NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 810 พนันด้วยลมหายใจเฮือกสุดท้าย

สีหน้าของจ้าวหาง ซบเซาลงมาทันที คนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ รู้จักกับตัวเองมานานหลายปีแล้ว ตั้งแต่รู้จักกันมาจนถึงตอนนี้ เขาไม่เคยโกหกตัวเองเลย อีกทั้งความสามารถในการสำรวจรับรู้ของเขานั้นแข็งแกร่งมาก อันตรายมากมาต่างก็สามารถรับรู้ได้ก่อน
จ้าวหางมองเกาซง จากนั้นก็หัวเราะคิกคักขึ้นมา: “มา พี่ซง นั่งลงดื่มด้วยกัน”
กล่าวไป จ้าวหางก็เดินเข้ามา แล้วกอดเข้าไปที่คอของเกาซง จากนั้นแอบสำรวจดู
เกาซงในเวลานั้น ก็ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา เพราะว่าเขารู้ดีว่า เจ้าหางและพวกก็มีปืนอยู่ในมือ ถ้าเปิดเผยล่วงหน้า กวางจะตายในมือใครนั้น มันก็ยังไม่แน่นอน?
เกาซงรีบนำเอามือของจ้าวหางออกไปเบา ๆ พลางกล่าว: “ได้ งั้นก็นั่งลงดื่มด้วยกัน”
ในขณะที่กำลังทานข้าว จ้าวหางจงใจให้เกาซงทานก่อน ในตอนที่ดื่มเหล้า จ้าวก็จงใจให้เกาซงดื่มก่อน
ในที่สุดเกาซงก็สัมผัสได้ว่าตัวเองนั้นได้ปิดไม่อยู่แล้ว เขาถือโอกาสในตอนที่ไปเข้าห้องน้ำ คว้าเอาปืนออกมา และในตอนที่กำลังจะกลับมาลงมือก่อนเวลานั้น คิดไม่ถึงว่าเพิ่งเดินออกมาจากประตูห้องน้ำ ปืนของจ้าวหางก็ได้จ่อมาที่ลำคอของเกาซงแล้ว
“อย่าขยับ ส่งปืนมาให้ฉัน”
จ้าวหางกล่าวอย่างเยือกเย็น ปืนของเกาซงตกมาอยู่ในมือของจ้าวหาง จากนั้นก็ถูกจ้าวหางขว้างลงไปในหน้าผา
จนถึงวินาทีนี้ จ้าวหางก็ไม่เชื่อ ว่าลูกพี่แมงป่องต้องการฆ่าเขา
จ้าวหางขมวดคิ้วเอ่ยถาม: “ฉันถามนาย นี่เป็นความคิดของนาย หรือว่าเป็นความหมายของลูกพี่แมงป่อง?”
จ้าวหางสงสัยว่า เป็นตัวเกาซงเองที่คิดจะฆ่าคนปิดปาก จากนั้นก็ฮุบเงินก้อนนี้ซะ
แต่จ้าวหางนั้นก็ได้โง่ ไปถ้าหากเกาซงคิดจะฮุบเงินก้อนนี้ ทำไมถึงต้องวุ่นวายแบบนี้ด้วย?
เขาแค่ไม่นำเงินมาส่งถึงที่นี่ พอได้เงินมาแล้ว ก็รีบหนีไปซะ แบบนี้จะไม่ง่ายกว่าเหรอ?
“ความหมายของลูกพี่แมงป่อง”
เกาซงกล่าวอย่างเรียบ ๆ : “นายหมดประโยชน์แล้ว นายมีชีวิต อยู่สำหรับลูกพี่แมงป่องแล้ว มีเพียงจะทำให้ลูกพี่แมงป่องเดือดร้อน ยอมจากไปแต่โดยดีจะดีกว่า เมียและลูกของนาย ลูกพี่แมงป่อง จะช่วยในดูแลเอง”
“นายกล้าข่มขู่ฉันเหรอ?”
เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด จ้าวหางได้ยิงปืนเข้าไปที่ต้นขาของเกาซงทันที
“ตอนนี้ลูกพี่แมงป่องอยู่ที่ไหน?”
จ้าวหางเอ่ยถามอย่างเยือกเย็น ทำงานให้กับลูกพี่ของตัวเอง พอเสร็จงานยังต้องถูกเขาฆ่า เรื่องแบบนี้ จ้าวหางไม่อาจรับ
“ได้นายคิดจะทำอะไร?”
เก้าทรงเหลือบมองจ้าวหาง พลางกล่าว: “นายยังคิดจะฆ่าลูกพี่แมงป่องหรือไง? เจ้าหาง ฉันว่านายบ้าไปแล้วหรือเปล่า เขาเป็นถึงลูกพี่แห่งอำเภอหลินเชียวนะ คนที่คิดจะเป็นปรปักษ์กับลูกพี่หลิน สุดท้ายแล้ว จุดจบของพวกเขาก็คือความตาย”
“จ้าวหาง ฉันขอเตือนนายให้คิดดี ๆ ในมือของลูกพี่แมงป่องมีคนอยู่มากมายแค่ไหน นายเป็นปรปักษ์กับเขา……”
เกาซงยังไม่ทันได้พูดจบ จ้าวหางก็ใช้ปืนออกแรงจ่อไปที่เกาซง พลางกล่าว: “นายคิดว่าฉันจะกลัวไหม? ในมือของฉันและพรรคพวก พัวพันกับชีวิตคนเก้าชีวิต พวกเราในวันนี้ ก็คือพวกเดนตาย”
“ความตาย พวกเรายังไม่กลัว หรือว่าพวกเรายังจะกลัวแมงป่อง? หรือว่าหัวของแมงป่อง ปืนยิงเขาไม่ตาย?”
จ้าวหางถามต่อ: “ฉันขอถามนายอีกครั้ง ตอนนี้ลูกพี่แมงป่องอยู่ที่ไหน?”
เกาซงลังเลอยู่สามวินาที กล่าว: “โรงพยาบาล โรงพยาบาลแรกในใจกลางเมือง ได้เงินแล้วก็รีบหนีไปซะ อย่าทำอะไรโง่ ๆ”
จ้าวหางลั่นไกปืน และได้ฆ่าเกาซงตายไปทันที
จ้าวหางกลับไปถึงภายในห้อง ณ เวลานี้ ภายในห้องมีร่างไร้วิญญาณอยู่หลายร่าง ต่างก็เป็นคนที่เกาซงพามาด้วยทั้งนั้น
จ้าวหางมองดูพรรคพวกของตัวเอง จากนั้นก็นำเงินที่อยู่ในถุง หยิบออกมา: “มา พวกเรามาแบ่งเงินกันก่อน”
“ฉันจะเอาออกไปหนึ่งล้าน แล้วไปจ้าวโหย่วฉาย ส่วนที่เหลือ ทุกคนแบ่งกันซะ”
จ้าวหางกล่าว: “พอได้เงินก้อนนี้แล้ว พวกนายก็ไปกันเถอะ”
“พี่หาง พี่ไม่ไปเหรอ” พี่น้องของจ้าวหาง มองจ้าวหางอย่างแปลกใจ
จ้าวหางส่ายหัว: “ฉันยังมีเรื่องที่ต้องไปจัดการ พอจัดการเสร็จ ฉันก็จะไปเหมือนกัน ทางที่ดีทุกคนอย่าหนีไปที่เดียวกัน แยกกันหนี อย่างมากสองไปด้วยกันหลายเดือนถัดจากนี้ ไปก็ไม่ต้องติดต่อกัน หรือแม้แต่ ต่อไปก็ไม่ต้องติดต่อกันอีก ถือว่ามิตรภาพการเป็นพี่น้องของพวกเรา สิ้นสุดลงตรงนี้เถอะ”
ในเวลานี้ จ้าวหางไม่เชื่อใจใครอีกแล้ว
จ้าวหางรู้สึกว่ามิตรภาพระหว่างพี่น้อง มิตรภาพในยุทธภพ ล้วนเป็นสิ่งที่ไร้สาระ
ที่จ้าวหางไม่ให้พวกเขาติดต่อกันอีก นั่นก็เพราะกลัวว่าคนใดคนหนึ่งจะถูกจับ แล้วเปิดโปงอีกคนออกมา
ไข่ไก่ไม่อาจวางไว้ในตะกร้าใบเดียวกันได้ ไม่อย่างนั้นล่ะก็ อาจแตกด้วยกันหมดได้
“พี่หาง ผมรู้ว่าพี่คิดจะทำอะไร แต่ผมขอเตือนพี่อย่าทำอะไรโง่ ๆ แบบนั้น อิทธิพลที่แมงป่องมีอยู่ในอำเภอหลินนั้น พวกเราต่างก็รู้ดี ช่างมันเถอะ มดตัวเล็ก ๆ อย่างพวกเรา จะสามารถสู้กับคนอย่างพวกเขาได้ยังไง? ครั้งนี้สามารถหนีไปได้ ก็ถือว่าเป็นความโชคดีของพวกเราแล้ว ตอนนี้เงินพวกเราก็ได้มาแล้ว ก็ควรที่จะพอใจได้แล้ว”
“นำเงินพวกนี้ หนีไปในเมืองเล็ก ๆ ที่ไม่มีใครรู้จักพวกเรา จากนั้นก็ใช้เงินเปลี่ยนหน้าตาใหม่สักหน่อย ใช้ชีวิตใหม่อีกครั้ง ครึ่งชีวิตที่เหลืออยู่ก็สามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้เหมือนกัน เมียสามารถหาใหม่ได้ ลูกก็สามารถมีใหม่ได้ ยังไงซะพวกเราทุกคนต่างก็อายุยังน้อย ทำไมถึงต้องเอาไข่ไปกระทบหิน เอาชีวิตของตัวเองไปพนันกับลมหายใจเฮือกสุดท้ายด้วยล่ะ?
“มันไม่ฉลาดเลยนะ”
พี่น้องที่อายุเยอะหน่อย ตบไหล่ของจ้าวหางเบา ๆ พลางกล่าว
จ้าวหางขมวดคิ้ว: “จากไปแบบนี้ ฉันยอมไม่ได้ ฉันขายชีวิตเพื่อไอ้สาระเลวนั่นมาสี่ปี มันให้ฉันทำอะไร ฉันก็ทำ เหมือนกับหมาตัวหนึ่ง แต่มันล่ะ ใช้งานฉันเสร็จ ก็ถีบหัวส่ง แม่ง ไอ้สาระเลวนั่น ฉันไม่ฆ่ามัน ชาตินี้ ฉันคงไม่มีความสุขไปทั้งชีวิต”
“นายเข้าใจไหม? นายเห็นคนคนหนึ่งเป็นลูกพี่อย่างจริงใจ แต่เขากลับเห็นพวกเราเป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่ง? ลืมแม้แต่ไม่มีค่าพอที่จะเป็นหมากด้วยซ้ำ”
“ในสายตาของแมงป่อง ฉันแม่งก็เป็นเหมือนกับเครื่องมือที่ใช้ฆ่าคน”
“แต่ว่า แล้วยังไงล่ะ? พี่หาง พี่คิดว่าพี่จะสามารถฆ่าแมงป่องได้ไหม? ยังไม่ต้องไปพูดถึงว่าฝีมือของเขาแข็งแกร่งกว่า ความตื่นตัวสูงกว่าพี่ ที่ข้างกายของเขายังมีลูกน้องมากมายแบบนั้น พี่สามารถประชิดร่างกายเขาได้เหรอ? หรือว่า พี่ยังจะหาโอกาสลงมืออีก อย่าลืมว่าสถานะของพี่ในตอนนี้ กำลังถูกจ้าวโหย่วฉายตามหาตัวไปทั่ว ขอเพียงแค่ลงจากเขาไป ก็มีความเป็นไปได้สูงว่าจะถูกจับ ทันทีที่ถูกจับ จะต้องได้กินลูกกระสุนแน่ พี่ไม่มีโอกาสที่จะได้เข้าใกล้แมงป่องเลยด้วยซ้ำ วางมือเถอะ”
“ใช่ พี่หาง ช่างมันเถอะ พวกเราได้เงินมาก็พอแล้ว สำหรับไอ้สาระเลวแมงป่องนั่น สวรรค์จะจัดการมันเอง”
“พวกเราสู้แมงป่องไม่ได้หรอก พี่หาง อย่าเอาชีวิตของตัวเองเข้าไปเสี่ยง เพราะความโมโหเพียงชั่ววูบเลย”
พี่น้องหลายคนเข้ามาโน้มน้าว ภายในใจของจ้าหางเอง ก็ได้ลังเลขึ้นมาจริง ๆ
แต่ว่า สุดท้ายเขายังคงตัดสินใจที่จะอยู่ต่อ
“พวกนายไปเถอะ ฉันรู้จักคนที่ทำงานขนส่งสินค้าอยู่ เขาจะออกนอกเมืองทุกวัน ออกเดินทางเวลาประมาณสี่ห้าทุ่มของทุกวัน ในเมื่อเขาขนส่งสินค้าขนาดใหญ่ พอถึงตอนนั้น พวกนายก็ซ่อนตัวอยู่ในกล่อง อดทนสักหน่อย พอถึงสถานที่ปลอดภัย พวกนายค่อยออกมา”
“ส่วนฉันจะอยู่ที่นี่ต่อ”
จ้าวหางหยิบเอาซิมออกมา แล้วกล่าว: “ฉันทำมันขึ้นมาชั่วคราว เมื่อทุกคนไปถึงสถานที่ที่ปลอดภัยแล้ว ก็ส่งข้อความมาให้ฉัน เพื่อเป็นการส่งข่าวคราวว่าปลอดภัยแล้ว จากนั้นก็ทิ้งซิมนี่ไปซะ แล้วแยกย้ายไปตามเส้นทางของตัวเอง”
“เป็นฉันที่ทำร้ายพวกนาย พวกนายติดตามฉัน ก็เพื่อที่จะได้อยู่ดี กินดี แต่ฉันกลับทำให้พวกนายต้องเดินมาสู่เส้นทางที่ต้องคอยหลบหนี เหอะ ๆ พี่น้องทุกคน ชาติหน้าฉันขอเป็นวัวเป็นควาย เป็นลูกน้องของพวกนาย คอยยกน้ำประเคนชา คอยปรนนิบัติพวกนาย”
“พอเถอะน่า ลูกพี่ พี่ยิ่งพูดยิ่ง ไปกันใหญ่ พี่ปฏิบัติกับพวกเรายังไง ภายในใจของพวกเรารู้ดี ฉันไม่รู้กับพวกเขา แต่ถ้าพี่ไม่ไป ฉันก็ไม่ไป พี่จะฆ่าแมงป่อง จะเอาชีวิตไปทิ้ง งั้นฉันก็จะไปกับพี่”
“ฉันก็เหมือนกัน”
“ฉันก็ไม่ไปแล้ว แม่งเอ๊ย แมงป่องไอ้สาระเลวนั่น มันน่าอัดให้น่วมซะจริง ๆ เลย”
จู่ ๆ พี่น้องทุกคนก็รวมตัวกันขึ้นมา ตัดสินใจที่จะไปฆ่าแมงป่องด้วยกัน
ส่วนแมงป่องในเวลานี้ ในมือกำโทรศัพท์อยู่ เขากำลังรอรับฟังข่าวดี
แมงป่องเสียดายเงินสิบล้านไม่อยากให้จ้าวหางได้มันไป อีกทั้งยังต้องการให้จ้าวห่างตาย เพราะถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ มันก็เหมือนกับระเบิดเวลาลูกหนึ่ง
“นานขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไม่โทรมาอีก?”
หลังจากที่รอมาหนึ่งคืนเต็ม ๆ แมงป่องก็ขมวดคิ้ว ทันใดนั้นเขาก็มีความรู้สึกไม่ค่อยจะดีขึ้นมา
เขาไม่กล้าโทรหาเกาซงโดยพลการ เพราะกลัวว่าเรื่องราวจะถูกเปิดโปง
“ถ้าหากฉ่างจือไม่หนีไป ก็คงจะดี”
ในตอนนี้ ที่ข้างกายของแมงป่อง ไม่มีคนที่สามารถใช้ได้เลย
สวีเจ๋ ฉ่างจือ เหล่าจิ่ง คนหนีก็หนี คนพิการก็พิการ ส่วนจางซินเฟยนั่นก็ได้ทรยศหักหลังแมงป่อง แมงป่องยังไม่ได้ทันได้จัดการเขาเลย
ส่วนเกาซงคนนี้ เป็นที่ประจักษ์ว่าเป็นตัวละครอันดับสองที่อยู่ข้างกายของแมงป่อง ธรรมดาแล้วแค่รับหน้าที่ไปจัดการกับบุคคลที่เป็นตัวละครเล็ก ๆ เท่านั้นเอง
แต่ว่า เกาซงก็นับว่าเป็นคนสนิทของแมงป่องคนหนึ่ง ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะก็ แมงป่องก็คงไม่นำเงินสดจำนวนสิบล้านนั่น มอบให้เขาไปจัดการ
ในเวลานี้ แมงป่องรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก
กลางดึก จ้าวหางอาศัยเส้นสายของตัวเอง ยืมรถมาคันหนึ่ง จากนั้นก็ใส่ป้ายทะเบียนปลอมเข้าไป แล้วขับมาจอดลงที่หน้าประตูโรงพยาบาล
“พี่หาง เมื่อกี้นี้ในระหว่างทางพี่ก็ได้เห็นแล้ว บนกำแพง มีโปสเตอร์ของพวกเราติดอยู่เต็มไปหมด
ขอเพียงแค่พวกเราปรากฏตัว จะต้องถูกจ้าวโหย่วฉายจับตัวได้แน่”
“ใช่ พี่หาง วางมือเถอะ”
ถึงแม้เมื่อกี้ยังคิดจะร่วมมือกับจ้าวหางกำจัดศัตรูด้วยกัน แต่ทว่าในวินาทีนี้เอง พี่น้องหลายคน ต่างก็รู้สึกเสียใจภายหลังแล้ว
โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ในตอนนี้ ในมือของพวกเขายังมีเงินจำนวนล้านสองล้านอยู่
เงินก้อนนี้ พวกเขายังไม่ได้ใช้มันเสพสุขเลย พวกเขาก็ต้องไปเสี่ยงเข้าคุกเข้าตารางอีกแล้ว
พวกเขาใครล่ะที่จะยินดี?
แมงป่อง สำหรับพวกเขาแล้ว ก็เป็นเหมือนเทพเจ้า
หลายปีมานี้ พวกเขาติดตามแมงป่อง และหวาดกลัวแมงป่อง เพียงแค่แมงป่องขมวดคิ้ว คนพวกนี้ภายในใจก็ได้สั่นสะท้านไปหมด
จ้าวหางลงไปจากรถทันที: “พอเถอะน่า เรื่องฆ่าคน ฉันจะจัดการเอง พวกนายรอฉันอยู่ข้างนอก”
หลังจากที่จ้าวหางลงจากรถไป เขาก็สวมหน้ากากให้กับตัวเอง: “ถ้าหากฉันถูกพบตัว หรือว่าเห็นท่าไม่ดี พวกนายก็รีบนี้ไปซะ หาสถานที่ที่ปลอดภัย หลบซ่อนตัว พอถึงตอนกลางคืน ก็ติดต่อไปหาเพื่อนคนนั้นของฉัน เขาจะช่วยส่งพวกนายออกไปจากที่นี่เอง”
“พี่หาง”
“ใครก็ห้ามลงมาทั้งนั้น ใครลงมาจากรถ หลังจากนี้ก็ไม่ใช่พี่น้องของฉันอีกต่อไป ฉันต้องการแก้แค้น มันเป็นเรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกนาย ไม่ต้องตามฉันไปตาย”
จ้าวหางกล่าว: “เมียของจ้าวโหย่วฉาย ได้รับเงินหนึ่งล้านนั่นของฉันไปแล้ว ดังนั้น วันหน้าพวกนายยังมีโอกาสกลับมา หรือต่อให้ไม่มีโอกาสกลับมา คนในครอบครัวของพวกนาย ก็จะไม่ถูกจ้าวโหย่วฉายคอยจับตาดูทุก ๆ วัน”
จ้าวหางทำท่าทีโบกมือ จากนั้นก็เดินเข้าไปในโรงพยาบาลทันที
ตอนนี้ฟ้าใกล้จะสว่างแล้ว ภายในโรงพยาบาล ก็เงียบสงบขึ้นมา หลี่ฝางนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างนอก เขาเกือบจะหลับไป
เขาสัมผัสได้ถึงไออาฆาตเข้ามาใกล้ หลี่ฝางพลันเงยหน้าขึ้นมาทันที
มองเห็นเจ้าหางเดินเข้าไปในห้องคนไข้ของแมงป่องและไอ้หน้าหนวด จ้าวหางไม่ได้ลังเลเลยสักนิด เขาลั่นไกปืนขึ้นมาทันที แมงป่องในเวลานี้ ไม่ได้นอนหลับอยู่ เมื่อมองเห็นมีเงาคนเดินเข้ามา เขาก็เตรียมที่จะหลบทันที
ในตอนที่จ้าวหางลั่นไกปืนนั่นเอง แมงป่องก็ได้มุดเข้าไปใต้เตียง
“แกไอ้สาระเลว”
“ฉันเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเพื่อแกมานานหลายปี แต่แกกลับทำแบบนี้กับฉัน?”
จ้าวหางตะคอกใส่แมงป่องอย่างโมโห จากนั้นก็วิ่งเข้ามา แล้วเล็งปลายกระบอกปืนไปที่เตียงยิง จากนั้นก็ยิงออกมาติดต่อกันหลายนัด
ในเวลานี้ จ้าวหางได้เตรียมที่จะตายไปพร้อมกันกับแมงป่องแล้ว ส่วนแมงป่องแค่เพียงหลบ ในขณะที่หลบนั้น เขาก็ล้วงเอามีดออกมา เตรียมที่จะลอบทำร้ายจ้าวหาง
แต่ในตอนนั้นเอง หลี่ฝางก็ได้เดินเข้ามาจากข้างนอก
“นี่!” หลี่ฝางร้องเรียกจ้าวหาง เจ้าหางหันหน้ากลับมาทันที และเล็งปลายกระบอกปืนไปที่หลี่ฝาง ในมือหลี่ฝางร่วงเอาลูกเหล็กลูกหนึ่งออก มาจากนั้นก็ขว้างออกไป
และในเวลาเดียวกัน จ้าวหางก็ลั่นไกปืน เล็งไปทางหลี่ฝาง
หลี่ฝางขยับตัวอย่างรวดเร็ว และหลบลูกกระสุนของจ้าวหางได้ ส่วนลูกเหล็กของหลี่ฝาง กระแทกเข้าที่มีดเล่มหนึ่ง จนตกลงไปบนพื้น
มีดเล่มนี้ เป็นแมงป่องที่คว้างออกมา เพื่อฆ่าจ้าวหาง เพียงแต่ว่า ได้ถูกหลี่ฝางขัดขวางเอาไว้
หลี่ฝางลูบมือของตัวเอง จากนั้นก็กล่าวกับจ้าวหาง: “นายก็คือจ้าวหางสินะ?”