NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 485 จูเก่อชิง พวกคุณทั้งหมดลุยมาพร้อมกันสิ

บทที่485 จูเก่อชิง พวกคุณทั้งหมดลุยมาพร้อมกันสิ
ดวงตาของซุนจิ้น ยังคงจ้องผู้ชายล่ำๆเขม็ง
ยังไง ผู้ชายล่ำนี้ก็เป็นฆาตกรที่ฆ่าพี่ชายตัวเองตาย
จะปล่อยให้ส้าวส้วยได้ไง ซุนจิ้นไม่เต็มใจ เขาอยากแก้แค้นให้พี่ชายของตัวเองด้วยมือของเขาเอง แต่ การบาดเจ็บตอนนี้ ซุนจิ้นก็คิดว่าตัวเองรับมือไม่ไหว
ก็อย่างที่ส้าวส้วยพูดไว้ ถ้าสู้ต่อไป กลัวว่าผลลัพธ์ที่ดีที่สุด ก็คือพินาศไปด้วยกัน？
ส้าวส้วยมองซุนจิ้น แล้วพูด：“อย่าลืมล่ะ ศัตรูที่ฆ่าพ่อของคุณ ยังไม่ปรากฏตัว ตายที่นี่ไปแบบนี้ แล้วศัตรูที่ฆ่าพ่อคุณจะทำไง？”
“คนๆนี้ ผมจะไว้ชีวิตเขา ให้คุณจัดการเขาด้วยมือตัวเอง”ส้าวส้วยสัญญากับซุนจิ้น
ซุนจิ้นลังเลสักพัก แล้วพยักหน้าให้ส้าวส้วย：“โอเค ลำบากคุณละ ส้าวส้วย ผมเป็นหนี้บุญคุณกับคุณ”
“คนกันเอง ไม่ต้องเกรงใจ”ส้าวส้วยหัวเราะอย่างไม่แคร์
และเผชิญหน้ากับผู้ชายล่ำคนนั้น เหมือนไม่รู้จักส้าวส้วย
ส้าวส้วยกับซุนจิ้นคุยกันสักพัก เขาก็ค่อยๆฟื้นพลัง
ตัวของเขาล่ำมาก บาดแผลที่ซุนจิ้นทำเขา ไม่ใหญ่มากนัก
ผู้ชายล่ำมองส้าวส้วย แล้วหัวเราะ：“ทำไม คุณอยากเป็นฮีโร่เหรอ น้ำหน้าอย่างคุณ จะสู้กับมือข้างเดียวของผมได้เหรอ？”
“ติงอี กลับมา！”
เห็นส้าวส้วยลงมือ สีหน้าของจูเก่อชิง ซีเรียสลงทันที
สามปีก่อน การสู้กันของจูเก่อชิงกับส้าวส้วย ก็ชนะอย่างหวุดหวิดเท่านั้น
จูเก่อชิงรุ้กำลังของส้าวส้วยดี อย่าว่าแต่ตอนนี้ที่ติงอีสู้อย่างศึกหนักเลย ถึงเป็นเขาที่อยู่ในช่วงรุ่งเรืองที่สุด ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของส้าวส้วยเลย
“คุณชาย ให้เวลาผมห้านาที ให้ผมจัดการไอ้เด็กนี่”
ติงอีเห็นส้าวส้วยยังดูหนุ่ม จึงไม่ใส่ใจกับส้าวส้วยมากนัก
จูเก่อชิงยังอยากจะห้ามอีก แต่ตอนนี้เอง สายไปแล้ว
ติงอีจ้องมีดแล้วพุ่งเข้าไป ส่วนส้าวส้วย ได้แต่ยิ้มให้
จูเก่อชิงส่ายหน้า รู้ว่าครั้งนี้ติงอีเกิดเรื่องแน่
“ไอ้โง่นี่！”
หลังจากด่าไป จูเก่อชิงก็รีบพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว พยายามจะช่วยติงอี
ยังไงติงอีนี้ ก็ติดตามจูเก่อชิงมาหลายปีแล้ว
จูเก่อชิงปฏิบัติต่อเขา อย่างมากก็ยังมีความรู้สึกอยู่
วินาทีที่ติงอีมาตรงหน้าส้าวส้วย ทันใดนั้นส้าวส้วยก็ลงมือ แวบเดียว เขาก็มาที่ตรงหน้าของติงอี กดไหล่ของติงอี กดทั้งตัวของเขาไว้
“วันนี้ผมมีอารมณ์มาเล่นกับคุณ”
“ดังนั้น ผมจะให้ความสุขคุณ”
เสียงดังเพียะ ส้าวส้วยยื่นมือออกไป ตบไปที่หลังหัวของติงอี
ฝ่ามือนี้ ตบจนทำเอาติงอีล้มลงพื้น ส่งเสียงดังตุ๊บ
หน้าของติงอี กระแทกที่พื้น เลือดออกทันที
จูเก่อชิงหยุดลง ตะลึงทันที
จูเก่อชิงเงยหน้ามองส้าวส้วย ในดวงตาปรากฏความหวาดกลัว
จูเก่อชิงเข้าใจกำลังของติงอีดี จากกำลังของติงอี อย่างน้อยก็สามารถสู้กับตัวเองได้ห้านาที
ถึงแม้ติงอีจะได้รับบาดเจ็บ ก็สามารถใช้เจ็ดถึงแปดเทคนิคกับตัวเองได้？
แต่อยู่ต่อหน้าส้าวส้วย ยังไม่ทันใช้เทคนิคใดๆ ก็ถูกตบจนตาย！
ทันใดนั้น จูเก่อชิงก็มองส้าวส้วย เหมือนมองของแปลกสิ่งหนึ่ง
ส้าวส้วยหันหน้าไป มองซุนจิ้นอย่างรู้สึกผิด：“ขอโทษนะ ทนไม่ไหว บอกไปแล้วว่าจะเหลือไว้ให้คุณจัดการ ตอนนี้ ……เห้อ จะไม่หายใจแล้วสินะ？ลงมือหนักไปหน่อย”
ส้าวส้วยไม่คิดจริงๆว่าแค่โจมตีแป๊บเดียวก็ฆ่าผู้ชายล่ำคนนี้ได้แล้ว แค่จูเก่อชิงเข้ามา ดังนั้นส้าวส้วยจึงฆ่าเขาในทันที
สีหน้าของซุนจิ้นนิ่งไป หลังจากตะลึงสักพัก ก็พยักหน้าให้ส้าวส้วย แล้วพูด：“ไม่เป็นไร……”
“แก้แค้นให้พี่ชายผมได้ก็ดี”
ซุนจิ้นพูดด้วยสีหน้าซับซ้อน：“หวังว่าวิญญาณพี่ชายผมที่สวรรค์ จะได้มองเห็นฉากนี้”
เวลานี้ส้าวส้วยหันหน้าไป มองที่จูเก่อชิง：“จูเก่อชิง การต่อสู้ของเราสองคน ควรจะเริ่มก่อนนี้หรือไม่？”
“ดูเหมือนคุณจะเปลี่ยนไปสุดยอดกว่าเมื่อสามปีก่อน”จูเก่อชิงมองที่ส้าวส้วย ปรากฏความหวาดกลัว
“ใช่”
“น่าจะสุดยอดกว่าสามปีก่อนนิดหน่อย”ส้าวส้วยพยักหน้า แล้วพูด
จูเก่อชิงไม่พูด มองส้าวส้วยอยู่นาน
“ทำไม คุณกลัวเหรอ？”ส้าวส้วยมองจูเก่อชิง พูดหยอกล้อ：“ถ้าคุณกลัว ก็ยอมแพ้สิ”
“ที่จริง ผมไม่ได้อยากสู้กับคุณเลย”
“สามปีก่อน คุณคิดว่าผมแพ้จริงๆเหรอ？”
มองจูเก่อชิง ส้าวส้วยก็ส่ายหน้าพูด：“ที่จริง ผมจงใจแพ้คุณต่างหาก”
“ถ้าผมชนะคุณ คุณจะปล่อยผมไหม？”
“ไม่มีทาง คุณจะพาลโกรธ ยืมคนข้างกายของคุณ แล้วมาฆ่าผม”
“ดังนั้นผมจึงจงใจแพ้ให้คุณ ให้คุณรู้สึกว่าผมแพ้ภายใต้เงื้อมมือคุณ เกิดการดูถูกผม จากนั้นผมจึงอยู่ต่อได้”
“แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว ผมในตอนนี้ ไม่จำเป็นต้องกลัวคุณแล้ว”
ส้าวส้วยหรี่ตาลงหัวเราะ：“ไม่งั้น คุณกับพวกด้านหลังคุณพวกนั้น ลุยมาพร้อมกันสิ”
“คุณพูดอะไร？”
ได้ยินคำนี้ของส้าวส้วย สีหน้าของจูเก่อชิง ก็ตะลึงอย่างเห็นได้ชัด
เขาสงสัยว่าตัวเองฟังผิดหรือไม่
ทุกคน ลุยไปด้วยกัน？
จูเก่อชิงกลืนน้ำลาย มองส้าวส้วยแล้วพูด：“คุณรู้ไหมว่าคนกลุ่มด้านหลังผม ต่างเล่นศิลปะการต่อสู้ได้ทั้งหมด？”
“ถึงแม้พวกเขาไม่แข็งแกร่งเท่าติงอี แต่ก็อ่อนแอกว่าติงอีไม่เท่าไหร่”
“คุณบอกว่าให้พวกเราลุยไปด้วยกัน สู้กับคุณคนเดียว？”
จูเก่อชิงมองส้าวส้วยอย่างไม่อยากจะเชื่อ แล้วถาม
ส้าวส้วยพยักหน้า แล้วพูด：“ถ้าคุณคิดว่าไม่พอ เรียกคนมาอีกก็ได้นะ ผมรู้ว่าในห้องนี้ ยังมีคนอีก”
จูเก่อชิงส่ายหน้า สูดหายใจลึกๆแล้วพูด：“ส้าวส้วย ไม่เจอกันสามปี กังฟูของคุณก้าวหน้าแก่ไหนผมไม่รู้ แต่ทักษะคุยโม้ของคุณ ได้ฝึกมาถึงจุดที่ชำนาญแล้วจริงๆ”
“คุณคนเดียว จะสู้ล้มพวกเราทั้งหมดได้เหรอ？”
จูเก่อชิงคิดว่าส้าวส้วยช่างหยิ่งเสียจริง
ส้าวส้วยส่ายหน้า มองจูเก่อชิงแล้วพูด：“คุณเข้าใจผิดแล้ว จูเก่อชิง ผมไม่ได้จะล้มพวกคุณทั้งหมด”
“งั้นความหมายของคุณคือ？”จูเก่อชิงถามต่อ
“ความหมายของผมคือ ผมจะฆ่าล้างพวกคุณให้เรียบ”ส้าวส้วยพูดนิ่งๆ
คำนี้พูดออกไป คนที่อยู่ด้านหลังทั้งหมดของจูเก่อชิง ก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที
หลายปีมานี้ ยังไม่เคยหยิ่งผยองได้ขนาดนี้
ตระกูลจูเก่อฝีมือดีสุดๆ ถึงจะเป็นศัตรูแข็งแกร่งแค่ไหน ก็ไม่กล้าพูดคำเย่อหยิ่งแบบนี้หรอก？
ไม่ใช่แค่เป็นคนเดียวที่ต้องจัดการสิบกว่าคนนี้ แต่ยัง ต้องจัดการสิบกว่าคนนี้ให้ตายเรียบอีก
สิบกว่าคนนี้ รู้สึกถึงการดูถูกอย่างมาก
พวกเขาเดินหน้าเข้าไป มองจูเก่อชิงแล้วพูด：“คุณชาย ให้ผมไปฆ่าไอ้เด็กเย่อหยิ่งนี่เถอะ！”
“คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา เมื่อกี๊ติงอีตายในเงื้อมมือของเขา คุณไม่เห็นเหรอ？”ถึงแม้จูเก่อชิงก็รู้สึกว่าส้าวส้วยหยิ่งผยองจนไม่อาจหยุดได้แล้ว แต่สำหรับพละกำลังของส้าวส้วยนั้น จูเก่อชิงก็ยอมรับ
“หึ พี่ใหญ่ติงอีแค่ได้รับบาดเจ็บเท่านั้นแหละ ถ้าไม่ได้รับบาดเจ็บ เจ้าเด็กนี่จะฆ่าพี่ใหญ่ติงอีได้ไง”
“คุณชาย ในเมื่อคุณไม่เห็นด้วยที่ให้พี่ติงเอ้อร์ไปเอง งั้นผมกับพี่ติงเอ้อร์จะลุยไปด้วยกัน”มีอีกคนพูด
“มาอีกสองคน”
จูเก่อชิงมองส้าวส้วย แล้วพูด：“ทั้งสี่คนลุยไปพร้อมกันเถอะ จะปลอดภัยหน่อย”
“สี่คน？คุณชาย คุณมองเจ้าเด็กนี่สูงไปแล้ว？”
“ถึงเป็นคุณ……”
คนๆนี้พูดไปได้ครึ่งเดียว จู่ๆก็ถูกจูเก่อชิงจ้อง ตกใจจนไม่กล้าพูดต่อ
ที่จริงแล้ว อย่างมากจูเก่อชิงก็สู้สี่คน
จูเก่อชิงพูดด้วยเสียงเย็นชา：“อย่าดูถูกเขา สามปีก่อน เขาเคยเกือบจะเสมอกับผมแล้ว”
“โอเค”
พอจูเก่อชิงพูดจบ ก็มีสี่คนยืนขึ้นมา เดินไปทางส้าวส้วย
ส่วนจูเก่อชิงกลับถือพัดพับไว้ จ้องส้าวส้วย
ให้ทั้งสี่คนไปสู้กับส้าวส้วย ที่จริงจูเก่อชิงไม่มั่นใจนัก เพราะฆาตกรของเขาจริงๆ ก็คือตัวเอง
จูเก่อชิงเตรียมการแอบโจมตีไว้แล้ว ตอนที่ส้าวส้วยต่อสู้กับทั้งสี่คน เขาก็เตรียมแอบลงมือ แล้วฆ่าส้าวส้วย
ถึงจะเป็นการกระทำที่ต่ำช้า แต่ยังไงนี่ก็คือถิ่นของตัวเอง
เรื่องจบแล้วใครจะกล้าหัวเราะเยาะตัวเองล่ะ？
จูเก่อชิงหัวเราะอย่างร้ายกาจ มองที่ส้าวส้วยแล้วพูด：“รอคุณสู้ชนะคนรับใช้ทั้งสี่ของผมก่อน แล้วผมจะไปสู้กับคุณด้วยตัวเอง”
ส้าวส้วยส่ายหน้า ใบหน้าไม่พอใจอย่างมาก：“จูเก่อชิง คุณไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอ？ถึงพวกคุณลุยมาด้วยกันหมด ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผม”
“แล้วส่งมาแค่สี่คน？”
ส้าวส้วยพูดอย่างหมดคำพูด：“ช่างเถอะ ผมหลับตาสู้ละกัน”
“หรือว่า จะสู้กับพวกเขาด้วยมือข้างเดียวด้วยไหมล่ะ？”