NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 887 　เหมือนศัตรูตัวฉกาจ

หลี่ฝางใช้เท้าข้างหนึ่งเตะศพนี้ เพื่อตรวจสอบดู ก็พบว่าอุปกรณ์บนเครื่องบินเสียหายแล้วส่วนหนึ่ง ก็แค่หลี่ฝางไม่ได้มีความรู้อะไรทั้งสิ้นเกี่ยวกับเครื่องบินเลย และก็ไม่รู้ว่าเสียหายร้ายแรงหรือไม่
เครื่องบินเริ่มจะไม่สมดุล มีการเอียงสั่นขึ้นมาอย่างแรง ด้านนอกมีเสียงกรีดร้องทันที และคนก็ล้มลงที่พื้นจำนวนมาก
“boss ข้างในเกิดอะไรขึ้น？”ราฟาเอลพุ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน
มองเห็นฉากด้านใน ราฟาเอลก็อดไม่ได้ที่จะตะลึง：“เอ่อ……ตายหมดแล้ว？”
“คุณมาดู ขับเครื่องบินเป็นไหม？”
“เป็นแต่เป็นนิดหน่อย เครื่องบินแบบนี้ผมก็ไม่เคยขับ อีกอย่างยังมีส่วนที่บางอย่างถูกทำพัง ต้องหาอีกคนที่ขับเครื่องบินเป็นร่วมมือกับผม”ราฟาเอลเดินเข้าไปตรวจสอบดู แล้วพูด
หลี่ฝางพยักหน้า หันกลับเดินออกไป
ตอนนี้ในห้องโดยสารตื่นตระหนกกัน ในใจแตกตื่น เสียงกรีดร้องต่างๆดังต่อเนื่องกันไปเป็นระลอก
หลี่ฝางขมวดคิ้ว ตะโกนเสียงดัง：“หุบปากกันให้หมด！”
“ใครเคยเรียนขับเครื่องบิน？”เผชิญหน้ากับทุกคนที่ตกใจเขา หลี่ฝางถามว่า“ถ้าขับเป็นก็เข้ามาดูหน่อย”
“ผม ผมเคยเรียนมาหน่อย แต่ไม่เคยขับจริงๆ”วัยรุ่นคนหนึ่งยืนขึ้นมาอย่างระมัดระวัง
“ไม่ต้องพูดเหลวไหลแล้ว เข้าไปดูก่อนเถอะ”ตอนนี้หลี่ฝางได้แต่บีบบังคับให้ทำในเรื่องที่ความสามารถไม่ถึง ผลักวัยรุ่นคนนั้นเข้าไปในห้องนักบิน
วัยรุ่ยคนนั้นตรวจดูด้านในด้วยสีหน้าซีดขาว จู่ๆก็พูดด้วยใบหน้าดีใจ：“ระบบสื่อสารยังอยู่ดี พวกเราขอความช่วยเหลือจากภาคพื้นดินได้！”
“ห่า！แค่ระบบสื่อสารยังดีอยู่แล้วจะมีประโยชน์บ้าอะไร เครื่องบินตกไปพวกเราก็ตายกันหมด คุณไปดูหน่อยว่าเครื่องบินขับได้ไหม”หลี่ฝางทนไม่ไหวจึงตบไปที่หัวของวัยรุ่นคนนั้นทีหนึ่ง
วัยรุ่นคนนั้นจับหัวแล้วตรวจดูต่อไป เขาลูบหัวแล้วพูดอย่างระมัดระวัง：“ผม ผมก็ไม่แน่ใจ แต่ว่าส่วนควบคุมหลักน่าจะไม่มีปัญหาอะไร ก็คือเอาเครื่องลงน่าจะทำได้ ……”
“งั้นก็ดี พวกคุณสองคนทำเครื่องบินให้นิ่งที่สุด พยายามส่งข้อความหาสนามบินที่ใกล้ที่สุด พวกเราเอาเครื่องลงให้ได้ก่อนค่อยว่ากัน！”
ราฟาเอลพยักหน้า：“boss คุณวางใจเถอะ เพื่อชีวิตของตัวเองผมจะทำให้ถึงที่สุด นี่ พ่อหนุ่ม ตอนนี้ไม่ขับเครื่องบินให้ดีๆก็ต้องตาย คุณรู้ใช่ไหมว่าตัวเองควรทำอะไร？”
วัยรุ่นคนนั้นกลืนน้ำลายพูดว่า：“ผม ผมจะทำให้ถึงที่สุด”
“ให้ความร่วมมือกับผมก็พอแล้ว”ราฟาเอลพูดไปก็จับตัวควบคุมไว้ แล้วใช้แรงดึงขึ้น
ทันใดนั้น เครื่องบินก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ได้ยินแต่เสียงโลหะบิดดังขึ้นมา แทบจะทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนเครื่องบินกำลังจะถูกแยกออกในวินาทีต่อมา
“กรี๊ด！”ในห้องโดยสารมีเสียงกรีดร้องที่จะทำลายแก้วหูของผู้คนอีกครั้ง
“หุบปากให้หมดเลย！”หลี่ฝางตะโกนไปอีกครั้ง เสียงดังสนั่นเหมือนฟ้าร้อง ครั้งนี้ต่างกดทับเสียงของทุกคนในที่นี้ไว้
“พวกคุณนั่งกันดีๆ ตอนนี้ด้านในมีผู้เชี่ยวชาญกำลังขับเครื่องบิน รับประกันว่าจะส่งพวกคุณไปยังภาคพื้นดินอย่างปลอดภัย ถ้ากล้าเดินไปทั่วอีก ผมจะโยนพวกคุณออกไปจากเครื่องบินทันที！”หลี่ฝางหยิบไมโครโฟนมาข่มขู่
น่าจะเห็นความสุดยอดของหลี่ฝางแล้ว ทุกคนในชั้นหนึ่งเลยไม่กล้าส่งเสียงตอบโต้ หาที่นั่งนั่งลงไปอย่างเชื่อฟัง รัดเข็มขัดไว้ ขณะเดียวกันก็สวมหน้ากากออกซิเจน หลับตาไว้เหมือนกำลังรอความตาย
ผ่านไปสักพัก เครื่องบินก็ค่อยๆหยุดสั่นลง แล้วจึงค่อยๆแล่นไปข้างหน้าอย่างมั่นคง
หลี่ฝางเดินเข้าไปในห้องนักบิน ก็เห็นว่ากำลังอยู่ภายใต้คำสั่งของราฟาเอล ทั้งสองคนดำเนินการ ทำให้การบินของเครื่องบินนั้นมีเสถียรภาพตามพื้นฐาน
เห็นหลี่ฝางเดินเข้ามา ราฟาเอลจึงพูดว่า：“boss ด้านหน้าคือสนามบินพม่า ผมส่งข้อความหาพวกเขาแล้ว”
“แน่ใจว่าจะลงจอดอย่างปลอดภัยไหม？”หลี่ฝางถามเสียงหม่น
“ครับ ให้คนกลุ่มด้านหลังนั้นนั่งกันดีๆ เลี่ยงไม่ได้ที่จะสั่นสะเทือน”
หลี่ฝางพยักหน้า เดินออกไป และจึงหาที่นั่งนั่งลงไปด้วย แล้วก็คาดเข็มขัดนิรภัยไว้
ตอนนี้ทำเสแสร้งมากเกินไป ถ้าโยนเขาออกไป นั่นก็คงตลก
แป๊บเดียว สนามบินพม่าก็ปรากฏในสายตา
“จับไว้ให้แน่น！จะลงจอดแล้ว！”รู้สึกถึงความสั่นสะเทือนที่หนักมากขึ้น หลี่ฝางจับที่วางมือไว้แน่น แล้วตะโกนเสีย
งดังใส่เครื่องอินเตอร์คอม
เครื่องบินสั่นอย่างรุนแรง คนที่นั่งอยู่ในที่นั่งก็แกว่งซ้ายขวาไปมา และยังมีความรู้สึกเหมือนถูกโยนออกไป ทุกคนต่างกัดฟันแน่น หลับตาแน่นอย่างขี้ขลาด รอการตัดสินที่จะมาถึง
การสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ทำให้กลุ่มคนในห้องโดยสารรู้สึกวิงเวียน และส่ายตัวไปมาบนที่นั่ง ถูกกระแทกไปมา จนทุกคนต่างอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมา
ตามด้วยเสียงเสียดทานอย่างรุนแรงในเวลาสั้นๆ เครื่องบินแนบไปกับพื้นเป็นระยะทางที่ไกล และเครื่องบินที่โชคร้ายนี้ก็ลงจอดได้ในที่สุด
ในที่สุดเครื่องบินก็หยุดลง หลี่ฝางสะบัดหัวที่มึนหน่อยๆ อดกลั้นหน้าอกหน้าท้องที่แข็งแกร่ง ปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วยืนขึ้นมาเดินโซเซ
“ว้าว！”ในที่สุดในห้องโดยสารก็มีคนแรกที่อาเจียนออกมาอย่างทนไม่ไหว คนอื่นๆก็อาเจียนตามออกมา ทั้งในห้องโดยสารอบอวลไปด้วยกลิ่นเหม็นๆ
หลี่ฝางเปิดประตูห้องโดยสารออก ลมเย็นๆก็พัดเข้ามา พร้อมกับอากาศอันหนาวเย็น ทำให้สมองของหลี่ฝางปลอดโปร่งไม่น้อย
ก็ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ราฟาเอลติดต่อกับสนามบินที่นี่อย่างไร พอเครื่องลงจอด บริเวณนี้ก็ถูกกักแยกอย่างรวดเร็ว รถพยาบาลแทบจะล้อมไว้หมดเหมือนกำแพง