NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 495 สมบัติอันมีค่าของตระกูลจูเก่อ

บทที่495 สมบัติอันมีค่าของตระกูลจูเก่อ
ความจริงนี้ ซุนจิ้นยากที่จะรับได้
พ่อที่เลี้ยงตัวเองจนโต ดันเป็นศัตรูที่วางแผนทำร้ายทั้งครอบครัวของตัวเอง？
ซุนจิ้นถอยหลังไป สติก็ตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย
“หุบปาก！”
หลี่ฝางรีบจ้องจูเก่อชิงทันที แล้วไม่ให้เขาพูด
“เมื่อกี๊ควรจะตัดลิ้นคุณจริงๆ”หลี่ฝางพูดอย่างเย็นชา
จูเก่อชิงหัวเราะ：“แล้วแต่คุณเถอะ ยังไงตระกูลจูเก่อก็ไม่เอาผมแล้ว ผมอยู่ไปจะมีความหมายอะไร？”
“ผมเป็นคนพิการแล้ว ไม่กลัวที่จะพิการอีกหรอก มา ตัดสิ”
จูเก่อชิงพูดด้วยใบหน้าไม่แคร์นัก
หลี่ฝางหมดคำพูดกับจูเก่อชิงทันที
ก่อนหน้านี้จูเก่อชิงก็กลัว เขาคิดว่าแค่กลับไปที่ซ่องโจรของตัวเอง กลับไปที่ข้างกายของปู่ตัวเอง เขาก็จะมีตัวช่วยแล้ว
ถึงสองขาหักไปแล้ว เขาก็ยังเป็นคุณชายของตระกูลใหญ่
แต่ตอนนี้ จูเก่อเจิ้งไม่ต้องการเขาแล้ว
ตอนนี้ จูเก่อชิงกลายเป็นคนถูกทิ้งทันที
เขาเสียความหวังของชีวิตไป
หลี่ฝางไม่สนใจจูเก่อชิง จูเก่อชิงในตอนนี้ เหมือนกับคนเร่ร่อนคนหนึ่ง
ด้านหน้าไม่กี่สิบเมตร ส้าวส้วยคนเดียวสู้กับคนสิบกว่าคน
น่าจะใช้เวลาไปประมาณห้านาที ก็แทบจะล้มหมดได้
ส้าวส้วยเหลือไว้คนหนึ่ง จากนั้นก็หันหน้าไปเก็บเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมา สวมให้เรียบร้อย
“คุณไปเถอะ”
หลังจากสวมเสื้อผ้าเสร็จ ส้าวส้วยจึงพูดกับคนนี้
คนๆนี้น่าจะอายุสี่ห้าสิบได้ ผมไม่ยาว หน้ายาวๆ ร่างกายกำยำมาก
ส้าวส้วยสามารถฆ่าผู้ชายคนนี้ตายได้อย่างง่ายดาย แต่กลับปล่อยเขาไป
“พวกเรา……รู้จักกันเหรอ？”คนหน้ายาวมองส้าวส้วย แล้วถามไป
คนหน้ายาวนั้นแปลกใจหน่อยๆ คนตั้งมากมายนี้ ตายแล้ว พิการก็มี ทำไมตัวเองกลับไม่เป็นไร？
“คุณชื่อจางจื่อเฉิง ใช่ไหม？”
ส้าวส้วยมองคนหน้ายาว จากนั้นก็ถามๆไป
“ใช่”คนหน้ายาวพยักหน้าตอบ
“งั้นก็ไม่ผิด”
ส้าวส้วยพูดกับคนหน้ายาวว่า：“กลับไปเปิดสำนักศิลปะการต่อสู้ของคุณให้ดีเถอะ อย่ามาช่วยตระกูลจูเก่อทำชั่วอีกเลย”
คนหน้ายาวยังไม่เข้าใจ แต่เขาก็ตระหนักถึงความน่ากลัวของส้าวส้วยได้
ในเมื่อส้าวส้วยตั้งใจจะปล่อยเขา เขาก็ไม่จำเป็นต้องซักถึงต้นตอ
มีชีวิตอยู่ต่อไปก็พอแล้ว
“ขอบคุณมาก”
คนหน้ายาวมองส้าวส้วยอย่างขอบคุณ จากนั้นก็วิ่งเข้าไปในแม่น้ำใต้ดิน
“คิดไม่ถึงว่าทางออกซ่องโจรของตระกูลจูเก่อ จะเป็นแม่น้ำใต้ดิน”ส้าวส้วยมองเห็นฉากนี้ ยิ้มดูถูกขึ้นมา
ที่ส้าวส้วยปล่อยคนนนี้ไป มีทั้งหมดสองสาเหตุ หนึ่งในนั้น ก็คือหาตำแหน่งทางออกได้
“ไอ้โง่นี่”จูเก่อชิงแอบด่า
ตอนนี้ ทางออกก็เจอแล้ว งั้นจูเก่อชิง ก็ไม่มีค่าใดๆแล้ว
“กรงลิฟต์เมื่อกี๊ ได้แค่ลงไปส่งคน แต่ส่งคนขึ้นไปไม่ได้ ผมพูดถูกไหม？”ส้าวส้วยมองจูเก่อชิงแวบหนึ่ง แล้วพูด
จูเก่อชิงพยักหน้า：“ขึ้นไป ก็จะไปสัมผัสเครื่องกลไก”
“นอกจากปู่ผมจะลงมือ ไม่งั้น คนข้างในก็จะถูกปิดขังไปตลอด”
จูเก่อชิงพูดจบ ก็มองส้าวส้วย：“ทำไมต้องเป็นเขา？”
“หรือคุณไม่รู้ว่า ตอนนั้นเป็นเขาที่ฆ่าซุนต้าเซิ่น？”จูเก่อชิงถาม
เมื่อกี๊ส้าวส้วยตั้งใจถามเขาว่าชื่อจางจื่อเฉิงหรือไม่ ที่แท้ก็มีสาเหตุ
ซุนจิ้นได้ยินคำนี้ ก็ตาเบิกโตทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“ใช่ ผมจงใจปล่อยเขาไป”
ส้าวส้วยพยักหน้า พูดว่า：“เพราะว่าคนๆนี้ ไม่ควรตายในเงื้อมมือของผม”
“ควรจะตายในเงื้อมมือของซุนจิ้น”ส้าวส้วยพูด
ซุนจิ้นมองส้าวส้วย พูดอย่างขอบคุณ：“ทำไมเมื่อกี๊ไม่บอกผม？”
“เมื่อกี๊ถ้าผมรู้……”
ซุนจิ้นอยากพูดว่า ถ้าเมื่อกี๊ผมรู้ความจริง จะต้องหยุดจางจื่อเฉิงนี้แน่นอน
“คุณสู้เขาได้เหรอ？”
ส้าวส้วยตัดบทของซุนจิ้น แล้วพูด：“ตอนนี้คุณยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา พัฒนาฝีมือคุณก่อนเถอะ”
ส้าวส้วยสามารถฆ่าจางจื่อเฉิงได้อย่างง่ายดาย แต่ ฆ่าเขา จะมีประโยชน์อะไรล่ะ？
ไว้เขาก่อน มีประโยชน์กว่าฆ่าเขาเยอะเลย
จางจื่อเฉิงคือศัตรูที่ฆ่าพ่อของซุนจิ้น และก็เป็นคู่ต่อสู้ที่ซุนจิ้นต้องแก้แค้น
จางจื่อเฉิงมีชีวิตอยู่ หลังจากซุนจิ้นออกไป ก็สามารถฝึกศิลปะการต่อสู้ดีๆได้ เพราะว่าเขาอยากแก้แค้นไวๆ
ถ้าจางจื่อเฉิงตายแล้ว งั้นซุนจิ้นก็จะไม่มีแรงจูงใจในการก้าวหน้า
“ผมจะฆ่าเขากับมือผมเอง”ซุนจิ้นกำหมัดแน่น กัดฟันพูด
“ต่อมาพวกเราจะไปไหน？ไปจากที่นี่ หรือว่าไปหาผู้ชายคนนั้น？”หลี่ฝางถาม
จูเก่อเจิ้งหนีไปแล้ว ไม่รู้ด้วยว่าหนีไปที่ไหน
และใต้ดินนี้ ก็เหมือนกับวังแห่งหนึ่ง นอกจากจะใหญ่แล้ว หลี่ฝางก็รู้สึกแปลกๆหน่อย
ส้าวส้วยมองจูเก่อชิงแวบหนึ่ง แล้วจูเก่อชิงก็หัวเราะ：“โอเค ผมจะพาพวกคุณหาปู่ผม”
“ในเมื่อเขาจะให้ผมตาย ผมก็ไม่อยากให้เขามีชีวิตอยู่คนเดียว”
จูเก่อชิงพูดอย่างเย็นชา：“ไม่มีผม พวกคุณก็หาปู่ผมไม่ได้”
“ที่จริงที่นี่คือสุสานโบราณ พวกเราตระกูลจูเก่อ มีบรรพบุรุษเป็นปรมาจารย์แห่งสุสาน เขาค้นพบสุสานโบราณแห่งนี้ แล้วเปลี่ยนเป็นสร้างเป็นซ่องโจรของพวกเราตระกูลจูเก่อ”
“ที่นี่มีเครื่องกลไกไม่น้อย ถ้าไปผิดทาง ก็ง่ายที่จะตายอยู่นี่”จูเก่อชิงพูด
ส้าวส้วยเลิกคิ้วขึ้น：“สุสานโบราณที่ใหญ่ขนาดนี้ ตอนที่บรรพบุรุษพวกคุณเจอ จะต้องขุดได้เงินทองของมีค่าไม่น้อยเลยใช่ไหม？”
จูเก่อชิงไม่ปฏิเสธ
วังใต้ดินนี้ ดูแล้วอลังการมาก
สร้างวังที่ใต้ดิน แรงงานที่ใช้นั้น ต้องเยอะมากแน่
นอกจากฮ่องเต้และนายพลแล้ว ใครจะมีความสามารถสร้างสุสานที่อลังการเช่นนี้ได้ล่ะ？
ดังนั้น นี่น่าจะเป็นสุสานของฮ่องเต้คนหนึ่ง
ก็แค่ไม่รู้ว่าที่ฝังนั้นเป็นฮ่องเต้องค์ไหนก็เท่านั้น
“ทางที่ดีคุณอย่ามาเล่นแง่เลย”ส้าวส้วยมองจูเก่อชิง แล้วพูดเตือน
“เหอะเหอะ คุณกลัวว่าผมจะเล่นแง่เหรอ？”
“คิดไม่ถึงว่าเวลาสามปี คุณจะกลายเป็นสุดยอดได้ขนาดนี้ เมื่อก่อนผมคิดว่าอย่างมากคุณก็พอๆกับผม ดูเหมือนว่าผมเนี่ยล่ะจะเป็นกบในกะลา”
จูเก่อชิงถอนหายใจ พูด
“อยากรู้จริงๆว่าคุณฝึกกังฟูนี้ออกมาอย่างไร”จูเก่อชิงเงยหน้ามองส้าวส้วย พูดอย่างอิจฉาหน่อยๆ
“คุณไม่อยากรู้หรอก”
ส้าวส้วยพูดด้วยใบหน้านิ่งๆ：“ถึงคุณจะรู้ ก็ฝึกออกมาไม่ได้”
“ของบางสิ่ง ต้องมีพรสวรรค์ พรสวรรค์ของคุณนั้นแย่เกินไป”ส้าวส้วยพูดจบ ก็คว้าจูเก่อชิงไว้ทันที
ส้าวส้วยจำเส้นทางหนีของจูเก่อเจิ้งได้ เขาเดินไปที่หน้าถ้ำที่เจ็ด
ดังนั้น ส้าวส้วยก็พาจูเก่อชิงมาที่หน้าถ้ำที่เจ็ด
ตอนที่จะเข้าไปนั้น จูเก่อชิงกลับพูด：“พวกเราเข้าไปแบบนี้ ต้องตายอยู่ข้างในแน่”
“หมายความว่าไง？”ส้าวส้วยถามตาม
“ปู่ผมหนีออกไปจากตรงนี้ไม่ผิด แต่ที่นี่มีประตู เขากลับไม่ล็อกไว้ รู้ไหมว่าทำไม？เขาจะล่อให้พวกคุณตามเขาเข้าไป”
“พิษที่มีอยู่ข้างในสุดนั้น นอกจากจะมีหน้ากากป้องกันก๊าซ ไม่อย่างนั้นถ้าพวกเราเข้าไป ไม่นานหรอก ได้หมดสติไปแน่”
“เดินไปช่องที่สามเถอะ ช่องที่สามนี้ เชื่อมต่อกับช่องที่เจ็ด”
จูเก่อชิงพูด
ส้าวส้วยมองจูเก่อชิงอย่างสงสัย：“คุณเอาอะไรมารับประกันว่าไม่ได้โกหก？”
“ที่จริงผมไม่ได้อยากตายนัก ผมช่วยพวกคุณฆ่าปู่ผม แล้วพวกคุณเอาสมบัติอันมีค่าของตระกูลจูเก่อ แบ่งให้ผมส่วนหนึ่ง ว่าไง？”จูเก่อชิงพูด
“สมบัติอันมีค่า？”หลี่ฝางกับส้าวส้วยแทบจะถามพร้อมกัน
“ใช่ ข้างในสุสานนี้ซ่อนสมบัติอันมีค่าขนาดใหญ่ไว้ ที่จริงความรวยของตระกูลจูเก่อ รวยยิ่งกว่าอีกสามตระกูลใหญ่อีก”
“อย่าว่าแต่โบราณวัตถุที่ราคาสูงเฉียดฟ้าเลย แค่ทองอย่างเดียวพวกนั้น ถ้าย้ายออกไปหมดล่ะก็ สามารถใส่ในรถบรรทุกหนึ่งคันได้เต็มๆเลย”จูเก่อชิงพูดขำๆ
“สมบัติอันมีค่าอยู่ที่ไหน？”ส้าวส้วยถามต่อ
“ไปหาปู่ของผมก่อนเถอะ ไปช้า ปู่ผมจะหนีเอาได้”จูเก่อชิงยังไม่อยากพูด
ผ่านถ้ำแห่งที่สาม หลี่ฝางและคนอื่น เลี้ยวโค้ง มาที่ห้องรับแขกที่ดูทันสมัย
และจูเก่อเจิ้งกำลังนอนอยู่ที่เก้าอี้โยก นอนอย่างสบายๆ ชิลๆ
ข้างกายของเขา มีชายหญิงยืนอยู่
วินาทีที่เห็นส้าวส้วย ชายหญิงคู่นี้ก็หยิบปืนออกมา เล็งไปที่พวกส้าวส้วยและคนอื่น จะเหนี่ยวไกไป
ส่วนส้าวส้วยนั้นป้องกันไว้ก่อนแล้ว ลูกเหล็กที่อยู่ในมือทิ้งออกไปโดยตรง ก่อนที่พวกเขาจะเหนี่ยวไก ก็ทำสองคนนี้ตาย
“คุณมันไอ้สัตว์เดรัจฉาน”
จูเก่อเจิ้งยืนขึ้นมา มองจูเก่อชิงด้วยสายตาเย็นชา
“คุณปู่ อย่าว่าผม เป็นปู่ที่ทิ้งผมก่อนเอง”จูเก่อชิงหัวเราะอย่างร้ายกาจ
“เมื่อกี๊ถ้าปู่ไม่ทิ้งผม ผมจะพาคนนอกมาหาปู่ได้ไง？”