chapter 5 “คู่หมั้น” ทำอาหารที่บ้าน
“ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่าง”
ยูซูรุนั่งลงบนเตียงและขอบคุณอาริสะที่ทำความสะอาดห้องให้ สิ่งที่เขาทำได้เเค่ชมเเละเเสดงความ
ขอบคุณ ยูซูรุที่อยากจะช่วยเเต่ทำไม่ได้ เพราะติดไม้คำยัน ถ้าไปช่วยอาจจะไปรบกวนการทำความ
สะอาด ก็เลยได้แต่มองดู ยูซูรุเสียใจมากสำหรับสิ่งนั้น
ในทางกลับกัน อาริสะก็ดูราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
“ตอนนี้ฉันแค่เก็บขยะให้เรียบร้อย ดังนั้นฉันจะกลับมาทำความสะอาดอีกที”
“ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้…”
“ฉันแค่ไม่ชอบทำอะไรเเบบครึ่งๆกลางๆ”
อาริสะตอบยูซูรุด้วยท่าทีซึนเดเระ
จากนั้นมองไปที่ห้องแต่งตัวที่เธอเพิ่งทำความสะอาดเเล้วถาม ยูซูรุ
“คุณทาคาเสะกาวะซัง คุณทำยังไงเกี่ยวกับการอาบน้ำ แล้วหมอพูดว่าอะไรนะ?”
“ผมถูกสั่งไม่ให้เข้าไปอาบน้ำประมาณสองหรือสามวัน ดังนั้นผมเพิ่งจะเช็ดตัวจนเมื่อวาน”
เมื่อวานเป็นวันที่สาม ตั้งเเต่วันนี้ เข้าห้องน้ำได้ (แต่แช่อ่างไม่ได้)
สำหรับยูซูรุ เเค่เช็ดร่างกายเป็นเวลาสามวันก็ยากเเล้ว ดังนั้นยูซูรุจึงวางแผนที่จะเข้าไปในวันนี้
“จะเข้าไปได้ยังไง”
“ผมใช้ไม้ค้ำยันเข้าห้องน้ำไม่ได้ ก็เลยจะใช้ขาข้างเดียวเข้าไป”
ยูซูรุ สามารรถอาบน้ำได้เเม้ว่าจะนั่งลง ดังนั้น สามรถที่จะใช้ขาข้างเดียวเพื่อไปห้องน้ำได้
ตอนนี้ขยะก็เก็บหมดเเล้ว จะไปบริเวณไหนของห้องก็ง่ายขึ้น
แต่…
“นั่นฟังดูอันตรายนิดหน่อย กระเบื้องห้องน้ำมันลื่น”
“ขาของผมก็เริ่มหายดีแล้ว ถ้าผมตั้งใจทำให้ดีที่สุด ผมก็สามรถที่จะเดินได้โดยไม่ต้องใช้ไม้ค้ำ…”
“ถ้าคุณไม่ระวัง ก็อาจจะล้มลงอีกครั้ง ฉันจะช่วยคุณเอง”
ช่วยซึ่งหมายถึงพาไปห้องน้ำ ยูซูรุมีความสุขมากกับความรู้สึกนั้น แต่…
“ยังไง?…ผมไม่สามารถล้างร่างกายขณะสวมใส่เสื้อผ้าได้”
“ฉันรู้…ฉันกำลังคิดอยู่นิดหน่อย คุณมีชุดว่ายน้ำหรือเสื้อไหม?”
อย่างแรก ยูซูรุจะสวมชุดว่ายน้ำด้านล่างโดยมีเสื้อเจอร์ซีย์อยู่ด้านบน
ในสภาพนั้น ยูซูรุจะนั่งบนเก้าอี้ในห้องน้ำโดยมีอาริสะสนับสนุน หลังจากนั้น
อาริสาจะออกไปแขวนเสื้อที่ราวตากผ้า
หลังจากล้างร่างกายเเล้ว ก็สวมเสื้อและขอความช่วยเหลือจากอาริสะ เเละออกจากห้องน้ำ
นั่นคือกลยุทธ์ของอาริสะ
“ไม่หรอก ถึงคุณจะไม่ได้ทำอะไรมากขนาดนั้น… ฉันไม่ได้หมั้นกับคุณเพราะฉันอยากจะ
ตอบเเทน…. ไม่เป็นไร ไม่ต้องไปไกลถึงขนาดนั้น …คุณไม่ชอบอย่างนั้นเหรอ?”
เป็นเรื่องน่าอายเล็กน้อยที่จะปล่อยให้ผู้หญิงช่วยอาบน้ำ ยูซูรุรู้สึกขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ แต่อาริสะไม่อยากแตะต้องผู้ชายเป็นเวลานานที่เธอไม่ชอบ แม้ว่า…จะไม่ใช่การสัมผัสทางผิวหนังโดยตรงก็ตาม
เป็นความจริงที่ ยูซูรุช่วยอาริสะ แต่ไม่ได้ช่วยเธอเพราะต้องการสิ่งตอบแทน มันจะรู้สึกเหมือนว่ากำลังทำงานของเธอเพื่อแลกกับความกตัญญู ยูซูรุรู้สึกแย่กับมัน
อย่างไรก็ตาม อาริสะส่ายหัวไปมา
“ไม่เป็นไร.”
“ไม่ แต่…”
“คงจะน่ารำคาญสำหรับฉันถ้าคุณทาคาเสะกาวะซังล้มในห้องน้ำแล้วอาการหนักขึ้นหรือได้รับบาดเจ็บอีก ฉันไม่สามารถละเลยมันได้ เข้าใจไหม?”
เมื่อยูซูรุคิดถึงมัน ถ้ามองจากมุมมองของอาริสะ แน่นอน หลังจากที่อาริสะกลับไป ถ้าเธอได้ยินว่าฉันทำร้ายตัวเอง…เธอคงจะโทษตัวเองที่ไม่ช่วยฉัน
“ผมเข้าใจเเล้ว แต่คราวหน้าผมจะตอบแทนเธอแน่นอน”
หลังจากนั้น ยูซูรุก็ไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำและเสื้อ
จากนั้นก็เข้าห้องน้ำด้วยความช่วยเหลือของอาริสะ
“ถ้าอาบน้ำเสร็จแล้วก็กรุณาเคาะประตู ฉันจะรอ.”
“อื้ม เข้าใจเเล้ว”
ยูซูรุสระผมและร่างกายขณะนั่ง
อาบน้ำครั้งแรกในรอบสามวันรู้สึกดี…ขอบคุณอาริสะจากก้นบึ้งของหัวใจ
หลังจากล้างร่างกายเสร็ยจเเล้ว ยูซูรุก็เช็ดร่างกายด้วยผ้าขนหนูที่แขวนอยู่บนราวแขวนผ้าเช็ดตัว จากนั้นฉันก็ใส่เสื้อเจอร์ซีย์
(ถึงจะไม่ได้รับความช่วยเหลือจากอาริสะ ก็ออกไปเองได้ถ้าต้องการ)
ขณะยืนบนขาข้างหนึ่ง ยูซูรุเห็นชั้นบันไดระหว่างห้องน้ำกับห้องแต่งตัว
ถ้าเปิดประตูแล้วกระโดด ก็ข้ามมันได้ ไม่ใช่เรื่องยากขนาดนั้น
(…แต่ฉันยังกังวลอยู่)
อย่างไรก็ตาม ที่ตั้งของยูซูรุเป็นห้องน้ำที่ลื่น และถ้าการกระโดดพลาด ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“ยูกิชิโระ ผมเสร็จแล้ว”
ยูซุรุ เคาะประตูกระจกขณะที่พูดแบบนั้น จากนั้นอริสะเปิดประตูอย่างประหม่าและก้าวเข้าไปในห้องน้ำหลังจากตรวจดูให้แน่ใจว่า ยูซูรุสวมเสื้อเรียบร้อยเเล้ว
“ฉันจะช่วยคุณเอง”
“ตกลง”
ยูซูรุกระโดดข้ามบันไดด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดบนขาข้างหนึ่ง
แล้วฉันก็นั่งลงในห้องแต่งตัว
“ขอบคุณ”
“ด้วยความยินดี. กรุณาโทรหาฉันเมื่อคุณเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว”
“อื้ม เข้าใจเเล้ว.”
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ก็โทรหาอาริสะ
ด้วยการช่วยเหลือของอาริสะ ยูซูรุจึงลุกขึ้นและรับไม้ค้ำยันจากเธอ
ยูซูรุเปิดประตูห้องแต่งตัว และออกไปที่ห้องนั่งเล่น แล้วนั่งลงบนเตียง
“อืม… แค่อาบน้ำก็ลำบากแล้ว”
“อย่าถอดไม้ค้ำเพียงเพราะมันยุ่งยาก ทำในสิ่งที่แพทย์บอกให้คุณทำอย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์…”
“ผมรู้เเล้ว”
ถ้าไม่บอกอาริสะ ยูวูรุคงทิ้งมันไปนานแล้ว พอบอกไปแล้วทำไม่ได้
“ขอฉันดูตู้เย็นหน่อยได้ไหม”
“แน่นอน แต่… ไม่มีอะไรอยู่ในนั้น”
“ขอบคุณ. มันช่วยฉันประหยัดเวลาได้มากในการดู”
พูดจบอาริสาก็เปิดตู้เย็น และถอนหายใจ
“ไม่มีอะไรเลยจริงๆ …คุณจะกินอะไร?”
“มีราเมนถ้วยและแกงสำเร็จรูป ถ้าเธอสามารถซื้อเบนโตะร้านสะดวกซื้อให้ผมได้จะดีมาก ”
“ปกตินายทำอย่างนั้นเหรอ?”
“ผมพยายามกินผักให้มากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ แต่…”
“เฮ้อ…”
อาริสะถอนหายใจและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
เธอดูดิ้นรนกับบางสิ่งเป็นเวลาหลายสิบวินาที และจากนั้นเธอก็เดินไปที่ประตูหน้า
“ฉันจะไปซื้อของ กรุณารอที่นี่สักครู่”
ดูเหมือนว่าอาริสะจะไปซื้อเบนโตะร้านสะดวกซื้อให้ เนื่องจากยูซูรุไม่สามารถเคลื่อนไหวได้มากนัก ฉันรู้สึกขอบคุณจริงๆ ที่เธอจะซื้อเบนโตะให้
“ขอโทษ”
“ช่วยไม่ได้ การทำอาหารจะเป็นเรื่องยากด้วยเท้านั้น … ดูเหมือนจะไม่ได้สร้างความแตกต่างมากมาย”
เธอพูดพร้อมกับประชดประชัน
เป็นความจริงที่ยูซูรุทำอาหารไม่เป็น ไม่ว่าจะบาดเจ็บหรือไม่ ก็เลยไม่มีประโยชน์ที่จะเถียง
ขณะที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์และรออาริสะ อาริสะก้ซื้อของมาเยอะเเยะ มันเป็นวัตถุดิบรวมถึงข้าว ขณะครุ่นคิด เป็นไปไม่ได้ ยูซูรุถาม
“นี้ ยูกิชิโระ ดูยังไงก็ไม่เหมือนข้าวหน้าร้านสะดวกซื้อเลย”
“มันเป็นเรื่องธรรมชาติ ถ้าคุณมีชีวิตที่ไม่เเข็งเเรง สิ่งที่รักษาได้จะไม่หาย ฉันจะใช้ห้องครัว กรุณารอประมาณ 30 ถึง 40 นาที”
อาริสะพูดเพียงฝ่ายเดียว พับแขนเสื้อและเริ่มล้างข้าว วัตถุดิบที่ซื้อแล้วจะทิ้งให้สูญเปล่าไม่ได้ ยูซูรุทำได้เพียงรอให้อาหารพร้อม
สักพักกลิ่นหอมๆ หอมๆ มากระทบจมูกของ ยูซูรุ
“ฉันทำได้แค่เมนูง่ายๆ”
“…เมนูง่ายๆ?”
ข้าวสีขาว.
ซุปมิโซะผักราก.
ขิงหมูย่าง.
ผักโขมโอฮิตาชิต้ม.
สลัด.
ซุปและผักสามอย่างก็เตรียมไว้อย่างดี
“ง่าย….นี่หรอ?”
“หมูแค่ย่าง ผักโขมก็ต้ม แล้วก็สับสลัด!”
“นั่นไม่อยู่ในหมวด …… ค่อนข้างยุ่งยากเหรอ?”
“ปกติฉันมักจะทำอาหารทุกวัน และฉันไม่เคยพลาดอาหารแบบสี่จานสำหรับมื้อเย็น ก็เลยข้ามไป ไม่กังวลไป”
ยูซูรุ จิบซุปมิโซะหลังจากพูดว่า “อิทะดะคิมัส (itadakimasu)”
รสชาติของโบนิโตและมิโซะกระจายอยู่ในปากของผม
“อร่อย…อร่อยที่สุดเท่าที่เคยกินมาเลย!!”
เมื่อ ยูซูรุ แสดงความเห็นอย่างตรงไปตรงมา
ด้วยเหตุผลบางอย่าง อาริสะก็แข็งทื่อดวงตาสีหยกของเธอเบิกกว้าง
“ยูกิชิโระ?”
“โอ้ ไม่ ฉันขอโทษ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับคำชมในการทำอาหาร …… อร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“มันแล้ว … ก็ มันยากที่จะอธิบายเมื่อถามว่าอร่อยแค่ไหน … แต่ผมคิดว่ามันอร่อยกว่าร้านอาหารแย่ๆ เยอะเลย หรือมากกว่านั้น ทำมาจากโบนิโตแห้งใช่ไหม? มันน่าทึ่ง. …… ผมขอโทษที่ทำให้เธอต้องมาทำอาหารให้ ขอบคุณมาก”
“อย่างนั้นหรอ …… ถึงเเม้ว่าฉันจะทำขึ้นมา มันก็ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีที่จะบอกว่ามันรสชาติไม่ดีเมื่อฉันเป็นคนทำ ดังนั้นให้ยอมรับมันอย่างเชื่อฟัง”
เพียงครู่เดียวเท่านั้นที่อาริสะแสดงอาการกระสับกระส่าย แต่เธอก็กลับมาแสดงท่าทางเย็นชาตามปกติในทันทีและถือกระเป๋าไว้ในมือ
“วันนี้ฉันกินข้าวเสร็จแล้ว ฉันจะกลับบ้าน”
“เอ่อ อาหาร…”
ก่อนที่ ยูซูรุจะบ่นเธอเกี่ยวกับคำสยดสยองนั้น อาริสะก็พูดด้วยเสียงเรียบๆ และพูดสั้นๆ เฉพาะข้อมูลที่จำเป็นเท่านั้น
“กรุณาเเช่น้ำยาล้างด้วย ฉันจะล้างวันพรุ่งนี้ และฉันได้ทิ้งผักโขมและซุปมิโซะไว้ อีกอย่าง ฉันยังทิ้งข้าวปั้นไว้ด้วย ทุกอย่างอยู่ในตู้เย็น กรุณากินในตอนเช้าด้วย พรุ่งนี้ฉันจะตรวจสอบคุณ ตกลงไหม”
“ตกลง”
ยูซูรุ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพยักหน้าเมื่อเธอพูดด้วยท่าทีที่อธิบายไม่ได้
“เจอกันพรุ่งนี้” ยุซูรุพูดขณะที่เห็นอาริสะที่ดูเหมือนเธอพยายามจะหนี
“บางทีเธออาจจะเป็นคนขี้อาย?”
ยูซูรุรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่ได้เรียนรู้เกี่ยวกับด้านที่ไม่คาดฝันของอาริสะ ยูกิชิโระ
=========
ติดตามผลงานเเปลได้ที่ FB:องค์หญิงผู้ชื่นชอบน้ำตาล
ปล. เเปลผิดพลาด หรือ ใช้ใช่คำผิด พิมพ์ผิด ก็สามารถเเนะนำมาได้เลยครับ พร้อมที่จะนำคำเเนะนำเหล่านั้นไปปรับปรุงให้ดีขึ้นครับ
#ช่วงนี้จะเริ่มกลับมาลงปกติเเล้วนะครับ หลังจากหนีไปอ่านนิยายมา555
