NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 997 การ์ดเชิญของตระกูลเจิ้ง

ด้านข้างจานเพาะเชื้อ หลี่ต๋าคางยืนอยู่ไม่พูดอะไร มองเมี๋ยวชุ่ยที่นอนอยู่ข้างในเงียบๆแบบนี้
หลี่ฝางมองหลี่ต๋าคางที่เงียบแบบนี้ จู่ๆก็แปลกใจเล็กน้อยตอนนี้ข้างในใจเขากำลังคิดอะไรอยู่
“พ่อ！”หลี่ฝางเรียกเบาๆ
หลี่ต๋าคางหันหน้าไป ยิ้มให้หลี่ฝาง พูดว่า：“แม่ลูกไม่เป็นไรแล้ว พักผ่อนไม่กี่วันก็ดีขึ้น”
เขาเดินเข้ามา สำรวจหลี่ฝางอย่างละเอียด ยกมือขึ้นตบไหล่ของหลี่ฝางเบาๆ ในสายตามีความชื่นชมบางๆ：“ลูกเติบโตแล้ว”
ปีกจมูกหลี่ฝางกระตุกเล็กน้อย จู่ๆก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา
“ไป ออกไปกับพ่อ”หลี่ต๋าคางส่งสัญญาณให้หลี่ฝางตามขึ้นมา แล้วกำชับกับโหจื่ออีกว่า：“โหจื่อ คุณระวังหน่อยนะ อย่าให้ใครก็ตามเข้าใกล้ตรงนี้”
“วางใจเถอะลูกพี่”โหจื่อฉีกยิ้ม
ที่ตัวเขาพกปินตลอด ก็แค่ตอนที่ไม่ได้ลงมือกับผู้คน คุณก็จะมองไม่ออกว่าปืนของเขาอยู่ตรงไหนกันแน่
หลี่ฝางตามหลี่ต๋าคางเดินออกมาจากสถานตากอากาศ ทั้งสองจึงชมวิวแบบนี้เงียบๆ เดินไปไม่กี่นาที จู่ๆหลี่ต๋าคางก็พูด
“ลูกก็ไปโซนปีศาจแล้ว รู้สึกอย่างไรบ้าง？”
หลี่ฝางแปลกใจเล็กน้อยทำไมหลี่ต๋าคางถามเช่นนี้ แต่เขาก็ยังบอกความรู้สึกจริงๆของตัวเองไป：“ในนั้นให้ความรู้สึกแปลกๆมากกับผม เหมือนกับซ่อนความลับไว้อย่างมาก และก็ซ่อนอันตรายไว้มากมาย”
“แปลกเหรอ？”หลี่ต๋าคางได้ยินคำตอบนี้ ก็ยิ้ม
“ลูกพูดแบบนี้ก็ไม่ผิด ……ถ้าต่อไปมีโอกาสอีกลูกก็ไปอีกสิ อาจจะมีความรู้สึกที่ต่างไปมากขึ้น ลูกทะลุผ่านแดนเต๋าแล้ว？”
“อือ”หลี่ฝางพยักหน้า：“ก่อนหน้านี้ได้อังคุฐธำมรงค์หยกวงหนึ่งมาอย่างไม่ตั้งใจ เลยทะลุผ่านไปอย่างสับสนแบบนี้”
ดูหลี่ต๋าคางเหมือนจะสนใจมาก หลี่ฝางจึงเล่าประสบการณ์ครั้งนั้นไปรอบหนึ่ง
“ฮ่าฮ่าฮ่า เป็นแดนเต๋าแบบนี้นี่เอง ไม่เลว！ไม่เลวเลยจริงๆ！ฮ่าฮ่าฮ่า……”
หลี่ต๋าคางพยักหน้าหัวเราะอย่างมีความสุขมาก จากนั้นก็ถอนหายใจ：“ทุกครั้งที่โลกเปลี่ยนไป ก็ต้องมีวิกฤติใหญ่เกิดขึ้น เห็นลูกป้องกันตัวเองได้ พ่อก็วางใจแล้ว”
หลี่ฝางใจเต้น รีบถาม：“วิกฤติใหญ่？พ่อ พ่อพูดคำนี้หมายความว่าอย่างไร？”
หลี่ต๋าคางถอนหายใจอีกครั้ง พูดเสียงหม่นว่า：“วิกฤติใกล้จะมาแล้ว สถานการณ์ตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะนิ่งสงบ แต่ที่จริงแล้วแอบมีกระแสน้ำเคลื่อนไหวนานแล้ว”
“วิกฤตินี้ มีความเป็นไปได้สูงที่จะแพร่กระจายไปทั่วโลก กระทั่งว่ากลายเป็นหายนะครั้งใหญ่ ดึงทุกคนเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย ไม่มีใครสักคนที่จะรอดพ้นไปได้”
“เป็นไปไม่ได้มั้ง ตอนนี้โครงสร้างโลกทางสังคมมั่นคงขนาดนี้ อีกอย่างยังมีการปราบปรามนิวเคลียร์ นอกจากทุกคนจะเล่นเสร็จหมด ไม่อย่างนั้นไม่น่าจะเกิดสงครามโลกขึ้นหรอกมั้ง”
“ไม่ ที่พ่อพูด ไม่ใช่สงครามโลก แต่เป็นสงครามจิตดวงของนักรบ”
“จิตดวง？”ถ้าไม่ใช่ว่าคำนี้ออกมาจากปากของหลี่ต๋าคาง หลี่ฝางก็คิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระแล้ว
“ถูกต้อง แดนสุดจ้าวยุทธภพคือแดนดั่งเทพ อยากจะบรรลุแดนดั่งเทพ ก็ต้องไปแย่งชิงจิตดวง”
หลี่ฝางตกใจจริงๆ หลี่ต๋าคางพูดพวกนี้ เมื่อก่อนเขาไม่เคยคิดเลย
“บรรลุแดนดั่งเทพต้องพึ่งโชคเหรอ？ไม่ต้องขยันเหรอ？”หลี่ฝางถาม
“จะเป็นไปได้ไง ถ้าลูกไม่ขยันไปคว้าจิตดวงมา จะบรรลุแดนดั่งเทพได้ไงกันล่ะ？”หลี่ต๋าคางกลอกตาใส่หลี่ฝาง
“และที่พ่อพูดคือจิตดวง ไม่ใช่โชค ลูกอย่าปนมั่ว จิตดวงของสิ่งนี้ ลูกเข้าใจว่าเป็นส่วนประกอบที่ทะลุผ่านแดนดั่งเทพต้องการละกัน”
“เรื่องพวกนี้พ่อรู้ได้อย่างไรกัน？”หลี่ฝางพูดอย่างตะลึง
หลี่ต๋าคางหัวเราะ：“พ่อได้อะไรหลายอย่างจากโซนปีศาจ ข้อมูลพวกนี้ ไม่ใช่พ่อคนเดียวที่รู้”
หลี่ฝางพยักหน้า โซนปีศาจสถานที่แปลกนั้น หลี่ต๋าคางได้ข้อมูลมาจากนั่นเขาไม่แปลกใจ
“ที่จริงอำนาจของครอบครัวพวกเรานั้นมากใช่ไหม แค่พวกเราคิดหาทางไปถึงแดนเต๋า ถึงตอนนั้นใครสู้กับพวกเราพวกเราก็ฆ่าคนนั้น ตำแหน่งที่จะเป็นเทพ พวกเราสู้ได้！”
“ลูกคิดว่า บนโลกนี้มีแค่แดนเต๋าไม่กี่แห่งนี้เหรอ？”จู่ๆหลี่ต๋าคางก็หัวเราะออกมา
“หรือว่าไม่ใช่？”หลี่ฝางพูด
“ไม่ใช่อยู่แล้ว！”หลี่ต๋าคางตะโกนออกมา
“ปรมาจารย์กำลังภายในคนหนึ่งมีชีวิตอยู่ได้อย่างน้อยร้อยห้าสิบปี ปรมาจารย์กำลังภายในที่เข้าใจการปล่อยออร่า สมรรถภาพทางร่างกายผ่านการแยกแยะไปอีกก้าว อายุขัยก็จะเพิ่มมากกว่าสองร้อยปีขึ้นไป ส่วนบรรลุแดนเต๋า อายุขัยก็จะยาวนานถึงสามร้อยปี！อายุขัยที่ยืนยาวแบบนี้ เหล่ายอดฝีมือพวกนั้นที่หนึ่งร้อยปีก่อน สองร้อยปีก่อน สามร้อยปีก่อน พวกเขาไปอยู่ไหนหมด？”
หลี่ฝางเข้าใจทันที！
“ทุกคนต่างกำลังจำศีล ต่างกำลังรอการมาถึงของโลกใหญ่นี้！”
“ลูกเข้าใจไหม คนแก่พวกนั้นที่จำศีลมานานหลายร้อยปี ไม่ง่ายที่จะรับมือขนาดนั้น！”
“ลูกคิดว่าพลังของครอบครัวพวกเราแข็งแกร่งเพียงพอแล้วเหรอ？ไม่เลย เมื่อตอนที่โลกใหญ่ที่แท้จริงมาถึง ลูกก็จะรู้ แดนเต๋า มันก็แค่บันไดที่จะก้าวไปสู่ความก้าวหน้าเท่านั้น เหลือเพียงแต่ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดเท่านั้น จะเหยียบศพจำนวนมาก เพื่อขึ้นไปตำแหน่งแดนดั่งเทพที่สูงสุดนั้น！”
หลี่ฝางถอนหายใจ เป็นยุคแห่งอันธพาลอาละวาดจริงๆ
เดิมทีเขาคิดว่าจากความแข็งแรงของแดนเต๋าตัวเองแล้ว อย่าว่าแต่โดดเด่นไม่มีใครเทียบได้ ยังเป็นศัตรูที่หาได้ยากในโลกใบนี้ด้วย คิดไม่ถึงว่าพริบตาเดียวเพียงครู่หนึ่งจะเห็นพ่อตัวเองทำให้ตัวเองมีชีวิตชีวา