NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 49 หวางเห้าที่ครอบงำ

บทที่49 หวางเห้าที่ครอบงำ
“ตู้ต้าไห่ คุณยังกล้ามาอีกนะ！” เห็นตู้ต้าไห่ หวางเห้าก็หัวเราะออกมา
“หวางเห้า คุณปล่อยลูกผมก่อน มีอะไรก็พูดดีๆ” ตู้ต้าไห่มองลูกชายตัวเอง พูดด้วยความเจ็บปวด
รอยช้ำบนหน้าตู้เฟย ที่จริงเป็นหลี่ฝางทิ้งไว้ให้ แต่ตอนนี้ ตู้ต้าไห่ยังคิดว่าเป็นหวางเห้าลงมือ
หวางเห้าหัวเราะอย่างเยือกเย็น เดินไปตรงหน้าตู้เฟย ยกขาขึ้น เหยียบตู้เฟยไปที่พื้น： “ผมให้คุณเป็นอัมพาต！”
“ตู้ต้าไห่ ผมว่าคุณไม่เห็นผมหวางเห้าในสายตาเลยนะ ที่เขตไฟแดง นี้ คือถิ่นของผมหวางเห้า คุณจะมาพัฒนาที่นี่ แม้แต่ทักทายก็ไม่ทัก มองไม่เห็นผมเหรอ！” หวางเห้าพูดอย่างเยือกเย็น
“ฉันซื้อที่นี่อย่างสมเหตุสมผล ทำไมต้องทักทายคุณ？” ตู้ต้าไห่กัดฟัน รู้สึกไม่มีเหตุผล
“ห่าเอ๊ย คุณพูดอีกครั้งสิ！” หวางเห้าเหยียบตู้เฟยอีกครั้ง
“รีบปล่อยลูกชายผมซะ คุณเรียกผมมา ไม่ใช่ว่าจะเอาเงินเหรอ คุณต้องการเท่าไหร่ ผมให้ได้หมด” ตู้ต้าไห่มองลูกชายตัวเองถูกทำร้าย หัวใจเจ็บปวดอย่างมาก
“สมแล้วที่เป็นนักธุรกิจ ฉลาดเสียจริง” หวางเห้าหัวเราะในลำคอ： “มากไปผมก็ไม่เอา คุณให้ผมแค่ห้าล้านก็พอ”
“ห้าล้าน？！ทำไมไม่ไปปล้นเลยล่ะ！” ได้ยินตัวเลข ตู้ต้าไห่เกือบจะหมดสติไป
ถึงมูลค่าในตัวตู้ต้าไห่จะมากกว่าร้อยล้าน แต่เงินทุนที่บริษัทสามารถใช้ได้ แค่ไม่กี่สิบล้าน บวกกับซื้อเขตไฟแดง นี้มา เขาใช้เงินบริษัทไปจำนวนมาก แล้วยังยืมเงินก้อนมาจำนวนหนึ่งอีก
หมายความว่า ตอนนี้ตู้ต้าไห่ ไม่มีเงินเลย
แน่นอนว่า แบบนี้คือการต้องการเงินมากกว่าที่มีใช้ ถ้าเงินไม่กี่แสน ตู้ต้าไห่ก็ค่อยๆ เอาออกมาให้ได้จากบริษัท
แต่หวางเห้าเปิดปากพูดห้าล้านแล้ว ตู้ต้าไห่จะให้ได้ไง？
“ก็ผมกำลังปล้นอยู่ไง！” หวางเห้าพูดอย่างเยือกเย็น： “ถึงเขตไฟแดง นี้ของมจะไม่ใหญ่ แต่สาวๆ ก็ไม่น้อย ตั้งแต่ตอนนี้ยันดึก ลูกค้าเข้าไม่ขาดสาย ได้หลายหมื่นทุกวัน”
“ห้าล้านก็แค่รายรับของผมปีหนึ่งนะ เดี๋ยวก่อน ทำไมผมคิดว่าผมเอาน้อยไปนะ ควรเพิ่มหน่อยไหม？” หวางเห้ามีรอยยิ้มหม่นลง
หวางเห้าดูโอเวอร์อย่างชัดเจน ธุรกิจนี้รายรับไม่กี่หมื่น อย่างน้อยพวกสาวๆ ก็ได้ไปครึ่งหนึ่ง แม่เล้าก็ได้ไปยี่สิบถึงสองถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์ ก็จะเหลืออยู่สองถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์ เขายังต้องแบ่งกับพวกเพื่อนๆ อีก อย่าพูดถึงห้าล้านในหนึ่งปีเลย แค่ปีละห้าแสน ก็แทบจะสำลักในการหาได้แล้ว
ตู้ต้าไห่คือนักธุรกิจ เขาไม่สามารถตัดสินรายได้ที่แท้จริงของเขตไฟแดงนี้ได้ แต่ลูกพี่หลี่ที่ยืนอยู่ข้างเขารู้ดี
ถ้าปีหนึ่งได้ห้าล้านจริงๆ ลูกพี่หลี่ก็คงจัดการหวางเห้าไปแล้ว ทำไมต้องปล่อยเขาถึงทุกวันนี้
เวลานี้ลูกพี่หลี่ก็ไอออกมา หัวเราะ： “ผมว่านะหวางเห้า คุณบอกว่าปีหนึ่งได้ห้าล้าน งั้นคุณอยู่ทำที่เขตไฟแดง นี้มาตั้งหลายปี งั้นที่นี่คงไม่ใช่ว่าต้องมีมูลค่าถึงหลายสิบล้านหรอกเหรอ？”
ลูกพี่หลี่ประโยคนี้ กำลังตบหน้าหวางเห้าชัดๆ
มูลค่าในตัวไม่กี่สิบล้าน แล้วยังขับรถมอเตอร์ไซค์？
ความเป็นจริง หวางเห้าคนนี้มีความชอบธรรมมาก เขาเอาเงินส่วนมากให้สาวๆ กับแม่เล้า ส่วนตัวเองทุกเดือนก็รับไม่กี่พันเอง
“ห้าล้านมากเกินไป อีกอย่างคุณคิดว่าผมให้คุณห้าล้านได้เหรอ？” ตู้ต้าไห่จับแว่นตัวเอง
สมแล้วที่ตู้ต้าไห่เป็นคนที่ผ่านสนามต่อสู้ในโลกธุรกิจมาไม่น้อย ถึงลูกชายตัวเองจะอยู่ในมือของอีกฝ่าย เขาก็สามารถรักษาสติและความใจเย็นได้อยู่
“ผมทำลายธุรกิจของคุณ ผมผิดเอง งั้นแบบนี้ ผมจะให้เงินซองแดงคุณกับเพื่อนๆ ทุกคนคนละสองหมื่น ถือเป็นค่าชดเชย เอาไง？” ตู้ต้าไห่ถาม
“สองหมื่น？ผมอยู่ที่นี่วันๆ ไม่ต้องทำอะไร เดือนหนึ่งก็ได้มาถึงสองหมื่น แม่งเอ๊ยทำเป็นส่งออกขอทานเหรอไง” หวางเห้าพูดด้วยความโกรธ
“ทุกคนคนละสองหมื่น บวกกับที่มีสี่ห้าแสน ก็ไม่น้อยแล้ว” ตู้ต้าไห่ทำเสียงในลำคอ： “ถ้าคุณไม่เห็นด้วย ผมก็ทำได้แค่แจ้งความ”
“คุณก็ลองแจ้งดู！”
หวางเห้าเหยียบไปแรงๆ ไปที่ท้องของตู้เฟย
ร้องโอ๊ยออกมา
ตู้เฟยกรีดร้องโหยหวนเหมือนหมูถูกฆ่า หวางเห้ามีสายตาดุดัน： “ถ้าคุณแจ้งความ ผมจะทำลูกคุณตาย”
“กล้าเหรอ！”
“ไม่เชื่อก็ลองดู ยังไงผมก็ตัวคนเดียว แต่ลูกชายคุณต่างกัน ตู้ต้าไห่ คุณมีลูกชายแค่คนเดียว ถ้าผมทำเขาตาย ใครจะดูแลคุณตอนแก่ ใครจะสืบทอดธุรกิจครอบครัวคุณ！” ที่ใบหน้าหวางเห้า มีรอยยิ้มแสยะ
ตู้ต้าไห่หันไปมองลูกพี่หลี่ ถาม： “พี่แปด ทำไงดี？”
“ไม่ต้องมองผม ไอ้นี่มันบ้าไปแล้ว！” ลูกพี่หลี่ส่ายหน้า
เดิมทีเขตไฟแดงนี้เป็นถิ่นของลูกพี่หลี่ แต่ต่อมา หวางเห้ากลับมาคนมาแย่งไป
เดิมทีลูกพี่หลี่อยากพาคนมาไล่เขาออกไป แต่ไม่คิดว่าหวางเห้าคนนี้จะไม่รักชีวิต เกือบจะฆ่าลูกพี่หลี่
คนบ้าที่ไม่กลัวตายแบบนี้ ลูกพี่หลี่เจอเป็นครั้งแรก
ต่อมา ลูกพี่หลี่ก็เอาเขตไฟแดง ให้เขา แต่ก็อนุญาตให้เขาทำได้ในเขตไฟแดง เท่านั้น ไม่ให้ออกนอกเขต
ลูกพี่หลี่รู้ หวางเห้าพูดออกก็ทำได้จริง เขาบ้าเกินไป ถ้าเขาเป็นอันธพาลไวกว่านี้ กลัวว่าตงไห่ คงได้แบ่งเป็นสามส่วน
“ห้าล้านเยอะไป” ตู้ต้าไห่ขมวดคิ้ว： “ผมเอามาเยอะขนาดนั้นไม่ได้”
“ห่า คุณมันเศรษฐี ห้าล้านเอามาไม่ได้ ทำเป็นจนกับพวกเราทำไมเหรอ” เพื่อนด้านหลังหวางเห้าคนหนึ่งพูด
“ก็คือ คิดว่าพวกเราไม่กล้าแตะต้องลูกชายคุณใช่ไหม？”
มีคนเอามีดสั้นออกมา ชี้ไปที่แขนตู้เฟย： “ตอนนี้ผมจะหั่นแขนลูกคุณ ให้คุณรู้ถึงความโหดของพวกเรา！”
“เดี๋ยวก่อน！”
มองมีดเงาๆ นั้น สีหน้าตู้ต้าไห่เปลี่ยนไปทันที
เขากลืนน้ำลาย พูดกับคนขับรถที่อยู่ด้านหลัง： “เอาทองคำในกระเป๋าหลังรถออกมา”
“ครับ เจ้านาย”
คนขับรถเปิดกระเป๋า หยิบกล่องใบหนึ่งออกมา ในกล่องมีทอง ทองยาวๆ หลายสิบอัน
“ปล่อยลูกผม ทองพวกนี้ให้คุณหมด” ตู้ต้าไห่พูดด้วยความโกรธ： “ทองพวกนี้มีมูลค่าถึงสองล้านกว่า”
“ทำไมเป็นทอง？” หวางเห้าขมวดคิ้ว ไม่ค่อยพอใจ เขาอยากได้เงินสด
“ทองนี้ คุณหาคนไปแลกเป็นเงินได้เลย” ตู้ต้าไห่พูด： “เงินไม่มีจริงๆ ไม่งั้น ผมให้เช็คคุณไหม？”
“คุณเคยเห็นโจรรับเช็คเหรอ？” หวางเห้ากลอกตาใส่ตู้ต้าไห่ เอาทองในกล่องนั่นมา
“นี่คงไม่ใช่ทองคำเวียดนามหรอกนะ？ทำไมเหมือนกับทองคำเวียดนามที่คอผมเป๊ะแบบนี้” หวางเห้าหยิบมาดูที่มือ ถามอย่างสงสัย
“พี่เห้า พี่ไม่ได้บอกเหรอว่าตัวเองใส่เป็นทองจริงน่ะ？จะเป็นทองคำเวียดนามได้ไง” ลูกน้องด้านหลังหวางเห้าแอบหัวเราะ
“ไสหัวไป ผมจะเอาเงินไปซื้อสร้องทองจริงได้ไง ซื้อของปลอมแล้วทำเป็นจริงไปงั้นแหละ หนักจริงๆ เลย！” หวางเห้าด่าอย่างเซ็งๆ
“เป็นทองจริง” ตู้ต้าไห่ขมวดคิ้วอย่างพูดไม่ออก
“โอเค งั้นผมก็จะเชื่อคุณละกัน” หวางเห้าส่งสายตาให้ลูกน้องตัวเอง แล้วจึงปล่อยตู้เฟย
ตู้เฟยวิ่งเหยาะๆ เข้าไปตรงหน้าตู้ต้าไห่ ท่าทางน้อยใจ
“ตู้ต้าไห่ จะบอกคุณให้นะ ถ้าคุณกล้าหลอกผมล่ะก็ เอาของปลอมมาให้ ผมรับประกันเลย ต่อไปพวกคุณทั้งตระกูล อยู่ไม่สุขแน่” หวางเห้าพูดข่มขู่อย่างเยือกเย็น
ตู้ต้าไห่ไม่พูดอะไร เขาจะพกทองปลอมได้ไง？
เวลานี้ ลูกพี่หลี่เดินไปข้างหน้า เขามองหวางเห้านิ่งๆ ถาม： “คนของผมล่ะ”
“ถูกผมจับไว้หมดแล้ว” หวางเห้าตอบกลับเรียบๆ
ลูกพี่หลี่ขมวดคิ้ว： “หวางเห้า ผมให้คุณทำงานหาเงินที่ถิ่นของผม ก็ถือว่าไว้หน้าคุณมากแล้ว”
“คุณอย่าเหลิงมากนัก” สีหน้าของลูกพี่หลี่หม่นลงทันที
“พี่แปด ผมรู้ว่าคุณไว้หน้าผม แต่น้องชายคุณไม่ไว้หน้าผมเลย เขามาที่ถิ่นผมแล้วแย่งคนผมไป ไม่ทักทายผมสักนิด แล้วยังตบตีคนของผม คุณคิดว่าพวกเขาทำถูกเหรอ？”
หวางเห้าขำในลำคอ： “ถ้าไม่ใช่ว่าเห็นแก่หน้าพี่แปด คุณคิดว่าจากนิสัยของหวางเห้า จะจับพวกเขาง่ายๆ แบบนี้เหรอ？”
สีหน้าของหวางเห้าค่อยๆ เยือกเย็นลง： “พี่แปด ในเมื่อเขตไฟแดง นี่เป็นถิ่นผม งั้นก็ให้คนของพี่ เคารพผมหน่อย”
“ไม่อย่างนั้น……” หวางเห้าพูด： “จะตัดต่อไปไม่ปล่อยแน่！”