NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 811 พังพินาศไปด้วยกัน

พลางมองไปที่ดวงตาคู่แดงก่ำของจ้าวหาง บวกที่เขาจู่ๆ ก็เข้ามาแล้วก็ลั่นไกปืน อะไรก็ไม่ถามสักคำ ก็ยิงเข้าไปที่แมงป่องที่กำลังทำพฤติกรรมบ้าๆอยู่ ฐานะของจ้าวหาง ก็ไม่ได้เดายากเท่าไหร่
นักฆ่าปกติ บางทีอาจจะคนเพราะพูดขัดแย้งกัน แต่นัยน์ตาจะไม่มีความแค้นกับความโมโห น้อยใจ หรือว่ารับไม่ได้
จ้าวหางเหม่ออยู่เล็กน้อย เขายกปืนขึ้นแล้วมองหลี่ฝางอย่างหวาดกลัว： “นายเป็นใคร? ทำไมถึงได้รู้จักฉัน?”
“หลี่ฝาง”
หลี่ฝางยิ้มอ่อน แล้วพูดกับจ้าวหาง： “เมื่อกี้ฉันช่วยนายเอาไว้นะ นายเล็งปืนมาที่ฉันแบบนี้ เรียกว่าเนรคุณมั้ยนะ?”
สีหน้าของจ้าวหาง เกร็งอยู่ครู่
ถึงยังไง สถานการณ์ที่เขากำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ ก็ถูกรุกหนักมากๆ
เขาตัวคนเดียวถ่อมาถึงที่นี่ เป้าหมายก็เพื่อฆ่าแมงป่อง ถึงแม้จะต้องตายไปพร้อมกัน ก็ไม่เป็นไร
แต่วันนี้……
หลี่ฝางพูดต่อ： “เหอะๆ นายคิดว่าฉันจะทำร้ายนาย? หรือ นายคิดว่ากระสุนของนาย จะยิงโดนฉันได้เหรอ?”
พูดจบ หลี่ฝางก็ยิ้มอย่างเย่อหยิ่ง
เมื่อครู่ ภาพที่หลี่ฝางหลบกระสุน ทำให้จ้าวหางขนลุกซู่ไปทั้งตัว
ภาพที่อยู่ด้านหน้า มันเกินความเข้าใจที่สมเหตุสมผลของเขา
และที่หลี่ฝางพูดนั้น หลี่ฝางจะทำร้ายเขาเหรอ?
ถ้าหากจะทำร้ายจริงๆ ลูกเหล็กเมื่อครู่ ก็สามารถฆ่าเขาได้แล้ว และก็ไม่ต้องช่วยเขาบังมีดที่แมงป่องเขวี้ยงเขามาด้วย
“คุณชายหลี่ คุณหมายความว่ายังไง?”
ทันใดนั้น แมงป่องก็ไม่พอใจขึ้นมา
จ้าวหางมาเพื่อฆ่าเขา แต่หลี่ฝาง กลับช่วยจ้าวหางไว้
ตอนนี้ จะไม่ให้แมงป่องโกรธได้ยังไง?
จะให้พูด ตอนนี้แมงป่องกับหลี่ฝาง ต่างมีความสัมพันธ์แบบผู้ร่วมมือกัน
แมงป่องคิดว่า จ้าวหางคนนี้จะมาฆ่าตน ถึงแม้นายจะไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่น่าจะเข้ามาห้ามนะ?
หลี่ฝางมองมือกอดอกไว้ และพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ ： “ไม่ได้หมายความว่ายังไง ก็แค่รู้สึกว่าเขาไม่สมควรตาย”
“แน่นอน แมงป่อง นายวางใจได้ ฉันก็จะรับประกันชีวิตของนายเหมือนกัน”
หลี่ฝางมองจ้าวหาง พลางพูด： “ถ้าหากนายเชื่อฉัน ก็วางปืนในมือนายลง”
“ตอนนี้ฉันไม่กล้าเชื่อใจใครทั้งนั้น” จ้าวหางขมวดคิ้ว
ตอนนี้ ในใจของจ้าวหางนั้น ถือได้ว่าเย็นชาและโปร่งใส
แม้แต่ลูกพี่ที่ติดตามมาหลายปีอย่างแมงป่อง ยังจะกำจัดเขาเลย เขายังจะเชื่อใครได้อีก?
จะให้เชื่อคนที่ไม่เคยเจอหน้ากันอย่างหลี่ฝาง
“ช่างเถอะ ยังไงนายก็ไม่ยอมเชื่อ งั้นฉันก็ทำได้เพียงบังคับ ให้นายต้องเชื่อฉันให้ได้”
หลี่ฝางพูด พลางเขวี้ยงลูกเหล็กที่อยู่ในมือ เมื่อจ้าวหางรู้สึกตัว เขาก็รู้สึกได้แค่มือของเขาโดนแรงกระแทกแปลกๆ ปืนในมือของเขา ก็หล่นลงกับพื้นอย่างไม่ตั้งใจ
แต่จ้าวหางก็ยังไม่ยอมแพ้เพราะเหตุนี้ เขาก้มลงทันที เพื่อจะหยิบมันขึ้นมา
แต่ในตอนนั้น ลูกเหล็กอันนึง ก็พุ่งเข้ามา โดนปืนทำให้กระเด็นออกไปไกลหลายเมตร แมงป่องที่ตาไวมือไว ก็หยิบมันขึ้นมาทันที แล้วเล็งไปที่จ้าวหาง โดยไม่ลังเลเลยสักนิด ก็เหนี่ยวไกปืนออกไป
เสียงปังดังขึ้น ลูกกระสุนถูกยิงออกไปโดนไหล่ของจ้าวหาง
“หยุดนะ”
หลี่ฝางขมวดคิ้วแน่น น้ำเสียงเย็นชา
แต่แมงป่องก็ไม่ได้ฟังคำพูดของหลี่ฝางเลยสักนิด จึงเหนี่ยวไกปืนอีกครั้ง เล็งไปที่ส่วนหัวของจ้าวหาง
นัดที่แล้ว แมงป่องไม่มีเวลามาเล็งเป้า แต่ครั้งนี้ แมงป่องไม่พลาดแล้ว
ส่วนหลี่ฝางในตอนนี้ ก็โกรธสุดๆ เขาเขวี้ยงลูกเหล็กสองลูกออกไปติดๆ กัน หนึ่งในนั้นเขวี้ยงไปโดนแขนของแมงป่อง ส่วนอีกลูก เขวี้ยงโดนส่วนหน้าอกของแมงป่อง
“ฉันบอกว่า คนๆนี้ นายห้ามฆ่า”
หลี่ฝางพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเย็นชา
“นายไม่ได้ยิน หรือว่าหูหนวกกัน?” หลี่ฝางขมวดคิ้ว และมองแมงป่องด้วยสีหน้าดุๆ
ในตอนนั้น จ้าวหางก็ส่งสายตาซาบซึ้งมายังตน
แมงป่องเงยหน้าขึ้น พลางมองหน้าอกของตนที่ถูกยิงทะลุ แค่ลูกเหล็กธรรมดาลูกนึง กลับสามารถเขวี้ยงทะลุร่างกายตนได้ นี่ต้องใช้แรงมากมายมหาศาลขนาดไหน?
แมงป่องรู้สึกถึงความเจ็บปวด พลางกัดฟันแน่น ไม่ร้องเลยสักแอะ
จ้าวหางมองแมงป่อง ตอนนั้น จึงอดไม่ได้ที่จะถาม： “ลูกพี่ ทำไมลูกพี่จะต้องฆ่าผมให้ตายด้วย? ผมติดตามลูกพี่มาจะสี่ปีแล้ว สี่ปีนี้ ผมเคยหักหลังลูกพี่ไปแค่ครั้งเดียว แต่เคยทำเรื่องที่ผิดต่อลูกพี่สักครั้งมั้ย?”
จ้าวหางพูด น้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้： “สี่ปีมานี้ ผมซื่อสัตย์กับลูกพี่ ลูกพี่ให้ผมทำอะไร ผมก็ทำตามนั้น แต่สุดท้าย ลูกพี่กลับให้เกาซงมาทำร้ายผม ลูกพี่……ลูกพี่แม่งยังเป็นคนอยู่มั้ยวะ?”
“มีแยกคนดีและคนไม่ดี นายอยู่กับฉันมาหลายปี ควรจะรู้ดีว่าฉันเป็นคนยังไง ฉันเป็นคนที่เพื่อจะบรรลุเป้าหมายก็จะไม่เลือกวิธีการ ทำเรื่องอะไร ก็คิดถึงแต่ผลประโยชน์ของตนเอง นายยังมีชีวิต ฉันก็จะฝันร้าย แค่นายตายไป ฉันถึงจะหลับตาลงนอนได้”
“ฉันเห็นแก่ตัว และยิ่งไม่ไว้ใจใคร นายบอกว่านายไม่หักหลัง งั้นพวกเพื่อนของนายพวกนั้นล่ะ? หรือว่าพวกมันจะเหมือนกับนาย ที่ซื่อสัตย์กับฉันมั้ย? หนึ่งในพวกนายถูกจ้าวโหย่วฉายจับได้ ก็เป็นไปได้ที่จะถูกฉันจับได้ ดังนั้น ขอแค่พวกนายทั้งหมดตาย ฉันถึงวางใจ”
“ดังคำที่เขากล่าวไว้ว่า คนไม่รักตัวเอง ฟ้าดินประหัตประหาร ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองนั้นทำผิดอะไร นายถามฉันตลอดไม่ใช่เหรอ ว่าทำไมวันนี้ฉันถึงเดินมายังจุดนี้ได้? นายก็อยากจะเป็นแบบฉันมาตลอดไม่ใช่ไง กลายเป็นคนเหนือคน? เป็นแบบนี้ จิตใจและลงมืออย่างอำมหิต ถึงเวลาที่จำเป็น แม้แต่เพื่อนพ้องข้างกายก็ต้องฆ่า ไม่สนว่าจะร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกัน ไม่สนใจว่าเขาจะเคยช่วยนายมาแล้วมากมายหลายเรื่อง ขอแค่เขาคุกคามนาย อาจจะมีวันนึงที่เขาอาจจะทำร้ายนายได้ นายต้องบอกกับตัวเอง ให้ลงมือฆ่าเขาซะ ไม่อย่างนั้น นายจะนั่งที่ของฉันได้ไม่ติดหรอก”
“วันนี้พวกเพื่อนที่ฆ่าคนกับนาย นายคงจะเรียกพวกเขาไปด้วยใช่มั้ย? เหอะๆ นายเคยคิดมั้ย ถ้าหากวันนึงพวกเขาหากินไม่ได้แล้ว เอาเงินก้อนนี้ ไปเล่นพนันจนแพ้ หรือเอาไปทำอะไรอย่างอื่นจนหมดตัว พวกเขาหากินไม่ได้แล้ว ก็จะมาหานาย ถ้าหากนายในตอนนั้นร่ำรวย เหมือนกับฉันล่ะก็ ถ้าหากนายไม่สามารถทำให้พวกนั้นพอใจได้ พวกเขาก็จะข่มขู่นาย อย่านึกว่าเพื่อนพ้องตอนนี้จะแน่นแฟ้นแค่ไหน นั่นก็เพราะว่าตอนนี้นายไม่มีเงิน ไม่เคยเจอกับสิ่งที่ล่อตาล่อใจทุกประเภท แต่ถ้าหลังจากโดนเงินครอบงำเข้าเมื่อไหร่ นายก็จะเข้าใจ ว่าความภักดีในยุทธภพนี้ แม่งเชื่อถืออะไรไม่ได้เลย”
“จ้าวหาง ฉันรู้ว่าฉันผิดต่อนาย นายติดตามฉันมาหลายปี ก็ไม่ได้อะไร นายไม่เคยโกรธฉัน แต่นายก็ยังเต็มใจที่จะติดตามฉันต้อยๆ”
แมงป่องขมวดคิ้ว แล้วพูด： “ถ้าหากนายไม่ฆ่าคนเพื่อฉัน บางทีในอนาคตไม่นาน ฉันต้องช่วยนายสักครั้ง”
“น่าขำจริงๆ ฆ่าเพราะเพื่อนาย กลับกลายเป็นความผิด?”
จ้าวหางยิ้มอย่างเยาะเย้ยตัวเองเล็กน้อย
“หรือว่าไม่ใช่ไง? ถ้าหากนายแยกแยะไม่ออก แม้แต่สิ่งที่ควรทำ หรือไม่ควรทำ ถ้างั้น บนถนนเส้นนี้ นายก็เดินได้ไม่นานหรอก”
แมงป่องมองจ้าวหาง： “ที่จริง ฉันไม่คิดเลยว่านายจะมาหาฉันถึงที่ ถึงแม้เกาซงจะไม่ใช่คนที่มีความสามารถที่จะมาอยู่ข้างกายฉัน ความสามารถก็มีไม่เท่านาย แต่ว่า การฆ่านายที่ไม่ได้ป้องกันตัว น่าจะไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร”
“นอกจาก เขาจะถูกเปิดโปงล่วงหน้า”
แมงป่องพูด
เมื่อพูดจบไม่นาน จู่ๆ ด้านนอกก็มีเสียงวี้หว่อวี๊หว่อดังขึ้น แมงป่องขมวดคิ้ว แล้วพูด： “จ้าวโหย่วฉายมาแล้ว ต้องเป็นเพราะเสียงปืนเมื่อกี้ ทำให้เขามาที่นี่”
“นายรีบไปจากที่นี่ซะ” แมงป่องพูดอย่างเป็นห่วงเล็กน้อย
ถึงยังไงแมงป่องก็เป็นคนใช้ให้จ้าวหางไปฆ่าคน ถ้าหากจ้าวหางถูกจ้าวโหย่วฉายจับได้ งั้นแมงป่อง ก็ต้องมีปัญหาใหญ่แน่ๆ
ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน แมงป่องยังพอมีความเชื่อมั่นในตัวเอง เชื่อมั่นว่าจ้าวหางจะไม่ขายเขา แต่วันนี้หลังจากที่เกิดเรื่องนี้ขึ้น
แมงป่องรู้ว่า เมื่อจ้าวหางถูกจ้าวโหย่วฉายจับได้ ไม่จำเป็นต้องสอบสวนเลย จ้าวหางคนนี้ต้องเปิดเผยเรื่องของตนแน่ๆ
จ้าวหางมองแมงป่อง แล้วยิ้ม： “นายกลัวเหรอ?”
จ้าวหางไม่รีบไม่ช้า บนใบหน้าแสดงให้เห็น การมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น ตั้งแต่เมื่อก่อน จ้าวหางก็เตรียมพร้อมรับมือกับการมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น
ดังนั้น ถึงจะถูกจ้าวโหย่วฉายจับได้ จ้าวหางก็ไม่กลัว
อย่างน้อยถึงตอนนั้น ก็มีแมงป่องที่จะตายไปพร้อมกับเขา
“ลูกพี่แมงป่อง ผมไม่เคยเห็นลูกพี่ร้อนรนขนาดนี้มาก่อนเลย ทำไม นี่มัน ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ลูกพี่พูดมาตลอดเหรอ?”
จ้าวหางพูดอย่างเย็นชา： “ทำไมต้องร้อนรนขนาดนั้น?”
หลี่ฝางมองจ้าวหางที่ทำเรื่องสุดติ่ง แล้วเดินเข้าไปพูด： “เขาไม่มีค่าพอที่จะตายไปพร้อมกับนาย คิดถึงลูกเมียนายนะ ถ้าหากไม่มีลูกเมีย ก็นึกถึงพ่อแม่ ครอบครัวกับญาติของนาย แล้วก็เพื่อนพ้องของนาย สามารถหนีไปได้ ทำไมต้องอยู่ให้จ้าวโหย่วฉายจับ? โทษที่นายก่อไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ถึงแม้จะมอบตัว ก็เกรงว่าไม่น่าจะรอดชีวิต รีบไปจากที่นี่ซะ”
หลี่ฝางลากจ้าวหางที่ทำสีหน้าไม่อยากไปจากที่นี่ ลากเขาวิ่งออกไปทางประตูหลัง