่ลูกออกจากบ้าน”หวางเสี่ยวโก๋พูดเสียงเบา
หลี่ฝางคิดไว้ตั้งแต่แรกแล้ว
ตอนนี้หยู่เต๋อส่วยนับว่าเป็นคนของตนแล้ว ส่วนความบาดหมางระหว่างตนกับตู้เฟย ทั้งตระกูลหยู่ต่างรู้ดี
หยู่เต๋อส่วยหักหลังได้แม้กระทั่งคนในบ้าน แล้วจะนับประสาอะไรกับน้องสาวคนเดียวที่เขาจะละเว้น
ปล่อยตู้เฟยกับแม่ของเขาเอาไว้ สำหรับเขาแล้ว เป็นอันตรายที่ซ่อนอยู่
หยู่เต๋อส่วยเกรงว่าวันหนึ่งข้างหน้าหลี่ฝางจะโทษเขาเพราะเรื่องนี้ ที่จริง หลี่ฝางก็ไม่ได้ใจแคบขนาดนั้น
ตู้เฟยเดินตรงมาหยุดตรงหน้าหลี่ฝาง
“คุณชายหลี่ สวัสดี”ตู้เฟยยิ้มชั่วร้าย
ต่อหน้าอาจารย์และเพื่อนร่วมห้อง ตู้เฟยเปิดเผยตัวตนของหลี่ฝางตรงๆ
“คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าไอ้คนธรรมดาที่ฉันหัวเราะเยาะทุกวัน จะกลายเป็นมหาเศรษฐีของประเทศคุณชายหลี่”
“ฉันนี่มันน่าขันจริงๆ”ตู้เฟยยิ้มอย่างล้อเลียน
“ไม่แปลกเลยที่ฉันจะแพ้นายครั้งแล้วครั้งเล่า”ตู้เฟยมองหลี่ฝาง ถามขึ้น “คุณชายหลี่ อาศัยสถานะของนาย คิดจะเล่นฉันจนตายก็ง่ายมากสินะ ”
“ทำไมไม่บีบฉันให้ตายในครั้งเดียว แต่มาทำล้อเล่นกับผมครั้งแล้วครั้งเล่า ทำเหมือนฉันเป็นตัวตลก สนุกนักหรือไง คุณชายหลี่ ”มองตาของหลี่ฝาง ตู้เฟยถามขึ้น
หลี่ฝางยิ้ม เอ่ยอย่างเรียบๆ “ฉันไม่รู้ว่านายกำลังพูดอะไร”
“เฮอะๆ ยังจะแกล้งไม่รู้เรื่องอีกนะ คุณชายหลี่”
“เป็นของเล่นให้นายมาตั้งนาน ความรู้สึกนั้น เหมือนกับถูกรางวัลห้าล้านเลย ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ”
“ที่แท้ นายเป็นคนที่ร้ายกาจมากคนหนึ่งเลย ไม่แปลกที่บริษัทพ่อฉันจะล้มละลาย ไม่แปลกที่ลูกพี่ลูกน้องฉันตาย ไม่แปลกที่ไอ้เลวหยู่เต๋อส่วยจะไล่ฉันกับแม่ฉันออกมา ”
“ที่แท้ ก็เป็นคุณชายหลี่ที่ประทานเรื่องพวกนี้มาให้”
ตู้เฟยกัดฟัน ยิ้มด้วยสีหน้าที่น่ากลัว
รอยยิ้มแบบนี้ น่ากลัวจริงๆ
เหมือนคนคนหนึ่ง ที่ได้รับแรงกระตุ้นมหาศาล ทำเอาสติไม่ปกติ
ถูกตู้เฟยมองด้วยสายตาแบบนี้ หลี่ฝางก็รู้สึกกลัวอยู่บ้าง
เพราะว่า ตู้เฟยคนนี้ฆ่าได้แม้กระทั่งพ่อแท้ๆของตัวเอง
“ตู้เฟย นี่นายกำลังโทษฉันเหรอ”หลี่ฝางเงยหน้าขึ้น ถามและมองตู้เฟย
“ถ้าหากไม่ใช่เพราะนายที่คอยมาท้าฉัน แหย่ฉัน นายจะมีจุดจบอย่างนี้เหรอ”หลี่ฝางถามกลับไป
“ใช่สิ ก็ว่าไง ฉันมันรนหาที่”
“คุณชายหลี่ นายอย่าเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้จะโทษนาย เมื่อก่อนฉันผิดเอง หวังเพียงว่าคุณชายหลี่จะไม่ถือโทษโกรธเคืองกัน อย่างถือสาคนธรรมดาอย่างฉันเลย”
“บุคคลสูงส่งอย่างคุณ ผมไม่กล้าล่วงเกินหรอก”
ตู้เฟยหัวเราะแฮะๆ “คุณชายหลี่ คุณวางใจเถอะ วันหน้า ผมจะไม่แหย่คุณอีกแล้ว ”
“หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น”หลี่ฝางไม่เชื่อคำพูดพล่อยๆของตู้เฟย
เพื่อที่จะได้รับการช่วยเหลือจากสี่ตระกูลใหญ่ ตู้เฟยฆ่าพ่อของตัวเองด้วยมืออย่างไม่ลังเล คนแบบนี้ มีหรือจะไม่แก้แค้น
อีกอย่าง ถ้าหากตู้เฟยไม่แก้แค้นเขา แล้วสี่ตระกูลใหญ่จะเก็บเขาไว้ทำไม
ตู้เฟยกลับไปยังที่นั่งของตัวเอง หลี่ฝางเองก็เอาลิปสติกที่บีบอยู่ในมือ ใสกลับไปในกระเป๋าอีกครั้ง
หลี่ฝางต้องป้องกันตู้เฟยไว้บ้าง ถ้าไอ้นี่มันล้วงปืนออกมา หรือล้วงเอามีดออกมา แล้วฆ่าเขา ถ้าอย่างนั้นคงตายแน่
“คุณชายหลี่”
“ที่แท้หลี่ฝางก็เป็นคุณชายเหรอเนี่ย”
“นี่ นายได้ยินที่ตู้เฟยพูดไหม หยูเถิงตายแล้วจริงๆ นี่ พวกนายว่า หยูเถิงถูกหลี่ฝางฆ่าตายหรือเปล่า เพราะวันนั้นหลังจากกินข้าวเสร็จ หลี่ฝางกอดคอหยูเถิงเดินออกไป จากนั้น หยูเถิงก็หายไปเลย”
“วีแชทของหยูเถิงก็ไม่ออน qqก็เหมือนกัน”
เพื่อนนักศึกษาในห้อง ซุบซิบกัน
ไม่ช้า ทุกคนต่างก็มองหลี่ฝางด้วยสายตาหวาดกลัว ทุกคนต่างรู้สึกว่า หลี่ฝางเป็นฆาตกรฆ่าคน
ความรู้สึกดีๆที่มีต่อเขาก่อนหน้านี้ สลายหายไปในพริบตา
“ถ้าวันไหนไปล่วงเกินหลี่ฝางเข้า คงถูกฆ่าแน่”ระหว่างที่นักศึกษาคนนี้พูด เขาก็ทำท่าบาดคอ บริเวณคอของตัวเอง
“แค่คิดก็น่ากลัวแล้ว ก็อยู่ห่างเขาหน่อยแล้วกัน”
ได้ยินเสียงซุบซิบแบบนี้ หลี่ฝางขมวดคิ้ว หันไปมองตู้เฟย และตู้เฟยก็มองตอบ ทำท่าจับลำคอของตัวเอง