“เมื่อฉันขว้างลูกไฟ ผู้ริเริ่มคนอื่น ๆ ก็มองมาที่ฉันราวกับว่าฉันเพิ่งกลายเป็นแพะ” อาร์รัน พูดด้วยความคิด “ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น?”
อาจารย์คาเดอร์ หัวเราะเบา ๆ แต่เมื่อเขาพูด เขาจ้องมองอย่างจริงจัง “นายเป็นผู้ริเริ่มขั้นที่สอง แต่สิ่งที่นายทำ …”
“ฉันไม่ได้ใช้แค่เทคนิคหรือ?” อาร์รัน ถาม “คุณบอกว่ามันเป็นเรื่องปกติสำหรับผู้ริเริ่ม ใช่ไหม?”
“เทคนิคนั้นเป็นเรื่องปกติ” อาจารย์คาเดอร์ พูด “ตามปริมาณของแก่นพลังที่นายใช้ แต่ … มันไกลเกินกว่าที่ระดับผู้ฝึกทั่วไปจะสามารถใช้ได้ ระดับผู้ริเริ่มยิ่งเป็นไปได้น้อยมาก”
ขณะที่ อาร์รัน พิจารณาแล้ว เขามั่นใจว่าต้องเป็นเพราะยาเม็ดสีดำที่ ศาสตราจารย์เชา มอบให้เขา แต่เขาเข้าใจว่า หากผลของเม็ดสีดำนั้นผิดปกติ มันเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถพูดได้อย่างอิสระ อย่างน้อยก็ปราศจากการอนุญาตของ ศาสตราจารย์เชา
“ศาสตราจารย์ของนายบอกนายว่านักเวทย์ ทำให้พลังของพวกเขาแข็งแกร่งขึ้นอย่างไร?” อาจารย์คาเดอร์ ถาม
“ศาสตราจารย์ชะ…” อาร์รัน คิดมากเกินไปจนเกือบจะพูดผิด “ศาสตราจารย์ไฟร์ทฮาร์ท บอกฉันว่าการเชื่อมต่อของนักเวทย์กับอาณาจักรของเขาแข็งแกร่งขึ้น เมื่อเขาใช้มัน”
“แน่นอน” อาจารย์คาเดอร์ พูด “แต่โดยปกติแล้วมันเป็นกระบวนการที่ช้าในการไปถึงจุดที่นักเวทย์สามารถดึงแก่นพลังได้มากเท่าที่นายทำได้ อาจใช้เวลาหลายปีหรือหนึ่งทศวรรษ แต่ในกรณีของนาย…” เขาพูดพร้อมกับส่ายศีรษะ “ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย”
อาร์รัน เริ่มกังวล อาจารย์คาเดอร์ เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างผิดปกติและชายคนนั้นก็ดูฉลาดพอที่จะมองผ่านการโกหกที่เงอะงะของ อาร์รัน
“นั่นหมายความว่าฉันแข็งแกร่งเหมือนระดับผู้ฝึกหรือ?” อาร์รัน ถาม พยายามดึงความสนใจของ อาจารย์คาเดอร์ ออกไปจากต้นกำเนิดแห่งพลังของ อาร์รัน
อาจารย์คาเดอร์ หัวเราะพร้อมกับส่ายศีรษะของเขา “นายนั้นแข็งแกร่ง แต่นายขาดการควบคุม ในเวทย์มนตร์ การควบคุมนั้นมีความสำคัญมากกว่าความแข็งแกร่ง”
“แต่ถ้าฉันแข็งแกร่งพอ ฉันจะเอาชนะศัตรูไม่ได้เหรอ?”
“นักเวทย์ที่มีฝีมือสามารถจัดการกับความแข็งแกร่งได้ง่าย” อาจารย์คาเดอร์ พูด “ฉันจะแสดงให้เห็น” เขายืนขึ้นเดินไปที่กำแพงหินเปลือยแล้วหันกลับมา “ขว้างลูกไฟบางอย่างมาที่ฉัน”
อาร์รัน ถึงกับตกใจจากคำพูดนั้น “คุณแน่ใจใช่ไหม?” อาจารย์คาเดอร์ ดูมั่นใจ แต่ อาร์รัน กลัวว่าเขาจะทำร้ายชายผู้นั้น
“ไม่ต้องกังวล นายจะไม่ทำร้ายฉัน” อาจารย์คาเดอร์ ดูสบายใจอย่างร้อยเปอร์เซ็น
อาร์รัน ไม่ชอบความคิดนี้เลย แต่เขายืนขึ้นและเผชิญหน้ากับ อาจารย์คาเดอร์ ไม่สนใจความลังเลของเขา เขารวบรวมแก่นพลังไฟไว้ในมือแล้วโยนลูกไฟขนาดใหญ่ตรงไปที่ อาจารย์คาเดอร์
ลูกไฟพุ่งเป้าไปที่เป้าหมายสามก้าว แต่กลับชนกำแพงหินโดยที่ไม่เกิดอะไรขึ้น
“ได้อย่างไร?” อาร์รัน ตะลึงจนพูดไม่ออก ในระยะนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะพลาด
“อีกครั้ง” อาจารย์คาเดอร์ พูด
อาร์รัน ลองอีกครั้ง แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม อีกครั้งที่ลูกไฟของเขาบินเข้าไปในกำแพงห่างจาก อาจารย์คาเดอร์
ด้วยการเย้าแหย่ของ อาจารย์คาเดอร์ อาร์รัน ลองครั้งแล้วครั้งเล่า หลังจากลูกไฟสิบเอ็ดลูกที่ลอยออกไปและเขาจ้องไปที่ อาจารย์คาเดอร์ ซึ่งปราศจากอันตรายอะไรเลย
“คุณทำได้อย่างไร?” อาร์รัน ถาม เขาไม่ได้เห็นอะไรผิดปกติ แต่มันเหมือนกับว่าลูกไฟของเขาปฏิเสธที่จะเข้าใกล้ อาจารย์คาเดอร์ ไม่ว่าจุดไหนก็ตาม
“ฉันใช้แก่นพลังลม เพื่อเบี่ยงเบนลูกไฟของนาย” อาจารย์คาเดอร์ พูด “หากปราศจากการควบคุมแก่นพลังไฟของนายอย่างเต็มที่ แม้เพียงเล็กน้อยก็เพียงพอแล้วที่จะส่งพวกมันออกไป”
อาร์รัน ตกใจจนหน้าซีด เมื่อไม่นานมานี้ เขาเชื่อว่าเทคนิคลูกไฟเป็นอาวุธที่น่ากลัว แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่านักเวทย์คนอื่นสามารถเอาชนะมันได้อย่างง่ายดาย
“แสดงว่าฉันควรปรับปรุงการควบคุมของฉัน” อาร์รัน พูดและรับรู้ปัญหา ด้วยคำสั่งปัจจุบันของเขาเกี่ยวกับแก่นพลังไฟ สำหรับนักเวทย์คนอื่น ๆ เขาจะเป็นมากกว่าเด็กวัยหัดเดินขว้างก้อนหินไปอย่างงุ่มง่าม
“นายควรปรับปรุงมัน” อาจารย์คาเดอร์ พูด “แต่ด้วยพลังของนายและนายใช้ไฟอีกด้วย … มันอันตรายเกินไปที่ผู้ริเริ่มคนอื่นจะฝึกกับนาย”
“แล้วฉันควรทำยังไงดี?” อาร์รัน ถามโดยหวังว่าผู้ชายคนนั้นจะมีทางออก
อาจารย์คาเดอร์ ถึงกับต้องคิดไปสักพัก
“ฉันจะขอให้ ปรมาจารย์วินด์ซอง มอบม้วนกระดาษแห่งอาณาจักรลมแก่นาย” ในที่สุด เขาก็พูดพร้อมกับยิ้ม “ด้วยวิธีนี้ นายจะสามารถฝึกฝนเวทมนตร์ได้ โดยไม่ต้องให้ผู้ริเริ่มคนอื่นลุกเป็นไฟ”
เมื่อได้ยินแบบนี้ อาร์รัน รู้สึกดีใจมาก ไม่เพียงแต่เขาจะพัฒนาทักษะเวทย์มนตร์ของเขาเท่านั้น แต่เขายังจะได้รับอาณาจักรใหม่ด้วย
จนถึงตอนนี้ การเข้าพักของพวกเขากับ วินด์ซอง นั้นดีกว่าที่เขาคาดไว้
