อาร์รัน ตื่นขึ้นมาก่อนดวงตะวันขึ้น ร่างกายของเขาแข็งทื่อจากการนอนบนพื้นหญ้าอันเยือกเย็น ก่อนหน้านี้สองสามไมล์มีโรงแรมตั้งอยู่ แต่ด้วยการเดินทางตลอดสามเดือน ทำให้เงินส่วนใหญ่ที่เขาได้รับมาจากพ่อของเขาหมดไป ในตอนนี้ การใช้เหรียญทองแดงสำหรับเตียงที่อบอุ่น ดูเหมือนเกินกำลังกว่าที่เขาสามารถจ่ายได้
แม้ว่า อาร์รัน จะพบว่าร่างกายของเขาเจ็บปวด แต่เช้านี้ เขาก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น หลังจากการเดินทางมาเป็นเวลากว่าสามเดือน ในที่สุด เขาก็จะถึงเมืองฟู่ไหล วันนี้ในที่สุด เขาก็จะมีโอกาสเข้าโรงเรียนและกลายเป็นนักเวทย์
เมื่อแสงแรกแห่งรุ่งอรุณปรากฏขึ้น อาร์รัน รีบออกจากเต็นท์อย่างรวดเร็ว ขณะที่กินขนมปังค้างคืนก้อนใหญ่ค้างไว้ในปาก พร้อมกับที่เก็บกระเป๋า หลังจากที่เดินทางมาหลายเดือน เวลาในกินอาหารเช้าอย่างถูกต้องจะไม่สร้างความแตกต่างกันมากนัก แต่เมื่อการสิ้นสุดการเดินทางอยู่ในสายตาของเขา ความอดทนของเขาที่มีมานานก็เบาบางลง
ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขาออกเดินทาง
กระท่อมและฟาร์มตามถนนเริ่มผุดขึ้นมาในสายตาของเขามากขึ้นและ อาร์รัน รู้ว่าเขาต้องเข้าใกล้เมืองแล้ว เนินเขาใหม่แต่ละลูกที่เขาก้าวข้าม เขาตั้งตารอด้วยความคาดหวัง แต่ทุกครั้ง เขารู้สึกผิดหวังที่กลับพบถนนที่คดเคี้ยวผ่านเนินหญ้า
หลายต่อหลายครั้งที่เขาหยุดถามชาวนาที่ผ่านไปมาว่าไกลเท่าไหร่ถึงเมือง และทุกครั้งที่พวกเขาบอกว่าเมืองนี้อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ถึงตอนนี้ เขาสงสัยว่าความสามารถของผู้คนในภูมิภาคนี้เป็นอย่างไร
เมื่อเวลาใกล้เที่ยง อาร์รัน ก้าวข้ามเนินเขาลูกเล็ก ๆ และทันใดนั้นเอง เขาก็เห็นมัน แม้จะอยู่ห่างออกไปไม่ถึงหนึ่งไมล์ก็ตาม อาคารหลายหลังก็ทอดยาวออกไปเป็นระยะทางไกล ควันไฟที่ลอยล่องต้องมาจากปล่องไฟไม่นับร้อยก็นับพัน
เขาไม่สามารถระงับความรู้สึกตกใจได้ เมื่อเขาเห็น
อาร์รัน รู้ว่าเมืองฟู่ไหลนั้นมีขนาดใหญ่ แน่นอนว่ามันเป็นที่เดียวในภูมิภาคที่เรียกว่า “เมือง” แต่ขนาดของมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ด้วยอาคารหลายหลังนี้จะต้องมีผู้คนนับพันอาศัยอยู่ที่นี่ มันราวกับว่ามียักษ์ตัวหนึ่งเก็บเมืองทั้งหมดที่ อาร์รัน เคยเห็นและรวบรวมพวกมันทั้งหมดเข้าด้วยกัน
อาร์รัน ประหลาดใจกับสิ่งที่เห็น สงสัยว่าอะไรที่ทำให้ผู้คนชอบอยู่ในสถานที่ที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้
ในขณะนั้น เสียงที่ร่าเริงดังขึ้น ” มาที่นี่ครั้งแรก ใช่ไหม? “
อาร์รัน หันกลับมาหาแหล่งที่มาของเสียง พบกับชายร่างใหญ่สวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินสดใสอยู่ข้างหลังเขา
ก่อนที่เขาจะตอบกลับ ชายคนนั้นพูดต่อว่า “ นายเป็นคนตะวันออก ฉันคิดถูกไหม? “
เขาชี้มาที่หัวของ อาร์รัน ” จากสีผมของนาย ฉันไม่ได้เห็นจากผู้คนแถวนี้มากนัก ดังนั้น อะไรที่ทำให้นายมาที่เมืองนี้? ถ้ามันเป็นงานที่นายกำลังมองหาอยู่ ฉันคิดว่าฉันช่วยนายได้ “
“ ฉันมาที่นี่ เพื่อเข้าโรงเรียน ” อาร์รัน รีบขัดจังหวะเขา
” โรงเรียน? ” ชายคนนั้นขมวดคิ้ว.” เพื่อเป็นนักเวทย์หรือ? ” การแสดงออกของเขาบอกว่าเขาไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้
อาร์รัน พยักหน้า “ นายรู้ไหมว่ามันอยู่ที่ไหน? “
ชายคนนั้นหัวเราะเบา ๆ ถึงแม้ว่าการพูดถึงโรงเรียนจะทำให้เสียงอันสดใสของเขาหายไปเล็กน้อย ” เป็นอาคารสีขาวขนาดใหญ่ใกล้ใจกลางเมือง “
จากนั้น เขาก็จากไปทิ้ง อาร์รัน ไว้ข้างหลัง
อาร์รัน ใช้เวลาสักครู่ในการมองดูเมืองฟู่ไหลก่อนออกเดินทางเช่นกัน แม้ว่าภาพของเมืองอาจจะเป็นจุดหมาย ปลายทางที่แท้จริงของเขายังคงอยู่ข้างหน้าเขา
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เข้าไปในเมืองที่ซึ่งเขารู้สึกประหลาดใจ เมื่อฝูงชนกำลังเดินผ่านถนนหินกรวดแคบ ในเวลาเพียงไม่กี่นาที เขาก็ผ่านผู้คนมากกว่าที่เขาพบในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา
ถนนเรียงรายไปด้วยร้านค้าเล็ก ๆ และแผงขายอาหารและ อาร์รัน ถูกโจมตีโดยกลิ่น ในขณะที่เขาเดินผ่านฝูงชน อาหารทั้งใหม่และคุ้นเคย เครื่องเทศทุกชนิด คนที่ไม่เคยอาบน้ำและสิ่งที่เขาไม่กล้าคิดลึกลงไป
หลายครั้งที่เขาพบว่าตัวเองถูกเรียกโดยคนขอทานและพ่อค้าเร่ซึ่งจด ๆ จ้อง ๆ เพียงเมื่อพวกเขาสังเกตเห็นดาบที่ด้านข้างของเขาและในไม่ช้า เขาก็พบว่าตัวเองกำลังกำกระเป๋าเงินของเขาอย่างแน่น
หลังจากเวลาผ่านไป ถนนแคบ ๆ ในเขตชานเมืองก็เริ่มกว้างขึ้น อาร์รัน เข้าใจว่าเขาจะต้องเข้าใกล้ใจกลางเมือง ที่นี่ฝูงชนจำนวนน้อยลงและแต่งกายได้ดีกว่า ในขณะที่ขอทานที่เขาพบก่อนหน้านี้ก็หายไปอย่างชัดเจน
มันใช้เวลาไม่นานก่อนที่ อาร์รัน จะเห็นสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นโรงเรียนในระยะมองเห็น ซึ่งเป็นอาคารสีขาวขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านเหนือเมือง เต็มไปด้วยหอคอยสองแห่งทอดยาวไปสู่ท้องฟ้าราวกับท้าทายพระเจ้า
เมื่อเห็นอย่างนั้น เขาก็เร่งฝีเท้าขึ้น ไม่นานก่อนที่เขาจะถึงจัตุรัสขนาดใหญ่ ซึ่งปลายทางมีโรงเรียนตั้งอยู่ ในที่สุด เขาก็มาถึง
อาร์รัน รู้สึกประหม่า เมื่อเห็นโรงเรียนในสายตา มันเพิ่มขึ้นอย่างน้อยแปดสิบฟุตเหนือเมือง โดยไม่มีแม้แต่รอยต่อเดียวปรากฏขึ้นบนผนัง ราวกับว่าทั้งอาคารถูกทำมาจากหินอ่อนสีขาวก้อนเดียวขนาดใหญ่
บันไดอันยิ่งใหญ่ทอดยาวไปสู่ทางเข้า ทำจากหินอ่อนสีขาวแบบเดียวกับโรงเรียน ที่ด้านใดด้านหนึ่งของบันได ทหารรักษาการณ์ครึ่งโหลสวมเครื่องแบบสีขาวบริสุทธิ์และถือดาบไว้ที่ด้านข้าง การแสดงออกที่จริงจังของพวกเขาบ่งบอกว่าพวกเขาไม่ได้มีไว้เพื่อการตกแต่งเท่านั้น
