NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 471 ผมคือลูกชายของกษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ

บทที่471 ผมคือลูกชายของกษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
คำขออันนี้ของหวางเสี่ยวหยวนเรียกได้ว่าสมเหตุสมผล
ก็แค่ สีหน้าของหลี่ฝางอึ้งไป
เขาไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้อย่างไร
ถึงแม้เรื่องที่หลี่ต๋าคางคือหลอซ่า สี่ตระกูลใหญ่จะรู้แล้ว
แต่นอกจากสี่ตระกูลใหญ่แล้ว ก็มีไม่กี่คนที่รู้
ถ้าหลี่ฝางตอบว่าใช่ งั้น ไม่ใช่ว่าเปิดเผยตัวตนของพ่อตัวเองเหรอ？
แบบนี้ ก็จะมีคนรู้มากขึ้น
“คุณชายหลี่ ผมจะบอกคุณตรงๆนะ สถานที่อย่างเมืองเอก มีอำนาจที่ลึกลับ ถ้าไม่มีที่พึ่งที่ใหญ่มากพอ ผมก็ไม่อยากมารับภาระนี้แน่ เพราะว่าไม่กี่ปีก่อน พวกพี่ชายของพวกเรา เคยถูกคนพวกนั้นบีบจนถึงทางตัน ถ้าไม่ใช่ว่าผมทำการอ่อนข้อให้อย่างทันเวลา เอาถิ่นส่วนมากของตัวเองให้พวกเขา ก็กลัวว่า ผมกับพวกพี่ชายของผม คงจะมีจุดจบที่น่าเวทนาแล้ว”
หวางเสี่ยวหยวนพูด：“ถ้าพ่อของคุณคือหลอซ่าที่พูดต่อกันมานั้น ผมก็รับปาก”
ตอนที่หลี่ฝางลังเลตัดสินใจไม่ได้นั้น ส้าวส้วยก็พูด
“ผมบอกคุณได้ว่า หลอซ่ากลับมาแล้ว”
ส้าวส้วยมองไปที่หวางเสี่ยวหยวน แล้วพูดว่า：“ทางสี่ตระกูลใหญ่คุณไม่ต้องห่วง”
ในใจของหวางเสี่ยวหยวน เกิดความหวาดกลัวต่อสี่ตระกูลใหญ่แล้ว
บวกกับที่สี่ตระกูลใหญ่เคยปล่อยพวกเขาไปครั้งหนึ่ง พวกเขาก็ไม่โอกาสที่จะยอมแพ้สี่ตระกูลใหญ่เป็นครั้งที่สองแล้ว
ดังนั้น นอกจากทางนี้จะเป็นหลอซ่า พวกเขาถึงกล้าที่จะเดิมพัน
“งั้นผมไม่มีปัญหาอะไรแล้ว”
หวางเสี่ยวหยวนพยักหน้า พูดว่า：“ผมรับปาก”
“โอเค งั้นผมเรียกพนักงานเสิร์ฟมาเสิร์ฟอาหาร”
เห็นหวางเสี่ยวหยวนรับปาก หวงว่างโก๋ก็ลุกขึ้นพูดอย่างดีใจมาก
ที่ใบหน้าของเฉินเจียโล่ก็ดีใจสุดๆ：“คืนนี้ผมต้องดื่มหลายแก้วหน่อยละ”
“แม่เอ๊ย หลายปีมานี้พี่ใหญ่ก็ไม่ให้ผมก่อเรื่อง ถือได้ว่าอัดอั้นผมมาก”เฉินเจียโล่พูด
และตอนนี้เอง คนหนึ่งที่โต๊ะอาหาร ก็ดูไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
นั่นก็คือหวางเห้า
เดิมที หลี่ฝางคิดจะหาผู้ช่วยให้หวางเห้า
แต่ตอนนี้ พวกหวางเสี่ยวหยวน ดันกลายเป็นพันธมิตรของตัวเอง รวมทั้งคู่แข่ง？
แป๊บเดียว ความดิ่งลงในใจของหวางเห้าก็ออกมา
หวางเห้าดื่มไปหนึ่งคำอย่างหดหู่ จากนั้นก็หันไปมองหลี่ฝาง：“คุณชายหลี่ ยังมีถิ่นหนึ่งในสามอีกนะ？”
“ถิ่นตรงนั้นเป็นของใคร？”
หวางเห้าใช้น้ำเสียงสอบถามในการถาม
ถูกพวกหวางเสี่ยวหยวนแบ่งถิ่นออกไปหนึ่งในสาม ถึงแม้หวางเห้าจะไม่ค่อยพอใจ แต่ถ้าถิ่นที่เหลือเอาให้เขา หวางเห้าก็สามารถทนได้
แต่คิดไม่ถึงว่า หลี่ฝางกลับหัวเราะ พูดว่า：“เดี๋ยวแนะนำวัยรุ่นคนหนึ่งให้พวกคุณ”
พูดจบ หลี่ฝางก็หันหน้าพยักหน้าให้ส้าวส้วย：“เรียกเขาเข้ามา”
ส้าวส้วยหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาเบอร์หนึ่ง
ผ่านไปไม่นานนัก ประตูห้องส่วนตัวก็เปิดออก
วัยรุ่นคนหนึ่ง เข้ามาในม่านตาของทุกคน
“เขาคือใคร？”
มองเฉินฝูเซิงที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม หวางเห้าก็ขมวดคิ้ว
หวางเห้าไม่ได้โง่ ความหมายของหลี่ฝาง เขาเข้าใจได้
ถิ่นที่เหลือหนึ่งในสามนั้น เป็นไปได้มากที่จะเป็นของเด็กตรงหน้าคนนี้
จุดนี้ หวางเห้าจะทนได้ไง？
หวางเห้าขมวดคิ้ว มองหลี่ฝางแล้วถาม：“คุณชายหลี่ คุณคงไม่ได้หมายความว่าจะเอาถิ่นที่เหลือนั่น ให้เขาหรอกนะ？”
“ก็ใช่ไง”หลี่ฝางพยักหน้า นิ่งมาก
หวางเห้าพูดอย่างเซ็งๆ：“เหอะเหอะ ก็แค่เด็กเมื่อวานซืน ก็เอาถิ่นขนาดใหญ่ส่วนนั้นไปได้ด้วยเหรอ？”
หวางเห้าแสดงออกอย่างสงสัย
เฉินฝูเซิงหัวเราะ：“พี่เห้า ผมไม่ใช่เด็กเมื่อวานซืน”
“ส่วนผมจะรักษาถิ่นของเหยสงไหวไหม พี่เห้าอย่าห่วงเลย ทางผม กำลังคนพอ”
เฉินฝูเซิงมองหวางเห้า พูดอย่างดูถูก：“ผมกลับกังวลน่ะสิ หวางเห้า คุณก็แค่ไม่กี่สิบคน ดูแลถิ่นตั้งเยอะ ดูแลไหวเหรอ？”
“ถ้าดูแลไม่ไหวล่ะก็ ผมช่วยคุณได้นะ แบ่งมาสิ！”เฉินฝูเซิงหัวเราะไปพูดไปอย่างเย็นชา
เฉินฝูเซิงอายุยังน้อยแต่ชอบแข่งขัน หลี่ฝางเพิ่งประกาศจะเอาถิ่นให้เขาไป หวางเห้าก็ถามขึ้นมา เฉินฝูเซิงจึงไม่ยอมหวางเห้า
“ไอ้เด็กนี่อยากตายใช่ไหม？”
หวางเห้ายืนขึ้นมา ใช้มือชี้มองไปเฉินฝูเซิง：“อยากได้ถิ่นของผม มีความสามารถก็มาเอาไป”
“นั่งลง！”
เวลานี้ หลี่ฝางพูดออกมา
“ผมยังอยู่นี่นะ”
“ทำไม พวกคุณจะทะเลาะกันเองต่อหน้าผมเหรอ？”หลี่ฝางจ้องหวางเห้าอย่างเย็นชา แล้วก็มองเฉินฝูเซิงแวบหนึ่ง
เฉินฝูเซิงนั่งลงทันที หัวเราะไปพูดไปว่า：“ผมก็แค่ล้อเล่น ทำไมพี่เห้าต้องจริงจังขนาดนั้นล่ะ”
ส่วนหวางเห้ากลับทำเสียงฮึดฮัด ยืนขึ้นมองหลี่ฝาง：“หลี่ฝาง คุณจะเอาถิ่นนี้ให้ไอ้หมอนี่จริงๆเหรอ？”
คิ้วของหลี่ฝาง ขมวดหน่อยๆ
หวางเห้านี่ แม้แต่คุณชายหลี่ก็ไม่เรียก
แต่หลี่ฝางตระหนักได้นานแล้วว่าหวางเห้าจะต้องโมโห จึงพูด：“พี่เห้า ไม่ว่าผมจะแบ่งยังไง คุณเป็นคนแรกที่ติดตามผม ดังนั้นถิ่น ของคุณก็เยอะมากสุด”
“คุณยังมีอะไรไม่พอใจอีกเหรอ？”หลี่ฝางถาม
หวางเห้าโลภหน่อยจริงๆ ถ้าไม่ใช่หลี่ฝาง ที่จริงแม้แต่ถิ่นของเสือเขาก็เอามาไม่ได้ อย่าว่าแต่ถิ่นของเหยสงเลย
ตอนนั้นที่หลี่ฝางไปหาถึงที่ หวางเห้าก็แค่ช่างตกแต่งโรงอาบน้ำ ที่ค้างชำระ
แต่ตอนนี้ หวางเห้ากลายเป็นคนมีชื่อเสียงของเมืองเอก และก็ค่อยๆเติบโตขึ้น
หวางเห้าเม้มปาก ชี้ที่เฉินฝูเซิงแล้วพูด：“คุณชายหลี่ เรื่องบนยุทธภพนี้ ไม่ใช่เรื่องของเด็ก ไอ้เด็กนี่เป็นเพื่อนที่โรงเรียนของคุณ หรือว่าเพื่อนคุณ？ให้เขาดูแลถิ่นใหญ่โตขนาดนั้น เขาจะดูแลได้ดีเหรอ？”
“จะมีคนยอมเขาไหม？”
“เขามีสิทธิ์อะไร？”
หวางเห้ามองเฉินฝูเซิง ถามเป็นชุด
หลี่ฝางพยักหน้าให้เฉินฝูเซิง เฉินฝูเซิงก็ยืนขึ้นทันที เลิกคิ้วขึ้นแล้วพูด：“ก็สิทธิ์ที่พ่อผมคือกษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ พอไหม？”
หลี่ฝางรู้ว่า เอาถิ่นหนึ่งในสามให้เฉินฝูเซิง หวางเห้าจะต้องไม่พอใจ
ไม่ใช่แค่หวางเห้าไม่ยอม แม้แต่พวกหวางเสี่ยวหยวน ก็จะสงสัยความสามารถในคนของตัวเอง
ดังนั้น หลี่ฝางจึงต้องเปิดเผยตัวตนของเฉินฝูเซิง
“กษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ？”
หวางเสี่ยวหยวนกับเฉินเจียโล่ อ้าปากตกใจพร้อมกัน
กษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือคือใคร นั่นเป็นถึงคนที่ไม่เป็นสองรองใคร ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือเลยนะ
ถิ่นที่กษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือมีนั้น ใหญ่กว่าทั้งเมืองเอกเป็นหลายเท่า
ตอนนี้ ลูกชายของกษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ยินยอมที่จะทำงานให้หลี่ฝางเนี่ยนะ？
ทำให้หวางเสี่ยวหยวนกับเฉินเจียโล่ดูยากที่จะเชื่อหน่อยๆ
“คุณคือลูกชายของกษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ？”มองไปที่เฉินฝูเซิง หวางเห้าก็กลืนน้ำลายอย่างทนไม่ไหว
ไม่ว่าจะเป็นเหยสงหรือว่าเสือ ชื่อเสียงของพวกเขา ก็อยู่แค่เมืองเอกเท่านั้น
แต่กษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือนั้นต่างกัน
กษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือนั้นมีชื่อเสียงไปทั้งประเทศ หลายๆคนต่างเคยได้ยินชื่อเขา
โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาคตะวันออกเฉียงเหนือ นั่น เป็นคนที่มีชื่อเสียงมากๆ ทุกคนรู้จักกันดี
ทันใดนั้น หวางเห้าไร้ความรู้สึกใดๆอยู่นาน
เฉินฝูเซิงเป็นถึงลูกชายของกษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ จากสถานะนี้ เขาหวางเห้าจะมีคุณสมบัติอะไรไปสงสัยอีก？
“เป็นไงบ้าง พี่เห้า ตอนนี้คุณสมบัติของผม สามารถมีถิ่นหนึ่งในสามของเหยสงได้แล้วสินะ？”เฉินฝูเซิงมองหวางเห้ายิ้มๆ แล้วถาม
ใบหน้าหวางเห้าเหยเก ไม่พูดอยู่นาน
ฉาดนี้ ตบหน้าเขาแรงมาก
ทันใดนั้น หวางเห้าก็รู้สึกว่าตัวเองเสียหน้าสุดๆ
เดิมที หวางเห้าไม่คิดว่าข้าวมื้อนี้ ตัวเองจะต้องมาแสดงความขายหน้า
แต่ใครจะไปรู้ ว่าข้าวมื้อนี้ อะไรหลี่ฝางก็ไม่ยอมตัวเองเลยทั้งนั้น หวางเห้าไม่ใช่แค่รู้สึกท้อแท้หน่อยๆ
ในใจของหลี่ฝาง รู้สึกผิดหน่อยๆ ยังไงหวางเห้าก็เป็นคนที่ติดตามตัวเองมาก่อนที่สุด
แต่ ถิ่นขนาดใหญ่ของเหยสงนี้ หลี่ฝางเอาให้หวางเห้าหมด หวางเห้าดูแลไม่ไหวแน่นอน
แต่ไม่ว่าจะเป็นหวางเสี่ยวหยวนหรือว่าเฉินฝูเซิง ให้พวกเขาเป็นลูกมือหวางเห้า พวกเขาไม่เห็นด้วยแน่นอน
อย่างเช่นหวางเสี่ยวหยวน แม้แต่น้องชายของเขา ก็ยังมีโรงแรมระดับห้าดาว
ส่วนเฉินฝูเซิง เขาคือลูกชายของกษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
ไม่ว่าเขาสองคนใครก็ตาม ต่างไม่ยอมอ่อนกว่ากันเลย
“คุณชายหลี่ ทางด้านพ่อผมส่งพรรคพวกมาส่วนหนึ่ง ด้านกำลังคนคุณไม่ต้องเพิ่มให้ผมแล้ว”
พอนั่งลง เฉินฝูเซิงก็พูด
เฉินฝูเซิงมีเบื้องหลังคือกษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่ใหญ่ขนาดนี้ แน่นอนว่าไม่กลัวหวางเห้า
“พอกินข้าวเสร็จ ผมจะติดต่อพวกพ้องเก่าๆ พวกเขาต่างมีอำนาจหน่อยๆที่เมืองเอก”
เวลานี้หวางเสี่ยวหยวนก็พูด：“ส่วนผม ไม่ต้องการกำลังเพิ่ม”
ทันใดนั้น ใบหน้าของหวางเห้า ก็ดูอึดอัดอย่างชัดเจน
หลี่ฝางเดินเข้าไป ตบไหล่ของหวางเห้า พูดว่า：“พี่เห้า ตอนนี้คุณเข้าใจไหมว่าทำไมผมจะเอาถิ่นของเหยสงแบ่งสามส่วนให้เขา？”